Infectieuze Ziekten - Nomenclatuur en Causaliteit

Patrick Quanten

 

Hoe doen ze het toch maar?

Voor een gewoon persoon, dat ben jij en ik, lijkt het wel magisch hoe dokters weten wat de naam is van de ziekte waar we aan lijden en wat de oorzaak ervan is. Laten we infectieuze ziekten als een voorbeeld nemen. Dan is het toch erg slim hoe ze erin slagen om ze allemaal uit elkaar te houden en hoe ze ons zoveel weten te vertellen over elke ziekte afzonderlijk. Het is iets waar we met uiterste waardering naar opkijken. Monden vallen open. We knikken. We worden gelovers. We vergeten te vragen hoe ze het doen.

We manifesteren een aantal symptomen en tekens en dokters lijken te weten hoe deze in elkaar te puzzelen, hoe ze te interpreteren en welke naam er kan gegeven worden aan de collectie waarmee ieder van ons rondloopt. Er zijn lokale symptomen zoals zwelling, roodheid, pijn, droogte, jeuk, huiduitslag en meer algemene tekens zoals koorts, hoest, vermoeidheid, verlies van eetlust, diarree, hoofdpijn, een onwel gevoel. Geen van deze zijn specifiek voor een bepaalde ziekte. Een ziekte bestaat uit een aantal symptomen, samengebracht onder een bepaalde naam. Maar wanneer we het in wat meer detail bekijken dan zien we dat zelfs niet alle symptomen die bij een bepaalde ziekte genoemd worden aanwezig moeten zijn alvorens een dokter al weet wat er aan de hand is. Zij, en dat is echte magie, kunnen de ontbrekende delen invullen om zo het plaatje te vervolledigen en jouw specifieke ziekte een feit te maken.

Overlappende symptomen, deze die in verschillende ziekten voorkomen, lijken hen ook niet van de wijs te brengen. Ze zijn in staat om de correcte analyse te maken niettegenstaande het feit dat de symptomen zo gelijkaardig zijn of zelfs helemaal hetzelfde zijn. Hoe doen ze dat toch maar?

Zonder dat je het weet nemen ze vele andere factoren in overweging om hen te helpen zich een weg te banen doorheen de verschillende potentiële diagnosen. Ze houden rekening met je leeftijd. Bepaalde ziekten worden toegeschreven aan bepaalde leeftijdscategorieën. Ze houden in hun achterhoofd welke diagnosen ze recent nog gemaakt hebben bij andere patiënten en ze herinneren zich wat de medische overheid hen heeft medegedeeld over wat er zoal de ronde doet. Infectieuze ziekten doen de ronde. Wanneer men je verteld heeft van een uitbraak van een bepaalde ziekte in jouw omgeving dan ga je heel alert zijn voor symptomen die toegeschreven worden aan die ziekte. Je staat op de uitkijk en gelijk wat er op trekt wordt door de arts als die ziekte genoemd. Wanneer men geïnformeerd is over het feit dat een bepaalde ziekte zich nu toont met wat andere symptomen dan die jij gewend bent dan kan je al snel de combinatie van symptomen diagnosticeren als die ziekte, zoals die op dit moment door de medische overheid geformuleerd wordt. De arts houdt er ook rekening mee dat het met zekerheid niet de ziekte kan zijn waartegen je gevaccineerd bent aangezien ze geloven dat die persoon beschermd is tegen het ontwikkelen van die specifieke ziekte. Dus moet het wel iets anders zijn. Dit heeft op zich geleid tot ‘de ontdekking’ van vele nieuwe ziekten, ‘varianten’ van bestaande ziekten. Laten we dan samenvatten hoe ze er toe komen om te weten aan welke ziekte jij lijdt wanneer de tekens die jij vertoont helemaal niet specifiek zijn.

