Gezondheid en Gezondheidszorg
Ontdek het – Ontdek Jezelf
Patrick Quanten
De tweede helft van de afgelopen eeuw heeft een explosie gezien van gezondheidssystemen over de Westerse wereld en in feite over de gehele wereld, geïntroduceerd door het Westen. Eigenlijk is het zo dat de kwaliteit van een moderne maatschappij tegenwoordig afgemeten wordt aan de kwaliteit van de sociale voorzieningen in elk afzonderlijk land. “Ontwikkeld” werd synoniem met een specifiek gezondheidssysteem. Het principe is een edelmoedig iets. Het verkondigt dat de Staat zorg moet dragen voor de gezondheidsnoden van zijn burgers. Het beoordeelt een persoon als erg ongelukkig om ziek te worden, om slachtoffer te worden van een gezondheidsprobleem, of dit nu een ongeval of ziekte betreft doet er niet toe. Het staat algemeen bekend dat ziek worden het meest ongelukkige is dat een mens kan overkomen. Zo een pech. En omdat het jouw fout niet is dat je niet langer kunt werken, permanent of tijdelijk, zal de groep, de gehele maatschappij, zorg voor jou dragen. Er zal zelfs geen onderscheid gemaakt worden voor diegenen die zich heel onverantwoordelijk gedragen hebben en als een rechtstreeks gevolg daarvan zich zware trauma’s op de hals hebben gehaald. Ook zij verdienen dat de groep volledig naar hun gezondheid omkijkt en voor de kosten opdraait. Wees empatisch is het motto. Deze mensen hebben het ongeluk te lijden maar, we zijn er met z’n allen van overtuigd dat zij hun lesje wel geleerd zullen hebben.
Een systeem werd opgezet waarbij elke burger gedwongen wordt om een financiële bijdrage te leveren aan de regering, die dan voor de nodige zorg zal instaan voor al diegenen met gezondheidsproblemen. Het lijkt een beetje op een verzekeringspolis, in dit geval eentje tegen ziekte. En net zoals alle andere verzekeringen levert het niet af wat het op de cadeauverpakking belooft. De Ziekteverzekering is geen verzekering tegen het ziek worden, op dezelfde manier dat een ongeval verzekering geen bescherming biedt tegen ongevallen of een brandverzekering ervoor zorgt dat je huis niet kan afbranden. Dus krijg je eigenlijk niet waar je voor betaald hebt. Verzekeringspolissen zijn uitgevonden en worden aan de man gebracht op basis van de mogelijkheid dat er iets fout loopt voor jou en dat de verzekeraar dan wel voor je zal zorgen, moest zo’n ramp gebeuren. Het biedt dus helemaal geen bescherming tegen niets – het is geen “verzekering tegen iets” – het is een rampenfonds.
En zolang als er weinig rampen gebeuren betalen mensen de verzekeraar geld en moet die slechts nu en dan, wanneer iemand tegen een ramp aanloopt, naar voren treden en dit voor hem regelen. Over het algemeen collecteert de verzekeraar meer geld dan die uitgeeft. Elke verzekering werkt op deze manier want er worden polissen verkocht. Dat is een job. Dat is hoe iemand een inkomen voor zichzelf genereert. Dus wie het ook is dat je de verzekering verkoopt, die haalt er altijd winst uit. Hoe meer aanvragen voor hulp die persoon of organisatie ontvangt hoe minder die geneigd gaat zijn om alle onkosten te blijven dekken. Die gaat het leven van de cliënt wat moeilijker moeten maken en allerlei beperkingen en uitzonderingen toevoegen aan de polis. Deze mensen bedreigen nu eenmaal hun inkomen. Dat kan men niet toelaten! Binnen de kortste keren komt die persoon of organisatie dan geld tekort en om te kunnen overleven moet die de voordelen voor zijn cliënten beginnen te beperken. Het leven verandert, weet je wel!
