Medische Statistieken

Door Dr Patrick Quanten MD

Het moderne leven wordt beheerst door statistieken. Elk aspect van ons leven wordt in cijfers weergegeven om iets te bewijzen of af te wijzen. Politieke beslissingen worden gebaseerd op deze cijfers en het algemene idee is dat het leven beter wordt als we meer informatie verzamelen over statistische risico's en prestaties. Scholen en ziekenhuizen worden nu opgenomen in competitietabellen, die hun prestaties weerspiegelen, en als deze gepubliceerd worden dan wordt er aangenomen dat de mensen nu de mogelijkheid hebben om duidelijk te zien welke de beste en welke de slechtste zijn, voor wat de dienstverlening betreft.

Ondanks de algemeen bekende regel dat je met statistieken alles kan bewijzen, blijven we volharden in onze pogingen om onze toekomst erop te baseren. Een verklaring, zonder statistieken om deze te ondersteunen, is niet waard aanhoord te worden; het is zelfs zo dat niemand deze zal willen publiceren uit angst om voor schut gezet te worden.

Competitietabellen kunnen reputaties maken of breken en hierdoor is het essentieel om de beschikbare gegevens in een zo positief mogelijk licht te stellen. We zullen ons best doen om manieren te vinden waardoor cijfers kunnen, en worden, "gekneed" om te voldoen aan de beleidsstandaard of om hogerop te komen in de rangschikking. Deze technieken worden overal gebruikt en verschillen niet van de manier waarop de cijfers over punctualiteit van de spoorwegen samengesteld worden. Door 5 minuten op te tellen bij elke treinreis verbeteren de punctualiteitcijfers enorm zonder dat men de dienstverlening moet verbeteren.

Manipulatie van niet-klinische prestatiedoelstellingen

Een onderzoek in het Lagerhuis in 2002 (Verenigd Koninkrijk) legde strategieën bloot om de wachttijden en het aantal patiënten op wachtlijsten voor een behandeling binnen de nationale doelstelling te brengen. Registraties werden gewijzigd, patiënten werden zonder reden geschrapt van wachtlijsten, en sommige ziekenhuizen registreerden geen patiënten, die langer moesten wachten dan de doelstelling van de regering. Ondanks dat zulke technieken gemakkelijk aan het licht komen gaf, in een recente rondvraag, één op 10 gezondheidsmanagers toe te "knoeien met de cijfers".

Intelligentere managers vragen wanneer patiënten van plan zijn op vakantie te gaan en stellen dan een afspraak voor in deze periode. Weinig patiënten zeggen hun vakantie af om medische redenen en ze verkiezen dan om hun afspraak uit te stellen. Aangezien de patiënt deze vertraging veroorzaakt heeft wordt hun wachttijd niet langer geregistreerd. Een andere strategie, die hiermee verband houdt, biedt patiënten niet bestaande afspraken aan binnen een onmogelijk haalbare tijdspanne; het afzeggen van deze afspraken zet hen over naar het einde van een andere lijst, waarvan de wachttijden niet officieel geregistreerd worden. Als je vaststelt dat patiënten langer wachten dan de toegelaten termijn, dan kan je hen toelaten wanneer hun specialist op reis is; daarna kan je de welgemeende verontschuldigingen aanbieden omdat de operatie afgezegd wordt en een nieuwe datum voorstellen in de nabije toekomst.
Als je enkel de wachttijd van de patiënt voor een behandeling in het ziekenhuis moet registreren, dan kan je deze lijst drastisch verminderen door je ervan te verzekeren dat de patiënten op de lijst zoveel mogelijk behandeld worden als niet-residentieel.

Als je een patiënt niet kan plaatsen op een niet gepubliceerde wachtlijst, gebruik dan de datum waarop je meestal de wachtlijst bijwerkt, in plaats van de datum van doorverwijzing, als startpunt. Dit kan de schijnbare wachttijd met enkele weken verkorten. Variaties hierop zijn de patiënten niet op de wachtlijst plaatsen tot het begin van de maand van hun afspraak of nalaten om vroeger afgezegde patiënten opnieuw op te nemen.