ü  Hun tekstboeken gooien een aantal niet-specifieke tekens tezamen en noemen het een specifieke ziekte

üDe medische autoriteit vertelt hen welke ziekte ze moeten verwachten, hoe deze te herkennen, zelfs als het niet echt de kwaliteiten heeft die de artsen van buiten geleerd hebben

üGebaseerd op hun geloof van wat medische behandelingen teweeg brengen elimineren ze potentiële diagnoses om tot hun verdikt te komen

Wat dus eens leek op een bijna onmogelijke taak – het identificeren van een specifieke ziekte uit niet specifieke symptomen – wordt nu een stuk eenvoudiger als de medische autoriteit, in combinatie met het geloofssysteem dat ze in hun studenten geïnstalleerd hebben, hen vertelt welke ziekte het is van zodra de niet specifieke tekens er ook maar een beetje op trekken. Een infectieuze ziekte die koorts, een generale malaise en een huiduitslag als voornaamste symptomen heeft zal het grote publiek erg verwarren, zelfs als deze gewapend zijn met een dermatologieboek. Het vergelijken van huiduitslag op gestandardiseerde beelden is een nachtmerrie omdat de uitslag die jij voor je ziet maar zelden overeenstemt met de uitslag van één van die ziekten geïllustreerd in het boek. En toch weet de arts precies welke het is! Hoe doen ze dat wanneer de symptomen bij de echte persoon niet precies kloppen met de beschrijving in het boek?

Maar wanneer er twijfel bestaat, wanneer de arts niet overtuigd is, dan zijn er nog testen die hij kan aanvragen om met zekerheid het vermoeden, het buikgevoel, te bevestigen. Er zijn bloedtesten waarin een verhoging van bepaalde elementen zoals witte bloedcellen, de sedimentatiesnelheid, ‘specifieke’ antilichamen en andere die een medisch getraind persoon in staat stellen te geloven dat de diagnose bevestigd werd. Er zijn beeldvormingen, verschillende scanning technieken, waarbij de arts op zoek kan gaan naar dingen waarover de medische autoriteiten beslist hebben dat ze een specifieke ziekte bevestigen. Bijvoorbeeld, deze kunnen plaques zijn, interne zwelling, aanduiding van een hoge activiteit en vele andere. De medische overheid moedigt artsen ook aan om te zoeken naar tekens van andere ziekten waarvan zij beslist hebben dat ze ‘heel dikwijls’ samen voorkomen met een specifieke infectieuze ziekte. Dit betekent dat als jij erin slaagt om vast te stellen dat de ene aanwezig is dan moet de andere er ook zijn. Als je het gelooft dan is dit ‘de bevestiging’ van de diagnose van jouw ziekte.

Vandaar dat, door een proces van eliminatie, beginnend met een bijna volledig boek van mogelijkheden, de arts erin slaagt om dit uit te dunnen tot één specifieke infectieuze ziekte met de hulp en sturing van de medische overheid die hem doet geloven in bepaalde verbindingen. Heeft een persoon in jouw buurt de ziekte dan moet jij ze ook hebben. Als je één ziekte hebt dan moet je de andere ook hebben. Het is de overheid die een aantal niet specifieke symptomen samenbrengt en het een specifieke ziekte noemt. Het is de overheid die het geloofssysteem van hun getrainde onderdanen beheert. Het is de overheid die de verbanden bepaalt om een specifieke diagnose ‘te forceren’.

