De Eenheid Binnenin

door Dr Patrick Quanten MD

Yoga is een Sanskriet woord dat over het algemeen vertaald wordt als "éénheid", omdat éénheid – het samenkomen tot één realiteit – het doel is. Traditioneel zijn er vier yoga's, of wegen om deze éénheid te bereiken. Elk pad zou het temperament van een individuele zoeker moeten kunnen bevredigen, maar in werkelijkheid kan je verschillende paden volgen of zelfs alle vier tegelijk.

Bhakti Yoga leidt naar éénheid door het liefhebben van God.
Karma Yoga leidt tot éénheid door onbaatzuchtig gedrag.
Gyana Yoga leidt tot éénheid door kennis.
Raj Yoga leidt tot éénheid door meditatie en ontzegging.

Letterlijk vertaald betekent het vierde pad "de koninklijke weg naar éénheid". Wat het koninklijk maakt is het geloof dat meditatie de drie andere paden overstijgt. Maar het vierde pad is ook inclusief: door het te volgen, volg je eigenlijk alle vier paden ineens.

Het is niet noodzakelijk om aan de vier paden te denken als zijnde Oosters. Deze Yoga's waren de originele zaadjes, de middelen die éénheid binnen bereik brachten. Deze zaadjes zijn gevoel, denken, uitvoeren en zijn. Dus de visie van Yoga is eenvoudig dat éénheid mogelijk is voor iedereen, het startpunt ligt waar jij je ook maar bevindt. Eénheid is inderdaad verborgen aanwezig in elke moment van het dagelijkse leven.

Gevoel wijst de weg wanneer je liefde ervaart of tot uitdrukking brengt. Op deze weg strekken je persoonlijke emoties zich uit en worden alles omvattend. Eigenliefde en liefde voor de familie versmelt tot liefde voor de mensheid. In zijn hoogste uitdrukking is jouw liefde zo krachtig dat ze God aanroept om zichzelf aan jou te vertonen.

Denken wijst de weg wanneer je psyche stopt met rusteloos en speculatief te zijn. Op dit pad leg je jouw interne dialoog het zwijgen op om helderheid en stilte te bereiken. Er is helderheid nodig zodat je psyche kan zien dat ze niet zo gedreven moet zijn. Denken kan weten worden, ofwel wijsheid. Je intellect kijkt met grotere helderheid naar een probleem en kan hierdoor de oplossing zien. Wat je psyche eigenlijk echt zou willen weten is het mysterie van ons bestaan. De vervulling van deze weg komt als je psyche versmelt met de psyche van God.

Uitvoering wijst de weg wanneer je jezelf overgeeft. Op dit pad verzwakt de controle van je ego over de uitvoering. Je daden worden niet meer gemotiveerd door zelfzuchtige behoeften en verlangens. Op termijn maakt de uitvoering zich los van het ego. Het doen wordt gemotiveerd door een kracht buiten jezelf. De algemene gehechtheid aan je eigen daden wordt omgevormd tot het niet gehecht zijn door het uitvoeren van Gods daden.

Zijn wijst de weg wanneer je een zelf ontwikkelt boven het ego. In het begin is het gevoel van "IK" afhankelijk van de fragmenten van je echte identiteit. "IK" is een verzameling van alles wat er met je gebeurd is sinds je geboorte. Deze oppervlakkige identiteit wordt blootgesteld als een illusie, een masker waarachter een veel groter "IK" schuil gaat, dat in elk van ons verborgen ligt. Je echte identiteit is een gevoel van zuiver en eenvoudig bestaan. Vervulling gebeurt als je wezen zoveel omarmt dat God ook omvat is in je gevoel van leven.

Transformatie

Je zal nooit een innerlijke transformatie veroorzaken door je oude zelf er eens goed van langs te geven, zoals we doen door te bekritiseren, of door het op te hitsen met spannende ervaringen, of door je uiterlijk te veranderen. Dit zijn allemaal zuiver organische, zuiver fysieke veranderingen. De echte magie werkt volgens de principes waaruit de universele wetten samengesteld zijn. Jezelf op één lijn stellen met de beweging van dit universeel werkend systeem geeft je een opening naar transformatie.