Het geven van waarschuwingen en schattingen geeft managers de tijd om zich ervan te verzekeren dat de systemen om het doel te bereiken aanwezig zijn. Het Departement van Gezondheid kiest elk jaar één week om wachttijden te registreren op ongevallen- en spoeddiensten. Het afzeggen van onnodige behandelingen en het vrijhouden van extra bedden in deze week verzekert je ervan dat jouw ziekenhuis de doelstelling tenminste één maal per jaar haalt (90% van de patiënten zien een dokter binnen vier uur na aankomst). Een onderzoek van het BMA (Brits Medisch Bureau) in 2006 ontdekte dat 72% van de ongevallen- en spoeddiensten uitzonderlijke maatregelen instelden tijdens de week van de audit, waaronder het inhuren van extra personeel, het introduceren van dubbele arbeidsposten en het afzeggen van routinebehandelingen. Van deze strategie is bewezen dat hij zeer efficiënt is om de doelstellingen van de regering te halen: tijdens de week van de audit behaalden 85% van de ziekenhuizen de doelstelling, maar de volgende week slaagde slechts 63% ervan in de doelstelling van de wachttijden.

Een andere manier om wachttijden te verkorten op ongevallen- en spoeddiensten is te weigeren om patiënten, die met een ziekenwagen binnen komen, in te schrijven totdat de klinische staf klaar is om zich tot hen te richten. Hoewel de patiënten zich op het grondgebied van het ziekenhuis bevinden, kies je zelf wanneer je "de klok start", en tot dan blijven de patiënten officieel in handen van de paramedici (waardoor hun prestatiedoeleinden in het gedrang komen, maar niet de jouwe).

Denk eraan om "de klok te stoppen" als je de patiënten overgebracht hebt van de brancard naar het bed, want nu zijn ze opgenomen (zelfs als ze op de afdeling blijven gedurende de volgende twee dagen). Eens patiënten een dokter gezien hebben haal je ze uit de computer, wacht vooral niet tot hun transport aangekomen is om hen naar huis te voeren. Als je ziekenhuis volzet is, haal dan gewoon de wielen onder de brancard uit zodat deze omgevormd wordt tot een bed, en richt een deel van de gang in als "observatie afdeling".

Frauduleuze terugbetalingseisen

Het vooruitziende betalingssysteem, waarbij meer gezonde kosten vooruit betaald worden, is gebaseerd op een standaard bedrag voor welbepaalde medische aandoeningen (de diagnosegerelateerde groep, DRG). Dit heeft een gouden mogelijkheid geschapen om de winsten te maximaliseren zonder extra werk. Als je de ziekte van je patiënten klasseert moet je deze altijd "opwaarderen" tot in de hoogst mogelijke behandelingscategorie. Bijvoorbeeld, benoem een groenhoutfractuur (onvolledige breuk) nooit als een gewone breuk, maar onderzoek de foto's op botsplinters. Op deze manier kan je de breuk van je patiënt opwaarderen van een eenvoudige naar een samengestelde breuk en meer geld vragen van de verzekeringsmaatschappij. "DRG onderkruiper" is een welbekend middel om het inkomen van het ziekenhuis te verhogen, alsook het inkomen van artsen, om meer terugbetaald te krijgen dan anders zou gebeuren.

Een andere reden om de ziektes van je patiënten op te waarderen is om de regels voor terugbetaling te manipuleren in het voordeel van je patiënten. Een recent nationaal onderzoek bij dokters in de Verenigde Staten toonde aan dat 39% zulke tactieken hanteerden, waaronder het overdrijven van symptomen, het veranderen van de diagnose bij de afrekening, of het rapporteren van tekenen en symptomen die de patiënten niet hadden, om te verzekeren dat er bijkomende dienstverlening klinisch noodzakelijk was. Medische fraude wordt geschat op 10% van het bedrag dat in de Verenigde Staten aan gezondheidszorg wordt uitgegeven (ongeveer 120 biljoen dollar) in 2001.

