Oppikken van Ziekten
Door Dr Patrick Quanten MD
"Heb je het gehoord? Een bacil doet de ronde!" Een typische uitspraak om aan te geven dat een besmettelijke ziekte zich onder de mensen bevindt, gevreesd door diegenen die "alles oppikken wat er in de lucht hangt". Een vijand waar rekening mee gehouden moet worden staat op het punt jouw leven binnen te vallen. Let op. Wees voorzichtig. Preventie is het hippe woord! En toch lijkt al onze preventie geen echte impact te hebben op onze angst om "uitgekozen" te worden. Hoe komt dat? Als je weet wat je moet doen om een ziekte te voorkomen en je hebt de middelen om de ziekte te stoppen of een halt toe te roepen, waarom moet je dan nog altijd bang zijn? Zou het kunnen dat noch preventie, noch genezing, werkt en dat we dit diep vanbinnen weten? We gebruiken antibiotica om besmettelijke ziekten te genezen, maar we worden geconfronteerd met een snel stijgende weerstand tegen alle antibiotica die we hebben ontwikkeld. We gebruiken vaccinaties om onszelf en onze kinderen te beschermen, maar we zijn razend als iemand beslist om zijn kind niet te vaccineren, want nu "bedreigt" de niet-gevaccineerde het welzijn van de hele groep. Hoe kan dit als de gevaccineerden definitief beschermd zijn tegen die bepaalde ziekte?
Gedurende de laatste drie decennia hebben we een onrustwekkend sterke stijging gezien in obesitas, zwaarlijvigheid. Meer mensen dan ooit tevoren, en meer kinderen dan ooit tevoren, dragen een grote hoeveelheid extra gewicht met zich mee. Dit heeft, volgens de medische wereld, ernstige gevolgen met betrekking tot hun gezondheid en levensduur. Ondanks drie decennia van publiciteit, van harde campagnes om het bewustzijn te verhogen, blijft het probleem maar groeien. Ondanks drie decennia van serieuze behandeling gebaseerd op reductiediëten (calorieën, vetten, suikers) en op intensieve bewegingstraining zijn de resultaten absoluut in de verkeerde richting aan het evolueren. Sommige experts praten erover dat obesitas epidemische proporties aanneemt. Deze uitdrukking verbindt de ziekte aan een toestand van het "oppikken". En ja hoor, je kan het doorgekregen hebben van jouw moeder en grootmoeder; of je kan het krijgen door het verkeerde voedsel te eten. Dit concept is, in principe, niet anders dan het concept dat je een besmettelijke ziekte kan oppikken door het eten van besmet voedsel of het drinken van besmet water.
Ziekten van het zenuwstelsel zoals Alzheimer en Parkinson verspreiden zich snel. En weer horen we de verwijzing naar iets dat doorgegeven wordt van persoon tot persoon of vanuit de omgeving van een persoon naar die persoon. De medische taal zit tegenwoordig vol met vingerwijzingen naar een oorzaak van buitenaf die zou verklaren waarom jij ziek werd; hoe meer je door dit spul omgeven wordt, hoe groter de kans dat je het ook te pakken krijgt. Ouders of grootouders met een bepaald soort kanker, en het gevolg is dat jouw kansen drastisch stijgen. Ouders en grootouders met cardiovasculaire problemen, en het gevolg is dat jouw kansen ook drastisch stijgen. Ouders en grootouders met allergieën, en het gevolg is dat jouw kansen ook drastisch stijgen. Ouders en grootouders met dementie, en het gevolg is dat jouw kansen ook drastische stijgen. Je hoort bijna dagelijks dat er nieuwe ziekten aan deze lijst worden toegevoegd. Het zit ofwel in jouw genen, of het is zeer waarschijnlijk dat je er ook mee opgezadeld wordt. Voor welke reden? "Daarom!" Als het zich in jouw omgeving bevindt, dan is het heel waarschijnlijk dat jij het oppikt, dat is de boodschap.
