De Zoektocht naar Intimiteit

Niet-gehecht zijn en Intimiteit, twee zijden van dezelfde medaille

door Dr Patrick Quanten MD

Er is een groeiende duidelijke tendens binnen de maatschappij voor ontwikkeling die verder gaat dan economie en rijkdom. Mensen zijn op zoek naar spirituele groei, een evolutie die hen verbindt met een wereld buiten hun bestaan van elke dag. Het valt me op dat het individu, dat specifiek deze persoonlijke groei nastreeft, heel waarschijnlijk in de problemen komt met zijn eigen persoonlijke relaties. Mensen waar we het grootste deel van ons leven mee omgegaan zijn nemen dikwijls aanstoot aan de nieuwe weg die we volgen, in die mate dat in vele gevallen dit resulteert in het verbreken van de band met vrienden en familie. Dit is beangstigend en terughoudend, totdat je het begrijpt.

In termen van spirituele ontwikkeling hebben we traditioneel gebruik gemaakt van kloosters en het celibataire leven. Dit is een basis uitgangspunt dat overal ter wereld gebruikt wordt. Mensen trekken zich terug uit de maatschappij en vormen hun eigen gemeenschap, die toegewijd is aan liefde en vereniging met de basiskracht van het leven, noem het God als je dat wil. Dit betekent in essentie dat je een partner vormt met deze kracht. De gemeenschap zelf leeft volgens zeer eenvoudige en zeer weinig regels. Ze zijn misschien moeilijk om te volgen voor de meeste onder ons, maar in essentie zijn ze zeer eenvoudig. De gemeenschap, als dusdanig, heeft heel weinig behoeften of wensen en wijdt bijna al zijn aandacht aan het dienen van de Partner. Door dit te doen, met heel je hart, ben je in staat om jezelf te verliezen, je eigen kleine wensen en verlangens te vergeten, en het is dit proces dat je spirituele groei brandstof geeft.

In de buitenwereld, de "echte" wereld, hebben mensen het idee ontwikkeld van onvoorwaardelijke liefde als een concept dat zou moeten overeenkomen met de volledige toewijding, die in kloosters toegepast wordt. Maar er is echter een groot verschil. Onze partner heeft echter ook verlangens en wensen! Hij/zij is niet zoals de Universele Kracht, God, zonder behoeften. Omwille van het gebrek aan vereisten van de kant van God – mensen zijn altijd op zoek naar dingen die ze nodig hebben om hen gelukkig te maken – wordt het dienen van dit soort partner een reis van zelfontdekking, omdat het allemaal van jezelf afhankelijk is; de rest blijft een constante. Dit is niet zo met een menselijke partner. Hier betekent het dat we onze inspanningen voortdurend moeten aanpassen om aan zijn/haar verlangens tegemoet te komen. De dingen die we gisteren "wisten" zijn vandaag veranderd! Het uitoefenen van onvoorwaardelijke liefde in de echte wereld, de wereld gecreëerd door de maatschappij (of dit al dan niet de echte IS, laten we voorlopig in het midden!), wordt een bijna onmogelijke taak zonder de volledige medewerking en het begrip van de partner.

Daarenboven zal de maatschappij je hierbij ook niet helpen, want de maatschappij wil afhankelijkheid. De maatschappij kan niet om met individualiteit, ze wil dat we allemaal samenhangen, dat we elkaar nodig hebben voor elk klein dingetje. De maatschappij houdt van volledige afhankelijkheid. Ze leert afhankelijkheid door het individu "behoeftig" te maken en door deze behoefte voor hem/haar te vervullen. Alle sociale voordelen die de welvaartstaat gecreëerd heeft zijn ernstige vormen van het introduceren van afhankelijkheid aan haar leden. We creëren een maatschappij waarin het zeer moeilijk is om te overleven zonder geld. Je kan niet meer alleen maar werken wanneer je wil; je moet een vaste verblijfplaats hebben; regels en wetten over tewerkstelling en bijdragen die betaald moeten worden. Een groeiend aantal mensen die in deze afhankelijkheid leven praten over "de armoede val". De situatie waarin ze zich bevinden is dat ze meer geld krijgen, het spul waarop ze moeten overleven omdat hen niet langer toegelaten wordt om hun vaardigheden en behoeften uit te wisselen met iemand anders, als ze afhankelijk blijven van de staat in plaats van op zoek te gaan naar zichzelf. Ze zullen gestraft worden, financieel, door de staat, als ze proberen om de afhankelijkheid te verlaten, met andere woorden hun werk, en voor zichzelf gaan zorgen. Natuurlijk wordt dit allemaal verkocht aan de maatschappij als een manier om mensen onafhankelijk te maken! Ze geven je meer geld zodat je de dingen kan kopen waarvan je denkt dat je ze nodig hebt, of waarvan de maatschappij zegt dat je er recht op hebt.