Eens je een gezondheidssysteem hebt opgezet dat een “gratis” gezondheidszorg levert waar die ook maar nodig is, eens de mensen, wiens geld je afneemt om zo’n systeem te financieren, beginnen aan te schuiven om te ontvangen waar ze voor betaald hebben, dan ga je al snel geld tekort komen. Nu heeft de regering, die deze zekerheid aan de mens gegeven heeft, een probleem. Het kost namelijk veel te veel, maar beloofd is beloofd. Daarenboven zorgt democratie ervoor dat het gezondheidssysteem nooit kan afgeschaft worden. De regering die de financieringscrisis van dit systeem voor de voeten geschoven krijgt is niet dezelfde regering die dit “gratis” gezondheidssysteem aan de mensen gegeven heeft. En aangezien politiek ook een job is – ik voorzie mijzelf op deze manier van een inkomen! – rijst de vraag welke politieker zijn carrière wil opofferen door de verworven privileges, die anderen aan de mensen gegeven hebben, weer af te nemen? Dus zitten we in een eindeloze spiraal van jaarlijkse financiële tekorten voor een gezondheidssysteem waar we verplicht zijn om mee door te gaan omdat niemand de verantwoordelijkheid kan nemen om af te schaffen wat, in feite, niet werkt. Elk ander, privé gefinancierd, verzekeringsschema zou terstond worden beëindigd of drastisch worden aangepast. Waarom is de Gezondheidszorg dan zo verschillend?
Zoals vermeld ligt het werkterrein van een verzekering in de nasleep van een ramp. Dat is waar de zorg wordt verleend. Dat is waar de verzekeringsmaatschappij moet gaan betalen, in plaats van het slachtoffer van de ramp zelf. In de terminologie van de Gezondheidszorg betekent dit dat nadat de persoon ziek geworden is de Gezondheidszorg, de verzekering, zal moeten betalen voor de behandeling die de persoon zou moeten gezonder maken. Hier zijn de voornaamste valkuilen in dit schema, vergeleken met andere verzekeringspolissen.
1. Wie bepaalt wat “een ramp” eigenlijk is, hetgeen in dit geval een ziekte betekent?
Antwoord: Dezelfde mensen die de behandeling bepalen.
Gevolg: Hoe meer “rampen” (ziekten) men identificeert hoe meer de verzekering zal moeten betalen om de schade te herstellen.
2. Wie controleert de kwaliteit van het herstelwerk dat uitgevoerd wordt?
Antwoord: Niemand.
Gevolg: Hoe slechter de resultaten die het herstelteam produceren hoe meer werk ze moeten verrichten en hoe hoger de verdiensten oplopen.
3. Geen enkele andere verzekering neemt de gevolgen van een ramp op zich als de cliënt zelf verantwoordelijk is voor de ramp of er in zekere mate heeft toe bijgedragen.
Gevolg: Hoe meer rampen we vinden, ongeacht de oorzaken ervan, hoe meer de verzekeringspolis uitbetaalt.
Het is dus zo dat deze gezondheidszorg bereid is om te betalen voor behandelingen ongeacht de oorzaak van de ziekte (de ramp). Nochtans, hoe meer je moet uitbetalen hoe meer geld je moet innen om de diensten te kunnen blijven aanbieden. Je hebt net een bodemloze put ontdekt! Als je maar blijft zuigen dan blijf je water ophalen.
Bekijk het nog eens. De gehele populatie draagt bij tot dit schema dat de broodnodige behandelingen koopt voor wie het ook maar nodig mag hebben. Dus, hoe meer geld dit schema uitgeeft hoe meer elke burger, elk lid van de gemeenschap, zal moeten bijdragen om het budget in evenwicht te houden. Dat is het eerste punt: het wordt altijd alleen maar duurder.
Enkel mensen in een rampsituatie, enkel mensen die ziek zijn en een behandeling nodig hebben, zullen iets terugkrijgen van het geld dat ze elk jaar “investeren” in dit volksgezondheidssysteem. Dus heeft het individu er voordeel bij om nood te hebben aan gezondheidszorg, hetgeen op zich al de uitgaven gaat de hoogte in jagen. Dat is het tweede punt: het wordt alleen maar duurder omdat er steeds meer vraag gaat komen.
De regering, die het geld van elk individu ontvangen heeft, betaalt voor elke behandeling van elke zieke persoon. Het soort behandeling dat er nodig is, de hoeveelheid werk dat geleverd moet worden, als ook de kostprijs van elke interventie wordt bepaald door de industrie die de behandeling voorschrijft, niet door de klant, die, in dit geval, de regering zou zijn. Dat is het derde punt: het wordt alleen maar duurder omdat de dienstverlener de hoeveelheid én de prijs van het product bepaalt.
