Een Diagnose

Patrick Quanten

 

Het meest belangrijke in geneeskunde is het stellen van een diagnose. Al de rest valt daarna op z’n plaats. Een diagnose stellen betekent eigenlijk het ‘benoemen’ van de ziekte. Zolang als een ziekte geen naam heeft, niet benoemd is, bestaat die eigenlijk niet, hetgeen betekent dat de medische wereld niet weet wat er met je aan de hand is en er dus ook geen weg mee weet. Jouw symptomen worden dus niet als een ziekte erkend. Sta me toe je een paar voorbeelden aan te halen. Je weet misschien nog dat nog niet zo lang geleden er mensen klachten hadden over continue vermoeidheid en dat de medische testen (voor bloedarmoede, vitaminen tekorten, schildklierhormoon tekort, enz.) steeds negatief bleken te zijn. Deze patiënten werd verteld dat er niets mis was met hen, dat ze gezond waren. Totdat iemand een diagnose stelde! Men noemde de ziekte ‘het chronisch vermoeidheidssyndroom’ en plots wist men ook waar die mensen aan leden. Ondanks het feit dat de naam enkel een beschrijving van het voornaamste symptoom is, wordt het nu een echte ziekte omdat de geneeskunde het een naam gegeven heeft. Er waren mensen met langdurige spierpijnen, niet rond één bepaald gewricht, maar pijnen die zich overal in het lichaam kunnen manifesteren, en ook die patiënten werden genegeerd totdat er iemand de ziekte een naam gaf. Het werd ‘fibromyalgie’ genoemd, hetgeen ‘spierpijn’ betekent (fiber (Grieks) = vezel; myalgia = pijn in ligamenten en spieren). Het doet er niet toe of je Latijn of Grieks hebt gestudeerd, als je maar de eerste bent om een ziekte een naam te geven. Dan ben je automatisch de topspecialist op dat gebied. Jij hebt, om het zo te zeggen, de ziekte ‘uitgevonden’.

Elke nog niet gebruikte uitleg voor wat samen gegooide symptomen lijkt dezer dagen te kunnen. Als je het gevoel hebt dat je zuurstof tekort komt, een gevoel dat je niet goed kunt ademen en dat je moe bent, dan heeft iemand het idee gehad dat jij jezelf misschien zuurstof ‘ontzegt’ gedurende de nacht. Het kreeg de diagnose van slaapapneu (niet ademen tijdens de slaap). En dit werd door testen bevestigd. Inderdaad, de patiënt stopte voor korte perioden met ademen gedurende de slaap. Midden in de roos. Er moet verder niet meer over nagedacht worden. Laten we beginnen met machines te ontwikkelen om deze ongelukkige mensen te helpen. Eenvoudige vragen die niet gesteld zijn, en nooit gesteld zullen worden, door de medische wereld zijn:

• Houdt iedereen kortstondig op met ademen gedurende de nacht, of zelfs gedurende de dag?
• Wanneer ik me heel erg concentreer op iets dan stop ik ook met ademen. Waarom heb ik dan geen zuurstof tekort?
• Waarom recupereer ik niet van mijn nachtelijk zuurstoftekort wanneer ik gedurende de dag normaal adem?
• Heeft men gedurende de dag bij deze ‘patiënten’ een laag zuurstofgehalte in de circulatie gemeten om hun moeheid te verklaren? Het antwoord is neen.

Het wordt algemeen aanvaard – toch vreemd dat er geen wenkbrauw omhoog gaat – dat het benoemen van symptomen een feitelijke diagnose van een ziekte voorstelt. De medische wereld ‘identificeert’ een ziekte, herkent de ziekte, en zegt te weten wat het is en wat men er kan aan doen. Waarom was het geen ziekte voor iemand er een naam aan gaf? Waarom wist niemand wat men er kon aan doen en enkel door er een naamplaatje op te plakken weet men het wel? Komt hier een toverstokje bij kijken?