Een ziekte oppikken van buitenaf betekent dat datgene wat jou ziek maakt van buitenaf in jou moet komen. Het moet op een of andere manier in jouw lichaam geraken, zich daar rond bewegen tot het een perfecte plaats gevonden heeft en dan moet het een destructief proces opstarten, allemaal zonder enige tussenkomst van jouw lichaam. Of, om het duidelijk te stellen, de bacil moet langsheen alle verdedigingssystemen die de interne zaken van jouw lichaam beveiligen tegen teveel verstoring van buitenaf en ze moet een manier vinden om dit "onopgemerkt" te doen. Dan moet ze in de bloedbaan springen, de snelste manier om daar rond te reizen (een bacil heeft een natuurlijke levensduur; ze zal geen tijd willen verliezen!), en ze zal willekeurig ronddobberen naar daar waar de stroom haar meeneemt. Ondertussen komt er elke paar seconden een politiepatrouille (lymfocyten) voorbij, maar de bacil blijft toch onopgemerkt. Wanneer ze op haar uiteindelijke bestemming is aangekomen, - specifieke bacillen hebben specifieke infectieplaatsen in het lichaam - slaat ze haar kamp op en begint ze zich te vermenigvuldigen. Opdat dit kan gebeuren moeten de naburige cellen de nieuwkomers op het landgoed natuurlijk volledig negeren. Dan begint de bacil zijn vernietigingsproces, ze doodt cellen zeer snel, en nog slaat het weefsel geen alarm en begint niet terug te vechten. En dat is, in principe, hoe een besmetting kan gebeuren wanneer de reden voor de besmetting van buiten het lichaam komt. Verbazend, niet? Bijna niet te geloven dat het lichaam met zijn intrinsiek immuunsysteem erin slaagt om de vreemde invasie op alle niveaus volledig te negeren! Waar heb ik dan in godsnaam een immuunsysteem voor nodig?
Gelukkig moet je niet panikeren. We weten nu dat de besmetting niet van buitenaf komt. Ik zeg "nu", maar eigenlijk weten we dit al twee eeuwen! In de tijd van Louis Pasteur, de grote voorstander van de theorie die zegt dat een besmettelijke ziekte veroorzaakt wordt door de invasie van het lichaam door een kiem van buitenaf, hadden wetenschappers, biologen en microbiologen, al vastgesteld dat er helemaal geen invasie plaatsvindt. Zij dachten dat een infectieproces gestart werd door de cellen van het lichaam zelf. Deze cellen worden in groten getale ziek en dit resulteert in een snel en massaal verval van het weefsel. Van binnen in dit cellulaire afval, en specifiek voor het soort afval dat de weefsels produceren, worden kiemen gecreëerd die zich voeden met het afval en het op die manier opruimen. Antoine Béchamps, heel gerespecteerd in zijn tijd (Louis Pasteur tijd!) voor de uitmuntendheid van zijn onderzoek, stelde vast dat voor een besmettelijke ziekte, de voedingsbodem alles is en de kiem niets. Hij concludeerde ook dat de kiemen, die later tijdens het proces verschijnen, het resultaat zijn en niet de oorzaak van de ziekte. Sinds die tijd zijn vele wetenschappers onafhankelijk tot dezelfde conclusies gekomen, waarbij Gaston Naessens (midden van de vorige eeuw) uiteindelijk de volledige cyclus van ontwikkeling aantoonde, wat ontegensprekelijk ons vertelt hoe alle bekende bacteriële en schimmel families zich manifesteren waarbij de ene ontstaat uit de vorige toestand en zichzelf omvormt naar de volgende groep. deze omschakeling gebeurt wanneer het voedsel van cellulair afval verandert als een direct gevolg van de invloed van de vorige groep kiemen. Op deze manier kan elk soort afval van de aftakelende weefselstructuur opgeruimd worden. Als al deze dingen wetenschappelijke feiten zijn, hoe komt het dan dat in onze scholen en in ons medisch systeem we nog steeds bang zijn voor "aanvallen van buitenaf"?