Het verminderen van ziektecijfers en klinische prestatiegegevens

Ziektecijfers worden vooral gevreesd door ziekenhuizen en chirurgen omdat deze gemiddelde cijfers een verlies van reputatie en van jobs zou kunnen betekenen. Statistisch, natuurlijk, zullen de helft van de cijfers boven het gemiddelde liggen en de andere helft eronder!

Opwaarderen van ziektecijfers

"Opwaardeer onderkruiper" verwijst naar het buitensporig of ongeschikt coderen van de risicofactoren die nodig zijn voor het tellen van sterftegevallen volgens risico. Berekende risicofactoren hebben betrekking op bijkomende ziektes die een patiënt kan hebben, waardoor het risico van een bepaalde procedure verhoogd wordt. Patiënten met hogere risico's krijgen een hoger sterftecijfer.
Tussen 1989 en 1991 steeg preoperatief het deel van geregistreerde patiënten met chronisch verstopte longziekte van 6.9% tot 17.4% (in één ziekenhuis steeg dit van 1.8% tot 51.9%). Als een belangrijke risicofactor geregistreerd wordt bij een groter deel van patiënten voor de operatie dan zal het voorspelde sterftecijfer van deze afdeling stijgen, en hierdoor stijgt ook de kans dat het werkelijk aantal sterftegevallen op de afdeling binnen of onder de verwachte norm valt.
Het is duidelijk dat rokers een verhoogd risico lopen om tijdens een operatie te overlijden, dus moeten alle patiënten die beweren niet-roker te zijn verder ondervraagd worden. Misschien zijn ze pas onlangs gestopt, misschien roken ze wel eens een sigaretje bij een sociale gelegenheid, of misschien delen ze wel hun huis of werkplaats met een roker, en dan kan je in al deze gevallen de patiënt toch nog als roker registreren. Gelijkaardig, zelfs het zachtste piepje in de ademhaling van een patiënt ouder dan 40 jaar, die ooit aan sigarettenrook blootgesteld werd, zou kunnen wijzen op een vroegtijdige chronische verstopte longziekte, en patiënten met deze aandoening hebben een groter risico om te overlijden. Door zoveel mogelijk patiënten te plaatsen in de hoge risico categorie, zullen jouw cijfers voor risico aangepast overlijden doen dalen.
Selectie van de aanpassing van de risico procedure

Voor het berekenen van de risico aangepaste overlijdens kan je een verbijsterend aantal risicofactoren in een grote variëteit van vergelijkingen opnemen. Er zijn vele formules voor risico aanpassing beschikbaar. Rangschikkingen van individuele ziekenhuizen variëren enorm afhankelijk van hoe je aanpast volgens de ernst van ziektes. Dit kan gebeuren door de best mogelijke formule te kiezen voor jouw specifieke behoeften, zodat het algemeen aangepaste risico in het best mogelijke licht komt te staan.
Transfer van patiënten
Het proberen om overkoepelend de overlijdens in ziekenhuizen te vergelijken is een bijna onmogelijke taak. Terminaal zieke patiënten kunnen ontslagen worden en zolang ze niet sterven in het ziekenhuis zullen ze niet opduiken in de statistieken.
Vele ziekenhuizen registreren in hun gegevensbestanden enkel die overlijdens die gebeuren in het ziekenhuis waar de operatie plaats vond. Zo zullen overlijdens in opvolgende verzorgingsinstellingen over het hoofd gezien worden als men de overlijdens gaat tellen. Daartegenover staat dat als jouw ziekenhuis een hoog sterftecijfer heeft dan laat het misschien meer terminaal zieke patiënten toe. Overweeg dan een verpleger van buitenaf die de ziekste patiënten ontslaat om hen ginder te laten sterven!
Verandering van operatieve klasse