Hetzelfde geldt voor zieken en gehandicapten. Deze verdienen een compensatie van de maatschappij. Als je ziek bent en hierdoor niet kan werken, hetgeen betekent dat je geen geld kan verdienen, het spul dat we nu nodig hebben om te overleven, dan zal de staat je van dit geld voorzien, waardoor je weer afhankelijk wordt van de maatschappij. Je mag niet zomaar iemand een handje toesteken bij een kleine werkzaamheid die je wel zou kunnen doen, omdat er regels en wetten zijn in verband met tewerkstelling. Je mag alleen maar stil blijven zitten, een brave jongen zijn en wij zullen wel voor je zorgen!

Na meer dan een halve eeuw in deze welvaartstaat, zijn de mensen inderdaad hun vaardigheden verloren, die ze nodig hebben om het zelf te redden. Ze zijn de overlevingsvaardigheden verloren waarop onze voorouders vertrouwden. Elk individu moest leren om het zelf te redden. Dit betekende dat de overlevenden bekwame en inventieve individuen waren. Dat is niet wat de maatschappij wil. Een bende echte individuen hebben hun eigen individuele behoeften, wensen en oplossingen. De maatschappij kan die situatie niet onder controle houden. Deze mensen gaan allemaal doen wat ze individueel beslissen dat ze nodig hebben om te doen. Om een gemeenschap te kunnen besturen is het noodzakelijk om ervoor te zorgen dat de individuen in deze gemeenschap allemaal dezelfde dingen nodig hebben, dezelfde dingen willen en op dezelfde manier leven. Nu zullen deze zelfde mensen volledige toewijding aan elkaar beloven en handelen vanuit ware liefde, in de verkeerde veronderstelling dat wat nu hier is er morgen ook nog zal zijn; de persoon waaraan ik mijn toewijding geef zal hier morgen nog dezelfde zijn. Maar mensen en omstandigheden veranderen wel, en dus heeft het systeem ons opgevoed met een verkeerd beeld van wat het leven eigenlijk is. Als onze toewijding tengevolge hiervan faalt, dan is dit niets meer dan een teken van een grote faling van het systeem. Jij als persoon bedoelde het goed en je hebt je best gedaan. Maar het systeem heeft je een leugen verteld waarop jij je beloftes gebaseerd hebt.

Dit betekent dat elk individu zijn/haar eigen leven heeft. We reizen allemaal via onze eigen weg, en we maken onze eigen reis. Alles is zeer individueel. We slagen erin allemaal onze eigen weg te gaan, enkel en alleen als we de vaardigheden en de kracht hebben om alleen te reizen. Als we samen reizen uit angst dat we het alleen niet kunnen halen, dan bevinden we ons waarschijnlijk op iemand anders zijn weg, niet de onze. Dit resulteert in spanningen en discussies over wat juist en wat fout is, over wat de volgende stap is enzovoort. Het op zichzelf reizen vraagt vertrouwen en geloof in zichzelf, al deze noden zijn uitgewist door het systeem om ons als zwakke en bange individuen achter te laten. Bang om te groeien in ons eigen leven en dit volledig te bezetten. Als we dit doen is er eigenlijk geen plaats voor iemand anders. Van binnen alleszins niet, en dat maakt ons over het algemeen bang. Maar toch zullen we merken dat er hulp komt als we dit nodig hebben. Deze hulp is vrij en tijdelijk. Mensen die ons iets kunnen tonen, ons een rustpauze kunnen geven, voor ons zorgen en ons troosten, zullen in ons leven verschijnen om precies deze dingen te doen die we nodig hebben, wanneer we ze nodig hebben. Daarna zal elk weer verder gaan, zijn eigen pad volgen.

Zal dat systeem ons allemaal veranderen in eenzame kluizenaars? We zullen nooit eenzaam zijn omdat we verbonden zijn met alle mensen in het universum. We zijn allemaal één en hierdoor zullen we altijd samen zijn. Het feit dat we ons niet voortdurend in een hechte relatie bevinden met dezelfde persoon betekent niet dat we helemaal geen relaties hebben. Je zal merken dat je relaties veel warmer zijn, rechtstreekser en meer open dan ooit tevoren, omdat alles wat we nu moeten beschouwen onszelf is, en je laat de andere, vrije persoon, precies hetzelfde doen. Een kluizenaar zullen we ook nooit zijn, omdat we voortdurend leven onder de levenden. We zijn een integraal deel van het geheel. We zijn geen afgesneden, verloren, klein stukje. We horen bij mensen en dat is waar we op alle tijdstippen zijn.