Wat is er nodig opdat een grote groep van levende entiteiten, mensen, allemaal samenspannen en zich allemaal op hetzelfde ogenblik in dezelfde richting bewegen? Antwoord: geef hen een gemeenschappelijke vijand! Als zij zich allemaal bedreigd voelen door hetzelfde gevaar van buitenaf, dan zullen ze samenhokken en bescherming en begeleiding vragen van hun leiders. Wie leidt de dans hier? De experts natuurlijk! In dit geval spreken we over de medische wereld, zelf uitgeroepen experts met betrekking tot ziekten (Opmerking: zij beweren niet experts te zijn met betrekking tot gezondheid!) Van wie verwachten we bescherming? De dokter en zijn grote trukendoos. Wie bevindt zich in een positie om de vijand te kennen en ons te waarschuwen en ons te vertellen wat we moeten doen? De dokter en zijn trukendoos. Alles wat we weten over de vijand waarmee we geconfronteerd worden is wat de medische wereld ons over de vijand vertelt. Niemand buiten de medische wereld is in een positie om de vijand te bespieden om meer feiten te weten te komen over hem. De enkeling die dit gedaan heeft wordt uiteraard niet ernstig genomen omdat hij geen expert is; hij verkrijgt geen expertstatus door andere verhalen over de vijand te vertellen. Als hij de expertstatus wel al heeft, als hij een dokter is, en hij vertelt dan iets anders dan wordt hij van hun lijst geschrapt en wordt hij van de ene dag op de andere een imbeciel. Louis Pasteur faalde er niet alleen in om de experts van zijn tijd te overtuigen met zijn theorie van een vijandelijke aanval die van buitenaf naar binnen kwam, maar hij wekte ook woede op onder de wetenschappers omwille van zijn aanhoudende zeer lage standaard van experimenteerwerk en zijn op fantasie gebaseerde besluitvorming, ver buiten het gebied van het experiment zelf. Maar Louis Pasteur slaagde er wel in om investeerders in nieuwe technologie en chemie te overtuigen. Samen brachten ze succesverhalen uit; zij toverden statistieken te voorschijn; zij zetten experimenten op touw om datgene waar zij bewijs voor nodig hadden te bewijzen. Het marriage-à-trois van de westerse geneeskunde zag het levenslicht: medische wereld (autoriteit), industrie en media.
Vandaag de dag is deze structuur nagenoeg onveranderd. Wat mij het meeste stoort is het feit dat het individu enkel een middel is om het doel te bereiken en dat het doel winst is, niet gezondheid. Hoe anders zou het kunnen zijn als er geen vijand van buitenaf is en alle kiemen ontstaan van binnen in het zieke weefsel zelf?
Als er geen bedreiging in de omgeving is, dan moeten we hier niet tegen beschermd worden.
Als er geen bedreiging in de omgeving is, dan hebben we geen experts nodig om ons erover op de hoogte te houden.
Als elke besmettelijke ziekte een uitdrukking is van een inwendig ziekteproces, dan kunnen kiemen onze vrienden worden en wordt het ziekteproces een individuele zaak. Elke infectie, ongeacht het soort kiem dat we in het afval vinden, wordt een specifiek en individueel proces. Dat betekent dat er geen overkoepelende genezing bestaat; dat het individu de enige persoon is in staat om de manier waarop hij/zij functioneert te wijzigen en hierdoor de manier waarop het afval verschijnt kan veranderen.
Maar is zoiets eigenlijk wel mogelijk?
Albert Einstein bewees dat alle materie eigenlijk energie is. Alles in het hele universum is energie, en materie is een samengedrukte uitdrukking van die energie. Elke wijziging in de materie kan enkel verklaard worden door veranderingen in het evenwicht van het energetische veld van waaruit de materie ontstaat. Dit betekent dat we al bijna een eeuw weten dat materie niet belangrijk is en dat materie ons zeker nooit antwoorden kan bieden over een verandering van gezondheid naar ziekte zoals we die ervaren. Waarom onderwijzen we dit niet en waarom houden we vast aan het beeld dat chemische tussenkomst zowel de oorzaak als de genezing voor ziekten is?
Meer zelfs, sinds midden de jaren tachtig hebben wetenschappers bewezen dat onze emoties worden "vertaald" naar moleculen, naar een fysieke structuur, naar materie. Dit ondersteunt wat Einstein ons leerde, maar heeft het de autoriteiten aangemoedigd om hun deuren te openen voor andere concepten en feiten? Neen, helemaal niet! Maakte het een verschil uit toen de Nieuwe Biologie in de negentiger jaren bewees dat elke cel van het lichaam communiceert met de buitenwereld via vibraties, frequenties en golven, en niet via contact met chemicaliën? Neen, helemaal niet! Autoriteiten willen het alleen niet weten, zij verhoogden hun inspanningen nog om mensen van het tegendeel te overtuigen. Enorme reclamecampagnes via de media, via televisieprogramma's (reality TV en ook fictieseries), via radio en artikels in magazines verzekeren dat hun verhaal de massa nog steeds beheerst. Wees bang, wees heel bang!