De enige belangrijke procedure van hartoperaties waarvoor sterftecijfers gepubliceerd werden in de Verenigde Staten is kransslagader bypass (CABG). Als men geconfronteerd wordt met een hoge risico patiënt, of als de dingen mis dreigen te lopen tijdens de operatie, verander dan deze procedure naar een andere operatie, waarvoor je geen gegevens moet registreren. Een paar extra hechtingen toevoegen kan een gewone CABG veranderen in een CABG plus hartklepreparatie. De schijnbare sterftegevallen bij jouw CABG procedures lijken te dalen, maar dit gaat ten koste van meer doden in de (niet geregistreerde) gecombineerde procedure.
Je zou zelfs een volledig nieuwe aandoening kunnen uitvinden, door middel van aangepaste computerbeelden, en de hoogste risico patiënten overdragen naar deze categorie (het zogenaamde pixel-aangepast syndroom). Dit kan in het bijzonder van belang zijn voor dokters die hun pensioen naderen, maar die nog niet de eer gekregen hebben om hun naam aan een syndroom te geven.
Weigeren te opereren

Ondanks dat men verzekert dat risico aanpassende technieken de chirurgen, die hoge risico patiënten opereren, niet bestraft worden toonde een anonieme studie van alle hartchirurgen in New York aan dat 62% geweigerd had om te opereren op tenminste één patiënt met een hoog risico voor CABG. Hoofdzakelijk uit angst voor de gepubliceerde registratie.
Het is algemeen bekend dat bepaalde ziekenhuizen operaties weigeren die anderen wel uitvoeren, op basis van "een te hoog risico". Als een persoon dan sterft aan de aandoening tengevolge van de gevolgde procedure, dan wordt dit overlijden op de éne lijst geregistreerd als de verantwoordelijkheid van de chirurg maar op de andere lijst niet.
Het afschuimen van de room

Het is in het belang van de plannen van de gezondheidsverzekering om enkel de meest winstgevende patiënten te ronselen. Eén verzekeringsmaatschappij in de Verenigde Staten ronselt leden op avondfeesten, vanuit het oogpunt dat oudere mensen, die fit genoeg zijn om te dansen, gezond zijn. In Groot Brittanië bestraffen alle belangrijke medische verzekeringsmaatschappijen de patiënten met bestaande aandoeningen door hen ofwel volledig te weigeren of hogere bijdragen op te leggen. De voorbije jaren hebben velen een plafond gezet op hun uitbetalingen; anderen verhogen de jaarlijkse bijdragen op basis van hoeveel je hun gekost hebt het vorige jaar (er is nooit een korting op de bijdragen).
De clinicus profiteert ook van het snoeien van hoge risico patiënten uit hun lijsten. Bijvoorbeeld, dokters die eerder buitenstaanders zijn kunnen hun profiel drastisch verbeteren door de drie patiënten met het hoogste hemoglobine A1c gehalte te schrappen. Het zorgvuldig selecteren van jouw patiënten kan je prestatiecijfer enorm doen stijgen.
Het rapporteren van risico's

Rapporteer altijd absolute risico's en geen relatieve. Als het sterftecijfer van jouw ziekenhuis 6% is en het gemiddelde is 4%, dan moet je benadrukken dat het absolute sterftecijfer enkel 2% hoger ligt dan het gemiddelde. Als mensen er op staan dat jouw afdeling gerapporteerd wordt met een 50% hoger sterftecijfer dan gemiddeld, dan kan je dit verdedigen door te stellen dat het gemiddelde slecht 33% lager ligt!

