Oase van Vrede

De één-op-één gelukzalige relatie

door Dr Patrick Quanten MD

Vrede wordt geassocieerd met kalmte, stilte, sereniteit en rust. Het roept beelden op van windstille weides en meren zonder een rimpeltje op het water. Een luchtstroom die bijna onmerkbaar langsheen jouw gezicht gaat. Een maagdelijk witte onverstoorbare deken van vers gevallen sneeuw straalt het rimpelloze leven uit, een zachte glijbaan naar huis, waar onze fantasie aan verslaafd is. We jagen allemaal achter die éne relatie aan die ons leven zal transformeren tot dit soort eeuwigdurende vrede. Jammer genoeg tonen persoonlijke ervaring en de statistieken ons een totaal ander beeld. De realiteit vertelt ons dat onze droom nog veraf is. Hoe komt dat, als we toch allemaal weten waar we naar op zoek zijn?

Een relatie tussen twee personen bestaat uit drie afzonderlijke elementen: de twee individuen en de 'ruimte" tussen hen. De relatie ontwikkelt zich in de ruimte als resultaat van de samenkomst van de twee individuen; zij delen dezelfde ruimte. Het is hun samenkomen dat de relatie creëert, waarvan we willen dat zij een haven van vrede is. Het hangt dus af van de kenmerken van de individuen en van de manier waarop zij samenkomen, wat de kwaliteit van hun relatie gaat worden.

Wie moeten wij zijn om de perfecte man of de perfecte vrouw te kunnen zijn? Weekbladen staan boordevol advies over wat mannen en vrouwen fijn en niet fijn vinden en hoe we ons van een succesvol huwelijksleven kunnen verzekeren. We proberen ons allemaal aan te passen aan een vastgestelde standaard. Metamorfose-programma's transformeren mensen in bijna onherkenbare beelden van zichzelf, en mensen zijn dan verplicht om zich beter te voelen over zichzelf. Maar wie zijn zij werkelijk? En hoe lang kan men de schijn hoog houden?

Eerlijkheid duurt het langst. Als jij jezelf bent dan zal je nooit problemen ondervinden om aan mensen uit te leggen hoe je jezelf voelt, want de mensen uit jouw omgeving kennen jou en jouw gevoelens. De eerlijkheid heeft niet alleen te maken met het eerlijk zijn ten opzichte van de buitenwereld, maar het moeilijkste gedeelte van eerlijkheid is het eerlijk zijn tegenover het Zelf. Kan je echt toelaten dat je jezelf bent en kan je jezelf uitdrukken zoals je werkelijk bent?

De meeste van ons zijn opgegroeid met een stapel regels die ons vertellen hoe we ons moeten gedragen, wat rechtvaardig en juist is, en wat aanvaardbaar gedrag is. Dit heeft ons leven vorm gegeven in die mate dat we volgen wat onze hersenen ons voorhouden zonder dit in vraag te stellen. Als we dit soms toch in vraag stellen, dan worden we al snel door ons 'geweten' terug in de rij getrokken. De meeste van ons bevinden zich op een voortdurende reis van schuldgevoel om iemand te kwetsen, of om egoïstisch te zijn wanneer we iets nodig hebben en de kleine innerlijke stem van het Zelf zal onmiddellijk tot zwijgen gebracht worden. Ons hart wordt niet toegelaten om zijn zegje te hebben in ons leven. En het is wel degelijk ons hart dat weet wat wij willen en wat we nodig hebben. Noem het instinct, maar dat is wat jou in leven houdt, niet jouw computer, je hersenen!

Dus moeten we leren hoe we opnieuw herkennen wie we eigenlijk zijn. We moeten leren om het leven te leven op de manier zoals het voor ons zou moeten zijn. Dit is niet gemakkelijk aangezien het leven kleine vakjes voor alles heeft. Wij worden verondersteld in deze vervloekte dingen te leven, en dat doen we dan ook. Het feit dat het leven, zoals door de natuur bedoeld, niet past in regelmatige patronen en vastgestelde vakjes lijkt ons niet meer te storen. Maar diep vanbinnen, waar de echte jij verblijft, stijgt de spanning. Het is hier waar kleine voorvallen in de buitenwereld grote reacties van woede, angst, jaloezie uitlokken. Een enorme wilde fantasie neemt het rationele van het leven over en gooit ons in een spiraal van veronderstellingen en geloofsovertuigingen. We verblijven meer tijd in onze geest om problemen op te lossen die zich nog niet hebben voorgedaan, dan we doen met het leven te beleven zoals het is hier en nu. En dat is geen 'eerlijkheid'. Dat is niet trouw aan jezelf zijn. Dat is de snelste manier om jezelf te verliezen in de droomwereld van de maatschappij.