Een diagnose wordt gedefinieerd als de kunst of de actie van het identificeren van een ziekte vanuit de tekens en symptomen. Diagnosticeren kan erg uitdagend zijn, want vele tekens en symptomen zijn niet specifiek en dus kan de diagnose enkel gesteld worden door geregistreerd en gelicenseerd medisch personeel. Het is, met andere woorden, het voorrecht van het medische beroep om te diagnosticeren, om een ziekte een naam te geven. Zolang als zij dat niet gedaan hebben is waar jij last van hebt geen ziekte, kan er geen diagnose gesteld worden. Steeds meer verlaten de medici zich op medische testen om een diagnose te ‘bevestigen’. Met andere woorden, ze stellen een voorlopige diagnose maar bepaalde testen moeten dan uitgevoerd worden om deze theorie te bevestigen. Wanneer de test de theorie niet bevestigt dan is het nu standaard procedure om de diagnose, die de arts gesteld heeft op basis van de geschiedenis en een onderzoek, niet te gebruiken. Het is juist daarom dat meer en meer dokters je kunnen helpen zonder je eigenlijk zelf te zien of zelfs een fysisch onderzoek uit te voeren. Gebaseerd op wat je vertelt kan hij de nodige testen aanvragen en het zullen de testen zijn die hem vertellen waar jij last van hebt. De medische testen zijn opgehemeld van ‘een bevestiging’ tot ‘een diagnose’.

Wanneer je pijn hebt in een bepaald deel van je lichaam dan zullen de medische testen de ziekte ‘diagnosticeren’. Negatieve testen betekenen eigenlijk dat er niets mis is met je! Enkel wanneer de test iets abnormaal vindt kan een diagnose gesteld worden en wordt je pijn pas echt. Het krijgt nu een naam en vanaf nu kan het medisch personeel een behandelingsprotocol volgen om jouw situatie te verbeteren. Een diagnose stellen zonder testen is niet langer ‘hip’ en wordt zelfs niet meer als volwaardig aanvaard binnen de medische wereld. Een medische ‘opinie’ wordt niet enkel niet langer geapprecieerd maar wordt zelfs als gevaarlijk voorgesteld. Er wordt geen enkele gedachte vuil gemaakt aan het feit dat men enkel voor bepaalde dingen kan testen, niet voor alles, en dat veel afhangt van de individuele patiënt en de manier, de technologie, die aangewend wordt bij de test. Testresultaten kunnen significant veel verschillen tussen verschillende laboratoria, hospitalen en afdelingen.

De noodzaak om aan te tonen dat iets fout is, dat iets niet normaal is, is een absolute ‘prioriteit’ geworden in de medische diagnose procedure. Nochtans worden er geen serieuze vragen gesteld bij de waarde van zulke testen, die nu verheven zijn tot de status van de goudstandaard voor het diagnosticeren van een ziekte.

In het nabije verleden werd een infectie gediagnosticeerd door een klinisch oordeel, mogelijks bevestigd door een laboratoriumtest om aan te tonen welk micro-organisme aanwezig was in het genomen staaltje. Een negatieve test betekende niet dat de diagnose, die de arts gemaakt had, waardeloos was. Dit duidt aan dat de testprocedure geen essentieel deel uitmaakte van het stellen van een diagnose, maar de medische geschiedenis en het fysisch onderzoek wel. Maar geleidelijk werd de professionelen verteld dat een negatieve microbetest ook moest gezien worden als een positieve diagnose. In een infectieuze ziekte werd een negatieve microbetest een manier om een virale infectie te ‘diagnosticeren’. Als er een infectie is, en er geen microbe kan aangetoond worden aanwezig te zijn in het zieke weefsel, dan is de diagnose een virale infectie. Per definitie! Op deze manier heeft men de echte reden voor de test verwijderd, en dat was ‘om te bewijzen dat er pathogenen in het zieke weefsel aanwezig zijn’. Dat was namelijk het ondersteunende bewijs voor een infectie die veroorzaakt zou moeten zijn door dat bepaald micro-organisme. Dan moet het dus ook aanwezig zijn! Nu gebruiken ze juist een negatief testresultaat om zogezegd te bewijzen dat je een infectie hebt. Dit betekent dat je nog meer testen gaat moeten uitvoeren in mogelijke infectieuze situaties om de ziekte ‘beter’ te kunnen diagnosticeren, ofwel bacterieel ofwel viraal. Maar het zal altijd een infectie blijken te zijn want de arts heeft om deze test gevraagd. Het feit dat virussen niet kunnen aangetoond worden in geen enkel infectieus proces stoort niemand. Het feit dat, nog altijd, geen medische test in staat is om de aanwezigheid van een virus in eender welk weefsel aan te tonen stoort niemand. Wat voor de medische wereld belangrijk is, is dat er iets ‘niet normaal’ gevonden wordt. En dat zelfs wanneer de test negatief blijkt te zijn! Het is niet langer relevant hoe deze testen worden uitgevoerd en wat de beperkingen zijn van zulke testen, als we maar een ‘abnormaliteit’ kunnen aantonen!

