Ben je klaar voor Liefde?

door Dr Patrick Quanten MD

We hebben al bij verschillende gelegenheden over Liefde gesproken, voornamelijk omdat dit het belangrijkste onderwerp is in ons leven. We kunnen niet om het feit heen dat zonder Liefde er geen geluk kan zijn. Het geven zowel als het ontvangen van Liefde zijn de essentiële ingrediënten van het menselijke leven. (Zie "Liefde – of iets dergelijks")

In de jaren 1980 werd er een studie uitgevoerd op een intensieve afdeling van een belangrijk ziekenhuis in Californië (USA) om vast te stellen wat de belangrijkste factor was bij het herstel van mensen die een hartaanval gekregen hadden. Het bleek dat dit niets met dieet te maken had. Het lag ook niet aan de beweging. Het was niet het cholesterolniveau, suikerniveau of de bloeddruk. Het had er zelfs niets mee te maken of deze mensen geliefd waren of niet. Het had te maken met het feit of deze mensen geloofden dat ze geliefd waren.

Hetgeen je gelooft ga je creëren. Je eigen systeem bepaalt hoe het zal leven en wat er gaat gebeuren. Het wordt natuurlijk beïnvloed door zijn omgeving, maar het kiest zelf wat het effect hiervan zal zijn. Jij kiest ervoor hoe je omgeving je leven zal beïnvloeden!

Dus, zelfs als je omgeven wordt door liefde, dan kan het toch nog zijn dat je de leven-gevende kracht ervan niet ervaart, afhankelijk van de manier waarop je deze liefde toelaat door te dringen in je leven. Maar waarom zou je dit niet toelaten? Zou niet iedereen de mogelijkheid aangrijpen om geliefd te worden, om zich te baden in de pracht van liefde, om toe te laten dat liefde het leven vorm geeft?

Natuurlijk zal je in de eerste plaats moeten vastleggen wat Liefde eigenlijk voor jou betekent. Vele prachtige dingen heeft men liefde genoemd, maar zijn ze dat ook echt? Welk soort liefde zoek jij? Om je te herinneren aan de verschillende mogelijkheden kan je Het Voorwerp van Liefde nog eens lezen.

En dan is er het ultieme: het ding dat we Onvoorwaardelijke Liefde noemen. De liefde die niets terug vraagt moet de ultieme doelstelling zijn. We gaan zelfs zo ver dat we de mensen vertellen om van zichzelf te houden ongeacht welke fouten men maakt, van je naaste te houden ongeacht hoe verschrikkelijk ze misschien zijn, mensen lief te hebben die echt verkeerde dingen "doen". Dit is een essentiële opdracht in het leven. Niet alleen het Christelijke geloof, maar zelfs lang voordien en vanaf dan altijd, prediken alle belangrijke religies dezelfde boodschap. Het is één van de weinige richtlijnen doorheen de geschiedenis en doorheen alle culturen die nooit veranderd is. Dus moet het wel belangrijk zijn. En toch zien we zeer weinig bewijs hiervan in ons dagelijkse leven. Dit blijft me verbazen, omdat ons allemaal hetzelfde verteld wordt en dit zelfs al zolang terug als de mens zich kan herinneren.

De andere fundamentele regel van de Natuur, die op ons betrekking heeft, is dat "je oogst wat je gezaaid hebt". De wet van actie-reactie, die ons leert dat we enkel datgene uit het leven kunnen halen wat we erin steken. Kortom, als je liefde en geluk verspreidt, dan zal je liefde en geluk vinden. Hoeveel bewijs zie je hiervan als je om je heen kijkt? En toch, nogmaals, is deze kennis al duizenden jaren aanwezig over de hele aardbol.

Wat gebeurt er? Wat missen we?

Hier is een Gedachte

In ons dagelijkse leven geloven we dat als we het leven in stand willen houden we zuurstof nodig hebben. Er zal geen enkel leven bestaan als de atmosfeer dit vitale bestanddeel niet meer bevat. We kijken om ons heen en zien dat al het leven, in eender welke vorm, afhankelijk is van zuurstof.

Maar de wetenschap heeft ons nog van enkele feiten voorzien. We weten nu dat sommige bacteriën gedijen onder afwezigheid van zuurstof (bv. de tetanusbacil). Deze bacteriën zullen zelfs snel sterven als ze blootgesteld worden aan zuurstof. Dus is het een mythe dat het leven alleen maar onderhouden kan worden onder welbepaalde voorwaarden en dat deze voorwaarden beperkt en exclusief deze zijn waar wij ons van bewust zijn in ons dagelijkse leven.