We moeten opnieuw leren dat onze emoties van onszelf zijn. Wij creëren ze. Niemand anders zorgt ervoor dat jij je gekwetst of boos voelt en niemand zorgt ervoor dat jij afziet. Als we boos worden, dan is dit omdat wij besluiten om boos te worden. Of als je dat liever hoort, jouw onbewuste geest besluit om boos te worden. Natuurlijk heb je een reden om boos te worden. Alleen ziet niet iedereen dat op dezelfde manier, en sommigen zeggen misschien zelfs dat 'jij boos wordt om niets'. Met andere woorden, jouw 'redenen' zijn niets meer dan 'excuses' voor iemand anders. Als jij beslist om pijn te voelen, dan zal je pijn voelen. Anders voel je geen pijn. Jij bezit jouw pijn; jij bezit al jouw gevoelens. Het erkennen hiervan is eerlijk zijn tegenover jezelf.
Al onze gewaarwordingen worden door onszelf geproduceerd. Wij creëren ze; wij zijn er verantwoordelijk voor. Het uitlokmiddel in de buitenwereld is enkel een uitlokker waar wij op wensen te reageren; de reactie behoort ons helemaal toe. En iemand anders zal een andere reactie hebben op dezelfde uitlokker, hetgeen aantoont dat de reactie die wij hebben niet veroorzaakt wordt door de uitlokker. Deze is wel veroorzaakt door onszelf. Als we echt eerlijk tegenover onszelf willen zijn, dan mogen we niet langer iemand anders de schuld geven voor onze gevoelens. Als jij je rot voelt, is het omdat jij ervoor 'gekozen' hebt om je zo te voelen. Als je dit niet fijn vindt, dan kan je een andere keuze maken, ongeacht wat er zich buiten jou afspeelt. We reageren op de buitenwereld, maar de specifieke reactie die we vertonen is van ons.

Stop met een ander te verwijten voor de manier waarop jouw leven verloopt! En dit is een essentieel ingrediënt voor de gelukzalige relatie waar we naar op zoek zijn.

We moeten ook leren om van onszelf te houden. Onze spirituele gidsen lijken gefaald te hebben om ons de volledige uitspraak in de bijbel duidelijk te laten zien, heb je naaste lief. Dit stukje werd ons gevoed vanaf onze geboorte, maar wat doen we dan met het andere deel van deze zin? Er staat, ......zoals je jezelf lief hebt. Met andere woorden, we worden verondersteld om eerst van onszelf te houden, en eens we hier goed in zijn, dan kunnen we deze liefde uitbreiden naar anderen. Misschien is het omdat mensen zo slecht zijn in het houden van zichzelf dat hun relaties ook grotendeels ontdaan lijken te zijn van liefde. Om van iemand anders te kunnen houden, moeten we er zeker van zijn dat we in staat zijn om echt en eerlijk van onszelf te houden, voor onszelf te zorgen. Het is pas wanneer we hier toe in staat zijn en de test van tijd doorstaan hebben om voor onszelf te zorgen, alleen dan zullen we ons in een positie bevinden om van anderen te houden. Dit komt gedeeltelijk doordat we enkel dan echt in staat zijn om de behoeftes van een ander persoon te begrijpen en het ware gewicht en de noodzaak voor deze behoeftes onder ogen te zien.