Hoe kunnen spiritueel ontwikkelde mensen dan hopen om een mogelijke partner te vinden? Het is hoe dan ook moeilijk, tenminste in deze fase van onze ontwikkeling. Als ras, als gemeenschap, en als individuen horende tot deze gemeenschap, bereiken we nog maar net het randje van wat er mogelijk is voor ons. De vereisten voor zo een partner zijn tweezijdig. Ten eerste is het essentieel dat deze twee mensen samen versmelten zonder het bestaande veld te verstoren, zowel hun eigen als dat van hun partner. Dit betekent dat deze twee mensen samen zijn op zo een manier dat geen van beiden – bijna – zich bewust is van het samenzijn. Dit kan heel vreemd klinken, maar praktisch uitgedrukt kan men ook denken aan gelukkig zijn, ongeacht of deze persoon nu aanwezig is of niet; dat men hetzelfde leven leidt met of zonder deze persoon; dat er geen enkel gevoel van verlies is als deze persoon er niet zou zijn. Dit klinkt onmogelijk maar in de komende jaren zullen velen onder jullie iets gelijkaardigs uitproberen in een poging om een nieuwe manier te vinden om mensen te verbinden. Op een energetisch niveau vertaalt dit zich in twee vibrationele frequenties die compatibel zijn op een manier waardoor een harmonieuze resonantie ontstaat. Als twee mensen op deze manier samenkomen dan zal er geen verstoring zijn van hun persoonlijke veld, integendeel beide velden zullen precies dezelfde karakteristieken vertonen maar op een hoger resonantieniveau.

Ten tweede moet men vermijden om eisen en voorwaarden te stellen, zelfs niet aan aangename dingen. Als iets je plezier doet dan kan dit aanvaard worden met dezelfde dankbaarheid als een pijnlijk iets aanvaard wordt. Wees erg bewust van het feit dat alles tijdelijk is en daarom zal veranderen. Dit betekent dat we niet langer willen genieten van de vrolijke en aangename dingen in het leven, en dit omvat ook het wonderlijke gevoel dat de aanwezigheid van een ander je kan geven. We laten het los. We verlangen ook niet meer naar deze momenten, omdat we weten dat deze voorbij zullen gaan en hierdoor enkel een stromende betekenis hebben, niet voldoende om een langdurige relatie op te bouwen.

Om in de buurt te komen van deze nieuwe vorm van intimiteit moeten jullie beide meesters zijn in de natuurlijke wereld. Je moet beiden controle hebben over je eigen leven. Je moet beiden ervaren zijn in het niet-gehecht zijn en in dankbaarheid. Je moet ook meesters zijn van het niet-willende, niet-verlangende, niet-verwijtende leven. En toch willen we allemaal hetzelfde: het stoppen van het lijden, gelukkig zijn. En het is precies om deze reden dat een vereniging van twee volledig vrije meesters van hun eigen leven voor eeuwig kan zijn. Deze vereniging kan enkel efficiënt zijn op momenten waar beide mensen volledig vrij zijn van lijden en behoeftes. Deze vereniging kan enkel efficiënt zijn voor zolang beide mensen volledig onafhankelijk blijven in de éénheid.

Je zal merken dat op momenten er een grote behoefte zal zijn om je terug te trekken uit de éénheid om terug je eigen kalmte te vinden, of om te helen, of je leven opnieuw te stabiliseren. Dit alles is het rechtstreekse bewijs dat een verstoring van ons veld veroorzaakt werd. Maar ik denk dat, omdat we nog nieuw zijn in dit spel, dit soms zal gebeuren en zolang de éénheid een terugtrekking vrij toelaat, kan deze later ook opnieuw opgepikt worden.

Wat zouden de praktische kanten kunnen zijn van zo een intieme, maar toch niet-gehechte, éénheid? Hoe kunnen twee afzonderlijke, verschillende mensen dezelfde dingen fijn vinden op dezelfde manier op hetzelfde ogenblik? Het is, zelfs in theorie, zeer onwaarschijnlijk, en zeker wanneer men dit principe wil uitbreiden over de totaliteit van een volwassen leven. Maar het zou toch op deze manier kunnen werken. Eén persoon zou kunnen voorstellen om een maaltijd te nuttigen, ergens naar toe te gaan, naar muziek te luisteren, of eender wat, waarbij de andere persoon het fijn vindt om mee te doen. Zou de andere persoon precies hetzelfde voorgesteld hebben op hetzelfde moment op precies dezelfde manier? Heel waarschijnlijk niet. Het is dit onderscheid tussen de waarheid in het hart en wat de hersenen beslissen dat uiteindelijk zorgt voor stress en persoonlijke problemen. Dus, iemand kan akkoord gaan met het voorgestelde, waarbij men volledig afstand moet nemen van andere gedachten of wensen. Als het hart volledig vrij is van spanning, die gecreëerd wordt door het voorgestelde, dan zal "meegaan" geen littekens in je leven achterlaten. Als men zich bewust is van spanning, dan moet het antwoord "neen" zijn.