Meer zelfs, we hebben ontdekt dat sommige levensvormen bestaan in wat wij de meest vijandelijke en leven-vernietigende voorwaarden zouden noemen. Wetenschappers hebben bewijs gevonden van leven op de droogste plaatsen, de heetste plaatsen, de donkerste plaatsen en zelfs in een atmosfeer van giftige gassen. Er bestaat leven dat onderhouden wordt door een zwavelachtige atmosfeer, ongeacht hoe dodelijk dit is voor het leven zoals wij het waarnemen.

We zijn tot het besluit gekomen dat, ongeacht de omgeving, het leven zich kan en zal aanpassen zodat het kan blijven voortbestaan. De Natuur kent een manier om het leven, in enige vorm, in stand te houden onder alle omstandigheden die je je kan inbeelden. Hieruit volgt dat de benodigdheden om te overleven voor deze levensvormen volledig verschillen van deze die wij elke dag nodig hebben. Dit is misschien moeilijk te begrijpen en we zijn niet geneigd hier veel aandacht aan te besteden, omdat ze betekenisloos lijken voor onze situatie. Desalniettemin, als we het leven zelf willen begrijpen dan moeten we alle vormen hierbij betrekken om de onderliggende wetten te kunnen begrijpen. Een beter en juister begrip van de wetten die het leven zelf beheersen zal ons eigen leven verrijken, als we in staat zijn om de "uitzondering" of het "abnormale" mee op te nemen in het geheel van het spectrum. Dan worden ze even normaal als het nodig hebben van zuurstof, en bevinden ze zich enkel op een andere schaal van het "normale".

Los van ons begrip dat we zuurstof nodig hebben om te overleven, weten we ook dat menselijke wezens liefde nodig hebben. Het leven, geluk en gezondheid, hangt enorm af van een atmosfeer van liefde. Hoe meer je er in baadt, hoe meer je er in beweegt, hoe meer je het inademt, hoe beter het leven zelf wordt. Er wordt gezegd dat zonder liefde er niets is; zonder liefde kunnen we niet overleven.

Maar wat als er een menselijke levensvorm bestaat die geen liefde nodig heeft; liefde zoals jij dit ziet? Wat als er mensen zijn die echt zouden sterven onder de aanwezigheid van liefde?

Gek. - Nooit.

Dat is wat we dachten voordat we ontdekten dat het leven onderhouden wordt door zwavelgas. Hier volgt wat ik bedoel.

Heb je het nog nooit ervaren dat een persoon, die baadde in liefde, uit je leven verdwenen is? Het is gemakkelijk, als je erop terug kijkt, om het naast je neer te leggen als "niet de ware liefde". Natuurlijk bestaan er onjuiste manieren van liefde, zoals we in andere artikels besproken hebben; emoties die we liefde noemen die eigenlijk een weerspiegeling zijn van onze behoeften, geprojecteerd op voorwerpen en mensen. Natuurlijk aanvaarden we ook dat liefde iemand kan verstikken en zijn/haar persoonlijke groei kan belemmeren. Maar wat als je liefde zou geven zonder er iets voor terug te willen? Wat als de liefde die je aan deze persoon geeft het dichtst bij "onvoorwaardelijk" komt als voor jou mogelijk is, zonder dat er iets aan vast hangt? Kan je onder deze omstandigheden nog begrijpen dat de persoon je verlaat?

Wat is er gebeurd met de wet die zegt dat je zal ontvangen wat je erin steekt? Hoe komt het dan dat jij geen "onvoorwaardelijke liefde" kreeg? Je kan het gevoel hebben dat je misbruikt werd. Je kan het gevoel hebben dat iemand zoveel hij kon bijeen grabbelde, terwijl het in de aanbieding was, zonder rekening te houden met de persoon die het gaf. En ik zeg niet dat deze dingen niet gebeuren. Soms "stelen" mensen de lucht van andere mensen; ze nemen iemand zijn zuurstof; ze nemen hun adem weg. Goed. Maar wat als je nog altijd van mening bent dat de andere persoon in essentie een goed persoon is? Waarom dan zou een goede, zorgzame, persoon je niet alle liefde die hij/zij heeft geven, vooral als jijzelf hem/haar met liefde overlaadt, onvoorwaardelijk? Waarom werden jouw boodschappen niet ontvangen en juist gelezen? Waarom werd jouw liefde afgewezen, terwijl alles wat je gedaan hebt is iemand de meest perfecte levensomstandigheden aan te bieden waarvan iedereen alleen maar kan dromen? Misschien voelde de andere persoon ook dat jij zijn/haar onvoorwaardelijke liefde weigerde? Zou het kunnen dat twee mensen, beiden goed en eerlijk, elkaar de enige echte levensbron aanbieden, Onvoorwaardelijke Liefde, en dat geen van beiden dit echt wil?

