Gedragsstoornis

Gedragsstoornis

Patrick Quanten

 

Wanneer we het ergens over willen hebben dan helpt het wel als we weten waar we het over hebben. Een stoornis wordt op verschillende manieren gedefinieerd.

• ­        Een staat waarin objecten of condities op geen specifieke manier geordend zijn
• ­        Een ziekte van de geest of het lichaam
• ­        Een situatie waarin mensen zich gedragen op een manier die de veiligheid van anderen of de rust van een buurt bedreigt

Ik vermoed dat ‘gedragsstoornis’ dan verwijst naar dit laatste. Het is een bedreigende situatie voor de veiligheid van anderen of voor de rust en vrede waar zij van genieten. Laat ons hierover duidelijk zijn. Het is een dreigende situatie, en dus geen reële waarin mensen effectief in een onveilige omgeving geplaatst worden. Dreigend betekent uitdrukking geven aan de mogelijkheid dat iets ongewenst of onaangenaams staat te gebeuren.

Dit blijkt niet te zijn wat de medische wereld met gedragsstoornissen bedoelt. Volgens hen zijn gedragsstoornissen een groep van stoornissen waaronder afwijkingen van het normale gedrag vallen die het leven erg bemoeilijken. Er wordt geen criterium aangegeven voor ‘normaal’ gedrag. Maar wanneer het gedrag van iemand zodanig is dat het sociaal of cultureel onaanvaardbaar is en een overlast veroorzaakt in de persoonlijke of sociale sfeer dan wordt het als Gedragsstoornis bestempeld.

Neem hiervan nota want het is belangrijk als we het medische verhaal verder ontrollen.

­        Geen definitie van normaal gedrag

­        Onaanvaardbaar gedrag voor maatschappij of cultuur

­        Een lastpost zijn voor de maatschappij

• Gedragsstoornissen zijn medische ziektebeelden als zij, de vertegenwoordigers en beschermers van de maatschappij, dit zo bepalen.

Gedragsstoornissen zijn onder meer:

• Aandachtstekort/hyperactiviteitstoornis (ADHD)
• Oppositioneel-opstandige gedragsstoornis (ODD)
• Antisociale gedragsstoornis
• Angststoornissen met onder andere Obsessieve-Compulsieve stoornis (OCD) en Paniekstoornis
• Storende gedragsstoornissen
• Emotionele stoornissen

Ik vind dit een beetje raar! De gedragsstoornissen zoals die gedefinieerd werden zijn toch allemaal ‘antisociaal’, waarom wordt er dan een afzonderlijke ‘gedragsstoornis’ van gemaakt? Waarom zijn ‘storende gedragsstoornissen’ een afzonderlijke vorm van ‘gedragsstoornissen’ aangezien ik toch begrepen had dat de definitie van gedragsstoornissen zelf al inhoudt dat het gedrag storend is voor de maatschappij? En verder blijkt dat emotioneel of angstig zijn ook een ‘gedragsstoornis’ is. En wat moeten we met ‘oppositioneel-opstandige gedragsstoornis’? Het wordt gedefinieerd als een patroon van kwaadheid of geïrriteerdheid, twistziek of opstandig gedrag. Dus, wanneer je op een regelmatige basis kwaad bent of geïrriteerd, dan lijdt je aan een gedragsstoornis. Ik vermoed dat hier het idee achter zit dat wij met z’n allen lief en braaf moeten zijn, altijd. En in de maatschappij mag je zeker niet opstandig zijn, want dat betekent ‘rebels, oproerend, muitend’, iets wat een burger niet toegestaan is terwijl de overheid toegestaan wordt om daar voortdurend zelf gebruik van te maken.

Maar alvorens we verder gaan is het noodzakelijk om nog een andere verklaring van de medische overheid te vermelden.

“Niemand kent de feitelijk oorzaak of oorzaken van emotionele stoornissen, alhoewel verschillende factoren – erfelijkheid, hersenletsel, dieet, stress, en familiegebeuren – naar voren geschoven zijn en streng onderzocht geweest zijn. Heel wat onderzoek in dit verband wordt elke dag verricht maar tot op heden hebben vorsers moeten vaststellen dat geen enkel van deze factoren een directe oorzaak is van gedrag of emotionele stoornissen.”