Andere Statistische "Feiten"

Sterfte

Het totale sterftecijfer van de bevolking is, en is altijd geweest, 100%. Iedereen sterft. "Het redden van levens" in termen van het afwenden van de dood is pas echt zinvol bij acute situaties van een zeker overlijden. We kunnen deze gemakkelijk identificeren als we praten over echte situaties, zoals iemand die gevangen zit in een brandend huis of iemand die aan het verdrinken is. Eens deze mensen uit hun beproeving verlost zijn dan zijn ze in essentie terug op het punt waar ze ervoor waren. Als we dezelfde veronderstelling maken met betrekking tot ziekte en een slechte gezondheid, dan wordt de "zekerheid" een beetje duister. We vertrouwen nu op een expert om ons te vertellen of de persoon in die specifieke situatie onmiddellijk gevaar loopt om zijn/haar leven te verliezen. Hoe beter de expert ons van de ernst van de situatie kan overtuigen, hoe prominenter zijn eigen positie wordt. In werkelijkheid zal de medische zorg bij ziektes (geen ongevallen) nooit levens "redden"; op zijn best verlengt ze het leven alleen maar; op zijn slechts verschuift ze deze naar een andere overlijdenscategorie.

De oorzaak van overlijden wordt bepaald door de medische dokter die de overlijdensakte invult. We nemen aan dat deze persoon precies weet wat de oorzaak van overlijden is. Maar hoe de akte ingevuld wordt bepaalt de officiële doodsoorzaak, zoals geregistreerd wordt door de autoriteiten. Bijvoorbeeld, een persoon met kanker kan geregistreerd staan dat hij gestorven is aan bronchitis, of een hartaanval, of falen van de nieren. Hieruit volgt dat de kankerstatistieken zullen verminderen, en wie maakt zich nu druk over mensen die sterven aan bronchitis! Hoewel de overlijdensstatistieken meer accuraat zijn dan deze die ziekte registreren (specifieke ziektes), zijn ze nog altijd niet, en kunnen ze nooit, de volledige waarheid zijn.

Per definitie, zoals de overlijdensakte vermeldt, moet iemands dood te wijten zijn aan een reden, en slechts aan één reden. Maar langdurige ziekte, evenals ouderdom, zorgt voor een slechter functioneren van de meeste onderdelen van het systeem en het is de totale som van de impact van deze achteruitgang die uiteindelijk zal leiden tot de toestand van niet functioneren. De schuld op één reden steken is onwetend zijn over de realiteit van de Natuur. Mensen leken vroeger te weten waaraan iemand overleden was. "Ouderdom", "Hij heeft het gewoon opgegeven", "Gebroken hart", "Verenigd willen zijn met overleden geliefden", zijn allemaal goede redenen die niet gebruikt worden op overlijdensaktes.

"Overleving" cijfers worden gebruikt om de efficiëntie van behandelingen voor terminale ziektes zoals kanker in te schatten. Een overleving van 5 jaar vanaf de dag van diagnose van kanker wordt geregistreerd als een gered leven. Zelfs als deze persoon even later aan kanker overlijdt, dan nog zullen de statistieken aangeven dat hij/zij kanker overleefd heeft. Deze statistieken, gebruikt als maatstaf om de bevolking aan te tonen dat de oorlog tegen kanker gewonnen gaat worden, worden positief beïnvloed door een vroege diagnose. Als resultaat hiervan, ondanks dat er elk jaar een groter aantal mensen sterft aan kanker, tonen de statistieken een verhoging van de overlevingskans, hetgeen toe te schrijven is aan betere behandeling en niet aan het manipuleren van de cijfers.

Ziekte

Redenen voor het verplicht noteren van ziektes omvatten het inschatten van de ernst van het probleem en de overheid voorzien van een middel om de impact van de behandeling te kunnen inschatten. De diagnose stellen voor een bepaalde ziekte is geen exacte wetenschap, ongeacht wat de autoriteiten ons willen laten geloven. Huiduitslag kan zich voordoen om verschillende uiteenlopende redenen en de dokters die uiteindelijk het label moeten kleven zullen bijna volledig afhankelijk zijn van hun inschatting en geloof. Een kind, dat gevaccineerd is tegen mazelen, zal niet snel gerapporteerd worden dat het mazelen gekregen heeft omdat de dokter gelooft dat de vaccinatie het kind beschermt tegen het krijgen van de ziekte. In juli 1955, in Los Angeles County, waren er 273 gevallen van polio en 50 gevallen van aseptische meningitis. Een jaar later waren er slechts 5 gevallen van polio en 256 gevallen van aseptische meningitis (de symptomen van beiden zijn moeilijk te onderscheiden).