Gek. En toch gebeurt het.

En hier volgt hoe dit kan gebeuren.

Veronderstel dat deze beide levensvormen ontworpen zijn om een leven onder totaal verschillende omstandigheden te leiden. Veronderstel dat de éne zuurstof inademt en de andere zwavelgas bij wijze van spreken. Beiden weten wat er nodig is om het leven in stand te houden. Beiden zijn uitermate bereid om anderen te helpen met overleven. Beiden zijn bereid om de levensbron met de ander te delen. Beiden, onzelfzuchtig en onvoorwaardelijk zorgzaam, zullen aan de ander hun atmosfeer aanbieden, hun leven. En beiden beginnen te stikken. Ze zijn beiden stervende. Geen van beiden kan begrijpen waarom dit met hen gebeurt. Geen van beiden begrijpt waarom de ander het onzelfzuchtig offer weigert en hard probeert om zijn/haar eigen offer op te leggen. Geen van beiden wil weggaan, maar het leven vloeit al snel uit hen weg.

Als we de analogie tussen zuurstof en liefde verder zetten, dan kunnen we zeggen dat voor sommigen onder ons het ultieme doel is om onvoorwaardelijke liefde te bereiken, omringd te worden met zoveel mogelijk zuurstof als we ooit nodig zullen hebben. Maar voor anderen is zuurstof een moordenaar. Het verstikt. Het verwijdert het zwavelgas die ze nodig hebben voor hun overleving. Maar zij zijn zelf méér dan bereid om jou hun zwavelgas onvoorwaardelijk te geven. En toch, hoe kunnen we geloven dat iemand een liefdeloze, zuurstofvrije, omgeving nodig heeft voor zijn of haar overleving?

Denk na!

We weten dat stress een moordenaar is. De medische autoriteiten hebben bladzijden vol met ziektes die veroorzaakt zijn, of verergeren, door stress. Dus ligt de nadruk op ontspanning, kalmte en jezelf in de watten leggen. Toch zien we rondom ons mensen die heel goed gedijen is stressvolle omstandigheden. We kennen allemaal mensen die niets gedaan kunnen krijgen als er geen druk en stress is die ervoor zorgt dat ze aangewakkerd blijven en blijven doorgaan. Neem hun stress weg en ze storten in. Hun leven wordt betekenisloos en leeg en als persoon kwijnen ze weg. Dus wat goed is voor de éne is niet noodzakelijk goed voor de ander. Misschien geldt dit ook voor zuurstof. En liefde.

Als het overlevingspakket van een persoon de behoefte omvatte om overal vijanden tegen te komen, de omgeving als bedreigend te zien en altijd op je hoede te moeten zijn, dan zou het verwijderen van de vijandige omgeving zeer efficiënt de reden om te leven verwijderen. Wat deze mensen drijft om te ademen en te leven is de noodzaak om alles rondom hen als mogelijk schadelijk te aanzien voor de essentie van hun wezen. Er kan niets bestaan in de afdeling van "vriendelijkheid" of "zorgzaamheid" dat hun leven kan verbeteren. Hoe meer de omgeving voor hen zorgt, hoe meer liefde er is, hoe meer zachtheid en tederheid, hoe groter hun behoefte om terug te vechten.