Een diagnose bevestigen wordt gedaan door het uitvoeren van medische testen. Deze geven ons, zo vertelt ons de overheid, specifieke absolute resultaten. En dat is maar goed ook want anders zou niemand in staat zijn om zeker te zijn van gelijk welke diagnose. Spijtig genoeg heeft de wetenschap ons geleerd dat een absolute test niet bestaat! We weten nu dat de omstandigheden van elke test, als ook de intentie waarmee de test wordt uitgevoerd, allemaal deel uitmaken van het resultaat, het resultaat mede bepalen. Dus gaan medische testen je resultaten opleveren die het eindresultaat zijn van alle omstandigheden, van deze binnen in de persoon als ook van deze van de arts en de medische faciliteiten. Het niet in acht nemen van deze factoren, zo vertelt de wetenschap ons, maakt het testresultaat volkomen waardeloos en elke interpretatie ervan een complete fantasie. Maar dit houdt dan ook in dat er geen specifieke antilichamen bestaan (wat de medische wereld toegeeft, als je maar lang en diep genoeg zoekt), geen specifieke gezondheidsniveaus van wat je ook maar in het bloed wilt meten, geen specifieke manier om de beelden te bekijken als zijnde ziek of gezond. Dit zijn allemaal interpretaties, hetgeen in feite niet meer is dan de mening van een individu of een groep. Het is geen feit. Het is een mening, gebaseerd op de manier waarop ze gekozen hebben om naar de metingen, naar de data, naar de testresultaten, te kijken. Vandaar dat wanneer de overheid, en bij uitbreiding hun vertegenwoordigers (de artsen), van mening is dat je een bepaalde infectieuze ziekte hebt dan is dat hun mening, geen absoluut feit. Wetenschappelijk gezien kan er geen onderscheid gemaakt worden tussen de verschillende infectieuze ziekten, of het nu gaat over kinderziekten of over ziekten die bij volwassenen voorkomen. Men kan hierover een mening toegedaan zijn welke naam men aan een specifieke presentatie van symptomen wilt geven maar men kan nooit zeker zijn dat eenzelfde diagnose bij verschillende mensen ook betekent dat die dezelfde ziekte hebben of hetzelfde onderliggende probleem.

Een diagnose is de mening van de medische overheid. Het is goed om zich hier te herinneren dat de wet, geschreven door diezelfde medische overheid, bepaalt dat enkel mensen die door hen zijn opgeleid en van hen een licentie hebben gekregen toegestaan wordt om een diagnose te stellen. Dit betekent dat enkel de mening van de medische overheid ook maar enige waarde heeft bij het benoemen van een ziekte naar aanleiding van de presentatie van symptomen. In de menselijke maatschappij, één groep mensen, één gedachtegang, heeft de macht gegrepen om te bepalen aan welke ziekte iemand lijdt en de macht om alle andere gedachten in dit verband te bannen. Een diagnose stellen is het prerogatief van de medische overheid. Een ziekte, daarentegen, is het prerogatief van de natuur.

Maar er is meer. De controle van de medische overheid strekt veel verder dan het voorrecht om te diagnosticeren. Ze vertellen ons ook wat de oorzaak van de ziekte, die zij hebben geïdentificeerd, is. Voor elke infectieuze ziekte die ze benoemd hebben geven ze ons ook de oorzaak. Deze oorzaken kan men vinden in de volgende categorieën:

ü  Bacteriën – voorbeelden zijn bepaalde typen van keelontstekingen, bepaalde typen van oorontstekingen, bepaalde typen van meningitis, bepaalde typen van maagdarm ontstekingen, bepaalde typen van longontstekingen, gonorroea

            (kinkhoest, roodvonk, impetigo)

üSchimmels – voorbeelden zijn bepaalde nagelontstekingen, bepaalde vaginale ontstekingen, ringworm, bepaalde longontstekingen (inclusief de mond), bepaalde typen maagdarm ontstekingen

ü  Parasieten – voorbeelden zijn bepaalde typen maagdarm ontstekingen, bepaalde typen haarontstekingen, bepaalde typen bloedontstekingen, bepaalde typen hersenontstekingen

ü    Virussen - ….

Wat kunnen we leren uit de eerste drie categorieën?

1. Dit zijn allemaal levende wezens waarvan hun aanwezigheid kan aangetoond worden
2. Infecties van delen van het lichaam, systemen en organen, kunnen veroorzaakt worden door een groot aantal verschillende organismen
3. Eenzelfde infectie, met dezelfde symptomen, kan geclassificeerd worden in gelijk welk van deze drie categorieën afhankelijk van de micro-organismen die kunnen aangetoond worden in het zieke weefsel.