"Verkeerde diagnose" is de meest voorkomende reden voor onverklaarbaar herstel van kanker. Dit bewijst dat de medische wereld verkeerde diagnoses erkent als deel van het gezondheidssysteem. Natuurlijk stellen we het op prijs dat dit enkel gebeurt als de autoriteiten gezichtsverlies dreigen te krijgen; in alle andere gevallen zijn ze altijd correct, immuun voor het maken van fouten.

Het registreren van medische fouten wordt enkel en alleen gedaan door gelijken. Enkel autoritaire medische figuren hebben de macht, hierdoor ook de kennis, om het werk van hun collega's te beoordelen. Het feit dat de medische geschiedenis niets anders is dan een catalogus van weerzinwekkende "fouten" en "foutieve geloofssystemen" wordt verontschuldigd door de verklaring "ze wisten niet zoveel als we nu weten". Zo ook weten wij natuurlijk niet zoveel als de medische wereld in de toekomst zal weten! Maar toch willen ze ons laten geloven dat alles wat zij vandaag de dag vertellen de hele waarheid is, precies zoals hun beroemde collega's al die jaren geleden deden. Dokters wordt geleerd dat fouten onaanvaardbaar zijn. Medische fouten worden hierdoor beschouwd als een karakterstoornis en elke fout komt overeen met nalatigheid. We kunnen zien hoe een groot deel onder de mat geveegd wordt, aangezien niemand geleerd wordt wat ze moeten doen als er zich toch een medische fout voordoet.

Lange levensduur

Statistieken die ons vertellen dat, gemiddeld, we heel wat langer leven tegenwoordig dan vroeger, zijn al even platvloers als alle andere statistieken omdat ze ons niet informeren over hoe de statistieken samengesteld worden. Het meten van de lengte van het leven vanaf de dag van de geboorte tot de dag van overlijden geeft zeker gemiddeld een langere levensduur weer. Maar als men kijkt naar de statistieken die de levensverwachting weergeven vanaf een leeftijd van 40, zien we dat er geen verandering van betekenis heeft plaats gevonden in de laatste eeuw. Hoe kan dit waar zijn?

Tengevolge van verbeteringen van de hygiëne en voeding werd het overlijden van baby's en kleuters bijna volledig verbannen in het laatste deel van de twintigste eeuw. Het effect op de statistieken voor levensduur waren zeer drastisch. Deze specifieke statistieken waren gebaseerd op de gemiddelde levensduur, hetgeen betekent dat om een gemiddelde te bekomen van 50 er voor elk overlijden dicht bij de geboortedatum (leeftijd 0) een ander persoon 100 jaar moet leven. Als het overlijden bij jonge kinderen drastisch vermindert en mensen zelden jong sterven, dan kan men gemakkelijk zien dat er voor elk overlijden op de leeftijd van 30 jaar de volgende persoon slechts 70 jaar moet leven om tot dezelfde gemiddelde bevolkingslevensduur van 50 te komen. Dus informeren onze gemiddelde levensduur statistieken ons niet op een juiste wijze over hoelang volwassenen mogen verwachten te leven, en ze ondersteunen ook niet het idee achter de uitspraak dat we langer leven, en dus ook niet dat onze gezondheidsfaciliteiten, medische verzorging en behandeling zoveel efficiënter geworden zijn.