Als in hun bestaan de stormen van het leven gaan liggen, als er geen redenen meer zijn om ruzie te maken, om het oneens te zijn, om vervelend te doen, begint de paniek toe te nemen. Leven wordt moeizaam. Ademen wordt moeilijk. Als het leven eenvoudig is en alle kenteken van genot vertoont, dan wordt het overlevingsgevecht, het vuur van het leven, gehypnotiseerd in een diepe slaap. De slaap voor de dood. Er is een grote nood aan paniek. Het terugvechten is begonnen. De overlevingsstrijd, voor vrijheid door onvoorwaardelijke liefde – "Het bestaat niet! Er is altijd een verborgen agenda!" -, wordt nu volop aangenomen. Er moeten vijanden gemaakt worden uit de liefde die nu ter beschikking is, want het is precies deze liefde die doodt. Neem het niet persoonlijk. Het is niet iets dat jij gedaan hebt, of niet gedaan hebt. Het is gewoon het feit dat jij zuurstof ademt en de andere persoon zwavelgas; gewoon het feit dat jij liefde nodig hebt voor jouw overleving, en de andere moet kunnen vechten. Jij overleeft op vrede. Een ander overleeft op oorlog. Het geeft hen een doel, een bestaansreden, een duidelijk uitgestippelde weg.
En interessant genoeg worden in de Homeopathie de kenmerken van een zwavel-persoonlijkheid geklasseerd onder de volgende hoofdingen: 1) een egoïstische en materialistische kant samen met zijn tegenpool, vrijgevigheid; 2) fysiek en emotioneel explosief en warmte; en 3) intellectueel afwijkende geest met zijn antithese, pseudo-intellectualisme. Misschien is dit één voorbeeld van een groep mensen die het moeilijk vinden om een vredig, bescheiden en eenvoudig leven te leiden.

Zinvol Zijn

Waarom worden we ons nu meer bewust van deze verschillende levensbronnen? Wat is er in de evolutie van de mens waardoor we deze gekke ideeën krijgen?

In onze Westerse maatschappij is er een stijgende tendens naar meer tolerantie. Er is ook een algemeen geloof dat we de kritieke massa benaderen die er nodig is om het gezicht van onze maatschappij te veranderen, waarvan Liefde een centraal deel uitmaakt. We worden gebombardeerd met liefde (in al de menselijke vormen), met onze vrouwelijke kant, met zachtheid, met ontspanning, met het loslaten, met zelfcontrole, met vergiffenis. De hardheid wordt uit ons leven genomen. We moeten niet langer "zelf zorgen" voor ons voedsel; het wordt voor ons gedaan. We moeten niet langer "rechtvaardigheid" voorzien; het wordt voor ons gedaan. We vestigen niet langer onze eigen plaats in de hiërarchie van de maatschappij; ze wordt ons toegewezen. Onze weg in het leven wordt netjes voor ons uitgestippeld en hindernissen worden weg genomen of op zijn minst gemakkelijker te overwinnen gemaakt. Je weet wat ik bedoel: de zorgzame benadering. Alles wordt beter, gemakkelijker, eenvoudiger voor ons gemaakt. Er is geen noodzaak meer om te vechten voor wat je graag wil of voor wat je als jouw eigendom beschouwt; het wordt je gegeven. Dus het enige wat je nu nog moet doen is verder te gaan en te genieten van het leven. Of tenminste, wat er van over is!

We moeten niet langer vechten om onze plaats in de maatschappij te krijgen. We hebben een door god gegeven recht erop! Dus ontspan en geniet van de rit.

Maar als ik niet voor mijn plaats moet vechten, voor de lucht die ik inadem, wat is dan het doel om hier te zijn. We zullen nu allemaal hetzelfde zijn. Niemand zal nog merken dat ik er ben. Waarom zouden we allemaal zuivere zuurstof willen ademen? Waarom zouden we allemaal doodgeknuffeld willen worden? Waarom zouden we allemaal vrede willen? Waarom zouden we allemaal willen genieten van een gemakkelijk leven?

De waarheid is dat we dat niet doen. Sommigen onder ons kunnen niet leven met het idee dat de lucht gevuld zal zijn met liefde en dat niets ooit nog een gevecht veroorzaakt of een discussie. Sommigen onder ons hebben de behoefte om zich levend te voelen, en als dat pijn met zich meebrengt dan is dat maar zo. Om mezelf volledig in leven te voelen zal ik mezelf schade aanrichten. De pijn zal een voortdurende herinnering zijn aan het feit dat ik leef, en zolang ik leef doe ik het goed. De meest efficiënte manier om pijn te voelen, zeker van succes, is om de liefde te beschadigen. Alle dingen en mensen waar je om geeft zullen pijn voelen, in gevechten betrokken worden, opgestookt en als al het andere faalt kan je ze volledig uit je leven buitensluiten. Dat zal jou meer pijn doen dan eender wie. Voortdurende pijn is wat je nodig hebt om de boodschap te registreren dat je leeft, nog altijd overleeft. Het is de voortdurende stimulatie van buitenaf die je toelaat om te meten hoe levend je bent. En soms heb je heel veel pijn nodig om de boodschap door te krijgen.