Neem hier nota van.

­        Emotionele stoornissen en gedragsstoornissen zijn in essentie precies hetzelfde

­        Geen oorzaak voor deze stoornissen is gekend

­        Al de voorgestelde mogelijke oorzaken zijn door hun eigen onderzoek van de hand gewezen

Het staat mij voor dat wanneer je de oorzaak van een ziekte of stoornis niet kent, het onmogelijk is om een effectieve behandeling ervoor te hebben. Maar dat stoort de medische wereld in geen geval. Volgens de Nationale Alliantie voor Mentale Ziekten, zijn mentale ziekten niet het gevolg van persoonlijke zwakte, het gebrek aan wilskracht of een falende opvoeding. Mentale ziekten zijn behandelbaar. De meeste mensen met een diagnose van zware mentale ziekte kunnen verlichting ervaren door actief deel te nemen aan een individueel behandelingsplan. En hou voor ogen dat de diagnose gesteld wordt door de beschermers van de maatschappij, de medici, en dat zij dus ook diegenen zijn die bepalen hoe er moet ‘behandeld’ worden. De woorden ‘mentaal’ en ‘geestelijk’ zijn onderling uitwisselbaar.

Laat ons nog iets anders even verduidelijken. Bestaat er een verschil tussen gedragsstoornissen en geestelijke stoornissen? Alle gedragsstoornissen vallen onder geestelijke stoornissen. Het enige verschil dat gemaakt wordt, is het feit dat het gedrag van mensen met een geestelijke stoornis, die niet geclassificeerd staat als een gedragsstoornis, er één is van isolatie en een zich weerhouden van sociale interactie. Ik zou erop willen wijzen dat zulk gedrag binnen een familie angst creëert en een verstoring van de functie van die sociale eenheid. Dit is geen aanvaardbaar gedrag binnen die groep. En dus voldoet het volledig aan de definitie van ‘gedragsstoornis’. Het blijkt dus niets meer te zijn dan nog maar eens een artificieel gevormde zogezegde afzonderlijke stoornis.

De Wereld Gezondheidsorganisatie helpt, naar goede gewoonte, ook niet om klaar en duidelijke antwoorden te verschaffen. “Een emotionele ziekte wordt gekarakteriseerd door een klinisch significante verstoring in het herkenvermogen, het emotionele evenwicht of het gedrag van een individu. Het gaat gewoonlijk samen met moeilijkheden of beperkingen in belangrijke gebieden van het menselijke functioneren. Er bestaan vele verschillende types van mentale ziekten. Mentale ziekten kunnen ook aanzien worden als mentale gezondheidscondities. Dit is een ruimere terminologie waaronder zowel mentale ziekten, als psychosociale beperkingen en (andere) mentale staten geassocieerd met belangrijke ongemakken, functionele storingen of gevaar op zelfbeschadiging vallen.” Hier wordt de term ‘mentale gezondheidscondities’ geïntroduceerd. Zijn we niet, nog maar eens, bezig met muggenziften?

Misschien dat het wat helderder wordt als we een aantal gedragsvormen, die de meeste mensen storend vinden en als een ‘stoornis’ zouden classificeren, eens van nabij bekijken.

Aandachtstekort/hyperactiviteitstoornis (ADHD)

Dit wordt gedefinieerd als een ontwikkelingsstoornis gekenmerkt door aanhoudende symptomen van onachtzaamheid en/of hyperactiviteit en impulsiviteit hetgeen een invloed heeft op het functioneren en op de ontwikkeling. Kinderen die aan de diagnostische criteria voor ADHD voldoen verschillen heel erg in hun symptomen van hyperactiviteit, impulsiviteit, organisatievermogen, maar ook is het gebrek aan aandacht duidelijk groter dan verwacht mag worden voor hun leeftijd of ontwikkelingsniveau. Deze symptomen leiden tot significant lijden en veroorzaken problemen thuis, op school of werk, en in relaties. Er bestaan drie hoofdtypes van ADHD:

• Voornamelijk gebrek aan aandacht
• Voornamelijk hyperactiviteit/impulsiviteit
• Combinatie van beiden

De diagnose wordt gebaseerd op het voorkomen van aanhoudende symptomen die over een langere tijdsperiode zich voordoen en zeker voor de laatste zes maanden waarneembaar geweest zijn. ADHD kan op elke leeftijd gediagnosticeerd worden, maar de stoornis begint in de kindertijd. De behandeling voor ADHD kan helpen om de symptomen te verlichten en de conditie minder problematisch te maken in het dagelijkse leven. De behandeling kan bestaan uit medicatie of therapie, maar een combinatie van beiden wordt veelal aangeraden.

De medicijnen zijn voornamelijk stimulerende middelen (amfetamines of derivaten ervan). Van al deze is bekend dat ze een verhoogd risico op zelfmoord inhouden.

Therapie gaat dan over ‘gedragstherapie’, training voor de ouders en andere behandelingen zoals dieet en supplementen.

Het wordt duidelijk vermeld dat geen behandeling een genezing voor ADHD kan zijn maar dat het zou kunnen helpen om de persoon zich beter te laten concentreren, minder impulsief te zijn, kalmer te zijn, en nieuwe vaardigheden te leren en te oefenen.

Neem hier nota van.

“We weten niet wat jouw probleem veroorzaakt heeft maar je moet ons behandelingsprogramma volgen”

Met het behandelingsprogramma verhoogt de kans dat je kiest om zelfmoord te plegen

Obsessieve-Compulsieve stoornis (OCD)

Dit is een aanslepende stoornis waarbij een persoon ongecontroleerde en zichzelf herhalende gedachten (obsessief) ervaart, zich engageert in repetitief gedrag (compulsief), of beide. Mensen met OCD hebben tijdrovende symptomen die enorm veel stress veroorzaken en het dagelijkse leven zwaar beïnvloeden.

Veel voorkomende obsessies zijn onder andere:

• Vrees voor ziektekiemen en besmetting
• Vrees om iets te vergeten, te verliezen of verkeerd weg te leggen
• Vrees om controle te verliezen over z’n gedrag
• Agressieve gedachten naar anderen of zichzelf toe
• Ongewenste, verboden of taboe gedachten aangaande seks, geloof of kwetsend zijn
• Wens om alles symmetrisch of op perfecte orde te hebben

            Veel voorkomend dwanggedrag is onder andere:

• Buitensporig poetsen of handen wassen
• Dingen op een heel specifieke manier ordenen
• Herhaaldelijk zaken nakijken zoals of de deur gesloten is, of de oven uitgezet is
• Dwangmatig tellen
• Bidden of in stilte woorden blijven herhalen

          Alhoewel de oorzaken van OCD niet gekend zijn, verhogen bepaalde risicofactoren de kansen op de ontwikkeling van de stoornis.

• Genetica: Wetenschappers hebben geen enkel gen of een genetische code geïdentificeerd die met zekerheid tot OCD leidt.
• Biologie: Het onderzoek om het verband tussen OCD symptomen en bepaalde hersengebieden beter te begrijpen is gaande. Zulke kennis zou de onderzoekers kunnen helpen om behandelingen te ontwikkelen en aan te passen aan specifieke hersenlocaties.
• Temperament: Sommige onderzoeken tonen aan dat mensen die een meer gereserveerd gedrag vertonen, meer negatieve emoties ervaren en meer symptomen van angsten en depressies vertonen als kinderen, een grotere kans maken om OCD te ontwikkelen.
• Kindertrauma: Sommige studies hebben een verband gerapporteerd tussen kindertrauma en OCD. Meer onderzoek hierover is nodig om dit beter te begrijpen.

