Coronacrisis
Crisis van wat?
Patrick Quanten
Het begin van het jaar 2020 ziet de hele wereld in crisis. Wereldwijd worden er doden genoteerd, worden alle mensenrechten opgeschort en wordt de economie stil gelegd. De retoriek is over de hele wereld hetzelfde: er is een onzichtbare vijand die vernieling op een nooit voordien geziene schaal veroorzaakt. Een virus is de verantwoordelijke voor alles wat de mens overkomt. Alle mensen moeten nu gehoorzamen, anders gaan ze allemaal dood. Dit is de ultieme Drie Musketiers leuze “één voor allen, allen voor één”. Elk individu mag niet langer aan zichzelf denken maar enkel aan het algemene goed. Of dat algemene goed dan ook voor het individu werkt blijkt een ander paar mouwen te zijn, want een massa individuen wordt hun levensonderhoud ontnomen door de groep. Het lijkt er sterk op dat het algemene goed ver boven het individuele staat en dus blijft er van die mooie leuze enkel het eerste deel over. De noden van het individu bestaan gewoonweg niet meer.
En dat allemaal door een virus, een onzichtbare vijand, die een naam gekregen heeft maar waar men eigenlijk niets van blijkt te weten. Men vertelt verhalen over de vijand en wanneer de mensen dan iets anders waarnemen dan wordt het verhaal aangepast, verdraaid, ‘genuanceerd’. Men vertrouwt er op dat men geleidelijk meer en meer te weten komt over deze vijand, maar gelukkig is men er rotsvast van overtuigd dat men de vijand zal verslaan. Het is enkel een kwestie van tijd, maar over de uitkomst van deze oorlog bestaat geen enkele twijfel. En dat zal ook wel zo zijn want als de vijand een virus is dan is de manifestatie van het virus altijd tijdelijk. De mens heeft al genoeg ervaringen opgedaan met virale infecties in het algemeen dat men met absolute zekerheid kan weten dat na verloop van een korte tijd deze infecties verdwijnen. Dus de ‘strijd’ tegen het virus zal altijd gewonnen worden, enkel en alleen al omdat de uitwerking van het virus zal ophouden.
Wanneer een land aangevallen wordt door een vijand en die vijand vertrekt ook weer vanzelf dan moet de vraag gesteld worden in hoeverre het land zich druk moet maken over de effecten van de doortocht. Dit geldt zeker wanneer men weinig of niets kan inbrengen tegen de vijand! Van virale infecties weet de medische wereld dat ze geen enkel effectieve behandeling heeft. Ze hebben niets in hun arsenaal dat de infectie kan genezen en niets dat de tijdsduur van symptomen kan inkorten. Dus eigenlijk is er maar één strategie mogelijk en dat is zich overgeven aan het gebeuren en wachten tot het weer voorbij is, want het gaat heel zeker voorbij. De overheid die de strategie bepaalt komt niet graag machteloos over en doet dan ook z’n uiterste best om aan te tonen dat ze heel binnenkort een effectief preventiemiddel (vaccinatie) voor handen zullen hebben. Hun onderdanen klappen luid in de handjes bij het horen van zulk voortreffelijk nieuws en in hun enthousiasme vergeten ze deze bewering naar waarheid in te schatten. Niet alleen is het zo dat de aangekondigde preventiemaatregelen, die de infectie moeten voorkomen, beschikbaar zullen zijn na het uitdoven van de infectie, maar erger nog dat de geschiedenis leert dat die maatregelingen totaal ineffectief zijn en zelfs gevaarlijk om te gebruiken. Het meest belangrijke effect van deze maatregelen is het feit dat het een bewijs moet leveren dat de overheid zorg draagt voor het individu en de beste beschermheer is die men kan verhopen.
Maar wat is er nu precies gebeurd dat deze tijd een nooit geziene crisis heeft veroorzaakt? Een gemeenschap, een land, kent een periode waarin een ziekte zich verspreidt over het grondgebied. Is daar dan iets speciaals aan? Neen, het is een heel regelmatig gebeuren in de geschiedenis van de mensheid, en zelfs in de hele natuur. Over de griep weten we dat ze elk jaar een heel aantal mensen ziek maakt en voor overlijdens verantwoordelijk is en dat er om de vier jaar een veel krachtigere griepepidemie zich over het land verspreidt, met veel meer zieken en doden. En de griep is zo maar één voorbeeld. Dit leidt ons tot de conclusie dat een ziektegolf niet het grote drama kan zijn. Zelfs niet wanneer men, om het indrukwekkender te maken, alle landen van de wereld er bij betrekt. Hoeveel mensen er in China of Amerika sterven aan de griep heeft geen invloed op iemand die in Europa leeft, maar de cijferaantallen worden uiteraard veel angstaanjagender wanneer we alles bij elkaar gooien. Je kan je dan afvragen of dezelfde strategie over het wereldwijd aantal sterfgevallen aan honger ook niet voor een gelijkaardige crisis zou moeten zorgen.