Wanneer een test iets ‘abnormaal’ opwerpt – dit betekent, buiten het gemiddelde van de bevolking of verschillend van wat de arts verwacht had (bijv. de negatieve test op infectieus materiaal) – dan wordt er aangenomen dat die ‘abnormaliteit’ de oorzaak moet zijn van de klacht. De verbinding tussen deze twee wordt automatisch gelegd. Het maakt deel uit van de opleiding van de artsen om te leren dit eenvoudigweg te aanvaarden. Dit leidt al snel tot de omgekeerde veronderstelling dat wanneer de test niets abnormaals vindt dat er dan ook geen ziekte aanwezig is. Zonder een abnormaal testresultaat is er niets mis met je en heb dus geen ziekte.

Een jonge vrouw bevalt in het ziekenhuis bijgestaan door haar gynaecoloog en vroedvrouw. Wanneer de baby ter wereld komt staat het personeel versteld over de tengerheid en kleine gestalte van de nieuwkomer. De gynaecoloog onderzoekt de moeder en, met het schaamrood op de wangen, verklaart: “Er komt nog een tweede!” De moeder had al haar aanbevolen check-ups gedurende de zwangerschap bij ditzelfde medische personeel. In de loop van haar zwangerschap werden er vier echografieën gemaakt. Omdat deze een enkelvoudige zwangerschap aantoonde werden al de kleine afwijkingen en abnormaliteiten die de moeder ondervond weggewuifd en geminimaliseerd. Niemand binnen het medische team heeft er ook maar aan gedacht dat er misschien nog een andere mogelijkheid zou kunnen bestaan, een andere uitleg voor haar klachten. De test was negatief (de echografie) en meer was er niet nodig. De technologie miste een tweelingzwangerschap en het professioneel opgeleid medische team had geen behoefte om de machine in vraag te stellen of zelfs maar de beperkingen van de machine in het achterhoofd te houden. De geboorte van de tweeling was een totale verrassing omdat men volledig op de medische testen vertrouwde. Ze falen nooit. Ze zijn nooit fout. Ze zijn 100% betrouwbaar. Of niet, zoals blijkt. Ik weet zeker dat dit verhaal waar is want ik was erbij!

Wanneer je op een bepaalde leeftijd begint te klagen van pijn in je knie en dat die het je soms moeilijk maakt om te stappen dan zou, nog niet zo lang geleden, de arts je vertellen, “Je hebt artrose”. Nu moet je eerst onder de scanner alvorens de arts kan weten wat er scheelt. Wanneer de scan tekens toont die kunnen toegeschreven worden aan artrose dan zal de specialist je laten weten dat je artrose hebt. Wanneer de scan perfect normaal is dan heb je geen artrose en zullen ze verdere onderzoeken en testen moeten doen om iets anders te vinden dat niet hetzelfde is bij jou dan bij de gestandaardiseerde twintiger, afwijkend van de standaard die ze neergezet hebben. Wanneer dit gevonden wordt dan is dit andere altijd de oorzaak van je klachten en dit moet altijd rechtgezet worden alvorens het nog erger wordt. – Is het je al opgevallen dat tegenwoordig in onze geneeskunde alles enkel erger gaat worden TENZIJ je hun advies volgt? – Zelfs als dan achteraf blijkt dat, of het om een operatief of medicamenteus ingrijpen handelt, jouw symptomen nog steeds aanwezig zijn dan moet de zoektocht naar een abnormale test worden verder gezet. Jij moet nu wel goed begrijpen dat wat er ‘rechtgezet’ werd jou anders heel zeker in de toekomst nog een hoop ellende zou bezorgd hebben. Geef nooit je positie van altijd gelijk te hebben op, ook niet wanneer het bewijs er is dat je het bij het verkeerde eind had!

Wanneer enkel nog testresultaten een diagnose kunnen stellen dan mag het duidelijk zijn dat er veel meer getest gaat moeten worden. En hoe meer testen je uitvoert hoe meer ‘positieven’ je gaat produceren. Hoe meer je op zoek gaat naar afwijkingen van je perfecte uitlijning in je tekstboek hoe meer je er gaat vinden. De aantallen gaan dan voortdurend toenemen. Dit leidt tot het oprichten van meer testcentra maar tegelijkertijd worden er ook meer en meer ‘patiënten’ gecreëerd, meer en meer mensen die behandeld ‘moeten’ worden.