De industrie, die de zorg verleent om de gevolgen van de ramp te herstellen, is de enige autoriteit in dit soort rampen en is daarom ook de enige die mag beslissen wat een ramp is (een ziekte) en welke behandeling daarvoor nodig is. Vandaar dat hoe meer werk zij voor zichzelf identificeren hoe groter hun inkomen. Dat is het vierde punt: het wordt alleen maar duurder omdat de dienstverlener zelf bepaalt wanneer en hoe iets hersteld moet worden.
Wat zou dus schadelijk zijn voor hun zaak?
- ü Het verbannen van specifieke rampen zoals diegene die door de cliënt veroorzaakt zijn
- ü Het toelaten dat de cliënt interventies mag weigeren
- ü Het toelaten dat de cliënt de waarde (kostprijs) van de behandeling mag bepalen
- ü Een onafhankelijke evaluatie van de verkregen resultaten (kost vs. resultaat)
- ü Het toelaten dat de cliënt mag bepalen of hij/zij deze verzekering wenst
- ü Het toelaten dat de cliënt rechtstreeks betaalt voor wat hij/zij koopt
Het feit dat de manier waarop deze zorgverlening is opgezet, is zodanig dat de industrie, die voordeel heeft bij een zieke maatschappij, de touwtjes volledig in handen heeft om “ze beter te maken”. Als we verantwoordelijkheid er bij zouden halen dan zou dit niet langer een werkbaar schema zijn. Als bijvoorbeeld diegene die verantwoordelijk was voor de ramp gedwongen zou worden om zelf voor de restoratie te betalen dan zou dit het gezondheidssysteem ook geen goed doen. Sinds de jaren 60 hebben hun eigen statistieken iatrogene oorzaken onafgebroken in de top drie geplaatst van de meest voorkomende doodsoorzaken in de Westerse wereld. Iatrogeen betekent “veroorzaakt door medische interventie”. Dit betekent dat elk jaar de medische wereld, volgens hun eigen cijfertjes, verantwoordelijk is voor meer doden dan alle natuurrampen samen. Dan kan je wel begrijpen dat ze liever niet hebben dat de bijdrage van het individu of elke andere interventie wordt geëvalueerd in relatie tot de vooruitgang (of achteruitgang) van de gezondheidstoestand van elk individu.
Wat zou dus hun zaak op volle toeren laten draaien?
- ü Volledige controle over de financiering, investeringen en de kostprijs van de producten
- ü Volledige controle over de ziektemarkt
- ü Volledige controle over behandelingsschema’s
- ü Absolute zeggenschap over de identificatie van ziekten
- ü Absolute zeggenschap over de identificatie van wat een ziekte kan worden
- ü Vroege detectiemiddelen, die leiden naar preventieve behandelingen, worden opgenomen in het schema
- ü Controle over wat gezien wordt als wetenschap, dat gebruikt wordt om het schema te ondersteunen
- ü Controle over de informatieverspreiding en promotie van behandelingen
In een ideaal zakenmodel wil je eigenlijk geen competitie. En alhoewel de Westerse wereld zich voordoet als de verdedigers van “de vrije markt” zijn ze gelijkertijd heel blij met het afsluiten van de ziektemarkt voor ieder ander dan de medische industrie. De mens moet worden beschermd. Wel, misschien moet de mens leren hoe hij zichzelf moet beschermen en natuurlijk zijn er kwakzalvers en cowboys (sorry, jullie echte veehouders) in deze wereld maar mijn vraag is de volgende. Waarom blijven we een industrie betalen voor onze gezondheid wanneer deze industrie de volledige controle over de markt heeft en volledig vertrouwen eist van hun werkgever (individuen die bijdrage tot dit fonds), terwijl ze zelf rampzalige cijfers publiceren over hun impact op onze gezondheid?