De ziekte wordt door de medische overheid toegeschreven aan de aanwezigheid van de micro-organismen als zijnde een bacteriële, een schimmel of een parasitaire infectie, ook al kunnen elk van deze dezelfde systemen van het lichaam infecteren. In de praktijk zou het veel teveel tijd en inspanning vergen om elke ‘diagnose’ van een infectieuze ziekte te gaan onderzoeken. Vandaar dat de medische autoriteit hun opgeleiden de autoriteit gegeven hebben om te diagnosticeren zonder bewijzen. Essentieel gaat het hier om: als het er op lijkt dan moet het dat ook zijn. Dit is eigenlijk een opinie. De medische diagnose zonder bewijsvoering dat de bewuste oorzakelijke microbe weldegelijk aanwezig is in het zieke weefsel is niets meer dan een gok. Wanneer men er wel toekomt om het verder uit te pluizen dan blijkt heel vaak dat de oorzakelijke microbe niet te vinden is in het zieke weefsel. Dit is een goed moment om zich te herinneren dat elk testresultaat afhankelijk is van alle omstandigheden waaronder de test werd uitgevoerd, de gebruikte methode, de tijd van het afnemen van de test, de reden voor het uitvoeren van de test en vele vele andere. Vandaar dat het resultaat van de test, uitgevoerd op een gestandaardiseerde manier, heel dikwijls andere dan de verwachte resultaten aanbiedt.

En zo komen we uit bij het volgende falen van de medische autoriteit. De aanwezigheid van een microbe in ziek weefsel is geen bewijs dat die microbe of dat micro-organisme de ziekte ook echt veroorzaakt heeft. Waar er ook een brand uitbreekt kan je altijd brandweermannen vinden. Nochtans zou het een belachelijke en onbegrijpelijke suggestie zijn dat dit voldoende bewijs is om met zekerheid te weten dat alle branden veroorzaakt worden door brandweermannen. Wetenschap vertelt ons dat de medische wereld nog nooit, in hun tweehonderd jarig bestaan, een causaal verband heeft aangetoond tussen gelijk welke infectieuze ziekte en het micro-organisme dat ze beschuldigen van de oorzaak te zijn van die ziekte. Sta me toe dit even te herhalen. Geen enkel bewijs werd ooit geleverd dat gelijk welk gekend micro-organisme ook maar één van alle gekende infectieuze ziekten heeft veroorzaakt.

En hoe zit het dan met virussen? Wanneer de medische autoriteit niet in staat is om de aanwezigheid van het oorzakelijke micro-organisme aan te tonen in het zieke weefsel dan besloten ze dat zo’n infectie, niet verschillend in symptomen en tekens, veroorzaakt moet zijn door een onzichtbaar micro-organisme. En dat verklaart dan waarom ze er geen gevonden hebben! Het keert het wetenschappelijke denken op z’n kop. De wetenschap zou waarnemen dat er geen micro-organisme aanwezig is en dat het weefsel weldegelijk ziek is, hetgeen leidt tot de conclusie dat in dit geval de ziekte niet veroorzaakt kan zijn door een micro-organisme. De medische overheid daarentegen heeft beslist dat een infectieuze ziekte moet veroorzaakt zijn door een micro-organisme, hetgeen dan leidt tot de conclusie dat wanneer er geen kan aangetoond worden dat de ziekte dan moet veroorzaakt zijn door een onzichtbare familiegenoot van de microbe, die ze dan een virus genoemd hebben. Wetenschap houdt zich vast aan de waarneming, terwijl de medische wereld gebouwd wordt op veronderstellingen. In principe kan een veronderstelling correct zijn of niet, maar een veronderstelling kan nooit als een absolute waarheid aanzien worden. Tenzij je iedereen kan overtuigen zich niet vast te bijten in basis, fundamentele, wetenschappelijke principes, zodat ze, zonder zich vragen te stellen, allemaal jouw mening gaan accepteren. Het niet in vraag stellen van een veronderstelling is niet wetenschappelijk. Het is de rol van de wetenschap om alles in vraag te stellen, elke theorie en elke ‘geloofsovertuiging’. Maar de medische autoriteit houdt zich hier niet mee bezig.