Niet ieder van ons heeft een aangeboren gevoel van in leven te zijn. Als je zintuigen allemaal afgestemd zijn op de buitenwereld, dan zijn dit de signalen die je opvangt en kan analyseren. Dan zal je jezelf moeten pijn doen om zeker te zijn dat je leeft. Maar meer en meer leren we om ons opnieuw af te stellen en te luisteren naar boodschappen van binnenin, en dan betekent leven iets heel anders. Dan zal er niet langer behoefte zijn om bevestiging te krijgen van buitenaf. Dan kan er vrede zijn, zowel inwendig als uitwendig, omdat er geen behoefte meer is om voortdurend te reageren op de uitwendige omgeving. Je leeft en het gaat je goed zolang als de inwendige omgeving in evenwicht en vredig is.

Veroordeel Niet

Al het voorgaande zou niet tot besluiten buiten de zuivere waarnemingen mogen leiden. Met andere woorden, de éne persoon is niet beter dan de andere. We nemen allemaal een plaats in binnen de werking van het Universum. We moeten allemaal een welbepaalde rol spelen en het enige beeld dat we hebben van het Universum komt van op de plaats waar wij ons bevinden.

Vrede voor alle mensen is heel lief en is een aantrekkelijke gedachte, maar de waarheid kan anders zijn. Het kan goed zijn dat zonder het gekibbel en het vechten er in deze fase geen vooruitgang kan zijn in de menselijke ontwikkeling. Het zou goed kunnen dat, voor nu, we het feit zullen moeten aanvaarden dat vrede en liefde niet het dagelijkse brood voor iedereen is, ondanks dat de maatschappij niet toelaat dat we iets dergelijks openlijk zeggen. Het is "politiek onjuist" om te erkennen dat iemand het vechten en kibbelen nodig heeft om in leven te blijven. Zo is het ook onaanvaardbaar dat deze persoon deze realiteit toegeeft. Dit wordt aanzien en veroordeeld als gekheid en zuiver duivels.

Mensen die hun innerlijke rust nog niet gevonden hebben moeten, in onze beschaafde maatschappij, hun eigen realiteit onderdrukken en met hun echte gevoelens onderduiken. Om in zo een gemeenschap aanvaard te worden zijn ze verplicht om hun vetes voor te stellen als "zelfverdediging". Het wordt nog steeds algemeen aanvaard dat een persoon duivels mag zijn zolang hij/zij zichzelf verdedigt of zijn bezittingen. Heb je jezelf ooit afgevraagd waarom eenzelfde daad als normaal beschouwd wordt alleen maar omdat de omstandigheden anders zijn? Dus, moorden is niet alleen niet altijd een misdaad volgens de menselijke wetten, maar zelfs de religie, onze zogenoemde spirituele gids, heeft eenzelfde houding aangenomen. De enige redelijke verklaring is dat een groot aantal mensen een wanhopige behoefte hebben om hun daden beschermd te zien tegen de eenvoudige eeuwenoude waarheid, die zegt, "Jij zal niet doden".

Men kan ervoor spreken dat het aanvaard hebben van volledige vrede een hogere ontwikkelingsvorm voor het menselijke wezen is. Het is zonder twijfel waar als we zeggen dat het menselijke ras in een meer spirituele richting ontwikkelt en dat hieruit volgt dat vrede en liefde de belangrijkste pilaren moeten zijn waarop het bestaan van dat deel van het Universum gebaseerd zal zijn. Maar aangezien we ons nog in de ontwikkelingsfase bevinden, moet men zich de vraag stellen hoe we kunnen overtuigd worden om vrede te hanteren als ons dagelijks brood? Ligt het antwoord niet in het voortdurend proeven van de bitterheid van de alternatieven?

Is het niet juist dat we het meeste leren door fouten te maken? Dit betekent natuurlijk dat fouten niet echt fouten zijn, maar eerder pogingen. Door het geloof te ondersteunen dat al het kwaad kan en moet verweten worden aan uitwendige krachten leren we om voortdurend op onze hoede te zijn en te vechten om te overleven. Maar we zullen niet ervaren dat overleven een inherent levensgeschenk is en dat het eigenlijk efficiënter is als we het gewoon kunnen laten gebeuren, in plaats van ervoor te vechten. Maar de enige manier om het te ontdekken is door ervoor te vechten. Vechten totdat we zo moe zijn, uitgeput en teleurgesteld, omdat de ultieme overwinning volledig een illusie blijft, waardoor we beslissen om het gevecht op te geven en ons voorbereiden op onze overgave. Alleen dan kunnen we ervaren dat het leven op zichzelf verder gaat en zelfs vlotter en aangenamer dan we ooit hadden kunnen dromen.