Hier heb je het dus; elk individu die op de rand van deze zoektocht naar de Oase van Vrede aangekomen is moet een totaal persoon zijn, op zijn eigen twee benen staan, en zichzelf heel goed kennen. Ze moeten zich ertoe verbinden om hun eigen leven, daden en gevoelens te lezen zonder angst en vooroordeel. Dit zijn de echte kwaliteiten die nodig zijn. Dit zegt niets over de vorm of de aanblik van deze mensen; het vertelt jou alles wat je moet weten over hun ziel, over wie zij zijn aan de binnenkant. Dat is jouw zekerheid in het leven. Dat geeft jou de stabiliteit waar je op kan vertrouwen. Hun woord wordt enkel in waarheid gesproken, altijd.
Het zijn deze mensen die het potentieel hebben om de Oase te creëren.

Als we aan de rand van de Oase staan, dan staan we daar in volkomen eerlijkheid zoals we zijn. Onze daden en ervaringen uit het verleden hebben allemaal bijgedragen tot waar we ons op dat moment bevinden. Schaamte en spijt hebben hier geen plaats. Het doet er niet meer toe wat er in jouw verleden ligt; dat is voorbij. Het enige wat je daar nog van meedraagt is de kennis die er uit voortvloeide. Wat belangrijk is, is wie je nu bent, en waar je in de toekomst jouw aandacht op richt; waar wil je dat je leven naartoe gaat vanaf dit punt.

Rondom ons zien we vaak mensen die met grote kracht naar elkaar toe getrokken worden. Zij worden verliefd met de snelheid van een orkaan en met de diepte van de Niagara Watervallen. De kracht van de aantrekking is zo groot dat deze mensen denken 'zielsgenoten' te zijn. Ze verzinken in elkaar en verdwijnen bijna volledig als individu. En heel vaak merken we dat deze verbindingen niet erg lang duren. Binnen de kortste keren verschijnt er een nieuwe 'zielsverwante' aan de horizon, maar deze keer is het natuurlijk echt zo! Eeuwig is een heel korte periode geworden.

Als er een hoge snelheid is bij de aantrekking, dan kunnen we diep in elkaar wegzinken, en krijgen we het gevoel van een intimiteit die we nog nooit ervaren hebben, maar al snel ontdekken we misschien dat we te diep in elkaars keelgat zitten. De afstotingskracht groeit terwijl we het veld van het individu verstoren door dit binnen te dringen. Hoe dieper men gaat, hoe groter de afkeer, de tegendruk wordt. Dit is een simpele fysica wet. Heel vaak ontdekken we ook dat precies die kenmerken die ons aantrokken tot een persoon, diegene zijn waar we een afkeer van krijgen. Hij is zo charmant, vrij en ongeremd; hij trekt zich niets aan van de regels van de wereld. – Hij maakt me gek; hij ruimt nooit op en betaalt zijn rekeningen niet, en zijn was ligt overal op de vloer verspreid. Dezelfde elementen anders gezien en ervaren!

Langzaam iemands veld binnen treden, zo weinig mogelijk rimpels veroorzaken zal zijn/haar leven bijna onverstoord laten. Op deze manier kunnen mensen volledig zichzelf blijven en toch het voorrecht hebben om van iemand anders zijn aanwezigheid te genieten. Hoe meer we kunnen toelaten dat mensen hun eigen levenspatroon kunnen verder zetten, hoe succesvoller de integratie zal zijn. (Om een beeld te schetsen kan men denken aan de politie die een criminele bende infiltreert). Er zal natuurlijk enige verstoring zijn, en op een bepaalde manier is dat ook wat de persoon wil, anders zou er geen interesse geweest zijn om naar een levenspartner te gaan zoeken. De verstoring mag echter niet gebeuren in de essentiële delen van het persoonlijke veld. Dit betekent dat de delen die absoluut essentieel zijn voor het leven van een persoon, de delen die hij/zij echt nodig heeft om in evenwicht te blijven, onaangeraakt moeten blijven. Om dit te bewerkstelligen moet de persoon weten, en eerlijk erkennen, wat het precies is dat de basis vormt van zijn/haar leven. Dit moet openlijk uitgedrukt worden. De andere persoon moet deze informatie aanvaarden zonder deze in vraag te stellen en zonder een poging te doen om de persoon te 'veranderen'. En deze opmerkingen werken natuurlijk wederzijds; beide individuen moeten trouw blijven aan hun eigen leven en niet afwijken naar de ander toe, niet om die persoon een plezier te doen, niet om de pijn te verlichten, niet om te compenseren.