Voorbeelden uit het dagelijkse leven kunnen in het volgende terug gevonden worden:

1. De gebeurtenissen in mijn leven weerspiegelen wie ik ben. Wat er ook je aandacht trekt wil je iets vertellen. Waarover je ook kwaad wordt bij een ander, daar hou je bij jezelf niet van. Welk gesprek je ook opvangt, de woorden ervan zijn een persoonlijke boodschap voor jou.
2. De mensen in mijn leven weerspiegelen aspecten van mezelf. Je bent een samenstelling van elke persoon die belangrijk voor jou is. De éne weerspiegelt je hoogste doelstellingen; de ander weerspiegelt je diepste angsten.
3. Waar ik aandacht aan besteed zal groeien. Het opmerken van waar en hoe je tijd spendeert zal je vertellen welke aspecten van je leven zullen groeien. Vraag jezelf of je wil dat deze aspecten vergroten in je leven. Als het antwoord neen is, dan haal je aandacht ervan weg.
4. Niets is toeval. Het Leven zit vol tekens en symbolen. Zoek naar patronen in je leven; wat mensen tegen je zeggen; hoe ze je behandelen; hoe je reageert op bepaalde situaties. Zoek naar de tekens die je verborgen geloofssystemen aantonen.
5. Op elk willekeurig moment geeft het universum mij de best mogelijke resultaten. De enige bezorgdheid van je systeem is om jou te dienen zo goed het kan. Het zal nooit iets doen om je te kwetsen, behalve wanneer dit de minst slechte keuze is uit de beschikbare opties. Vertrouw op je systeem en op het universum.
6. Mijn innerlijke bewustzijn ontwikkelt zich voortdurend. Mijn bewustzijn is geen stroom van gedachten, maar een potentieel om te worden wie ik wil zijn. Zoek naar de beperkingen en grenzen met de bedoeling deze te doorbreken.
7. De richting van het leven is van dualiteit naar éénheid. Jij bent niet afgezonderd van de rest van de schepping. Je hebt niet langer behoefte om jezelf te verdedigen tegen de "buitenwereld", omdat de buitenwereld de binnenwereld is. Alles wat je nodig hebt om jezelf te ondersteunen is jezelf. Voel jezelf als één met de natuur.
8. Als je jezelf openstelt voor de kracht van de evolutie dan zal dit je brengen waar je naartoe wil gaan. Zoek naar de geloofssystemen die je het meest terug houden. Wees niet langer afhankelijk van anderen, maar neem de verantwoordelijkheid voor je eigen evolutie. Richt je aandacht niet langer op externe beloningen als vervangmiddel voor innerlijke groei.
9. Een gefragmenteerde psyche kan geen éénheid bereiken, maar je moet ze tijdens de weg gebruiken. Vind het verschil tussen één zijn met jezelf en verdeeld zijn. Vind je centrum, je vrede, je mogelijkheden om met de stroom mee te gaan. De gedachten en verlangens die je sturen zijn niet de ultieme realiteit. Ze zijn alleen maar een manier om jezelf af te houden van éénheid.
10. Je leeft in vele dimensies tegelijk; het schijnbare gevangen zitten in de tijd en ruimte is een illusie. Ervaar jezelf zonder beperkingen. Blijf bij jezelf in stilte. Schuif tijd opzij om uit te spreiden in alle richtingen, door het gebruik van je ademhaling, door je psyche te laten wegdrijven, door licht uit te stralen. Spreidt jezelf uit zover je bewustzijn kan reiken.

Met deze zoektocht naar éénheid worden we geconfronteerd met het probleem van het slechte. Hoe het te definiëren en zijn rol te verklaren in het grotere geheel. Het feit dat we alles aanvaarden als één realiteit en dat ons eigen leven een weerspiegeling is van de innerlijke reis, betekent dat het slechte deel uitmaakt van wat we zelf samenstellen. Het maakt evenveel deel uit van wie we zijn als de liefde die we zo graag zouden willen uitstralen. Het slechte maakt deel uit van een hiërarchie, een ladder om te groeien, waarbij alles verandert afhankelijk van de sport waarop je toevallig staat. Zo ook stopt het groeiproces nooit. Het is aan het werk in jezelf op dit moment.

Maar het slechte kan je vijand niet zijn als de wereld in jou is; het kan slechts een deel van je zijn. En elk aspect is noodzakelijk voor het leven, en niets wordt uitgesloten of naar de duisternis verbannen. Dit standpunt kan nog naïever lijken in het begin dan het geen weerstand bieden van Gandhi, omdat het erop lijkt dat ons gevraagd wordt om een moordenaar lief te hebben en te begrijpen precies zoals een heilige. Jezus leerde ons precies deze doctrine. Maar het vertalen van liefde en medeleven in moeilijke situaties is de kruk van het grote falen van de spiritualiteit. Geweld zorgt ervoor dat de liefde afgebroken wordt, deze omgevormd wordt naar angst en haat. Maar het is eigenlijk niet de duivel die dit doet. De vormgevende krachten op het bewustzijn doen dit. Hier wordt goed en kwaad gelijk.