Enkel door de menselijke wetten en geloofssystemen te gebruiken en te bewijzen dat ze niet efficiënt zijn, ontoereikend en volledig nutteloos, hebben we een reden om ze achter ons te laten. We kunnen niet hopen om echt in vrede te leven – vrede in onszelf – totdat we volledig overtuigd zijn van de nutteloosheid van het vechten. Tot op dat punt moeten we ons vastklampen aan het gevecht als het enige middel dat we kunnen vertrouwen om te overleven.

Dat is waarom mensen veel praten over vrede, over liefde, over goedheid en zorgzaam zijn, en toch voortgaan met het vernietigen en vernielen van de wereld waarin ze leven, op grote schaal zowel als op een persoonlijk niveau. Velen onder ons voelen zich niet gemakkelijk met een realiteit van volledige vrede; de grote meerderheid onder ons houden vast aan het idee, maar verwerpen suggesties dat onze eigen daden de woorden die we spreken tegenspreken. Het "Maar dat is anders" excuus is de belangrijkste pijler van onze argumentatie. In werkelijkheid en in het Leven bestaat er geen "anders"; er zijn geen uitzonderingen. Er bestaat alleen de Natuurlijke Wet, die hetzelfde werkt voor alles en iedereen, de groten en de kleinen, de machtigen en de betekenislozen, de zachten en de ruwen.

Er komt geen voordeel uit het veroordelen van mensen omdat ze geen vrede hanteren. We moeten ons alleen bezig houden met de vrede in ons eigen hart. Het is moeilijk genoeg om deze vrede te allen tijde te bewaren en als je jouw aandacht er van weghaalt in de richting van iemand anders zijn probleem dan zal je eigen vrede al snel wegglippen. Bekritiseer anderen niet want je hebt geen idee, geen begrip, van wat er voor hen nodig is om te leren wat ze moeten leren. Als ze niet de mogelijkheden krijgen om belangrijke lessen te leren dan ontneem je hen de mogelijkheid om zich te ontwikkelen, om te groeien. Door te proberen hen te beschermen, door te proberen hen te instrueren, zal je hen eigenlijk hun eigen lering ontzeggen. Als je echt wil helpen, moet je leren om te gaan neer zitten en stil te zijn. Laat de oorlog woeden, laat het onweer verder donderen. Kom hier niet tussen, probeer de koers die het ingeslagen heeft niet te veranderen. Dit is de meest rechtstreekse weg naar de beperkingen van iemand zijn wereld. Geen enkele reactie laat je toe om doorheen alle hindernissen te schieten, en voor je het weet sta je met je gezicht tegen de muur. De muur betekent het einde van de wereld, de beperkingen die jij aan jouw leven hebt opgelegd. Eens je daar bent, dan kan je het bestaan ervan niet langer ontkennen. Het is jouw muur, en het zal jouw beslissing zijn of je gaat blijven staan binnen de grenzen ervan, doorgaan met te doen alsof er niets meer is. En dat zal pijn doen.

Beslissen dat het leven moet veranderen, dat de oude manieren je geen voldoening meer geven en je het leven niet brengen waarvan jij dacht dat het wel zou gebeuren, is de meest pijnlijke ervaring die je kan hebben. Het is een wedergeboorte. De persoon die je geweest bent zal moeten sterven en een nieuwe zal geboren worden. Beide processen, zo weten we, zijn de meest pijnlijke ervaringen die een menselijk wezen heeft. De beloning zijn nieuwe weiden, een wereld waarvan we zelfs niet konden dromen.
Het is een persoonlijke beslissing, geen die een regering voor ons kan maken. Geen enkele democratie kan persoonlijk geluk leveren.

Het is tijd om jezelf te zijn, en alleen maar jezelf. Laat anderen maar zijn wie ze zijn. Aanvaard hen zoals ze zijn. En aanvaard hun oorlogen als deel van jouw vrede. Leer om kalm te zijn in het midden van geweld.

Leer om zuurstof te blijven ademen ook als je omgeven bent door zwavelgas.

Geef Onvoorwaardelijke Liefde, en laat toe dat anderen deze terug geven met vuur en passie.