ü  Virussen – alle infecties overal in het lichaam waarvoor geen enkel micro-organisme kan worden aangetoond in het zieke weefsel, dan moet de ziekte veroorzaakt zijn door een virus, of, met andere woorden, elke infectie wordt dan geloofd te zijn veroorzaakt door en virus.

(waterpokken, erythema infectiosum of de vijfde ziekte, roseola infantum, hand-voet-en-mond-ziekte, kroep, respiratorisch syncytial virus RSV, Reye’s syndroom, mazelen, dikoor)

Als infecties niet zijn wat de medische wereld ons doet geloven, wat zijn ze dan wel? Blijf bij de waarneming. Of een micro-organisme nu wel of niet kan aangetoond worden in ziek weefsel, de beginfase van het ziekteproces, het afstevenen op een infectie, toont telkens opnieuw deze tekens, ofwel lokaal, algemeen of beide: zwelling, roodheid, warmte en pijn. Deze symptomen worden door de medische overheid een ontsteking genoemd. Wanneer we bij hen gaan aankloppen en vragen wat de oorzaak van een ontsteking is, welk micro-organisme ervoor verantwoordelijk is, dan blijft het stil in het kamp van de medische wereld. Wat we waarnemen is dat een ontsteking spontaan ontstaat, zonder een aantoonbare trigger in de buitenwereld. Dus komt de drijvende kracht voor een ontsteking van binnen in het organisme zelf, het organisme dat de ontsteking produceert.

Wat is een ontsteking? De symptomen die vermeld staan in de medische boeken zijn zwelling, roodheid, warmte en pijn. Inderdaad, dit zijn net dezelfde tekens waarmee je een infectie kan identificeren. Deze tekens geven feitelijk een verhoging van de temperatuur aan binnen in de weefsels, waardoor de vier symptomen verschijnen. Het opdrijven van de temperatuur wordt gedaan wanneer men iets wilt ‘verbranden’. Het is dus in feite een vuurtje binnen in de weefsels. Het is er eentje dat spontaan ontstaat. Met andere woorden, het werd georganiseerd door het organisme, door de weefsels zelf. Waarom zou je een vuur opstarten? Maar voor één van deze twee redenen: om je te verwarmen of om afval te verbranden. De weefsels hebben het vuur niet nodig om zich aan op te warmen want ze hebben hun vaste normale temperatuur. De temperatuur wordt verhoogd omdat het weefsel zo nodig afval moet verbranden dat zich heeft opgestapeld in de cellen en in de weefsels. Wanneer de weefsels vollopen met afvalproducten die ze niet snel en efficiënt genoeg kunnen verwijderen dan beginnen de weefsels een verbrandingsproces, wat we een ontsteking noemen. Eens het vuur uitdooft en de afval verwijderd is kunnen de weefsels hun normale activiteit weer oppikken omdat ze nu meer ruimte hebben om in te werken en meer energie hebben die door het weefsel stroomt, nu de hoop afval niet langer een obstructie vormt. Een ontsteking is een opruimingsproces en het is dus een grote hulp in het herstel van ‘de normaliteit’, hetgeen we gezondheid noemen.