Men is niet langer bereid om te wachten tot mensen klachten hebben. Men gaat actief op zoek naar diagnosen in de gezonde bevolking en aangezien men volledig vertrouwt op testresultaten om zo’n diagnose te stellen lijkt er niets mis met deze ‘preventieve’ methode op gezonde mensen los te laten. Een abnormale test wordt automatisch een diagnose. Nu vindt men nog meer patiënten en de gehele bevolking wordt steeds meer ziek, steeds meer in nood voor ‘hulp’, voor behandelingen. De medische wereld heeft zich zelf nu het recht toegeëigend om te beslissen of een gezond persoon, zonder klachten, feitelijk wel gezond is of eigenlijk al ziek is. Jijzelf hebt dat recht niet langer. Niet voor jezelf, en niet voor je kinderen. In feite is het zelfs niet eens de arts meer die bepaalt waar je aan lijdt, wat de diagnose is, maar het is een machine. Een machine, gemaakt door en eigendom van de medische industrie, werd het ingrijpende recht gegeven, door onze regering, om mij om te vormen tot een patiënt enkel en alleen omdat ik niet voldoe aan de standaard die dezelfde medische industrie, die het machine gemaakt heeft, voorop stelt. Nu hebben we een machine. Laten we er dan voor zorgen dat het ons wat opbrengt, onze investering. Door het veranderen van de standaarden voor de testresultaten die de machine produceert kunnen we de waarde van de test nog aanscherpen en onze winst opschroeven. Het verlagen van de aanvaarde cijfers voor de bloeddruk creëert meer hartpatiënten, voor het glucoseniveau in het bloed creëert meer diabetici, voor het cholesterolniveau in het bloed creëert meer verstoppingsproblematiek in de circulatie.

Het grote probleem om een ware diagnose te stellen is het aantonen van een causaal verband tussen enerzijds de tekens en symptomen en anderzijds de gevonden abnormaliteit. De aanwezigheid van de abnormaliteit ten tijde van de klachten zou eventueel op een correlatie kunnen wijzen (moet nog verder onderzocht worden!) maar dit kan zeker niet dienen als bewijs dat het de klachten heeft veroorzaakt. Het onderzoek naar het oorzakelijke verband wordt echter nooit behoorlijk uitgevoerd. Toevalligheden en veronderstellingen worden gebruikt om de gaten op te vullen en om de puntjes met elkaar te verbinden zodat een bepaald beeld zich toont. Om mee te beginnen vertrekken we al van de veronderstelling dat een abnormaliteit te vinden moet zijn in de weefsels zelf om te ziekte te bevestigen of de diagnose te stellen. Waarom is dat zo? Omdat we aannemen dat de weefsels, het materiële deel van het leven, verantwoordelijk zijn voor het leven zelf. Als er ook maar iets mis is dan moet het te vinden zijn, op een of andere manier, in de anatomie en/of de fysiologie van de weefsels. We veronderstellen dat de materie het basisgegeven van het leven is.

Is het niet ontstellend droevig dat een beroep zichzelf een team van wetenschappers noemt terwijl ze nog steeds geloven dat materie leven creëert? Wetenschap heeft zonder enige twijfel aangetoond dat leven energie is, dat het uit energie gevormd wordt en dat het functioneert als een uitdrukking van die energie. Dus als de basisveronderstelling waarop het hele medische beroep gebouwd is al fout blijkt te zijn, waarom zouden we dan doorgaan met te blijven geloven in alles wat deze industrie produceert? De zogenaamde ‘oorzaken’ van ziekten zijn niet de echte oorzaken van ziekten omdat de diagnoses gebaseerd zijn op onjuiste veronderstellingen, in de overtuiging dat er een materiële oorzaak voor de ziekte moet bestaan. Machines werden ontworpen door programma’s, opgesteld door mensen wiens geloof volledig ongegrond blijkt te zijn. De machines suggereren valse diagnoses omdat ze ontworpen zijn om juist dat te doen: ondersteuning bieden aan een onjuiste veronderstelling. De ‘abnormaliteit’ die gevonden wordt werd verheven tot de status van de oorzaak van de ziekte, terwijl daar geen enkel bewijs voor bestaat.