Voor zover het de cijfertjes aangaat zouden we nog een paar nuttige opmerkingen kunnen maken. Ten eerste worden deze sterftecijfers vergaard door het collecteren van de doodsoorzaak zoals dat op overlijdensakten door dokters wordt ingevuld (tenminste in onze regio; op andere plaatsen wordt er niets officieel opgetekend). De wetenschap toont ons dat men in meer dan 95% van overlijdens nooit met zekerheid de doodsoorzaak kan aanduiden, en al zeker niet in een ziekteoverlijden, terwijl dat soms wel duidelijk kan zijn als een gevolg van fysieke trauma’s. Dus de officiële doodsoorzaak hangt helemaal af van de overtuiging van de arts, niet van de werkelijkheid. Ten tweede zijn de cijfers wat ze zijn, want in dit geval hebben we geen enkel middel om de cijfers te beïnvloeden. Er bestaat geen geneesmiddel tegen deze ziekte en dus zijn de cijfers, die helemaal geen beeld van de waarheid tonen, geen reflectie van hoe we de oorlog aan het winnen zijn. Al onze inspanningen veranderen niet één cijfertje en dan mag je de vraag stellen, “en waarom gooit men dan de mensen dagelijks met deze cijfers om de oren?”. Als je het koppelt aan de rest van de oorlogsterminologie die de overheid gebruikt dan wordt het duidelijk dat het thuis hoort in de propagandahoek. Ten tijde van oorlog laat men de mensen weten hoeveel schade men aan de vijand aangebracht heeft, hoeveel vijandelijke doden er gevallen zijn en hoeveel terreinwinst men geboekt heeft. Kijk eens hoe goed het verloopt! Maar ook de andere kant is belangrijk. Wees heel erg bang hiervoor!
Over de hele wereld horen de mensen dezelfde retoriek. Het virus is verantwoordelijk voor een heel aantal doden. Het virus is verantwoordelijk voor het lam leggen van de economie. Het virus is verantwoordelijk voor het opschorten van de mensenrechten. Het virus is verantwoordelijk voor het ontnemen van het inkomen van vele mensen. Het virus is verantwoordelijk voor het invoeren van nieuwe gedragspatronen. Maar is dat ook zo?
Een virus, als men daar al in wilt geloven, kan men aanzien als de oorzaak van een bepaalde ziekte. Mensen die ziek zijn kunnen tijdelijk niet op een normale manier functioneren en dat kan tot gevolg hebben dat ze niet kunnen werken. Wanneer dit in grote getale gebeurt op dezelfde tijd dan kan de economische activiteit tijdelijk verminderen. Maar het virus zelf kan niet verantwoordelijk zijn voor het niet gaan werken van mensen die niet ziek zijn. Het virus kan niet verantwoordelijk zijn voor het volledig stil vallen van alle economische activiteit. Het virus kan niet verantwoordelijk zijn voor het opschorten van burgerrechten. Het virus kan niet verantwoordelijk zijn voor de implementatie van een ander gedragspatroon. Het virus verandert tijdelijk het leven van een individu, niet het leven van de gemeenschap.
Zulke maatregelen zijn de verantwoordelijkheid van de overheid. Het zijn mensen die zulke maatregelen opleggen aan de bevolking, niet een virus. Het zijn keuzes van de overheid. Deze keuzes worden gerechtvaardigd door de aanwezigheid van de ziekte, waarvan we weten dat het tijdelijk is. Wanneer men het echte effect van de ziekte op de economie wil waarnemen dan is dat eenvoudig om te observeren aangezien het enige dat er nodig is is de constatatie van het totale ziekteverzuim op de werkvloer. Dat zou men kunnen aanzien als de ware impact van de ziekte op de economische bedrijvigheid. Of dat dan de overheid dwingt tot het opschorten van vrijheden en het ontzeggen van mensen van hun inkomen zal op deze manier voor iedereen al snel duidelijk worden. In plaats hiervan anticipeert men en stuurt men een verwachtingspatroon de wereld in dat een desastreus beeld schept van de toekomst. Misschien is het nuttig om te weten dat diezelfde instanties die nu het doemscenario uitwerken dat ook al op verschillende andere tijdstippen in de afgelopen veertig jaren gedaan hebben. Die voorspellingen kunnen dan aan de werkelijkheid getoetst worden door achteraf de reële cijfers en de werkelijke impact van de epidemie te evalueren. Dat is dus ook telkens gebeurd en voor elk van de voorgaande gevallen blijkt dat geen enkel van de voorspelde doemscenario’s ook maar ooit in de buurt gekomen is van de werkelijkheid. Het doemscenario heeft zich nog nooit voltrokken! Met andere woorden de methode waarop de voorspellingen gebaseerd worden is volslagen nutteloos, behalve als men het wil gebruiken om paniek te zaaien.