Professionelen in de geestelijke gezondheidszorg behandelen OCD met medicijnen, psychotherapie, of een combinatie behandeling. De meest voorkomende voorschriftmedicatie zijn antidepressiva, ook al is er niets in de symptomen van OCD dat wijst op een depressie. Men vermeldt zelfs dat er een hogere dosering nodig is om OCD te behandelen tegenover depressie! Psychotherapie gaat dan weer over praattherapie alsook over ‘blootstelling en respons-preventie-therapie’, waarbij men mensen belet om volgens hun gewoonte te reageren nadat ze blootgesteld werden aan hun trigger. Dit, uiteraard, veroorzaakt een groot innerlijk conflict, gepaard gaande met heel veel spanning en stress.

Neem hier nota van.

Jouw respons is onbewust en automatisch, maar wij zullen met je praten zodat jij van gedacht kan veranderen

Wanneer praten niet helpt dan zullen we je dwingen om te veranderen door je te doen lijden

Wanneer je laten lijden niet helpt dan gaan we electroden inplanten in je hersenen en de functie van je hersenen veranderen (experimentele behandeling die hoog aangeschreven staat!)

Autismespectrumstoornissen (ASS)

Autismespectrumstoornissen (ASS) zijn neurologische en ontwikkelingsstoornissen die een invloed hebben op hoe mensen met elkaar omgaan, communiceren, leren en zich gedragen. Autisme wordt gezien als een ‘spectrum’ aandoening omdat er een grote variëteit bestaat in types en ernst van de symptomen. Autismespectrumstoornis is een ontwikkelingsstoornis die veroorzaakt wordt in de hersenen.

Autistische mensen:

• vinden het moeilijk om de communiceren en om te gaan met andere mensen
• vinden het moeilijk om te begrijpen hoe andere mensen zich voelen of hoe ze denken
• vinden dingen zoals fel licht of harde geluiden overweldigend, stressvol en ongemakkelijk
• worden angstig of geraken overstuur door familiale omstandigheden of sociale gebeurtenissen
• hebben meer tijd nodig om informatie te verwerken
• doen of denken hetzelfde telkens weer

Onderzoekers kennen de oorzaak van ASS niet, maar studies suggereren dat de genen van een persoon kunnen samenwerken met aspecten uit de omgeving om de ontwikkeling te beïnvloeden die leidt tot ASS. Sommige factoren die in verband gebracht worden met een verhoogde kans op het ontwikkelen van ASS zijn onder meer:

• een broer of zus hebben met ASS
• geboren zijn uit oudere ouders
• bepaalde genetische condities hebben (zoals Down syndroom of Fragiele-X-syndroom)
• een laag geboortegewicht hebben

Vroege behandeling voor ASS is belangrijk omdat de juiste zorg en dienstverlening ertoe kan leiden dat de moeilijkheden voor het individu beperkt blijven, terwijl de eigen kracht opgebouwd wordt en nieuwe vaardigheden aangeleerd worden. Mensen met ASS kunnen een breed spectrum aan problemen tegenkomen, waardoor er geen eenvoudige beste behandeling voorhanden is.

De Nationale Gezondheidsdienst in het Verenigd Koninkrijk levert interessante commentaren in verband met deze stoornissen. “Autistisch zijn betekent niet dat je een ziekte hebt. Het betekent dat jouw hersenen op een andere manier werken dan die van andere mensen. Het is iets waar je mee geboren bent. Autisme is geen medische conditie met een behandeling of genezing.” En toch behandelt de medische wereld deze niet-ziekte!

De behandelingen handelen om gedragstherapie, spraak- en taaltherapie en bezigheidstherapie. Medicatie wordt gebruikt om co-symptomen te behandelen (die naast ASS optreden), zoals angsten en depressie, alsook medische condities zoals toevallen, slaapproblemen, of maag- en darmklachten. Complementaire therapieën omvatten speciale diëten, kruidensupplementen, chiropractici, diertherapie, kunsttherapie, mindfulness, of relaxatietherapie.

Neem hier nota van.