Het is eigenlijk eenvoudig. Ongeveer tweehonderd jaar geleden hebben wetenschappers bewezen dat kiemen het resultaat zijn van de ziekte, niet de oorzaak, en dat ze ontstaan van binnen in het zieke weefsel zelf. Ongeveer honderd jaar geleden hebben wetenschappers bewezen dat alle materie energie is en dat de manier waarop het functioneert bepaald wordt door het energetische veld van waaruit de materie ontstaat. Ongeveer dertig jaar geleden hebben wetenschappers bewezen dat alle cellen hun eigen materie produceren als reactie op energetische stimuli vanuit hun omgeving, niet vanuit contact met andere materie in hun omgeving. Dus?
Vanuit de ruïnes van excellent onderzoek, vernietigd door tijd en autoriteiten, geld en winst, rijst een eenvoudige waarheid. Ziekte is een persoonlijke zaak; het is een persoonlijk onevenwicht tussen de binnenwereld van de persoon en zijn/haar buitenwereld. Wanneer de spanning tussen deze twee krachten te groot wordt om te dragen, dan kan de fysieke materie niet langer op dezelfde manier tot uitdrukking komen; het verandert, weg van wat het was en hoe het normaal functioneerde. Nu is de persoon ziek. Als de plaatselijke weefsels het afval niet langer zelf kunnen opruimen, verschijnen er kiemen uit het afval om te helpen bij het opruimingsproces. Vaak begint het lichaam op hetzelfde moment een verbrandingsproces om het afvalmateriaal te "verbranden" (koorts, ontsteking). Of een individu al dan niet reageert op de omgeving door toe te staan dat de spanning opbouwt en opbouwt is een individuele zaak. Daarom zullen heel veel mensen op eenzelfde manier reageren op een situatie van buitenaf op ongeveer hetzelfde tijdstip en hierdoor een vergelijkbare extra spanning op vergelijkbare plaatsen binnen het energieveld en de materie produceren. Dus worden ze ziek op een vergelijkbare manier en hetzelfde moment! Maar niet iedereen doet hieraan mee. In elke epidemie, ongeacht hoe erg of wijdverspreid ze ook is, zijn er altijd overlevenden geweest en zij zullen er ook altijd zijn. Dit komt omdat deze mensen zich niet "engageren" met bepaalde vibraties uit de omgeving. Met andere woorden, de wereld laat hen ijskoud! Of toch in deze specifieke manier, over dit specifieke onderwerp, op dit specifieke tijdstip. Hoe "sterker" een persoon is, hoe minder waarschijnlijk het is dat hij/zij ziek gaat worden. Kracht wordt hier niet gemeten in termen van bloeddruk, fitheid, ademhalingscapaciteit of eender welke andere medische test; het wordt gewoon gemeten door het gemak waarmee de persoon zichzelf kan distantiëren van potentieel sterke en verstorende omgevingsinvloeden. De focus is gericht naar binnen, naar het Zelf, niet naar wat de buitenwereld mogelijkerwijze zou willen of nodig hebben. De persoon is niet bang van de omgeving waarin hij/zij leeft. Er is harmonie tussen de innerlijke persoon en de omgeving van de persoon.
En dat is hoe dit een heel andere wereld is! Nu is er geen noodzaak meer voor mij om bang te zijn, en er is geen invloed van buitenaf die mij ziek zal maken, behalve wanneer ik het toelaat dat dit mijn eigen evenwicht verstoort. Nu is er geen nood voor statistieken en risico-evaluaties. Nu is er geen nood voor oorlog. Nu is er geen nood voor wapens en geheime intelligentiediensten. Ik ben degene die het het beste weet en ik ben degene die de controle over mijn eigen leven blijft behouden. Wat anderen doen wordt irrelevant voor mijn gezondheidsevenwicht!
Het enige wat er toe doet ben ikzelf en wat ik zou willen doen met mijn leven. Het enige wat er toe doet is hoe ik mijn leven moet leiden. Het enige wat er toe doet is wat belangrijk is voor mij, niet voor een ander. Het enige dat er toe doet is dat ik de controle hou over mijn gezondheid. Het enige dat er toe doet ben ikzelf.
Pik een ziekte op als je dat wil.
Of leer over jouw eigen ziekte en wordt jouw eigen medicijnman: expert over het onderwerp JIJ.
Meer lectuur
Op deze website
In de medische sectie: