De Leverancier van Gezondheidszorg

Door Dr Patrick Quanten MD

We willen allemaal vrede, voorspoed, en rechtvaardigheid. We willen vrijheid. Soms zijn we het niet eens over wat er tegenover vrede moet staan; maar toch willen we allemaal de goede dingen voor onze medemens. Waar we het niet over eens zijn is hoe we dit moeten tot stand brengen. En dit meningsverschil kan terug gebracht worden tot twee standpunten; de rest is opvulling. Aan de basis heeft een persoon ofwel een individualistische kijk op het leven, ofwel is hij/zij een collectivist.

Edward Griffin omschrijft de collectivist als iemand die gelooft dat de groep het meest belangrijke element van de maatschappij is; dat alle oplossingen voor problemen het best op groepsniveau gemaakt kunnen worden; dat de regering de oplossing biedt omdat de regering de ultieme groep is, die iedereen samen brengt; dat, wanneer dit nodig is, het individu moet opgeofferd worden voor het goed van de groep. De collectivist wil mensen beschermen tegen lijden, verhongering, armoede en onrechtvaardigheid door een collectieve oplossing, een groepsdaad. Hoe ingewikkelder het probleem, hoe groter de groep moet zijn om het op te lossen, van plaatselijke besturen tot globale regeringen.

De individualist is meer sceptisch en ziet regeringen als de schepper van problemen, niet als oplossing. De individualist stelt datgene waaruit "een groep" samengesteld is in vraag. Het is maar een woord; je kan een groep niet aanraken, je kan een groep niet zien. Alles wat je kan aanraken en zien zijn individuen, die samen een groep vormen. De echte bestanddelen van een groep zijn de individuen. Vergelijkbaar met een bos, dat samengesteld is uit bomen. Het bos is een concept, maar bestaat daarbuiten eigenlijk niet. Het is alleen maar een bende bomen! Dus als het individu de essentie van de groep is, dan zou het een grote fout zijn om het individu op te offeren voor het goed van de groep, want dan zou men de kern van de groep zelf uitroeien.

Het begrijpen van deze verschillen zal ons helpen om het fundamentele gat tussen twee categorieën van mensen te begrijpen, die in essentie hetzelfde willen maar totaal verschillende manieren hebben om dit te bereiken. Dit zal ons ook helpen om het evolutionaire proces te begrijpen dat zich op dit ogenblik afspeelt.

Collectivisten en individualisten zijn het er over eens dat mensenrechten belangrijk zijn, maar ze verschillen drastisch over wat de oorsprong van deze rechten is. Er zijn in dit debat slechts twee mogelijkheden. Ofwel zijn mensenrechten intrinsiek aan zijn wezen; met andere woorden, deze rechten maken deel uit van zijn/haar geboorterecht; of ze zijn extrinsiek, ze worden achteraf aan hem/haar gegeven.

Als de mensenrechten extrinsiek zijn en aan ons mensen gegeven werden tijdens ons leven, dan stelt zich de vraag : "Wie geeft ons deze rechten?". Alle collectivistische politieke systemen ondersteunen het standpunt dat de rechten door de staat toegewezen worden. Deze omvatten ook de Nazi's, Fascisten en Communisten. Nu, dit is belangrijk! Maar even belangrijk is het feit dat als we aanvaarden dat de staat de macht heeft om rechten te geven, dan moeten we het er ook over eens zijn dat ze de macht heeft om deze weg te nemen. Het één kan niet zonder het ander.

Collectivistische Gezondheidszorg

Voor onze moderne gezondheidszorg, die zich gedurende de laatste honderd jaar of zo ontwikkeld heeft, heeft de stuwkracht zeker bij de autoriteiten gelegen. Een kleine groep mensen heeft regels opgesteld, reglementen en wetten die gevolgd moeten worden door een veel grotere groep, op grond van autoriteit. De "wij weten het beter" autoriteit is een belangrijk voorbeeld van een collectivistisch standpunt. Hier hebben we te maken met het welzijn en de gezondheid van mensen waar zorg voor gedragen wordt door de overheid. In dit kader is het de taak van de overheid om in de best mogelijke zorg en informatie te voorzien en de gezondheid van iedereen te verzekeren. Er mag geen falen zijn, want er is geen andere instelling of persoon die de benodigde diensten kan leveren, aangezien er aangenomen wordt dat de overheid de enige mogelijke leverancier is.

Gedurende het verloop van vele jaren kwamen er meer en meer regels en reglementen in een poging om het vooropgestelde doel te bereiken. Als we een algemene dokterspraktijk bekijken, dan kunnen we waarnemen dat de "ouderwetse" dorpsdokter, die zijn kudde heel goed en intiem kende, vervangen werd door een aantal protocols die "goede praktische behandelingsmethoden" omschrijven en verzekeren. Terwijl de plaatselijke dokter vroeger bepaalde welke de beste route was om te volgen voor een specifieke patiënt in een specifieke situatie, moet tegenwoordig de dokter enkel nog het protocol volgen dat bepaalt wat het beste is voor alle patiënten met een gelijkaardig probleem. In de moderne tijd worden er meer en meer computerprogramma's geïntroduceerd die deze protocols volgen en zelfdiagnose en behandeling mogelijk maken. Er wordt aangenomen dat het probleem de prioriteit is en niet het individu met een probleem.

Vergelijkbaar, een halve eeuw geleden voerden plaatselijke ziekenhuizen medische procedures uit en boden ze hulp aan plaatselijke mensen binnen de beperkingen van een beschikbaar budget, personeel en expertise. Deze ziekenhuizen en instellingen zijn bijna volledig verdwenen omwille van het idee dat alle ziekenhuizen dezelfde soort standaarden van verzorging moeten leveren, zoals vastgelegd werd door de regels van de gezondheidszorgvoorziening. Dit heeft geresulteerd in een ziekenhuis-competitie-klassement waarbij de ziekenhuizen beoordeeld worden op hun prestatie, niet door de patiënten te vragen of zij blij zijn met de zorg die ze krijgen, maar aan de hand van wachtlijsten, aantal aangeboden procedures, beddenverloop en gebruik van apparatuur. Het competitieklassement dat hieruit voortvloeit wordt gepubliceerd en zal dan aan de "consument" aantonen of hij/zij al dan niet goed behandeld wordt in het plaatselijke ziekenhuis, vergeleken met de ziekenhuizen van de grootstad. Als het ziekenhuis goed "presteert" dan wordt er verondersteld dat de patiëntenzorg verbeterd is. Met andere woorden, als de groep er beter van wordt, dan moet het individu binnen de groep er ook beter van zijn geworden.

De overheid meet het succes van de Nationale Gezondheid aan de hoeveelheid geld die geïnvesteerd wordt in de gezondheidszorg, het aantal dokters en verpleegsters in dienst, verminderde wachtlijsten voor eerste hulp, aantal consultaties en chirurgische ingrepen en het aantal behandelde patiënten. Dit geeft allemaal het aantal inspanningen weer die de autoriteit steekt in het leveren van gezondheidszorg aan het individu. Het kan jou misschien vreemd overkomen, dat het succes van het gezondheidszorgsysteem niet gemeten wordt aan de hand van statistieken die aangeven hoeveel mensen doktersadvies nodig hebben, het aantal mensen dat een ziekenhuisbehandeling nodig heeft, het totale aantal ziekenhuisdagen, het aantal medicijnen dat voorgeschreven werd enz.. Dit komt voornamelijk door het idee, waarop dit gezondheidszorgsysteem gebaseerd is, en dat is dat hoe meer geld erin gestoken wordt, hoe meer personeel beschikbaar is en hoe meer faciliteiten er zijn, hoe beter het aanbieden van zorg aan het individu moet zijn. Als je gelooft dat dit systeem juist moet zijn om de beste goederen aan alle mensen te leveren, dan zal het bekend maken van slecht nieuws zoals fouten, niet efficiënte behandelingen of erger nog, schade aan het individu, enkel kunnen resulteren in het geloof dat al deze negativiteit het gevolg is van het feit dat men niet voldoende geld, personeel en apparatuur geïnvesteerd heeft. Dus doet men meer van hetzelfde!

In het beste geval zou men wel eens willen kijken naar alternatieve systemen om meer winst te maken, maar dit zal ook eenzelfde karakter moeten hebben, hetgeen betekent dat het systeem goede gezondheid moet leveren aan iedereen. Men kan niet toelaten dat iets dat zich niet houdt aan de algemene regel, die zegt dat de groep moet zorgen voor het individu, aanvaard wordt. De overheid heeft je het recht gegeven op een uitgebreide gezondheidszorg en jij moet er van verzekerd zijn dat je het allerbeste krijgt, en niets minder. Maar, aangezien de overheid je van dit alles voorzien heeft, stelt zij uiteraard de regels op en jij zal deze natuurlijk moeten gehoorzamen. Er is geen keuze. Of met de woorden van de overheid: "als je niet gehoorzaamt, dan breng je de hele gemeenschap in gevaar", een slogan die bij diverse discussies gebruikt wordt zoals het weigeren om bijdragen te betalen voor sociale zekerheid, het niet volgen van de vaccinatie programma's en aanbevolen behandelingen weigeren.

Complementaire Therapieën

De hierboven beschreven situatie wint terrein gedurende de laatste eeuwen. Het begon allemaal met een overheid die mensen het "recht" op gezondheidszorg gaf. Dit betekent dat elke persoon in het land het recht heeft om gezien te worden door een lid van het medische beroep. Dit creëert onmiddellijk, niet alleen een lucratief zakelijk project, maar ook het idee dat deze persoon je gezonder zal maken. De enige "juiste" manier om ziekte en aandoeningen te bestrijden is door een dokter te raadplegen. Vanaf dit moment is elke andere benadering duidelijk verdacht, verkeerd en gevaarlijk, en dit moet zonder pardon buiten de wet gesteld worden. Geen remedies van grootmoeder meer, geen kruiden hocus-pocus, geen osteopathie meer, geen helende handen meer, geen gebed meer.

Anderzijds heeft het opleggen van deze structuur op de bevolking niet voorkomen dat mensen "alternatieven" gaan gebruiken. Een standvastige en drastische stijging in het gebruik van zogenoemde alternatieve therapieën, gedurende de laatste tientallen jaren, is het levende bewijs van het feit dat een stijgend aantal mensen niet tevreden is met hetgeen de overheid aanbiedt aan gezondheidszorg. Met tegenzin vinden sommige therapieën langzaam hun weg naar het medische systeem, maar het geloofssysteem van de medische autoriteiten blijft hetzelfde. Deze therapieën, die hun leven begonnen op het alternatieve toneel, zijn "verdokterd" om te passen in het bestaande denkpatroon over ziektes en aandoeningen. Met velen is er geknoeid zodat ze op een "geschikte" wijze passen in het bestaande systeem. Acupunctuur, bijvoorbeeld, is enkel toegestaan als de kwalificatie verkregen werd op een erkende Britse school voor acupunctuur, waar het volledig afgeweken is van de bron van het medische systeem waarin het thuis hoort, de Chinese geneeskunde. Als resultaat hiervan wordt acupunctuur in de westerse wereld voornamelijk gebruikt voor pijncontrole. Vergelijk dit met de filosofie van echte acupunctuur en zijn plaats in de energetische geneeskunde als zijnde één van de middelen om het systeem van een persoon terug in evenwicht te brengen en blokkades in de energiestroom weg te nemen of energie toe te voegen aan de meridianen. Andere therapieën, zoals reflexologie of aromatherapie, worden gebruikt als zoethoudertjes voor patiënten die erop gebrand zijn om "alternatief" behandeld te worden, maar deze middelen worden niet gezien als essentieel of zelfs als nuttig in eender welk behandelingsprotocol.

Voor dezelfde economische en sociale status redenen dan waarom het medische beroep de controle nam als leverancier van gezondheidszorg, hebben de individuele alternatieve therapieën de autoriteiten zoveel mogelijk willen behagen. Het is hun wens om aanzien te worden als evenwaardig en erkend te worden door deze autoriteiten als gelijke partners. Om "één van hen" te kunnen worden zullen zij het concept moeten aanvaarden waarop het rijk gebouwd is. Dus zullen zij moeten aanvaarden dat de autoriteit de autoriteit is en dat zij het beste weten wat er nodig is; aanvaarden dat wetenschappelijk bewijs enkel geleverd kan worden door het testsysteem van de autoriteit; de theorie aanvaarden waarop het medische systeem gebouwd is namelijk dat de persoon enkel een fysiologische entiteit is en dat alle levensvragen kunnen beantwoord worden binnen de fysiologische werking van het menselijke wezen; aanvaarden dat alle menselijke wezens in essentie hetzelfde zijn en dat ziekte een uitwendige vijand is die verslagen moet worden. Historisch gezien hebben de alternatieve therapieën hun wortels in meer basis en oude geloofssystemen en filosofieën, en zij zien het leven met bredere en verder reikende verbindingen. Vooraleer zij aanvaard kunnen worden in de bestaande gezondheidszorg moeten ze zichzelf lossnijden van hun wortels en hen wordt enkel toegelaten om die delen te gebruiken die fysiologisch verklaard kunnen worden. Ondanks dit zien we een massale opmars voor integratie, omdat een grote hoeveelheid mensen, die actief zijn in deze alternatieve therapieën, niet op de juiste manier opgeleid werden over de essentiële wortels van de plant waar zij de vruchten van gebruiken. Combineer dit met de andere typisch westerse prioriteit van Ik moet een job hebben en dan kan je begrijpen hoe en waarom deze therapieën uitverkoop houden naar de autoriteit toe. (zie ook "Complementaire Therapie")

In onze wereld volgt complementaire therapie dezelfde strategie als het traditioneel medische systeem in termen van het leveren van gezondheidszorg. Elke tak beweert het antwoord te hebben voor al je medische problemen en elke tak heeft de therapeuten die de nodige zorg kunnen leveren. De therapieën hebben zich georganiseerd volgens de autoriteiten in elk land. Ze hebben scholen opgericht waar ze datgene wat aangeleerd wordt controleren. Ze regelen en controleren de kwalificaties van therapeuten en de bijscholingen. Ze houden interne disciplinaire hoorzittingen voor andersdenkende leden. De hele structuur is gespiegeld op het systeem van gezondheidszorg van de overheid en voldoet aan alle basis regels van deze structuur.

Kunnen we echt blijven geloven dat alternatieve therapieën een alternatief zijn? Ze dragen zeker de zaadjes van hun bronsysteem in zich, hetgeen ons eraan herinnert hoe het geheel eruit gezien kan hebben. Anderzijds is de manier waarop deze alternatieven zich in de westerse wereld hebben gestructureerd geen alternatief en het leveren van de gezondheidszorg is een collectief iets, vergelijkbaar met de Nationale Gezondheidszorg. Het feit dat het een privé onderneming is verandert dit niet, evenals het verschil tussen privé medische zorg en deze van de overheid niet ligt in het soort geneeskunde dat geleverd wordt of de manier waarop deze geleverd wordt.

Het Vergelijken van Appels met Peren?

De meeste alternatieve therapieën hebben hun wortels in oude filosofie en geneeskunde. Een fundamenteel gemeenschappelijke noemer in het brongeloofssysteem is het uniek zijn van het individu. Welk probleem een individu ook heeft, men kan zeker zijn van het feit dat het probleem geproduceerd werd, of misschien zelfs gecreëerd, door de persoon zelf. De medische toestand wordt dan een uitdrukking van dit probleem, en niet het probleem zelf. Nogmaals, de manier waarop het probleem zichzelf uitdrukt in een individu is zeer persoonlijk. Het wordt dan ook logisch om de persoon te "behandelen" en niet de medische aandoening als men de gezondheid wil herstellen.

Verder wordt een individu gezien als een bredere entiteit dan alleen maar zijn/haar fysiologische wezen. Er bestaat niet alleen het aanvaarden van een energetische invloed maar eerder een vaste erkenning van de mens als een energetisch wezen met een lichaam, tegengesteld aan een lichaam met een energie. Dit is een fundamenteel verschil met het standpunt van de huidige medische autoriteiten. Gedurende de laatste vijftig jaar hebben we een snelle evolutie gekend waarbij de cirkel bijna volledig gesloten werd. De traditionele dorpsdokter hield rekening met alle levensomstandigheden als hij geconfronteerd werd met een zieke persoon. Zijn kennis omvatte gewoontes, emotionele toestand, familiale achtergrond en zelfs de plaatselijke roddels. Dit systeem werd snel aan de kant geschoven door het geloof dat alle medische aandoeningen verklaard konden worden, en hierdoor konden genezen worden, door het begrijpen van de fysieke werking van het lichaam. Zelfs psychiatrische aandoeningen worden beschouwd als een slechte werking van een deel van het lichaam, de hersenen, en worden behandeld met dezelfde soort chemicaliën als de rest van het lichaam. Met tegenzin moesten de medische autoriteiten beginnen toe te geven dat emoties een rol speelden in het ziek of gezond zijn. Aanvankelijk werden deze mensen in een hoek geduwd, als neurotisch of hypochondrisch bestempeld, maar met het groeien van de berg groeide ook het verzet, en uiteindelijk werden emotionele oorzaken voor bepaalde specifieke ziektes aanvaard. Dat betekende dat deze mensen nu behandeld konden worden door de nieuw ontdekte kalmerings- en anti-depressiva medicijnen, een manier om de chemische werking van de hersenen te veranderen. Maar toen er meer en meer gesofisticeerde apparatuur ontwikkeld werd om te helpen bij het stellen van een goede diagnose, werd er een groeiend aantal "geen afwijkingen" vastgesteld onder de lijdende bevolking. Dit leidde tot twee zeer populaire uitspraken, die vandaag de dag door dokters gebruikt worden: "Je moet hier gewoon mee leren leven" en "Er is niets meer wat iemand nog voor jou kan doen".

En het is precies deze impasse die de weg geplaveid heeft voor de groeiende interesse in alternatieve therapieën. Maar bestaat er ook een groeiende interesse in alternatieve gezondheidszorg?

Meer en meer mensen worden zich ervan bewust dat er meer dan dit moet zijn. Mensen "weten" dat stress, emotionele shock, ongelukkig zijn, onderdrukte woede, enzovoorts een rechtstreeks effect hebben op de gezondheid. Velen onder hen hebben zelfs het gevoel dat de dokter deze betekenisvolle details uit hun leven niet moet kennen, omdat hij toch niet in een positie zit van waaruit hij hen kan helpen. Hoeveel kan je bespreken tijdens een consultatie van zeven en een halve minuut? Welk laboratoriumonderzoek gaat aantonen dat ik mijn werk haat, en welk medicijn zal dat genezen? Zelfs raadgevers, psychotherapeuten en sociale werkers hebben veel van hun glorie verloren sinds hun roemrijke intrede in het team van de leveranciers van gezondheidszorg. Als resultaat hiervan opteerden mensen ervoor om eender wat te proberen en de toon was gezet voor een opbloei van de alternatieve geneeskunde. Mond aan mond reclame van bepaalde successen, van besteedde tijd en gegeven zorg, verspreidde zich al snel in de straten, en dit dreigde de onuitgedaagde greep van de medische autoriteiten op de maatschappij te veranderen. En zij reageerden.

Ze begonnen de "alternatieven" uit te dagen, oorspronkelijk door ze belachelijk te maken, later door hen te vragen zich te "bewijzen". En dit bleek de cruciale zet te zijn. De medische autoriteiten eisten de hoogste graad van kennis. Ze benadrukten het belangrijkste punt van allemaal: hoe kunnen we bewijzen wie gelijk heeft! De medische autoriteiten waren er al snel bij om te verklaren dat als een andere benadering zijn geld waard was dan zou aan hen bewezen moeten worden dat het werkte op de manier waarop de autoriteiten zichzelf, en de rest van de bevolking, overtuigd hadden dat het leven werkt. Ze stelden regels en reglementeringen op waardoor een toekomstige alternatieve therapie een kader kreeg waar deze in moest passen als ze een kans wilde maken om aanvaard te worden door de bestaande grootheden. De centrale pilaar waarop de hele structuur rust is dat de mens alleen maar een fysiologisch wezen is. Alles wat er kan zijn moet verklaard worden door biochemische processen! Alle testen en onderzoeken moeten voldoen aan deze bekrompen levensvisie. Het resultaat hiervan was overweldigend: er was geen invloed. En, hoewel dit niet erkend wordt door de autoriteiten, de twee voornaamste redenen hiervoor zijn: één, je krijgt alleen die resultaten waarvoor je de test uitvoert, en twee, het testmechanisme zelf kan de impact die de therapie zou kunnen hebben vernietigen.

Als je gelooft dat een hoge cholesterol zal leiden naar een hoger aantal hartaanvallen, dan kan je de impact van een behandeling van een "persoon", waarvan beweerd wordt dat deze hartaanvallen vermindert, "meten" door het meten van de impact op het cholesterol niveau. Als je geen verandering vindt dan betekent dit dat er geen enkel effect is. Of als je gelooft dat er geen verschil is tussen natuurlijke vitamines en gefabriceerde, dan kan je de impact van Vitamine C op een aantal verkoudheden binnen een studiegroep testen en merken dat kunstmatige Vitamine C geen verschil oplevert. Je besluit zal dan zijn dat Vitamine C tijdverlies is. Maar het zou duidelijk moeten zijn dat een vermindering van hartaanvallen bereikt kan worden zonder een verandering in cholesterol, en dat natuurlijke Vitamine C, wat je niet "moest" testen, toch de weerstand kan versterken.

Als je gelooft dat de enige manier om een impact te bevestigen een dubbel-blind-studie is waarbij noch de patiënt noch de gezondheidswerker weet welk het echte ding en welk het placebo is, dan meet je het resultaat door te kijken naar de verschillen in reactie tussen twee groepen. Deze vorm van testen werd gebruikt om de impact van acupunctuur te meten, door het steken van naalden op plaatsen buiten de meridiaanpunten. Er was geen verschil tussen de twee groepen. Deze set-up vertoont een groot gebrek aan het begrijpen van hoe acupunctuur werkt en wat de invloed is van de therapeut door alleen maar aanwezig te zijn. Gelijkaardige commentaren kunnen gegeven worden voor een dubbel-blind-studie in verband met reflexologie, waarmee men met de voeten speelt zonder de specifieke reflexpunten te stimuleren, vergeleken met specifieke stimulatiebehandeling. Het opstellen van deze vaste en ongeschikte regels verzekert de gevestigde waarden van veel munitie om de impact van alternatieve benaderingen van gezondheid neer te schieten en belachelijk te maken. Maar wat het eigenlijk aangeeft is niets anders dan onwetendheid.

Een Nieuw Tijdperk?

De sleutel om te begrijpen wat we ervaren hebben tijdens de laatste eeuw vinden we in het concept van het leveren van de gezondheidszorg zelf.

Een collectivistische kijk heeft onze maatschappij en ons gezondheidssysteem geregeerd waarbij het essentieel was, zelfs zonder dit in vraag te stellen, dat een centrale autoriteit de beste gezondheidszorg die iemand zich maar kan wensen zou controleren en leveren. De regering van medische kennis beslist wat juist en niet juist is; wat relevant is en wat niet; en wat waardevol is en wat niet. De regering van medische kennis vertelt jou hoe jij functioneert ondanks het feit dat ze jou nooit ontmoet hebben, niets over jou weten en er zelfs niet in geïnteresseerd zijn. Zij "weten het" omdat ze een patent hebben op "de waarheid"!

Het is de autoriteit die beslist wat we zouden moeten geloven en welke kennis voor ons geschikt is. Ze controleren de "wetenschap" die we zouden moeten geloven en trappelt rond en vernietigt alles wat niet in hun plannen past. Ze laten toe dat de "wetenschap" vorderingen maakt, wanneer zij er klaar voor zijn en in staat zijn om met de impact van de ontdekkingen om te gaan, onder een dictatoriale onverontschuldigende heerschappij. "Zorgvuldige inspectie" zorgt ervoor dat niets waarmee de "gevestigde waarden" niet om kunnen gaan toegelaten wordt. Financiële controle via onderzoeksgiften en winstgevende en invloedrijke jobs verzekeren de loyaliteit van de meeste betrokkenen. Financiële en sociale status van de zelf uitgeroepen hiërarchie en experten verzekeren een massale impact op en controle over de media en de bevolking.

Een centraal gecontroleerde aanlevering van gezondheidszorg werkt op de veronderstelling dat wat goed is voor de éne ook goed moet zijn voor de ander. De levering van dit soort gezondheidszorg is een massale taak en kan enkel met succes bereikt worden als iedereen op dezelfde manier behandeld wordt. Dit past netjes binnen een democratisch manifest aangezien gelijkheid een geliefd onderwerp is tegenwoordig. Omdat we allemaal recht hebben op dezelfde gezondheidszorg – wordt er verondersteld dat dit het beste is van wat er ooit kan zijn – dat willen we zeker. De publieke opinie wordt gemanipuleerd om geïrriteerd te raken telkens als men het gevoel heeft dat iemand de verkeerde richting inslaat. Dit stelt de macht achter de troon veilig, de farmaceutische industrie, omdat het publiek hun producten "eist", zodat ze er zelf geen reclame voor moeten maken. Denk aan het publieke protest over het nieuws dat de gezondheidszorg in Engeland een loterij geworden is afhankelijk van je postcode! Wat een schande dat regeringen in Afrika weigeren om mafiaprijzen te betalen voor anti-AIDS medicijnen! Natuurlijk hebben we recht om in-vitro-fertiliteits behandelingen voor onvruchtbaarheid in de nationale gezondheidszorg, ongeacht waar je woont en wie je bent!

Als de collectivist zijn/haar stal opzet dan wil hij/zij goederen leveren aan elk individu in de groep. Zuiver water, elektriciteit, woningen, televisie, medische en tandzorg, kinderopvang, scholen, werk, zijn slechts enkele zaken waar de collectivist zich aan verbonden heeft om deze te leveren aan ieder van ons. En dat is zeer lovenswaardig, maar er moet een prijs voor betaald worden.
Als men een geschenk als dit aanvaardt, dan moet men zich realiseren dat het de leverancier is die bepaalt wat wat is. Bijvoorbeeld, het is de regering die beslist wat "zuiver water" betekent, wat "goed onderwijs" is, welk soort werk belangrijk is, enzovoorts. Meningsverschillen zijn niet toegelaten omdat hierdoor het hele systeem onwerkbaar zou worden.

De andere prijs is een letterlijke. De enige manier waarop de leverancier je dit alles vrijblijvend kan geven is als jij de leverancier van middelen voorziet om dit te kunnen doen: je zal moeten betalen. Hierdoor is de situatie als volgt: Ik heb een persoonlijke behoefte – ik betaal jou om deze behoefte voor mij te vervullen – jij kan mij enkel van een bepaald soort hulp voorzien – ik moet de aangeboden hulp aanvaarden als zijnde het beste aanbod voor mijn geld, zonder in vraag te stellen of de aangeboden hulp mijn behoefte bevredigt.

En dit is waar er een verandering begint plaats te vinden. Een groeiend aantal mensen wordt zich bewust dat een leverancier van gezondheidszorg geen persoonlijke zorg kan leveren, maar in het beste geval enkel tegemoet kan komen aan algemene behoeftes, geen individuele. Ongeacht welk soort gezondheidszorgsysteem je voorstelt, het zal altijd beperkt zijn door het feit dat je probeert hetzelfde aan te bieden voor iedereen en dat zelfde ding is misschien niet wat in elk individueel geval nodig is; het verschil tussen het behandelen van de symptomen als zijnde de ziekte of van de persoon die uitdrukking geeft aan een ziekte.

De enige manier waarop dit bereikt kan worden is als de leverancier van de gezondheidszorg dezelfde is dan degene die hulp nodig heeft, en als het soort hulp beschikbaar is. Onmogelijk, hoor ik je zeggen, en dat is juist. Zoals we reeds besloten kan geen gezondheidszorgsysteem beweren ooit in staat te zijn om dit te doen. Geen enkel gezondheidszorgsysteem kan gezondheid leveren voor alle individuen te allen tijde!

Maar jij kan dit wel!

Vanuit het standpunt van de individualist is het enige belangrijke in het leven het individu zelf. Het is het individu dat ziek wordt, en het zal het individu zijn die zichzelf beter maakt. Als het individu verantwoordelijkheid neemt voor zijn/haar gezondheid dan moet er geen uitgebreid systeem voor gezondheidszorg zijn. De leverancier van gezondheidszorg is elk individu zelf.
Maar hoe zouden we weten wat er moet gebeuren?

We hebben een zeer kort geheugen. We willen graag geloven dat we in deze moderne tijd zoveel beter zijn in het overleven in een vijandige wereld. We vergeten dat de mens gedurende vele duizenden jaren overleefd heeft, doorheen natuurrampen, plagen en oorlogen. Niets heeft het menselijke ras kunnen tegenhouden, tot nu toe. Als we geloven dat enkel de moderne machines en technieken van het gezondheidszorgsysteem ons in leven houden, dat rijst de vraag wat ons in leven hield voordat we deze wijsheid bezaten. De waarheid is eenvoudig: de mens heeft altijd al geweten wat er nodig was, eerst en vooral door instinct en ten tweede, door te reageren op zijn omgeving. De mens heeft een lange geschiedenis van een nauw verband met de natuur en natuurlijke fenomenen, en het is deze kennis geweest die ons erdoor geholpen heeft. Het meeste hiervan wordt door de moderne wetenschap tegenwoordig als onzin afgedaan, maar het feit blijft dat het precies zo is, en dat heeft bewezen ons overlevingspakket te zijn.

We geloven dat we de gezondheid drastisch verbeterd hebben gedurende de laatste vijftig jaar omdat ons dat verteld wordt. De leverancier van de gezondheidszorg, die in die tijd het voor het zeggen had, en vandaag nog steeds, vertelt ons dat het systeem zo veel beter is dan datgene wat vooraf ging. Dat is niets nieuws, elk bedrijf maakt reclame voor zijn eigen product als zijnde het beste; zelfs alternatieve therapieën bieden een genezing voor alle ziektes als je hun reclame mag geloven. Natuurlijk geloof je dat de "reclame" van de leverancier van gezondheidszorg correct is omdat zij het informatie noemen. Dat is tenminste hoe de leverancier van gezondheid het noemt!

Als je zou geloven dat niemand anders beter weet wat je nodig hebt dan jijzelf, dan zal deze reclame van de overheid niets voor jou betekenen. Als je in staat zou zijn om op je instinct te vertrouwen, dan zouden de statistieken die de overheid je presenteert om je te informeren over hoe goed ze bezig zijn, jou niet interesseren. De enige vraag waar je echt mee bezig zal zijn is of er iets is wat jou zal helpen, en niet hoeveel kans er voor jou is om te verbeteren. Je zal een "systeem" willen dat je voor 100% verbetering levert. Gegarandeerd! Maar dat moet wel onmogelijk zijn, omdat de leverancier van gezondheidszorg je dat blijft vertellen!

Als je je eigen leverancier van gezondheidszorg wordt dan is het imperatief dat je kennis hebt over hoe je jouw gezondheidsstatus moet benaderen. Dit betekent dat gezondheidszorg niet enkel onderwezen moet worden aan enkele uitverkorenen, maar het zou een centrale plaats moeten innemen in het leven binnen de massa. Iedereen zou geleerd moeten worden wat hij/zij moet weten om de controle over te nemen. Als je opgroeit in een maatschappij waar je geleerd wordt dat je aandacht moet besteden aan alles wat een invloed heeft op je leven, van sterrenconfiguraties tot de aarde waarop je loopt en de gedachten die door je hoofd spoken, dan zal je essentiële kennis verzamelen over het Leven, elke dag van je leven. De Universiteit van het Leven zal iedereen leren wat hij moet weten om de baas te zijn. Er zullen overal leraren zijn, Hogepriesters, Wetenschappers, Ouders, Familie, Vrienden, en Gelijkgestemden; je zal juweeltjes vinden zowel in pijn en lijden als in succes. Het zijn al deze parels aan elkaar geregen die je eigen persoonlijke halsketting van bescherming en kennis zullen vormen.

Eens een basis begrip over de krachten van het Leven verkregen is, dan leer je door ervaring om je te concentreren op datgene dat het meest belangrijk voor jou is. Dit zorgt ervoor dat jij het brandpunt van je eigen gezondheidssysteem wordt. Dit is wat jou de teugels in handen geeft. Wat voor jou 100% werkt is misschien niet ideaal voor je buurman, maar ook daar is het weer zijn verantwoordelijkheid om voor zichzelf te zorgen.

De individualist ziet dit als de enige echte manier om te overleven aangezien alle systemen, ongeacht hoe succesvol ze op een gegeven ogenblik ook zijn, in elkaar zullen storten en desintegreren. Het menselijke ras overleeft omwille van de individuen, niet omwille van de systemen die deze individuen gecreëerd hebben.

Het zien van het leven als een verzameling individuen betekent niet noodzakelijk een volledige scheiding tussen mij en zij. De krachten van het Leven leren ons dat alles met elkaar verbonden is, en dat we allemaal deel uitmaken van elkaar en van de grotere entiteit, die we de Natuur noemen. Het leert ons dat overleven in vrede en harmonie een zaak van evenwicht is tussen geven en nemen. Er bestaat geen zelfzuchtigheid in de moderne betekenis van het woord, alleen maar een voortdurend bewegend evenwicht. Het leert ons ook dat leven en dood spiegelbeelden zijn van dezelfde cyclus, en dat het éne niet kan bestaan zonder het andere. Als we willen overleven, dan zullen we moeten sterven. Het aanvaarden van de Wetten van de Natuur is een essentieel deel van het individualistische standpunt, en het leven binnen deze wetten, en ze begrijpen, zal je de kracht geven om niet alleen in je eigen gezondheidszorg te voorzien maar je ook het inzicht geven in jouw rol in het grote toneel van het Leven.

Een stijgend aantal individualisten betekent dat er meer en meer mensen zijn die het collectivistische systeem doorzien, terwijl dit het moeilijk heeft om zijn façade hoog te houden, zijn status en zijn macht. Elk individu vertegenwoordigt een klein gaatje in de fundamenten van het massieve gebouw dat is opgetrokken op het idee dat wat goed is voor iemand ook goed moet zijn voor iedereen en het geloof dat een systeem "alles" kan leveren voor iedereen tegelijkertijd. Dit klinkt alsof Sinterklaas dan toch bestaat!

Elke individualist is een stukje afbrokkelend beton dat losgekomen is van het gebouw, dat het systeem voorstelt. Het verzwakt de structuur, die uiteindelijk zal instorten. De afgebrokkelde stukjes losgekomen beton zijn vrij om te doen wat zij nodig hebben om te overleven. De overleving, en belangrijker nog het geluk, van het individu is van veel grotere waarde dan de overleving van de groep, dat niets anders dan een concept is. De ontwikkeling van de persoon betekent veel meer dan de groei van een concept.

Het was mooi zolang ik erin geloofde, maar nu ik volwassen geworden ben kan ik duidelijk de achtergrond motieven zien achter de mythe.