Het is ‘iets’ waar je mee geboren bent - een soort afwijking (in dit geval in de hersenen)

Dan ontwikkelt zich dit in een gedragspatroon dat sterk verschilt van het ‘gewone’

Dan moet dit gedrag omgebogen worden om het ‘gewone’ na te bootsen, zonder ‘de afwijking’ te veranderen

Interacties, communicatie, leren en gedrag zijn allemaal aspecten van het leven die we al leren vanaf een heel jonge leeftijd. De baby, de peuter, het jonge kind, zij leren allen door hun eigen ervaringen. Elk individu is uniek in z’n opmaak en leert hoe best te reageren op zijn omgeving, die, op zijn beurt, ook uniek is. Dus, er zijn geen twee individuen die hetzelfde zijn en geen twee omstandigheden die precies hetzelfde zijn. Het individu leert wat later zijn gedragspatroon zal worden, datgene dat het best overeenkomt met wie hij of zij feitelijk is, met als doel te overleven en dat in zijn of haar specifieke omgeving. Wanneer het individu de omgeving als bedreigend aanvoelt dan is het niet onlogisch om te proberen zich er zover mogelijk uit terug te trekken. Deze aftocht blazen van zijn betrokkenheid bij de omgeving begint al vroeg in het leven en ontwikkelt doorheen de kindertijd tot in de adolescentie.

Er is, in principe, niets mis met het autistische kind. Het is enkel zo dat het zich niet veilig voelt, niet gedragen en niet beschermd door de wereld waarin het zich beweegt.

Bipolaire Stoornis

Bipolaire stoornis (vroeger gekend onder de naam manisch-depressief) is een mentale ziekte die een aantal verschuivingen teweegbrengt in de gemoedstoestand van een persoon, zijn energie, zijn activiteitsniveau en concentratie. In tegenstelling tot gewone stemmingswisselingen kan een extreme episode in een bipolaire stoornis verschillende weken (of zelfs nog langer) duren. Deze wisselingen kunnen de dagdagelijkse taken erg bemoeilijken.

Ook al weten we niet wat de oorzaak is van de bipolaire stoornis, de volgende factoren zouden er eventueel bij betrokken kunnen zijn:

• Biologische verschillen. Mensen met bipolaire stoornis lijken fysische veranderingen te hebben in de hersenen.
• Genetica. Bipolaire stoornis komt meer voor bij mensen die een eerste graad familielid hebben met de conditie, zoals een broer of zus, of een ouder.

De volgende behandelingsopties zijn beschikbaar:

• Medicatie om de manische en depressieve episodes te voorkomen – deze staan bekend als stemmingstabilatoren, en je neemt deze elke dag over een zeer lange periode
• Medicatie om de voornaamste symptomen van depressief en manisch gedrag te behandelen wanneer dit gedrag zich manifesteert
• Leren om de triggers en de tekens van een depressieve of manische episode te herkennen
• Psychologische behandeling – zoals praattherapie
• Levensstijladvies – zoals regelmatig oefeningen doen, het plannen van leuke activiteiten waarbij je het gevoel krijgt iets bereikt te hebben, alsook advies over het verbeteren van je dieet en ervoor te zorgen dat je meer slaapt

Neem hier nota van.

Geen gekende oorzaak, maar het moet ofwel een hersenprobleem zijn of een genetisch probleem – Geen enkele studie ondersteunt deze theorie

Medicatie om jouw stemming te veranderen, alhoewel emoties, stemming en gemoed natuurlijke fenomenen zijn die essentieel zijn voor jouw overleving

Medicatie om de pendule van de acute episodes tegen te houden, ook al slingert die van nature heen en weer

Sinds wanneer is iemand uit een depressie praten een effectieve behandeling gebleken?

Geen enkele specifieke levensstijl maakt enig verschil uit over hoe jij je voelt

In de natuur wordt gedrag bepaalt door wat men geleerd heeft. En leren hoe men in zijn eigen specifieke omgeving leeft, gegeven het specifieke unieke individu dat men is, gebeurt door eigen ervaring en door het observeren hoe anderen omgaan met die omgeving. Dit leerproces vormt de basis voor onbewuste reactiepatronen, welke het systeem van het individu dan gebruikt als een automatisch antwoord op bepaalde situaties waarin hij zich bevindt. Vandaar dat gedragsstoornissen allemaal uitdrukkingen zijn van deze aangeleerde patronen. Geen enkel patroon is op zich ‘gestoord’ of onaanvaardbaar. Elk patroon is cruciaal voor de overleving van het individu, ongeacht hoe dat patroon beoordeeld wordt.