Luister hier naar!

In 1971 werd aan studenten van de Stanford Universiteit gevraagd om als vrijwilliger deel te nemen aan een ongebruikelijk experiment in verband met een rollenspel. Eén groep studenten moest doen alsof ze gevangenisbewakers waren over een andere groep, die deden alsof ze gevangenen waren. Hoewel er duidelijk gesteld werd dat het "doen alsof" betrof, werd er een gevangenis opgebouwd en de twee groepen leefden samen gedurende het experiment. Volgens plan zou iedereen zijn rol gedurende twee weken spelen, maar na slechts zes dagen moest het gevangenisexperiment stop gezet worden. Waarom? De jongens, die gekozen waren voor hun mentale gezondheid en morele waarden werden sadistische, ongecontroleerde bewakers enerzijds en depressieve slachtoffers van buitensporige stress anderzijds. De scènes die door de waarnemers van het experiment beschreven werden weerspiegelen de oneervolle daden van Amerikaanse gevangenisbewakers in Irak in 2004.

Dit experiment suggereert dat het kwade schuilt in iedereen als een schaduw, om dezelfde reden dat de wereld in ieder van ons schuilt. Opgevoed zijn als een goed persoon is, natuurlijk, een tegengewicht voor de schaduw van het kwade. Maar als je gelukkig genoeg bent en keuzes aan de goede kant van de vergelijking gemaakt hebt, dan moet je nog steeds erkennen dat de schaduw ergens in jou aanwezig is.

Dit maakt deel uit van de éénheid, en je bewust zijn van deze realiteit opent je psyche en hart naar anderen toe.

Het Geheel in Elk Moment

Op het einde van je leven, sterf je. Dit is een eenvoudige waarheid die we kunnen aanvaarden. De vraag is: Welke "mij" sterft? Is het de baby "mij", de tiener "mij", de jong volwassene "mij" of de oude "mij". We veronderstellen gewoon dat de "mij" die sterft op het uur van onze dood de "mij" is die we op dat moment daar zien. Dat betekent eigenlijk dat de andere "mij's" reeds gestorven zijn. De persoon die ik vandaag ben is niet dezelfde persoon die ik was toen ik tien jaar oud was. Mijn lichaam is zeker volledig anders dan dat van een tienjarige. Geen enkele molecule in mijn cellen is nog dezelfde, en ook mijn psyche is niet meer dezelfde. Ik denk zeker niet meer als een kind. In essentie is de tienjarige dood.

Als je bewust bent van jezelf zonder afhankelijk te zijn van een bepaalde ouderdom, als je jezelf ziet als zuiver bewustzijn, dan ben je de waarnemer geworden. De getuige of waarnemer van de ervaring is het zelf, voor wie al de ervaringen gebeuren. Het zou nutteloos zijn om je vast te klampen aan wie je bent op dit ogenblik in relatie tot lichaam en psyche. Het leven heeft de behoefte om fris te zijn. Het moet zichzelf vernieuwen.

We hebben reeds vastgesteld dat de wereld rondom ons de wereld binnenin ons weerspiegelt. Dit betekent dat de wereld waarin we lijken te leven zich eigenlijk binnenin ons bevindt, waarbij de buitenkant enkel de realiteit weerspiegelt. We bevinden ons niet in de wereld, de wereld bevindt zich in ons. Dit betekent ook dat we ons niet in onze lichamen bevinden, maar dat het lichaam zich in ons bevindt. We bevinden ons niet in onze psyche, maar onze psyche bevindt zich in ons.

Wel dan, als het lichaam zich in jou bevindt, dan kan je op het ogenblik van je dood je lichaam niet verlaten, omdat je nergens naar toe kan gaan. Er is geen andere plaats waar je kan zijn. Het is dus juister om te zeggen dat het lichaam jou verlaat. Het lichaam heeft zich voortdurend veranderd; het kwam en ging, en nu gaat het zonder terug te komen. Maar als je nergens naar toe gaat als je sterft, dan moet dit betekenen dat je er al bent. Dus waar ben je dan?