Het is enkel onder deze strenge omstandigheden, waarbij twee menselijke velden doordrongen worden zonder rimpeling en opschudding te veroorzaken in de kern van elk leven dat stilte gevonden kan worden op de gemeenschappelijke grond tussen hen. Het is onder deze omstandigheden dat twee mensen samen kunnen zijn in totale eerlijkheid en openheid. Hun wederzijdse aanwezigheid zal hun beide levens verbeteren door het verrijken van de ervaringen die niet zo volledig geabsorbeerd worden door één van hen, ervaringen waarvoor geen van beide kan of heeft gekozen om zich er alleen volledig mee te verbinden. Tezelfdertijd wordt geen enkel leven verstoord door andere ideeën en gedachten, die niet gericht zijn op de essenties van elk individueel leven. Ieder wordt toegestaan om te ontwikkelen wat ze nodig hebben om meer vreugde te laten groeien, en geen van beide moet zich verantwoordelijk voelen voor het geluk van de ander. Daar wordt voor gezorgd door de persoon zelf.

Dit sluit niet noodzakelijk uit dat men effectief kan samenzijn of samenleven. Wat het wel betekent is dat als ze samen gaan zijn voor het grootste deel van de tijd, dan zou het enorm helpen als de dagelijkse zorgen van het leven in deze maatschappij zoals huisvesting, job, huishouden, kortom de dagelijkse dingen organiseren, geen grote prioriteit heeft in beide levens. Als het leven zich richt op de ontwikkeling en groei van elk individu, en de materiële omstandigheden waarin dit kan plaats vinden zijn veel kleiner, bijna onbestaand, dan ligt de focus ver in het individuele veld. Het is dan, en alleen maar dan, dat ze elkaar gemakkelijker kunnen verruimen, elkaars noden en zwaktes voeden en ondersteunen. Ze kunnen samen groeien; dit is wat men een win-win situatie noemt. Hun gemeenschappelijk veld laat voeding en steun toe voor beiden zonder verstoring van de individuele velden; de andere delen van hun leven worden ondersteund door de andere persoon, verbeterd door hem/haar, verrijkt in alle aspecten, maar niet essentieel voor het overleven van het individu. Hun samenzijn gaat over het tot bloei brengen van het potentieel van elk individu. Het gaat niet over afhankelijkheid om te overleven. De vrucht op de boom is een combinatie van het potentieel van de bloemen en de bestuiving die de insecten brengen naar de boom. De overleving van de boom is niet afhankelijk van het leven en het gedrag van de insecten.

Als het dus individuen zijn met een bepaalde ontwikkeling en kennis over de ware aard van het leven, dan kunnen ze zachtjes elkanders wereld binnen glippen, dieper en dieper gaan, en toelaten dat de veranderingen plaats vinden. Observeer de ruimte tussen hen. Als deze altijd rustig is, als er geen rimpels ontstaan, als ze nooit vechten, nooit naar elkaar uithalen en niemand moet weglopen en zich verstoppen, dan hebben ze een succesvolle integratie gemaakt.

Nu bevinden ze zich in een positie om samen verder te kunnen groeien. Er wordt toegelaten dat ze zich aan elkaar voeden zonder te gaan reiken naar de levensnoodzakelijkheden van de ander of de essenties van elkaars leven te gaan droog zuigen. Ze kunnen voor zichzelf zorgen en tegelijkertijd de ander voeden. Ze moeten leren om samen te bewegen, om samen te groeien, om zich te verzekeren dat hun bewegingen het vlakke oppervlak van het meer niet verstoren. Er mogen geen rimpels tussen hen zijn, op eender welk ogenblik. Als deze toch verschijnen, dan is het essentieel dat beiden zich concentreren op de rimpels, en hun persoonlijk aandeel hieraan, tot de rimpels volledig verdwenen zijn. Het zijn kleine golven op kleine golven die uiteindelijk resoneren tot een wilde zee en resulteren in de afbraak van alles wat ermee verbonden was.

De ruimte tussen hen blijft onder alle omstandigheden onverstoord. Het is een zee van vrede en rust.

Dit is hoe men de Oase van Vrede creëert.