Dit betekent dat in de natuur er geen gedragsstoornissen bestaan. Er is enkel gedrag. In de natuur komt een breed spectrum aan mogelijke reactiepatronen voor en deze worden simpelweg aanvaard. Als het dus niet de natuur is die gedragsstoornissen heeft ‘uitgevonden’, waar komt het idee dan wel vandaan? Het antwoord ligt voor de hand. De medische wereld heeft gedrag, dat voor hele lange tijd aanvaard werd en waar rekening mee gehouden werd, omgebouwd tot ziekten en stoornissen. Toestanden die behandeld moeten worden. Sommige gedragingen hebben, zelfs in het verleden, sociale onrust en spanning veroorzaakt, maar het was enkel in de uiterste extremen een probleem voor de toenmalige maatschappij. De gesloten instellingen voor ‘zotten’ werden gebruikt om deze individuen uit de maatschappij te verwijderen. Tegenwoordig plakken we er etiketten op van ‘anders’, krijgen ze al onze empathie, geven we hen meer ruimte, meer tijd, meer overweging binnen de maatschappij. We verdelen het spectrum van gedragingen in een centrum, wat we normaal noemen, en een gebied daar buiten, wat we ‘kinderen met speciale behoeften’ noemen, waarbij we vergeten dat alle kinderen speciale behoeften hebben. Elk kind, niet enkel diegene met een medische diagnose op hun voorhoofd, heeft specifieke, speciale, noden.

We erkennen niet dat gedrag een aangeleerde vaardigheid is. Het bestaat uit twee delen. Ten eerste is er wat de soort geleerd heeft over wat er nodig is om te overleven in de omstandigheden die ze generatie na generatie tegenkomt. Deze kennis wordt vastgelegd in de constitutie, in de opmaak, van een specifieke groep binnen de soort. Voor de mens bepaalt dit de verschillende rassen, die elk op hun eigen manier het beste aangepast zijn aan hun bredere omgeving, de natuurlijke leefomstandigheden en het klimaat. Ten tweede is er wat het individu geleerd heeft over wat hij of zij specifiek nodig heeft om te overleven in hun onmiddellijke omgeving. Met andere woorden, hoe kan dit specifieke individu, met dat specifieke evenwicht tussen sterke en zwakke punten, overleven in de condities die hij of zij rondom zich zal tegenkomen, de ‘hier en nu’ omgeving? Het opnemen van de informatie die omhuld zit in beide leerprocessen begint al gedurende de zwangerschap. Op de eerste plaats krijgt de mens vorm op een manier waardoor hij of zij, zowel fysisch als mentaal, uitdrukking geeft aan deze informatie en best voorbereid is om wat op zijn of haar pad komt ook aan te kunnen. Dit stadium wordt aangevuld door het opnemen, het ofwel kopiëren ofwel het tegenovergestelde installeren, van het reactiepatroon van de moeder, die tijdens de zwangerschap de foetus zicht geeft op de specifieke omgeving die in de toekomst van de nieuwkomer ligt. Na de geboorte loopt dit leerproces gewoon door waarbij de baby, het kind, deze patronen verder aanpast, geleid door zijn eigen ervaringen. Het resultaat is het gedrag van het kind. Vanuit het standpunt van het kind is alle gedrag passend. Vanuit het standpunt van de maatschappij zal bepaald gedrag meer ‘passend’ zijn, meer centraal gelijnd, minder confronterend dan ander gedrag. De maatschappij heeft heel zeker een voorkeur en wil naleving van wat zij als ‘normaal’ bestempelen.

Iemand die moeite heeft om zich neer te leggen bij de gedragsregels van de maatschappij, of een ouder met een kind die daar moeite mee heeft, heeft een keuze te maken: ofwel verkies je de noden van de maatschappij boven die van het kind, ofwel verkies je het kind boven de maatschappij. Wanneer je voor eerste kiest dan heb je gedragsstoornissen. Kies je voor het tweede dan hebben we een individu met noden waar we nota van moeten nemen.