Het blijkt nu dat onze "verbeterde" levensduurcijfers gerelateerd aan de oude geschiedenis ook niet langer waar zijn. Recent hebben geschiedkundigen moeten toegeven dat het algemeen aanvaard geloof dat de vroege mens slechts een levensverwachting had van 35 tot 40 jaar, gebaseerd was op platvloers wetenschappelijk bewijs. Beenderdichtheid is algemeen gebruikt om de ouderdom van een skelet te bepalen en over het algemeen werd er vastgesteld dat de beenderdichtheid van deze vroege skeletten betrekking hadden op mannen en vrouwen van middelbare leeftijd. Maar we weten nu dat de verzwakking van de beenderen, hetgeen met ouder worden gebeurd, vroeger heel wat trager verliep dan tegenwoordig, en hieruit volgt dat de moderne kaarten, die gebruikt worden om de ouderdom te bepalen, de echte ouderdom ernstig onderschatten. Wetenschappers schatten nu de gemiddelde levensduur van de vroege mens ergens tussen 80 en 100 jaar, hetgeen zou betekenen dat we jaren verloren hebben, in plaats van gewonnen, op de gemiddelde levensduur van de mens.

Mensen die veel langer leven dan de gemiddelde levensduur hebben wetenschappers altijd al geïntrigeerd. Zelfs tegenwoordig zijn er mensen die 120 tot 130 jaar leven. Er zijn twee opmerkelijke dingen aan deze mensen, vergeleken met de 70-jarige die jij en ik kennen. Ten eerste zijn al deze zeer oude mensen gezond en leven nog steeds een normaal leven; velen onder hen zorgen nog steeds voor zichzelf. En ten tweede leeft de grootste meerderheid van hen in extreme omstandigheden. We vinden hen ofwel weggestoken in een hoek van de jungle, onaangetast door de moderne maatschappij, of in strenge klimaten zoals in noord Rusland. Heel vaak hebben deze mensen een zeer beperkt dieet, lang niet gebalanceerd volgens onze Westerse standaard. Velen leven in uitermate vervuilde gebieden, hebben heel hun leven gerookt en hebben een heel hoog alcoholgebruik. Onze wetenschappers zijn niet in staat om hun lange levensduur en gezondheid te verklaren en schuiven dit dan maar terzijde onder de noemer "genetisch". Voor zover de constitutionele factor een rol speelt bij de weerstand van het individu zouden we moeten weggeblazen worden door de manier waarop deze mensen blijkbaar niet aangetast worden door hun extreme ongezonde levenswijze.

Hoewel de lengte van het leven van een individu waardevol is mogen we dit toch niet scheiden van de kwaliteit van het leven: een lang leven van ellende is voor de meeste mensen minder gewenst dan een kort plezierig leven. Maar toch lijken autoriteiten in onze cultuur enkel geïnteresseerd te zijn om ons te informeren over de lengte van het leven waar we naar uit kunnen kijken, gemiddeld, en niet hoe gezond het zal zijn. Cijfers met betrekking tot ernstige ziektes, handicaps en ernstige beperkingen om te leven vinden we niet terug op het publieke terrein. Een kleine misvatting over de interesse van het grote publiek?