We mogen nooit vergeten dat we hier praten over een industrie en wat is er dan zo fout aan het invoeren van een onafhankelijke controle over die industrie? Waarom mag er geen onafhankelijke academische waakhond in het leven geroepen worden om de resultaten die deze industrie produceert, in dienst van de gehele populatie en betaald door de hele gemeenschap, te evalueren? Een gezondheidssysteem, waarvan beweerd wordt dat het de gezondheid van de mensen ten goede komt, dat geen enkele vorm van controlesysteem of evaluatiesysteem voor deze mensen heeft; lijkt geen handelsconstructie die iemand van ons, gewone mensen, wordt toegelaten om op te zetten. Maar het bestaat wel, en het bepaalt jouw gezondheid, of je dat nu graag hebt of niet.
Natuurlijk is het wel zo dat, om efficiënt naar iets te kunnen omkijken, het op de eerste plaats wel nuttig is om het onderwerp goed te kennen. Wat is dus gezondheid?
Tot voor kort heeft de medische overheid gezondheid gedefinieerd als “het ontbreken van ziekte”. Maar men heeft zich gerealiseerd dat deze definitie niet langer nuttig was, niet omdat ze er niet langer in geloven, maar wel omdat zulke definitie niet langer de lading dekt. De preventie van ziekten is wat ze nu vooral promoten en waardoor ze hun winst nog serieus hebben opgekrikt, en dat zou helemaal niet kunnen onder een definitie van het niet aanwezig zijn van ziekte. Ze zouden dan gezonde mensen aan het behandelen zijn en deze mensen daarvoor laten betalen. De Wereld Gezondheidsorganisatie – blijkbaar moet gezondheid wereldwijd georganiseerd worden – geeft momenteel de volgende definitie: Gezondheid is een toestand van volledig lichamelijk, geestelijk en maatschappelijk welzijn en niet slechts de afwezigheid van ziekte of andere lichamelijke gebreken. Kan je nu met zekerheid zeggen dat je gezond bent? Wie definieert “welzijn”? Jij zou wel willen, maar jij hebt niet de juiste kwalificaties daarvoor! De medische wereld is de enige autoriteit die het wettelijk recht heeft om een persoon ziek of gezond te verklaren. Het wettelijke recht !!!
In een vrije maatschappij heeft een individu niet het recht om zelf te beslissen of hij gezond is of niet. Nochtans, wat wordt er dan onder traditioneel zoal verstaan als “gezondheid”?
Als we de Ayurvedische teksten erbij nemen dan vinden we de volgende beschrijving, geen definitie, van gezondheid. Het definieert een gezond persoon als iemand wiens dosha’s (biodynamische krachten) allemaal in balans zijn, met het digestieve vuur (agni) in een evenwichtige staat (genaamd sama), in combinatie met de weefsels van het lichaam (dhatus) en de afvalproducten (mala) alle in evenwicht. Het citaat zegt verder dat de geest (mana), de zintuiglijke organen (indriyas) en de ziel van de persoon (atma) ook zich in een harmonieuze staat moeten bevinden. Wanneer een persoon in al deze gebieden in evenwicht is dan wordt hij of zij als gezond aanzien bij Ayurvedische normen. Drie sleutelwoorden in deze beschrijving: balans, evenwicht en harmonieus.
Het gezondheidsprincipe in Traditionele Chinese Geneeskunde omvat de holistische visie van de eenheid van mens en universum, de harmonische unie van het samensmelten van vorm en ziel, de mensgerichte visie van waarden en het evenwicht van Qi-bloed-yin-yang in het menselijke lichaam. Dit gaat ook over een harmonie tussen een individu en zijn of haar omgeving. Hier bestaat ook geen concept van een “algemene” regelgeving die garant staat voor een gezond leven.
Om te weten of iets in evenwicht is of niet moet men eigenlijk weten wat dat evenwicht op zich betekent. Aangezien we allemaal unieke individuen zijn heeft ieder van ons een eigen andere combinatie van dezelfde krachten, van dezelfde weefsels, van dezelfde geestesproducten. Er bestaat geen “groepsevenwicht” dat een richtlijn kan zijn om elk individu in evenwicht te brengen. Geen bloedtest of beeldvorming kan je vertellen wat dat individuele evenwicht moet zijn. “Het gemiddelde” is niet het evenwichtspunt. Gezondheid wordt omschreven als een evenwicht, en elk evenwicht is een individueel gegeven, dat verandert gedurende het hele leven afhankelijk van de omstandigheden. Dus elk individueel evenwicht is gedurende het hele leven ook nog eens in beweging. Dit betekent niet enkel dat een vergelijking met een gemiddelde geen indicatie van gezondheid kan zijn maar ook dat het constant houden van de evaluatiewaarden gedurende het hele leven een vergissing is. Beide zijn nochtans regels waar de medische wereld zich strikt aan houdt.