Wat is nu echt het probleem? Het probleem is dat een bepaald individu niet in de mogelijkheid is het leven te aanvaarden zoals hem dat wordt voorgeschoteld. Er is een wanverhouding tussen hoe dat individu gevormd is en wat het leven hem probeert op te leggen en van hem verlangt. En dus zijn er twee manieren om dit probleem op te lossen. De ene is ervoor te zorgen dat hij voldoet aan de opgelegde regels, dat hij weer ‘normaal’ wordt, dat hij wordt zoals al de anderen. De andere is te erkennen dat hij niet past in zijn omgeving, niet kan voldoen aan de normen en waarden van zijn omgeving en dat die omgeving dit specifieke individu moet toelaten om zichzelf te kunnen zijn. In dit geval moet de wereld rondom dit individu, hoe die wereld is opgebouwd en functioneert, worden herbekeken, want er is momenteel niet genoeg ruimte voor dit individu. Conflictgebieden moeten worden blootgelegd en veranderingen moeten ingevoerd worden om meer ruimte te creëren voor wie dit individu feitelijk is. Een gedragsstoornis kan een gedrag worden, wanneer de omgeving de opmaak van de persoon erkent en de noodzakelijke compromissen sluit, waarbij dit individu wel kan functioneren in overeenstemming met zijn constitutie en dan zijn omgeving wel kan tolereren.

Het met een individu bekommerd zijn betekent dat we nota moeten nemen van zijn of haar basisnoden in het leven. Het gaat erover om genoeg ruimte te creëren zodat hij zich kan uitdrukken zoals hijzelf is. Wanneer hij situaties tegenkomt die zijn voortbestaan bedreigen dan zal hij daarop reageren. Hij zal ofwel zich terugtrekken ofwel aanvallen. Dit is normaal gedrag. Het probleem is niet het gedrag maar wel de situatie waarin hij zich bevindt. Onder zulke omstandigheden moeten leven vraagt om permanente defensieve acties, constante alertheid, constant klaar zijn om te strijden of te vluchten. Dit soort situatie, waarin het individu zich bevindt, kan niet worden verholpen door hem te dwingen aan de opgelegde regels te voldoen. Dit zal enkel resulteren in een hoger stressniveau en onuitstaanbare druk. Enkel door te beseffen wat het juist is in zijn omgeving dat ervoor zorgt dat hij vecht voor zijn overleving, kunnen we veranderingen inbrengen die hem toelaten te kalmeren. Verander de omgeving op de geschikte plaatsen zodat het individu zijn noodzakelijke voeding kan vinden, de ondersteuning en veiligheid die hij specifiek nodig heeft in zijn leven.

Wanneer een steeds groter wordend aantal individuen tekens vertoont van echt moeilijke integratie in het leven zoals de maatschappij dat voor ons wenst, dan is dat een zeker teken dat de maatschappij tegen de grenzen van wat de natuur kan toelaten aan het opbotsen is. De natuur past zich telkens aan aan veranderingen, maar de limiet is wat nog leefbaar is en wat dat niet is. Wanneer een steeds grote wordend aantal individuen aantonen, door hun gedrag, dat integratie niet langer mogelijk is, dan is dat een zeker teken dat wat van hen verlangd wordt niet langer leefbaar is. Het leven zelf is op weg naar de afgrond.

Gedragsstoornissen zijn een probleem van de maatschappij. Het is een probleem, of tenminste de schaal waarop het probleem zich voordoet, dat gecreëerd is door de maatschappij. Het stijgende aantal ‘kinderen met speciale behoeften’, mentale gezondheidsproblemen bij jongeren, kinderen met een diagnose van gedragsstoornis, zijn allemaal waarschuwingstekens langs de weg naar onze toekomstige ontwikkeling. We zijn de verkeerde richting aan het uitgaan. Doodlopende straat. Geen doorgang mogelijk.

Neem een onderlegde beslissing. Wie wil je dat er overleeft: de maatschappij of jouw kind?

 

Oktober 2024