Dan moeten we concluderen dat de crisis eigenlijk een door de mens gemaakte crisis is, veel meer dan een ziektecrisis. Maar als de crisis niet gaat over de gezondheid van de mens, waar gaat de crisis dan wel over?
De hele economie is lam gelegd. Wel, dat is niet helemaal waar. De farmaceutische industrie en aanverwante technologische industrie viert hoogtij. De communicatie industrie kent hoogdagen. De internationale grote verkoopcentra draaien meer omzet. Wat wel volledig stil ligt zijn de kleine bedrijven, de kleine zelfstandige en eenieder die tot voor kort in zijn eigen noden voorzag. Die mensen zijn door de beslissingen van de overheid hun inkomsten en hun onafhankelijkheid kwijt. De overheid voorziet een overbruggingssteun voor al diegenen die een vaste job en een vast inkomen hadden, maar laat anderen helemaal in de kou staan en legt hen zelfs nog extra boetes op wanneer zij uit noodzaak toch nog iets willen doen. Men zou de indruk kunnen krijgen dat de overheid een duidelijke keuze gemaakt heeft om ruimte te creëren voor bepaalde industrieën. Dan is de vraag, wie doet zoiets?
Wie bepaalt de regels en de wetgeving tijdens de crisis? Het is de medische wereld die voorrang heeft op alles. Het is de medische wereld die voorschrijft wat men mag doen, hoe men het moet doen en wanneer men het mag doen. De medische overheid regeert het land. Die legt dwangmatig op wat de bevolking mag en wat kan en niet kan. En om die maatregelen uit te voeren zijn er plots, als een deus ex machina, ongelimiteerde fondsen beschikbaar. Ook voor landen en regeringen die tot net ervoor verblind werden door de helle rode gloed van de cijfers in hun boekhouding. En wie beheert de medische wereld? En wie kan aan zoveel geld geraken?
Het westerse medische model is in het leven geroepen, werd uitgevonden, door de oliemagnaten, John Rockefeller op kop, om de berg toxische afvalproducten van hun industrie te gaan gebruiken om producten te maken die het lichaam en de geest van de mens kunnen beïnvloeden. Zij zijn er in geslaagd om regeringen onder druk te zetten door beloften en voorspellingen met als resultaat dat alle andere vormen van genezing illegaal werden en door de overheden zouden worden bestreden en zo mogelijk uitgeroeid. Initieel financierden zij hospitalen en scholen, die later allemaal door publiek geld werden overgenomen. Zij richtten labo’s op voor medische testen, voor de ontwikkeling van medische technieken en voor technologische vooruitgang. Alle grote studies aangaande ingrijpende en aanslepende ziektepatronen worden momenteel door publiek geld, belastinggeld en liefdadigheidsgeld, gesponsord en het resultaat, een nieuw geneesmiddel of technologie, wordt daarna nog eens duur betaald door de sociale zekerheid van elk land waar het aangeboden wordt, weer belastinggeld. Zij creëerden de voedselindustrie - alles moet gestandaardiseerd worden - en namen controle over het gebruik van geneeskundige kruiden. En zij financierden het uitrollen van een globaal wereldwijd communicatienetwerk. Al hun initiële investeringen waren garanties op succes omdat regeringen zich al meer dan honderd jaar geleden volledig afhankelijk gemaakt hadden van deze privé ondernemingen en zich niet konden veroorloven, zeker niet in democratische landen waar de populariteit van de politieker cruciaal is, de gepresenteerde rekening niet te betalen.
Wat de mensen nu wereldwijd meemaken is een machtsontplooiing die op deze schaal nooit eerder is voorgekomen. We komen er nu achter wie de werkelijke baas is, tenminste als we eventjes achter het opgetrokken rookgordijn willen kijken. Eens we door hebben dat dit geen gezondheidscrisis is zien we de lijntjes allemaal convergeren in de richting van een wereldwijde coup d’état van de eigenaars van het westerse medische systeem. Alleen blijft de vraag waarom nu? nog onbeantwoord.
Vanaf het begin was het objectief om alle tegenstand, alle anders denkende geneeskundige modellen, uit de weg te ruimen. En daar zijn al heel veel veldslagen voor geleverd en daar is al heel veel leed voor geleden. Zolang deze oorlog er eentje is tussen aanhangers van een andere strekking en de nu door regeringen gevestigde medische waarden kan men zich toespitsen op het vernietigen van die individuen die wat te veel aandacht trekken of die te dicht bij de onthullen van de waarheid komen. Maar over de afgelopen dertig jaar zit de onrust er bij de gewone bevolking meer en meer in. Het vertrouwen in het medische beroep lijdt serieuze schade. Meer en meer mensen hebben hun eigen ‘slechte’ ervaringen en daar helpt geen propagandacampagne meer aan. Meer en meer mensen weten uit eigen ervaring hoe vernietigend een vaccin kan zijn. Meer en meer mensen komen medische fouten tegen die ze niet kunnen aanvaarden in een professionele omgeving. Meer en meer mensen ervaren dat het protocol meer waarde wordt toebedeeld dan de mens zelf. Meer en meer mensen stellen vragen aan het medische systeem die onbeantwoord blijven. Wanneer de onrust en de verdeeldheid groeit binnen de bevolking, wat is dan het meest efficiënte middel om te gebruiken om iedereen weer op één lijn te krijgen en de druk af te wentelen?
Geef de mensen een gemeenschappelijke vijand en ze scharen zich allen heel gedwee achter die macht waarvan ze denken dat ze het meeste bescherming mogen verwachten. In één klap heb je ze weer allemaal in de hand. Weg met twijfels over de correctheid van de medische wereld als dat je enige redding is. Weg met vragen omtrent enorme financiële aderlatingen uit de publieke beurs ten voordele van privé zakken als deze je enige redding zijn. Weg met opmerkingen over het rekening moeten houden met de zwakke en andersdenkenden als dit je enige redding is. Wanneer je ervan overtuigd bent dat je leven in gevaar is en je wilt ten koste van alles voorkomen dat je dood gaat dan ben je wel verplicht om je macht over te dragen aan de reddende engel. Dan bevestig je je eigen machteloosheid en maak je van de macht een supermacht. Nu is iedereen stilzwijgend bereid om de opgelegde regels en wetten te aanvaarden en de enkeling die dat niet doet wordt door de hele gemeenschap verguisd, opgejaagd en vernietigd. De macht moet niet eens uit hun kot komen om de orde te handhaven! De angst onder de bevolking doet dat zelf wel. Macht met afstandsbediening.
Om de machtsovername compleet te maken moet er in feite niet zo heel veel veranderen. De rechten die jij denkt als burger te bezitten, ingeschreven in de constitutie van het land, blijken fata morgana’s te zijn. Je hebt het recht op werk, recht op private huisvestiging, recht op vrij denken, recht op vrije godsdienstkeuze en uitoefening, recht op vrije meningsuiting. Allemaal waar, maar er staat in koeienletters bij tenzij de regering vindt dat ze een goede reden heeft om ze niet toe te passen. Je hebt recht op die rechten als de overheid vindt dat je daar recht op hebt. Er staat expliciet bij dat, wanneer de overheid overtuigd is dat deze een gevaar voor de bevolking of een deel van de bevolking dreigen te zijn dan heeft de regering het recht deze op te schorten. En de regering hoeft dit vermoeden niet te bewijzen of te bevestigen. Je hebt rechten, met andere woorden, zolang jij je naar regeringsnormen gedraagt. Nu is het uiteraard moeilijk om mensen hun rechten af te nemen wanneer de mensen het niet met je eens zijn. Dat zou nogal dictatoriaal overkomen! Maar als de mensen ervan overtuigd zijn dat het een noodzakelijkheid is voor hun eigen veiligheid dan kom je geen weerstand tegen. Eens je alles hebt afgeschaft kan je mondjesmaat beginnen terug te geven. Mensen gaan je op hun blote knietjes bedanken, kussen je besmeurde handen en richten een standbeeld voor je op. Ze krijgen hun rechten terug, maar op voorwaarden. Je kan je burgerrechten terugkrijgen als de overheid vindt dat je dat verdiend hebt. Als je braaf bent, als je je aan de opgelegde regels houdt mag je weer gaan werken, mag je een godsdienstige eredienst bijwonen, mag je jezelf veilig achten in je eigen huis, mag je de mening van de overheid in je eigen woorden uiten. Je hebt recht op scholing, maar enkel als je mee doet met de regels. Je hebt recht op medische verzorging, maar enkel als je je schikt naar de regels. Je hebt het recht om vrij te zijn, maar enkel als je je aan de regels houdt en wij weten waar je naar toe gaat en met wie je communiceert. Voor je eigen veiligheid!