Het is misschien moeilijk om te beseffen hoe erg fout allopathische geneeskunde is in hun benadering van gezondheid en ziekte maar hoe meer je in vraag stelt wat ze doen en hoe ze het doen hoe duidelijker dit concept wordt. Een foutief vertrekpunt leidt tot een heel vertekend beeld van de werkelijkheid wanneer je op die manier probeert om de puntjes ‘kennis’ met elkaar te verbinden, dit alles binnen een eng en wazig kader. Wanneer je lang voort borduurt vanuit een verkeerd vertrekpunt dan zal heel veel van wat je geloofd moeten afgebroken en geherstructureerd worden. Eeuwen lang geloven dat de aarde het centrum van het universum is kan niet ongedaan worden gemaakt op een korte tijd, ook al is het duidelijk voor wetenschappers dat waar ze zolang in gelooft hebben niet waar is. Wetenschap kent de waarheid al, maar de mensen beseffen het nog niet. En diegenen die de touwtjes in handen hebben op het moment van zo’n omschakeling zijn niet bereid om het de mensen mede te delen. Hou ze maar zolang mogelijk onwetende en probeer er het meeste uit te halen voor zolang dat nog kan, zal zeker het motto zijn.

Als een gepensioneerde huisarts geef ik mezelf de autoriteit om te beweren dat het westerse medische systeem erg verziekt is. En ik maak van de gelegenheid gebruik, nu ik die macht heb, om een diagnose te stellen. Ik verklaar dat de allopathische geneeskunde lijdt aan detail-itis. Dit is een ontsteking van de details. En hier zijn de vier symptomen die de medische wereld duidelijk vertoont. Ze krijgen het heet onder de kraag omdat ze er niet in slagen de beloftes na te komen die ze maken over de resultaten van de behandelingen. Ze lopen rood aan wanneer ze geconfronteerd worden met hun mislukkingen. Hun borst zwelt op door de diepe inname van lucht wanneer ze met hun falen in aanraking komen. Ze hebben hevige pijnen wanneer iemand hun procedures in vraag stelt. En de reden dat ze met dit probleem zitten is het feit dat alles in hele kleine stukjes expertise geknipt is. Testen kijken naar één bepaald aspect van het leven, en dan nog op een heel specifieke manier. Alle aandacht gaat naar details. Geen aandacht wordt besteed aan het globale beeld en de vragen die zo een benadering oproept.

• ­        Het gaat niet over wat een ziekte is; het gaat over wie die persoon is met de ziekte.
• ­        Het gaat niet over één of een paar testen; het gaat over het hele leven van die persoon.
• ­      Het gaat niet over één omstandigheid uit de omgeving; het gaat over al de factoren die een invloed uitoefenen op het leven van die persoon.

Er is meer van het leven waar we niets van weten dan er is wat we wel weten.

En het meeste van wat we wel weten is fout.

De mensheid weet zo weinig en toch zijn we zo verblind door mensen die zichzelf ‘experten’ noemen. We zien onszelf als erg minderwaardig en we geloven dat mensen die lang naar school gegaan zijn weten hoe ze onafhankelijk moeten denken. Tijd om wakker te worden! Op school leer je helemaal niet om zelfstandig te denken. Een formele opleiding betekent dat je de ‘kennis’ moet absorberen zoals je die voorgeschoteld wordt, deze regurgiteren tijdens het examen en verder blijven geloven wat men je verteld heeft (niet afvallig worden!). De wereld kan er enkel uitzien zoals je dat op school geleerd hebt.

Het leven is een ander soort school, waar ieder van ons kan leren wat toepasselijk is om te weten in het specifieke leven dat we leiden. De lessen zijn anders voor ieder van ons en het examen is onze gezondheid. Ziek zijn, zich niet goed voelen, betekent dat je het niet zo best aan het doen bent om jouw persoonlijke lessen te leren. Maar als je aandachtiger bent op school en je leert te begrijpen wat je leven je probeert mede te delen en bij te brengen, dan zullen jouw evaluatiecijfers sterk verbeteren en je gezondheid zal er met rasse schreden op vooruitgaan.

Het is dus van cruciaal belang dat jij je eigen diagnose maakt voor zover het je eigen leven aanbelangt. Jij benoemt wat er fout is met je leven. Benoem het en wordt eigenaar van de ziekte. Identificeer de factoren die ertoe bijdragen, en waar mogelijk de echte oorzaak van je ziekte, de ziekte die jij een naam gaf. Eens je echt begrijpt wat er fout zit in je leven, niet wat ‘niet normaal’ is in bepaalde weefsels van een specifiek deel van je lichaam, zal het je heel duidelijk zijn hoe je kan genezen. En in tegenstelling tot de ‘genezing’ door experten zal jouw zelf-genezing volledig zijn, hetgeen betekent dat je nooit zal hervallen in dezelfde ziekte.

Eis het recht op om je eigen ziekte te diagnosticeren.

Vindt de echte oorzaak van jouw ziekte.

Voer de noodzakelijke veranderingen door in je leven om de ziekte te genezen.

Ontwapen de externe expert – Bewapen de expert n jezelf.

 

Mei 2021