Wanneer er in zo’n ontsteking sommige micro-organismen gevonden worden dan benoemt de medische autoriteit deze als de oorzaak van de ziekte, hetgeen eigenlijk een ontsteking is met aanwezigheid van micro-organismen, genoemd als zijnde een infectie. Zonder micro-organismen wordt de ontsteking nu ‘een virale infectie’, hetgeen eigenlijk gewoon een ontsteking is, een poging van de weefsels om te genezen. Dus wordt de ontsteking eigenlijk aanzien als een ziekte, die veroorzaakt werd door een infectie, een invasie van een micro-organisme, zichtbaar of niet. Door waarneming kunnen we gemakkelijk vaststellen dat de ontsteking er eerst is, niet laatst, en dat er nooit een plaats van invasie of een traject afgelegd door het micro-organisme werd aangetoond. Het toont ons eigenlijk een totale ommekeer die niet begint aan de buitenkant maar wel aan de binnenkant. Het toont ons dat het gehele ‘infectieuze proces’ gekoppeld is aan een zuiveringsmechanisme om het systeem terug te laten keren naar gezondheid. Wat men een ziekte genoemd heeft is in feite een spontane genezing van het systeem, van het levende organisme. De echte oorzaak van de ziekte is de opstapeling van afvalproducten binnen in de weefsels.

In kinderen zijn de afvalproducten in infectieuze ziekten voornamelijk het resultaat van het groeiproces. Een kind evolueert doorheen fasen van ontwikkeling waarbij het na verloop van tijd de manier van functioneren als een baby niet langer nodig heeft. Deze oude weefselstructuur is niet langer functioneel en moet dus afgebroken en vervangen worden. Wanneer deze omschakeling snel gebeurt dan levert dat een hoop brokstukken, afval, op in een korte tijdperiode, wat dan ‘een infectie’ tot gevolg heeft. Bij elke mijlpaal in het groeiproces toont zich een gelijkaardige reactie, zelfs zo vergaande als de acne van de tiener. Hoe groter de berg afval is, gecombineerd met hoe trager het recycleringproces verloopt, zal dit resulteren in een serieuze ontsteking en veel afval verwijdering zoals we dat merken in de hoeveelheid slijm van het ademhalingssysteem, in huiduitslag, in diarree, in koorts en zo meer. In zulke gevallen wordt de arts angstig omdat hij denkt dat de ziekte heel erg is. In realiteit is het het genezingsproces dat zeer heftig verloopt! En aangezien het moeilijk is om te geloven dat een systeem dat enkel tot doel heeft zichzelf in leven te houden, wat ook de omstandigheden zijn, zich zou vernietigen, kunnen we ontspannen, wat ook de symptomen zijn. Dit proces is een spontane reactie van het lichaam om zichzelf te genezen en op die manier zal een voordien gezond en sterk systeem altijd volledig herstellen en zich beter voelen na de volledige opruiming.

Wanneer een benaming enkel een woord is en geen inhoudelijke waarheid of kennis heeft, wanneer een verhaal niet de waarheid mededeelt, waarom is het kennen van de naam van de bacterie of het virus dat, volgens de arts, de ziekte veroorzaakt zou hebben, nog zo belangrijk? Niets van al dat draagt ook maar een steentje bij aan mijn begrip van het ware verhaal van het infectieuze proces. Niets van al dat maakt me ook maar iets wijzer met betrekking tot hoe ik mijn gezondheid kan verbeteren. Niets van al dat maakt me meer onafhankelijk van een gezondheidssysteem waarin mijn rol is het spelen van het slachtoffer, een slachtoffer van een ernstige aanval van mijn omgeving op mijn persoon.

Vragen naar bewijsmateriaal voor de verhalen die men ons vertelt wordt weggelachen. Natuurlijk is er bewijs! Zij zijn toch de experten. Wie denk je wel dat zij zijn? Zij doen degelijk onderzoek en al die anderen zijn charlatans en samenzweringstheoretici. Vandaar dat het niet nodig is om ons enig bewijs te tonen. Daarenboven zijn wij veel te dom om dit allemaal te begrijpen. Vertrouw hen.

Of wees vrij en zoek het uit voor jezelf. Gebruik je vrije geest. Stel de hele tijd vragen. Ontdek je eigen antwoorden. Geloof wat je zelf weet.

 

Januari 2022