Als ik je vraag wat je vanmiddag gegeten hebt, dan zeg je misschien "biefstuk met frieten", of "een slaatje". De intrigerende vraag is, "Waar bevond deze herinnering, deze gedachte, zich voordat ik dit vroeg?" Er is geen molecule in je hersenen waar "biefstuk met frieten" op geschreven staat. Als je een herinnering in je bewuste geest brengt, dan actualiseer je een gebeurtenis. Vooraleer je deze actualiseert, is een herinnering niet-lokaal, hetgeen betekent dat ze geen locatie heeft. Ze maakt deel uit van een veld van potentieel, of energie, of intelligentie. Dit veld strekt zich onzichtbaar uit in alle richtingen. Jij bent dit veld.

In de kwantumfysica is het kleinste subatomaire deeltje overal in de ruimte-tijd alvorens het gelokaliseerd wordt als een deeltje. (Zie "Deeltje of Golf") Het is niet-lokaal bestaan en dit is even reëel maar wel onzichtbaar. We begaan allemaal een vergissing als we ons identificeren met de gebeurtenissen die komen en gaan in het veld. Dit zijn geïsoleerde momenten – enkelvoudige uitschieters als het veld momenteel geactualiseerd wordt. De onderliggende realiteit is zuiver potentieel, hetgeen men ook de ziel noemt.

Neem het voorbeeld van een huis. Als het huis afbrandt dan vallen de muren en het dak in. Maar de ruimte in het huis wordt niet beïnvloed. Dit is te vergelijken met wat er met ons gebeurt als we sterven. Het huis waar we in leven, ons lichaam, stort in, maar de ruimte, die het "ik" is, blijft onaangetast. Door een huis te bouwen verdeel je alleen maar ongebonden ruimte in binnen en buiten, maar dit is eigenlijk een illusie.
Om de doorgang te ondersteunen van een kinderlijke gedachte naar een volwassen gedachte, moet de psyche elke dag sterven. Mijn gekoesterde ideeën sterven en komen nooit meer terug; mijn meest intense ervaringen worden geconsumeerd door hun eigen passies; mijn antwoord op de vraag "Wie ben ik?" verandert volledig tussen de leeftijd van twee tot drie jaar, drie tot vier, enzovoorts doorheen het leven. Alles in de natuur gehoorzaamt aan dit éne ritme. Het universum sterft tegen de snelheid van het licht, maar slaagt er toch in om onderweg deze planeet te creëren en de levensvormen die erop wonen. Onze lichamen sterven tegen verschillende snelheden tegelijkertijd, het begint bij het foton, afdalend naar chemische oplossing, de dood van de cellen, degeneratie van weefsel, en uiteindelijk de dood van het hele organisme.

Wat telt is niet de daad van het sterven, maar het plan, het overkoepelende ontwerp dat het evenwicht tussen positieve en negatieve signalen brengt waarop alles in de natuur reageert. Het plan staat buiten de tijd omdat het gedateerd is op de echte constructie van tijd. Het plan staat buiten de ruimte omdat het overal is in het lichaam en toch nergens. Elke cel neemt het plan met zich mee als ze sterft, en toch overleeft het plan.

In de éne realiteit stop je een discussie niet door partij te kiezen; beide kanten van een discussie zijn even waar.

Als de fysieke wereld de ultieme realiteit is, dan heb je geen keuze dan het spel tot het einde te spelen. Elke tendens vindt zijn oorzaak in een vorige tendens, en zodra je het bij de ene voor bekeken houdt zal je een andere creëren om deze te vervangen. Je kan geen afgewerkt product worden. Er is altijd wel iets dat wacht om gerepareerd te worden, je aandacht op te richten, bijgesteld moet worden, gepolijst, opgekuist of klaar om uiteen te vallen. De fysieke wereld is het domein waar de "actie" plaats vindt. En de vraag om te stellen over actie is: Heeft ze een begin? Eindigt ze ooit? Er is geen aanwijzing dat een eerste actie de dingen in gang gezet heeft en geen manier om te kunnen voorspellen of er een laatste actie zal zijn om alles tot stilstand te doen komen. Het universum is een gegeven, en ondanks theorieën over de Big Bang, de mogelijkheden van andere Universums, of zelfs oneindig veel universums, betekent dit dat de ketting van eerste gebeurtenissen zich eeuwig kan uitstrekken.

Mijn lichaam en het universum komen van dezelfde bron, gehoorzamen aan dezelfde ritmes, lichten op tijdens dezelfde stormen van elektromagnetische activiteit. Mijn lichaam kan zich niet veroorloven om te discussiëren over wie het universum gecreëerd heeft. Elke cel zou verdwijnen op dezelfde seconde dat ze stopte met zichzelf te creëren. Dus moet het wel zo zijn dat het universum leeft en ademt door mij. Ik ben een uitdrukking van alles in het bestaan.