Nu hebben we een situatie gecreëerd waarin we ingrijpende maatregelen kunnen doorvoeren zonder dat we er parlementaire goedkeuring door democratisch verkozen volksvertegenwoordigers voor nodig hebben. We hebben de goedkeuring rechtstreeks van het volk gekregen want het volk heeft ons de macht gegeven om hen te beschermen en dat doen we dus ook. En wie doet dat? Wie heeft deze situatie gecreëerd? De eigenaars van het westerse medische model. Zij nemen nu, met stilzwijgende toestemming van de gehele bevolking, de macht in handen. Bij de minste twijfel of tegenwind zal in de toekomst een nationaal gezondheidsgevaar dreigen waardoor iedereen weer snel de loopgrachten in vlucht en de rest overlaat aan de ‘moedigen’ die zich in de vuurlinie begeven om hen veilig te houden.
En het gekke is dat het zo helemaal niet hoeft te zijn. De mens heeft altijd het leven anders benaderd dan een strijd op leven en dood. Traditioneel heeft ziekte en dood altijd een essentieel deel uitgemaakt van het leven. Door het leven te benaderen vanuit een militair perspectief verdwijnt de kans op vrede en harmonie. Verovering en machtscontrole worden dan de prioriteiten. Door ziekte en dood te beschouwen als vaste ingrediënten van het leven, waarden die moeten geïntegreerd worden, niet verwijderd of vernietigd, gaat men op zoek naar een evenwicht in plaats van naar een machtspositie. Door ziekte en dood te beschouwen als de norm van het leven leert de mens om harmonieus te leven in plaats van in conflict en angst.
Wat kunnen we dan concluderen als zijnde de ware toedracht van de coronacrisis? Het is een man-gemaakte crisis met als doel de volledige macht te veroveren, niet van een land, maar van de wereld, of toch zeker dat deel van de wereld waar de westerse normen al opgelegd zijn, dat deel van de wereld waar de westerse stijl al de bezettingsmacht is. Het is een crisis waarin gezondheid geproduceerd en opgelegd gaat worden door de industrie. Het is een crisis waarin de eigenaars van dat soort gezondheid de ultieme machthebbers gaan zijn, de goden die de mensen gaan vereren en dienen.
Het is een crisis waarin het individu wordt afgebroken en vervangen door een kudde.
Het is een crisis waarin begrippen zoals eigenheid en zelfstandigheid als mooie woorden veel aandacht zullen krijgen maar als basisbouwsteen voor een maatschappij zullen verdwijnen.
Het is een crisis die het einde inluidt van een episode van menselijke ontwikkeling waarbij een grote variëteit aan menselijke verschillen en waarden deel uitmaakten van een integratieproces, een evenwichtsoefening van ruimte voor iedereen, uitgedrukt in de rechten van de burger.
Er zal nog enkel plaats zijn voor eenduidigheid.
Er zal nog enkel tolerantie zijn voor gelijkgestemden.
Er zal nog enkel ruimte zijn voor één menselijke waarheid, en geen ruimte meer voor de universele waarheid.
Het is een crisis van menselijke machtslust en van menselijke grootheidswaanzin. De pretentie van de waarheid in pacht te hebben overstijgt de bekeringsdrang van de oude katholieke kerk om de ongelovigen toch een toegangskaartje tot de hemel te bezorgen of de ontwikkelingsdrang van de industriële wereld om de derde wereld ook een hogere levensstandaard te bezorgen.
Het is een crisis van de mens, van de structuur die de mens heeft neergezet.
Het is de ultieme crisis waarin het individu de keuze krijgt om ofwel voor zichzelf te kiezen ofwel de kudde te laten kiezen. De keuze tussen het Zelf en het collectieve. Ofwel denk ik voor mezelf ofwel denken we allen samen hetzelfde. Ofwel ben ik mezelf ofwel zijn we met z’n allen dezelfde.
De gulden middenweg is opgebroken, niet langer berijdbaar.
Het is crisis.
1 Mei 2020