De Geschiedenis van een Ziekenzorgsysteem

Waarom we hebben wat er nu is

Patrick Quanten

De autoriteiten van onze gezondheidszorg laten ons duidelijk verstaan dat we heel blij mogen zijn dat we nu leven, onder hun hoede, en niet in die primitieve dagen van weleer toen gezondheid ver zoek was en de kennis hieromtrent haast onbestaande was. De tijd toen mensen niet lang leefden, ongezond en armoedig waren en geen effectieve middelen bezaten om hun gezondheid te handhaven. Wanneer we de geschiedenis van ziekte en gezondheid van naderbij bekijken dan blijkt al snel dat zo'n uitspraak een erg simplistische voorstelling van de feiten is. Om te beginnen moeten we ons rekenschap geven van het feit dat er altijd ziekte heeft bestaan en dat de mens altijd al op zoek geweest is naar een verklaring en gewerkt heeft om er iets aan te kunnen doen. De benadering van ziekte en gezondheid is dus iets van alle tijden en van alle gemeenschappen en er zijn inderdaad tijden geweest waar de overlevingskansen klein waren, maar er zijn ook tijden geweest waarin mensen gezonder waren dan nu en langer geleefd hebben.

Het is toch wel arrogant om te geloven dat in de tienduizenden jaren van het menselijke bestaan geen mens ook maar iets zinnigs heeft kunnen zeggen over ziekte en gezondheid, terwijl we zelfs vandaag nog kunnen waarnemen dat, hoe primitief we bepaalde bevolkingsgroepen ook inschatten, ze allemaal manieren gebruiken om ziekten te genezen. Elke bevolkingsgroep heeft daar dan ook een traditie over opgebouwd en heeft dus behandelingsmethoden en behandelingswijzen die al vele duizenden jaren bestaan. Voor mij is het moeilijk om te geloven dat mensen iets al duizenden jaren gebruiken terwijl ze iedere keer opnieuw geconfronteerd worden met het feit dat het niet werkt. Je kan sommige mensen voor enige tijd voor de gek houden maar je kan niet alle mensen altijd voor de gek houden. Stel je voor dat deze 'primitieven' op eenzelfde basis hun boten bouwden en dat ze deze keer op keer zagen zinken maar toch voor duizenden jaren volharden in het blijven gebruiken van hun eigen methoden omdat ze niet beter weten. Ik vind dit heel erg ongeloofwaardig. Ik vind het dan meer geloofwaardig om aan te nemen dat deze mensen resultaten hebben met hun behandelingsmethoden. Misschien zijn de resultaten geen 100% maar genoeg om te blijven geloven in waar ze mee bezig zijn. Wij moeten daar niet minachtend over doen want wij gebruiken nu al meer dan een eeuw bestralingen en chemotherapie voor de bestrijding van kanker en ondanks het feit dat we allemaal zien dat mensen niet van hun kanker genezen blijven we heel moedig volharden in het gebruik van deze methoden. Maar dat - ik kan het je garanderen - zal niet blijven duren.

Het is moeilijk om van alle bevolkingsgroepen op deze wereld te registreren hoe zij alle mogelijke ziekten benaderen en welke behandelingsmethoden zij daarvoor dan wel gebruiken. Wat we wel gemakkelijker kunnen doen is de geschreven teksten over gezondheid en ziekte doorheen de eeuwen napluizen om uit te vinden hoe die mensen erover dachten. De oudste bestaande geschriften, die ook een volledig geheel vormen, zijn enerzijds de Ayurvedische leer (5000 BC) en de Chinese geneeskunde (3000 BC). Alhoewel we hier te doen hebben met twee verschillende filosofische systemen en twee van elkaar gescheiden bevolkingsgroepen lijken de basisprincipes heel erg op elkaar. Wat ook opvalt bij beiden is dat sinds de teksten zijn neergeschreven er geen fundamentele veranderingen meer zijn opgetreden in hun benadering van ziekte en gezondheid en dat nu, zoveel duizenden jaren later, deze methoden nog steeds op dezelfde manier geïmplementeerd worden door hele grote groepen van mensen. Eens het leven in z'n geheel begrepen werd en neergeschreven is, is er nooit nood geweest om hun mening over gezondheid en ziekte te herzien!

Wat zijn die fundamentele concepten? De mens bestaat uit twee delen, het lichaam en de geest. De geest is de drijvende kracht in het leven en stuurt het lichaam. Gezondheid wordt gezien als evenwicht en elke ziektemanifestatie is een verstoring van dit evenwicht. Het leven bestaat uit drie basiskrachten die in Ayurveda en de Chinese filosofie beschreven staan.

Ayurveda Chinese filosofie

Prana energie Qi

radiatie uitstraling yang

cohesie samentrekking yin

In beide systemen zijn er enkel twee vormen van ziekten, twee vormen van onevenwicht: uitzetting en samentrekking. In de staat van gezondheid en ziekte spelen voor beide alle invloeden een rol. Er bestaat dus niet één oorzaak van ziekte, van onevenwicht, maar het is een combinatie van vele factoren. Beide systemen focussen op het individu met het onevenwicht om dit uit te balanceren, om de ziekte te verhelpen. De genezingsmethode is een serie van aanbevelingen die de persoon in zijn leven kan toepassen, gericht op het herstellen van het evenwicht. In de oude geschriften vinden we vele aanbevelingen terug aangepast aan de constitutie van de persoon, hetgeen aanduidt dat niet alle mensen hetzelfde zijn en dat hun noden dus ook verschillen. Dit zijn dan kleine bijsturingen die men kan uitvoeren en die er op gericht zijn om grote onevenwichten te voorkomen. Andere, meer drastische, behandelingsmethoden werden gebruikt bij ernstig onevenwicht. Het was nooit de bedoeling om deze op lange termijn te gebruiken en ze bleven dan ook het privilege van tempels en klinieken waar mensen meer konden leren over het leven zelf. En laten we niet vergeten dat het typische Chinese dorp de dokter eens per jaar op bezoek kreeg met de bedoeling om de mensen te helpen om gezond te blijven, niet om voor elke acute ziekte zorg te dragen. Gezondheid werd aanzien als de verantwoordelijkheid van het individu, niet van de dokter. Zowel in Ayurveda als in de Chinese geneeskunde speelde kosmologie een uitermate cruciale rol in het evenwicht tussen het individu en de buitenwereld, de kosmos.

Meer naar het westen toe beginnen de geschriften zich te tonen vanaf Hippocrates, die vaak beschouwd wordt als de 'vader van de geneeskunde', maar dan uitsluitend in het westen! Over zijn effectieve leven is vrij weinig bekend. Hij werd vermoedelijk geboren rond 460 BC op het eiland Kos als zoon van een arts. Voor zover wij kunnen nagaan uit de geschriften (die niet allemaal van hem persoonlijk zijn) zette hij zich af tegen het idee dat kosmische invloeden de oorzaak zouden zijn van de ziekten bij de mens. Hier wordt, voor het eerst, in het Westen een afwijkende keuze gemaakt en deze wordt gestaafd door wat men niet of slecht begrijpt belachelijk te maken. We lachen met het idee dat goden ons op een goede of slechte manier zouden kunnen beïnvloeden, maar in de argumentatie dat de kosmische invloeden van geen enkel belang zijn wordt buiten deze veronderstelling geen enkel bewijs op tafel gelgd. Ze zijn niet van belang, gewoon omdat het idee lachwekkend is!

Alle ziekmakende factoren worden nu als aards gezien en alle behandelingen zijn ook aards van nature. Dit vormt natuurlijk de basis van de westerse filosofie inzake gezondheid en ziekte, alhoewel we over vele jaren toch nog periodes opmerken waarin belangrijke filosofieën weer aansluiting zoeken met het traditionele denken en de oude geschriften. Zelfs in de startperiode van het westerse denken was er veel protest tegen de uitlatingen van Hippocrates. De dualiteit van het denken ofwel in termen van enkel de aardse invloeden in ogenschouw te nemen ofwel het aanvaarden van alle invloeden in het ziekmakende proces wordt helemaal uitgespeeld doorheen de geschiedenis van het Westen. Laten we eens enkele belangrijke historische feiten op een rijtje zetten.

In de Middeleeuwen werd er teruggegrepen naar een kosmische, niet-aardse, oorzaak van ziekte. Het is simpelweg een 'straf van God'. Ziekte was eenvoudigweg een gevolg van een misstap die de persoon gemaakt heeft en de weg naar genezing was bidden en om vergiffenis vragen. Spontane genezingen werden dan ook steevast in verband gebracht met een heilige. Gezondheid en ziekte werd gebruikt door de godsdienst om mensen iets bij te leren over het leven.
In dezelfde tijdsperiode vierde in de Arabische wereld de ontwikkeling van de chemie en de alchemie hoogtij. Dit zou later overwaaien naar het westen en de overtuiging van een fysische link tussen ziekte en mogelijke oorzaken in de materie, in het aardse, nog aanwakkeren.
1221 - De eerste officieel georganiseerde medische opleiding was een feit in Salerno (Italië). Het werd algemeen aangenomen dat deze formele opleiding de best geïnformeerde dokters afleverde en de Romeinse Keizer Frederick II vaardigde een decreet uit waarbij "enkel afgestudeerden van Salerno nog een medisch beroep mochten uitoefenen".
In dezelfde periode zien we dat in Groot-Brittannië de kapperchirurgen ook geregistreerd en georganiseerd werden door een Koninklijk Charter. De grote ziekenhuizen in die tijd werden opgezet door religieuze organisaties en waren verbonden met abdijen, kloosters en vooral nonnenkloosters, hetgeen de macht van de godsdienst over het individu in stand hield.
Tijdens de Renaissance in Europa zien we wat sommigen een wetenschappelijke revolutie noemen met namen als Galilei, Brahe, Kepler en Copernicus. Paracelsus knoopt weer aan bij de overtuigingen van Hippocrates, alleen gelooft hij wel in bovennatuurlijke krachten als invloeden op gezondheid en ziekte. Hij introduceert ook chemische geneesmiddelen ter vervanging van de kruidenremedies, dit als gevolg van de chemieontwikkelingen in de Arabische wereld. Vesalius verhoogt dissectie tot een status en brengt nieuwe inzichten in de anatomie van het lichaam. Op basis hiervan wordt nu ziekte gezien als een mechanisch falen van de machine. Tegelijkertijd wordt er nu gestreefd naar empirische bewijsvoering en statistieken hetgeen wetenschappelijke velden zoals astronomie, fysica, biologie en anatomie op de voorgrond brengt.
Gedurende de 17de eeuw zien we Francis Bacon, René Descartes en Sir Isaac Newton de basis leggen voor de moderne westerse wetenschap. Hierin wordt het menselijke lichaam aanzien als een machine die mechanisch functioneert. Men focust zich niet langer op mogelijke invloeden maar onderzoekt enkel de mechaniek van het lichaam. Hierbij worden dan uiteraard ook alle ziekten gezien als een mechanisch falen. Afgescheiden hiervan vinden we een andere school die zich volledig toelegt op de chemische processen van de natuur en van het lichaam. Zij wensen alles te verklaren door chemische interacties.
Vanaf de 18de eeuw zien we de ontwikkeling van twee duidelijk verschillende gedachtepatronen. In 1761 publiceerde Giovanni Batista Morgagni het basiswerk van de moderne pathologie waarin hij de beschrijving van de toestand van de weefsels tijdens de lijkschouwing in verband bracht met het klinisch beeld gedurende het leven. Dit is tot op vandaag nog een heel belangrijke factor in de westerse geneeskunde want we gebruiken de autopsie als een zekere weg om te 'begrijpen' wat er met die persoon tijdens zijn leven gebeurd is. We maken ook nog steeds gebruik van het uitzicht van het weefsel, door middel van een scan of andere beeldvorming, om ons te vertellen hoe dat weefsel in werkelijkheid functioneert. (uitzicht = functie)
Tijdens dezelfde periode beschreef John Brown, een Schots geneesheer, ziekte als een onevenwicht van 'opwinding'. Het lichaam reageert op stimuli en afhankelijk van de graad van opwinding, die gemeten kan worden zoals men een temperatuur meet, is er een staat van gezondheid, een evenwicht, en twee mogelijke ziektepatronen, twee manieren van onevenwicht. De eerste vorm van ziekte is veroorzaakt door een overstimulatie, teveel opwinding, en de andere vorm ontstaat door een onderstimulatie, te weinig opwinding.
Samuel Thompson (1769 - 1843) werd een beroemdheid in Vermont (USA) en ver daarbuiten door het verzamelen en het gebruiken van natuurmedicijnen van de inheemse Indianen. Hij richtte kruidenscholen op en botanische verenigingen over heel Amerika. Dr A I Coffin bracht het Thompson systeem van geneeskunde naar Engeland en Europa en in 1845 vestigde hij de Association of Herbal Medicine, hetgeen een jaar later National Institute of Medical Herbalists werd. Dit is de oudste professionele organisatie van kruidendokters ter wereld.
Samuel Hahnemann (1755 - 1843) is bekend als de ontdekker en de grondlegger van de homeopathie. Dit systeem was gebouwd op verschillende peilers. Ten eerste hebben alle invloeden een effect op dat ene leven en behoren alle tekens en symptomen toe tot één geheel, die ene persoon. Ten tweede kunnen kenmerken van de ene stof overgegeven worden aan een andere stof en water absorbeert zulke kenmerken heel snel. Water past zich snel aan aan de omgeving en kan die eigenschappen dan ook weer doorgeven aan andere weefsels. Ten derde is er maar een kleine stimulatie nodig om levende weefsels de boodschap van specifieke kenmerken door te geven. Hahnemann kwam er achter dat hoe minder materie er aanwezig was, met andere woorden hoe kleiner de concentratie, hoe groter het stimulerende effect. Ten vierde stelde hij vast dat om een genezing te bewerkstelligen men moest stimuleren in plaats van proberen zich te verzetten tegen de ziekte. De ziektesymptomen stimuleren door een enkelvoudige remedie toe te dienen met gelijkaardige kenmerken als de ziekte zelf resulteerde in een reactie van het organisme om zichzelf weer in evenwicht te brengen, om de ziekte te genezen. Hahnemann toonde aan dat alle effecten belangrijk zijn, dat er informatieoverdracht is tussen weefsels, dat deze overdracht niet gebeurd door chemicaliën maar wel niet-materieel (energetisch) en dat ziekte verdwijnt na stimulatie van het ziektepatroon, niet door oppositie.

De dualiteit tussen de ziektebenadering via het puur lichamelijke en via het energetische, tussen het enkelvoudige gedetailleerde en het meervoudige holistische, is tot de dag van vandaag duidelijk aanwezig in het Westen. Beide systemen worden niet op gelijkwaardige manier behandeld en er is een duidelijke keuze gemaakt om één gezondheidssysteem uit te bouwen gebaseerd op mechanisch/chemische oorzaken van ziekten. Dit gebeurt in de loop van de twee volgende eeuwen.

In de 19de eeuw herhaalde Louis Pasteur experimenten die door wetenschappers zoals Claude Bernard en Antoine Béchamps waren uitgevoerd zonder ten volle de condities en werkmethoden van wetenschappelijk onderzoek te begrijpen en hij trok daar conclusies uit die door de wetenschappelijke en academische machten als onverantwoord en buiten proportie beschouwd werden. Pasteur beweerde dat infectieuze ziekten veroorzaakt werden door micro-organismen vanuit de buitenwereld die het menselijke lichaam binnendringen en grote schade aanrichten aan de weefsels. Deze micro-organismen zijn eenduidig gevormd en hebben geen evolutionaire relatie met elkaar. Zijn aanbeveling was dan ook dat de mens bescherming nodig heeft tegen elk van deze micro-organismen en dat dit kan bereikt worden door een systeem van vaccinaties. De wetenschappelijke gemeenschap in die tijd toonde aan dat de aanwezigheid van deze micro-organismen in het zieke weefsel een gevolg is van het ziekteproces zelf en dat de micro-organismen niet de oorzaak zijn van de ziekte. Er werd vastgesteld dat het weefsel zelf eerst ziek wordt, waardoor de structuur begint af te brokkelen en waar dan uit de cellulaire afval bacteriën spontaan ontspruiten en die zich voeden aan deze afval. Ook werd er eenduidig aangetoond dat alle micro-organismen met elkaar verwant zijn en dat door het veranderen van de buitenomstandigheden de micro-organismen van vorm veranderen, dat de ene vorm overgaat in de andere. De algemene consensus was dus dat er tegen infectieuze ziekte maar één echte bescherming bestaat en dat is niet ziek worden, in evenwicht blijven. Beleggers en investeerders schaarden zich achter het idee van Pasteur.
Günther Einderlein, Wilhelm Reich, Royal Raymond Rife zijn allemaal vorsers die los van mekaar gelijkaardige bevindingen hebben gepubliceerd over het ontstaan van micro-organismen. Gaston Naessens heeft dan de verschillende stadia van micro-organisme ontwikkeling stap voor stap beschreven. Hij ontdekte zestien verschillende stadia van transformatie en doorheen deze stadia vinden we alle bestaande bacteriën en schimmels terug. De medische overheid, gesteund door regeringen, vernietigde heel veel van al dit onderzoekswerk.
In de Verenigde Staten van Amerika ontstond na de dood van President G Washington in 1799 een hevige discussie over de barbaarse praktijken van de medische wereld. Het is in dit kader dat John D Rockefeller, een miljardair en oliemagnaat, het idee koesterde om koolteer, een petroleum derivaat, te gaan gebruiken om het lichaam en de geest van de mens te beïnvloeden. Hij had opgemerkt dat de traditioneel gebruikte medicijnen veelal toxische producten waren en die had hij in overvloed in zijn industrie. In een tijd waarin geneeskunde vooral bestond uit chiropraxie, naturopathie, homeopathie en kruidengeneeskunde, had men geen nood aan toxisch materiaal als geneesmiddel.
Rockefeller huurde Abraham Flexner in om een rapport te produceren (1910) waarin uitdrukkelijk aangetoond werd dat er teveel dokters waren en teveel verscheidenheid in medische opleidingen. Er was een grote nood, volgens het rapport, aan een standaardopleiding voor dokters. Flexner stelde voor dat enkel nog dokters die allopatisch geschoold waren (Hahnemann: allopathie is geneeskunde door onderdrukking van symptomen) een licentie kregen om als geneesheer te functioneren. Alle andere vormen van geneeskunde werden verbannen en als onwetenschappelijke kwakzalverij bestempeld. Enkel de door de American Medical Association, opgericht in 1848, erkende scholen mochten dokters opleiden. Het Amerikaanse Congres keurde dit voorstel goed en zo werd met één veeg alle vormen van geneeskunde naar de vergeethoek verbannen, gecriminaliseerd en lag de weg open voor de verdere ontwikkeling van de Rockefeller medische industrie, beschermd door de wet, zonder enige mogelijke oppositie. Regeringen kozen ervoor om controle te nemen over kennis, over wat juist is en wat verkeerd. Regeringen zijn nu eigenaar van de waarheid.
In 1913 werden grote subsidies toegekend aan de beste medische scholen om allopatische geneeskunde te verspreiden en om de natuurlijke geneeskracht van planten en kruiden te bestuderen om het actieve ingrediënt te identificeren en te isoleren. Eens dit gebeurd was werd dit ingrediënt gepatenteerd en chemisch aangemaakt en startte men een campagne om de plant zelf als waardeloos en gevaarlijk voor te stellen.
In 1946 kregen ziekenhuizen via de Hill-Burton Act subsidies voor het bouwen en de modernisering van de faciliteiten op voorwaarde dat er vrije gezondheidszorg werd aangeboden aan de bevolking. Eens mensen genoodzaakt waren om hier hun geneeskundige zorg te verkrijgen en ze geen enkele andere kant meer op konden, werd er overgeschakeld naar een betaalsysteem. Dit is vandaag nog steeds van kracht, ofwel als privé geneeskunde, waar voor elke handeling en consultatie betaald wordt, ofwel als 'gratis' geneeskunde, waar elke handeling en consultatie aangerekend wordt aan de gemeenschap. Er is een gedwongen bijdrage van elke inwoner aan dit 'gratis' gezondheidssysteem, hetgeen het land aan de rand van het faillissement brengt terwijl een multi-miljarden industrie erdoor gesponsord wordt.

De laatste twee eeuwen in de geschiedenis van het Westen hebben het einde betekend van het vrije denken en het persoonlijke beslissingsrecht met betrekking tot gezondheidszorg aan de ene kant en aan de andere kant is er de stimulatie van de groei van een geïndustrialiseerd gezondheidssysteem. Het is een soort van staatsreligie van ziekte en gezondheid en niemand buiten de door het systeem opgeleide artsen heeft ook maar enig recht van spreken of recht van bestaan. Dokters zijn de enige professionelen die wettelijk ook maar iets over ziekte en gezondheid mogen zeggen. Regeringen hebben medische overheden de controle over kennis van ziekte en gezondheid gegeven. Het hele systeem wordt overeind gehouden door subsidies, gemeenschapsgeld, dat aanprivé maatschappijen gegeven wordt. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de enorme bedragen die de farmaceutische bedrijven ontvangen van regeringen voor kankeronderzoek. Daar bovenop is men er in geslaagd door emotionele campagnevoering om het 'wetenschappelijk' onderzoek gefinancierd te krijgen door grootschalige geldinzamelingsacties bij de bevolking in de strijd tegen kanker. Dit levert dan een nieuw product of nieuwe onderzoeksmethode op, betaald door de bevolking - tot twee keer toe! - dat dan peperduur verkocht wordt aan de gemeenschap, aan de ziekenkas. Deze moeten onderworpen worden aan wettelijk voorgeschreven testen op efficiëntie en veiligheid. Door grote emotionele mediacampagnes, georchestreerd door farmaceutische bedrijven, wijzen ze de bevolking erop dat potentieel levensreddende middelen door de overheid tegengehouden worden. Op deze manier slagen ze erin om hun producten en procedures op de markt te brengen zonder deze aan kostelijke en tijdsverslindende testen te moeten onderwerpen. Er worden dus door deze maatschappijen gigantische winsten gemaakt aangezien de uitgaven voor de productontwikkeling gedekt worden door de gemeenschap en de kosten voor het uitvoerig testen van het product bespaard worden. Diezelfde gemeenschap is dan ook nog eens bereid om gegijzeld te worden om enorm hoge bedragen te betalen voor het product, zogezegd om de onkosten van het onderzoek en de testen te recupereren. Het mag dan ook geen wonder heten dat beleggers in de rij staan om in deze industrie dividenden te innen.

De keerzijde van de medaille is dat nog meer en meer 'actieve ingrediënten' worden gepatenteerd en de planten zelf worden genoemd en verafschuwd als zijnde gevaarlijk. Dit geldt nu zelfs voor eigen gekweekte groenten (grondpollutie), eieren van eigen kippen (Salmonella), of eigen grondwater (waterpollutie). Men streeft nog steeds naar meer 'zuiverheid' terwijl de industrie wordt toegelaten verder te gaan met de vervuiling en van de gemeenschap gevraagd wordt op te draaien voor het opkuiswerk (plastiek is hier een goed voorbeeld van!). Artificiële middelen worden nog steeds verkozen boven de natuurmiddelen, zelfs wanneer we het over babyvoeding hebben. Blijkbaar moet natuurlijk voedsel verrijkt worden alvorens het ons echt van nut kan zijn.

De juiste benaming voor de westerse geneeskunde is niet traditionele of reguliere geneeskunde maar wel allopatische geneeskunde, waarbij verwezen wordt naar de aanpak van ziekte door deze vorm van geneeskunde. Allopathie verwijst naar het bestrijden of het afweren van symptomen, het zich afzetten tegen symptomen, waarbij het idee wordt gepromoot dat het verdwijnen van symptomen gelijk staat aan het verdwijnen van de ziekte. Alhoewel de vooruitgang in deze geneeskunde, zoals de autoriteiten ons dat laten geloven, niet terug te vinden is in de benadering van ziekte en gezondheid, want die is in honderdvijftig jaar helemaal niet veranderd, wordt er toch gedaan of we 'wijzer' geworden zijn. Regeringen en medische overheden hebben kennis over ziekte en gezondheid gekidnapt en hebben nu volledige controle. Alhoewel de wetenschap de doorbraak van kwantumfysica heeft gekend, waar men bewezen heeft dat alle materie energie is en dat leven een uitwisseling van energie is, blijft de medische wereld halsstarrig vasthouden aan fysieke oorzaken en interacties. Het Onzekerheidsprincipe heeft aangetoond dat elke observatie, elke waarneming, subjectief is en dat elke waarneming het waargenomene ook beïnvloedt. Dit betekent dat er geen enkele test bestaat die een resultaat oplevert met een welbepaalde betekenis. Het geeft ook aan dat wat voordelig is voor de ene niet noodzakelijk voordelig zal zijn voor de andere en wat vandaag voor de ene voordelig is het morgen misschien niet langer is. Met andere woorden, er bestaat geen gezondheidsschema dat ieder van ons als groep, als geheel, van dienst kan zijn en er bestaat geen beste manier om ziekten te behandelen.

Het is echt wel zo dat ziekzijn een individueel gebeuren is, geen groepsgegeven, en dat enkel het specifieke individu er iets kan aan veranderen. Wanneer allopatische geneeskunde de wetenschap van de kwantumfysica gaat incorporeren dan houdt die geneeskunde op te bestaan. Het zal dan gedwongen worden om de focus te verleggen, weg van de industrie en de controle van de handelsmarkt, naar het individu toe en naar de voortdurend veranderende omstandigheden van het leven. De controle over een individu zou bij dat individu moeten liggen, en enkel bij dat individu. Gezondheid is een individueel gegeven en een gezondheidssysteem kan nooit een industrie zijn.

Onze lessen uit de wetenschap leren om dan de contracten waarmee Rockefeller de westerse wereld heeft gegijzeld op te zeggen, die tijd is gekomen. Laat ons toelaten dat individuen volledige controle hebben over hun eigen gezondheid.

Vrijheid in daden.

Vrijheid in spraak.

Vrijheid in gedachten.

September 2019