Om te onthouden

Het totale sterftecijfer is 100%: alle mensen sterven. Als de statistieken tonen dat het sterftecijfer in een bepaalde categorie gedaald is, dan betekent dit enkel dat we nu geloven dat meer mensen gestorven zijn aan andere oorzaken.
Er zijn een aantal statistieken waarvan de medische autoriteiten niet willen dat je ze te zien krijgt. Het tellen van effectieve cijfers is de beste statistiekvorm die we hebben om de waarheid te benaderen.
- Een definitieve terugblik en nauwkeurig lezen van medische magazines, en gezondheidsstatistieken van de overheid toont aan dat de Amerikaanse geneeskunde in vele gevallen meer schade aanricht dan dat ze goed doet. Het aantal mensen die in het ziekenhuis tegengestelde reacties op voorgeschreven medicijnen kregen (ADR) is 2.2 miljoen. Dr. Richard Besser, in 1995, zei dat het aantal onnodig voorgeschreven antibiotica tegen virale infecties jaarlijks 20 miljoen was. Dr. Besser, in 2003, zegt dat het nu tientallen miljoenen onnodige antibiotica zijn. Het aantal onnodige medische en chirurgische procedures die jaarlijks uitgevoerd worden bedraagt 7.5 miljoen. Het aantal mensen dat jaarlijks onderworpen wordt aan onnodige hospitalisatie is 8.9 miljoen. Het totale aantal iatrogene overlijdens (veroorzaakt door het medische systeem) is 783.936. Het is duidelijk dat het Amerikaanse medische systeem de grootste doodsoorzaak en oorzaak van letsel is in de Verenigde Staten. Het jaarlijkse dodental in 2001 van hartziektes is 699.697; het jaarlijkse dodental van kanker is 553.251.
- Slechts 5 tot 20% van alle iatrogene incidenten worden geregistreerd. En onze iatrogene statistieken voor niet-gehospitaliseerde patiënten heeft alleen betrekking op gebeurtenissen die met medicijnen te maken hebben, en geen chirurgische gevallen, diagnostische fouten of therapeutische ongelukjes.
- Lange termijn ziektes zijn meer dan verdrievoudigd in de voorbije 25 jaar en één op 4 personen is op een bepaald gebied ongeschikt. Het rapport in de Economist is gebaseerd op onderzoek van de Sheffield Hallam Universiteit (USA) en de eigen cijfers van de overheid. Een record aantal van 5.9 miljoen staan nu op de ziektelijst op eender welke dag. Elk jaar worden ongeveer 166 miljoen ziektedagen opgenomen – hetgeen overeenkomt met 6.8 dagen voor elke werknemer en bedrijven worden hierdoor getroffen met een rekening van 11 biljoen dollar per jaar voor ziekteverlof. Aan het aantal mensen die tijdelijk ongeschikt zijn werd meer dan het drievoudige uitbetaald van 1979 tot 2002 en de rekening staat nu op 2.7 miljoen. Dat is meer dan het gecombineerde totaal van alleenstaande ouders en de werklozen aan uitkeringen krijgen. Het aantal mensen, van de werkende groep, die ongeschikt zijn voor lange termijn en uitkering eisen – zij die langer dan één jaar ziek zijn – is omhoog geschoten van een half miljoen in 1980 tot 2 miljoen tegenwoordig.
Het aantal mensen, of ze nu geregistreerd staan als ziek of dood, zou altijd verband moeten houden met het totale aantal van de bevolking, als we willen weten, in echte termen, of er meer of minder zijn. Zo ook zou het aantal doden op onze wegen verband moeten houden met het aantal motorvoertuigen op de weg. Als deze aantallen stijgen dan is het redelijk om aan te nemen dat er meer doden gaan vallen.

Als je verteld wordt dat je mag verwachten om te leven tot 72 jaar, dat je 80% kans hebt op een succesvolle medische interventie, dat je het risico op vroegtijdig overlijden met 50% verhoogt als je het gegeven advies niet volgt, dan zijn dit allemaal cijfers die aangereikt worden om aan te tonen hoe goed de autoriteit het doet. Ze bevatten geen enkele relevante informatie voor jou persoonlijk.

Ik wil me ervan verzekeren dat mijn leven zo goed is als het maar kan zijn, niet in vergelijking met mijn buren, maar in vergelijking met mijn eigen leven, dan moet ik leren begrijpen wat ik nodig heb om dit mogelijk te maken. Wat er nodig is voor mij om dit te bereiken zou wel eens volledig verschillend kunnen zijn van wat de statistieken mij vertellen dat ik nodig heb. Vergeet nooit dat:

Er bestaat niemand zoals de gemiddelde persoon
Er bevinden zich veel meer mensen buiten het gemiddelde dan erin