Aangezien ons eigen leven dat van onszelf is, en ons eigen pad het onze is, dan is het zinvol om onze vrije tijd te beperken. Wat ik bedoel is dat de tijd die echt beschikbaar is om weggegeven te worden, op een echte en volledige manier, echt zeer beperkt is. We hebben niet veel tijd over nadat we al onze inspanningen in ons hele leven gestoken hebben. Het vergt eigenlijk al onze aandacht, of toch bijna. Dit betekent dat, in praktische termen, men zal merken dat er weinig gelegenheden zijn waar men in staat is om volledig "mee te gaan" met een ander. Anderzijds mag men verwachten dat als de éénheid meer en meer harmonieus wordt dat er dan meer en meer momenten zullen komen waarop deze twee mensen in volledige éénheid zullen vibreren en hierdoor ze hetzelfde zullen voorstellen op hetzelfde ogenblik op dezelfde manier!

Verlies nooit uit het oog waar jouw leven echt over gaat en hoe je dit kan vervullen. Je persoonlijke keuze op een gegeven moment is wat je op de juiste weg houdt. Om dit te kunnen doen in een voldoening gevende mate moet men voortdurend alert blijven.

Laat niet toe dat persoonlijke behoeftes, noden, plannen of toekomstdromen infiltreren in je emotionele gehechtheden. Blijf ver weg van een deel te worden van deze behoeftes en dromen. Hou deze als mentale richtlijnen, maar hecht er geen geluk, verdriet, gevoelens van verlies of verrukking, aan het resultaat. Geniet van de reis zelf, de weg naar het bereiken en manifesteren van je dromen, niet het eigenlijke realiseren zelf.

Wees kompleet en volledig intiem in al je relaties. Geef jezelf volledig. Onthoudt dat intimiteit weinig te maken heeft met sex. Intimiteit bereikt een volledig ander niveau van zijn, van samenzijn. Het is veel krachtiger dan een sexuele aantrekkingskracht, die meer gebaseerd is op lust en behoeftes, op bezit, dan op totale eerlijkheid en openheid. Als je volledig intiem met iemand bent die de echte manier waarop mensen echt samen kunnen zijn begrijpt, dan kunnen er geen "rechten" aan gehecht zijn. Elke persoon blijft volledig onafhankelijk en individueel binnen deze intimiteit. Intimiteit is alleen op het moment, dat speciale moment, maar tegelijkertijd juist dat moment, en alleen maar dat moment. Precies zoals al het andere alleen maar voor het moment is. Omdat er geen rechten aan gehecht zijn om volledig toegewijd te zijn op het moment, zal er ook geen vrees zijn voor verdere eisen. Omdat elke persoon volledig onafhankelijk is en heel blijft, zal er geen vrees zijn voor verdere eisen.

Het is deze nieuwe manier van samenzijn die zich onder ons ontwikkelt. Dit is de weg voorwaarts voor mensen die de efficiëntie en bruikbaarheid van hun relaties in vraag stellen. En zie het bovenstaande niet als een toelating om promiscue gedrag te vertonen. Als je het werkelijk in al zijn aspecten wil toepassen, hetgeen zeker nodig is voor een verdere ontwikkeling, dan zal je het extreem moeilijk vinden om dit in het begin voor elkaar te krijgen. Maar zoals met alles, wordt het makkelijker na verloop van tijd, en kan men de weg voorwaarts beginnen te "voelen".

Wees altijd jezelf. Wees individueel. En dat leidt je naar een grotere intimiteit. De toewijding hier is een toewijding aan liefde, niet aan uitdrukkingen en kenmerken van liefde die onze maatschappij zo vaak in de plaats van echte liefde stelt. Als we echt, eerlijk, volledig van iemand houden, dan willen we niets doen waardoor hij/zij ongelukkig wordt. In echte natuurlijke termen betekent dit dat we niets zouden willen doen dat hun leven verstoort, hun evenwicht. Met andere woorden, we zouden geen enkele gehechtheid aan hun leven vertonen, omdat dit onze wensen zou doen binnen dringen in hun levensveld, hetgeen een verstoring zou veroorzaken van hun vibrationele frequentie.

Liefde is intiem zijn zonder een deel op te eisen.

Liefde is intiem zijn door afstand te houden.

Liefde is intiem zijn zonder de innerlijke of uitwendige wereld te veranderen.