Het Universum denkt aan jou.

Kijk rond je en probeer de hele situatie te overzien. Vanuit het gezichtspunt van een beperkt zelf kan je niet het centrum van de kosmos zijn. Maar dat is omdat je naar "actie" kijkt. Je aandacht wordt in stukjes verdeeld over je situatie – een tijdelijke relatie, gebeurtenissen op je werk, financiën, misschien bezorgd om een onduidelijke situatie over een politieke crisis of de toestand van de beurs. Ongeacht hoeveel van deze ingrediënten je tracht te bevatten, je ziet je hele situatie niet. Vanuit het perspectief van de heelheid is het universum over jou aan het denken. Zijn gedachten zijn onzichtbaar, maar ze zullen zich uiteindelijk manifesteren als tendensen en soms voelt je aandacht dat het grotere ontwerp aan het werk is, omdat elk leven onvermijdelijke keerpunten heeft, mogelijkheden, openbaringen en doorbraken.

Voor jou is een gedachte een beeld of idee, die door je psyche stroomt. Voor het universum is een gedachte een stap in de evolutie. Het is een creatieve daad. Om waarlijk in het centrum van de éne realiteit te leven moet de evolutie je voornaamste interesse zijn. De niet-kritieke gebeurtenissen in je leven begeleiden zichzelf al.

Op één niveau hebben de natuurlijke krachten geen hulp nodig van ons om alles onder controle te houden, zodat het leven onderhouden kan worden. Planten en dieren bestaan in harmonie zonder te weten dat ze dit doen. Men kan zich een wereld voorstellen waarin niets zich buiten het basisbestaan uitstrekt. Maar zo een wereld bestaat niet. Zelfs ééncellige amoeben zwemmen in een bepaalde richting, jagen op voedsel, bewegen zich naar het licht toe, en zoeken temperaturen waarvan ze houden. Verlangen is ingebouwd in het schema van het leven.

Als je hersenen een verlangen uitdragen, dan voert het universum dit op hetzelfde ogenblik uit. Er is geen verschil tussen "Ik wil een kind hebben" en "Het universum wil een kind hebben". Het embryo dat begint te groeien in de baarmoeder vertrouwt op biljoenen jaren van intelligentie, geheugen, creativiteit en evolutie. Het feit dat jij jouw verlangen ervaart als individueel houdt het universum niet tegen om door jou te werken, precies zoals het feit dat jij jouw kinderen als van jou beschouwt het feit niet ondermijnt dat ze ook de kinderen van een grote genenpoel zijn. Deze genenpoel heeft geen andere ouder dan het universum.

Op dit ogenblik stroom jij naadloos met de kosmos. Er is geen verschil tussen jouw ademhaling en de ademhaling van het regenwoud, tussen jouw bloedstroom en de rivieren van de wereld, tussen jouw botten en de kalkrotsen van Dover. Elke verschuiving in het ecosysteem heeft jou beïnvloed op het niveau van je genen. Het universum herinnert zich zijn evolutie door een registratie na te laten in het DNA. Dit betekent dat jouw genen het focuspunt zijn voor alles wat er in de wereld gebeurt. Ze zijn jouw communicatielijn met de natuur als geheel, niet allen met je moeder en vader.

Het universum heeft dus een aandeel in welke keuzes jij beslist te maken, omdat het overweldigende bewijs is dat het evolutie verkiest boven stilstand. De menselijke wezens hebben het evolutionaire schema uitgebreid toen het leven een bepaalde limiet in fysieke toestand bereikte. In zuiver fysieke terminologie hangt de aarde heel wat meer af van blauw-groene algen, plankton en insecten dan van mensen. Het universum wou een nieuw perspectief hebben en hiervoor moest het de schepping creëren naar zijn gelijke.

Het probleem met dilemma's als de vrije wil en vastberadenheid is dat deze niet voldoende speelruimte laten. Dit is een recreationeel universum. Het voorziet ons van voedsel, lucht, water en heel wat mooie landschappen om te ontdekken. Dit alles komt vanuit de automatische kant van de kosmische intelligentie. Het zet zich op zichzelf voort, maar de kant die wil spelen is gekoppeld aan de evolutie. Als je zorgvuldig kijkt naar het kritische keerpunt in je leven, dan merk je hoe nauw je aandacht besteedde aan het evolutionaire spel.