Gezondheid is een individuele zaak en kan in feite enkel bepaald worden door dat individu. Het is het individu die de tekens ontvangt dat er iets niet “juist” is. Het is het individu die door eigen observatie van de veranderende tekens meer te weten kan komen over wat nu juist het evenwicht verstoort. Dit verleent hem onmiddellijk de nodige informatie over wat er moet gedaan worden om het onevenwicht te herstellen. Vandaar dat het enkel het individu is die in staat is om het onevenwicht te corrigeren en die, in alle eerlijkheid, een genezing kan bewerkstellingen.
Wanneer gezondheid een persoonlijk iets is dan is er ook geen reden voor gelijk welk soort gezondheidssysteem. Er bestaat geen efficiënt systeem dat zorg kan dragen voor iemand anders zijn gezondheid omdat geen andere autoriteit kan bepalen wat dat kan zijn, noch kan het weten hoe een gezonde staat te bewerkstelligen bij elk afzonderlijk individu. Begeleiding in gezondheid kan gegeven worden door ieder – sommigen hebben meer kennis en een beter begrip over het leven dan anderen. Eenieder die er toe bijdraagt dat een individu de tekens in het leven beter kan zien biedt zijn hulp aan. Het zien van de tekens van de geest en het lichaam die een aanduiding zijn van een onevenwicht is een vaardigheid maar het is er een die elk individu zou moeten leren. Voor dit kan een initiële hulp welkom zijn. Vandaar dat elk echt gezondheidssysteem een opvoedkundig systeem zou moeten zijn dat de mensen leert hoe ze moeten luisteren naar hun eigen geest en lichaam. Het mag zeker geen systeem zijn dat de mensen oplegt wat juist is en wat verkeerd, of eentje dat de mensen bepaalde acties oplegt. Het leven beheren kan eigenlijk enkel gedaan worden door het individu voor zover het zijn eigen leven aangaat.
Gezondheid kan niet gecreëerd worden door een industrie.
Gezondheid bestaat al en we hebben een innerlijk kompas dat ons er voortdurend naar toe richt. Enkel het verstoren van de werking van dit kompas kan ons permanent uit evenwicht brengen. Geen individu heeft voordeel bij zulke verstoring. Een industrie heeft altijd voordeel bij de verstoring van natuurlijke processen. De aarde produceert voedsel voor iedereen, maar de industrie moet dat proces stimuleren en manipuleren om winst te kunnen maken.
Als je bezorgd bent om je gezondheid dan is het nuttig om je zelf te oefenen, door observatie, in de kunst van het luisteren naar je eigen geest en lichaam. Sluit de deur voor alle buiten informatiekanalen en zit stilletjes en vredig bij jezelf. Eens je contact hebt verwezenlijkt op deze manier dan kan je de eerste regel van communicatie oefenen: je legt je geest het zwijgen op en luistert. Laat niet toe dat je geest blijft doorratelen. Laat niet toe dat je geest oordeelt.
Luister enkel naar de innerlijke geluiden.
En wanneer je goed geluisterd hebt, dan stil jezelf opnieuw en luister nog wat meer.
Telkens je luistert leer je wat meer over wie je bent en wat je nodig hebt in je leven om in evenwicht te zijn, om gezond te zijn.
Dan moet niemand een liefdadigheid oprichten om een weemoedig en lamlendig ik te komen redden uit een penibele situatie waar ik in verzeild ga geraken. Alles bijeen genomen gaat me niets overkomen. Alles bijeen genomen zal ik mijn leven begrijpen en zal ik weten wat er met me gebeurt en waarom.
Dan heb je geen nood aan een zelfuitgeroepen expert om je leven in zijn handen te leggen. Je vouwt je handen samen en zegt dank voor het leven waar je mee gezegend bent.
Oktober 2020