Een Wereld gebouwd op Drijfzand

Oorsprong en Gevolgen

Patrick Quanten

Het is niet eenvoudig om geen enthousiasme aan de dag te leggen voor de verwezenlijkingen van het menselijke ras. We leven namelijk in, wat wij zelf benoemd hebben als, de ‘moderne’ tijd. Het woord ‘modern’ refereert naar alles dat met de huidige tijd verbonden is. Dit betekent uiteraard dat de Neanderthaler ook in de moderne tijd leefde, zijn moderne tijd. Maar we zijn, en dat mag niet verwonderen, zeer trots op onze eigen moderne tijd. Kijk maar eens wat we allemaal bereikt hebben. We verwijzen naar de exploratie van de ruimte. We verwijzen naar de technologie. We verwijzen naar de geneeskunde. De meest uitgelaten van onze medeburgers zullen waarschijnlijk nog iets verder gaan en dingen vermelden zoals:

We hebben cryptomunten die nieuwe mogelijkheden bieden!
We sturen mensen naar Mars om die planeet te koloniseren!
We hebben zelfrijdende auto’s!
We bouwen kwantumcomputers die enorm efficiënt zijn!
We creëren mensechte robotten die voor ons werken!

De modern geneeskunde wordt vereerd als zijnde onze grootste verwezenlijking omdat we de grenzen van gezondheid en tegelijkertijd de limieten van het leven aan het verleggen zijn, en niet voor de enkeling, maar voor iedereen. We strijden tegen allerlei ziekten en we zijn er rotsvast van overtuigd dat we zullen winnen. Niets zal nog een geheim voor ons inhouden. We ontsluieren al de fijne details van de natuur, van gezondheid en ziekte. Het is maar goed dat het de medische wereld is die ons deze informatie verschaft want wat de mensen heden ten dage zelf kunnen waarnemen is dat het aantal kankerpatiënten elk jaar toeneemt. En het is niet anders voor hart- en vaatziekten, voor diabetes, voor auto-immuunziekten, voor allergieën, voor depressie, voor dementie. Op de arbeidsmarkt slagen er elk jaar minder en minder mensen in om tijdens hun vitale jaren te blijven werken ten gevolge van gezondheidsproblemen. Maar de moderne tijd, voortgestuwd door de moderne geneeskunde, verlengt onze levensduur en stevent met zevenmijlslaarzen af op een ziektevrij leven voor ons allemaal.

Laat ons eens kijken naar sommige publicaties van de ‘medisch wetenschappelijke wereld’ (het gebruik van cursief is mijn keuze):

De oorzaak van lupus is een moleculaire abnormaliteit en dit zou kunnen omgekeerd worden.
Wetenschappers hebben een manier gevonden om hersencellen die door een uitzonderlijk zeldzame genetische aandoening zijn aangetast te repareren. Deze zelfde methode kan potentieel gebruikt worden om andere genetische aandoeningen te behandelen.
Menstruatiebloed kan potentieel gebruikt worden om het suikergehalte in bloed te meten.
De eerste cellulaire therapie voor agressieve vormen van melanomen werd goedgekeurd. De behandeling is ontworpen ‘om ver gevormde vormen van melanomen te bestrijden’. De behandeling zal niet voor iedereen werkzaam zijn.
Wetenschappers hebben waarschijnlijk een manier gevonden om de immuunreacties van mensen met auto-immuunziekten te temperen door gebruik te maken van ‘een omgekeerd vaccin’. Het experiment werd uitgevoerd op muizen, waardoor “we niet weten” of dit toepasselijk is bij mensen.
Wetenschappers hebben eindelijk de sequentie van het gehele mannelijke Y seks chromosoom ontdekt. Het begrijpen van het Y chromosoom kan mogelijks helpen bij een aantal gezondheidsproblemen, inclusief fertiliteit, of de preventie van kanker en cardiovasculaire ziekte.

De lijst van publicaties in verband met verwezenlijkingen binnen het medische gebeuren is eindeloos. En ze vertonen allemaal datzelfde formaat. Elke ontdekking heeft het potentieel om ziekten te genezen, om ziekteprocessen om te keren. In de medische wereld wordt zo’n mogelijkheid voorgesteld als waarheid, terwijl het in wetenschappelijke kringen dan eigenlijk gaat over een theorie. De medische wereld stelt het zo voor alsof de stap van potentie tot realiteit enkel een formaliteit is, enkel een kwestie van een beetje tijd. Nochtans, toen antibiotica op de markt verschenen beweerde de medische autoriteit dat dit het einde betekende van infectieuze ziekten. Nu, bijna een eeuw later, verklaart de medische overheid dat infectieuze ziekten ‘aan een opmars bezig zijn’. De waarheid, uiteraard, is dat deze ziekten nooit verdwenen zijn! En aangezien antibiotica niet de voorspelde uitkomst heeft opgeleverd, hetgeen het van de kaart vegen van infectieziekten was, en aangezien de industrie wel wil voortgaan met de productie en verkoop van antibiotica, wordt de aandacht nu verschoven naar een ander onzichtbaar roofachtig iets, genaamd een virus. Nu kunnen we goedgemutst pandemieën uitroepen, veroorzaakt door een virus waarvan niemand ooit de compositie en werking kan aantonen. Ze kunnen ons dan blijven vertellen dat, aan de ene kant, antibiotica bacteriële en parasitaire infecties teniet doen, zelfs als een steeds toenemende weerstand de werking van de medicatie tegenhoudt, en dat, aan de andere kant, vaccins virale infecties tegenhouden, zelfs al zijn er steeds meer toenemende problemen met ernstige nevenwerkingen en veelvuldige uitbraken van ‘nieuwe’ virale infecties of van ‘gemodificeerde’ virale infecties. Er lijkt helemaal geen overwinning in zicht. Daarenboven is er een heropstanding van ‘oude’ bacteriële infecties.

Misschien is eigenlijk wel één van de grootste verwezenlijkingen van onze moderne tijd, niet eentje waar onze leiders het over hebben, de volledige controle die dit medische systeem heeft over de gehele bevolking. En we hebben het hier niet over één land of over één etnische groep. We hebben het over de gehele wereld, onafgezien van geloof, cultuur en huidskleur. Hoe is het mogelijk geworden dat wij, de mens, enkel geloven in één verklaring voor ziekten en voor het fout lopen van het leven? Dit zou dan betekenen dat we met zekerheid bewezen hebben dat al de andere theorieën over het leven verkeerd bleken te zijn.

In de moderne tijd lijkt het gemakkelijk om al datgene dat voorafgegaan is van de hand te doen als ‘primitief’. Het wordt zo voorgesteld alsof de mens toen wat verdwaasd stond rond te dolen in de natuur, zonder enig idee te hebben wat het leven eigenlijk is en hoe ze ook maar iets moesten klaar krijgen. Deze afwijzende houding wordt verder aangehouden, zonder blikken of blozen, bij het aanschouwen van uitzonderlijke verwezenlijkingen van de mens, waarvan sommige terug reiken tot in de oudheid. Terwijl onze moderne gebouwen met moeite honderd jaar overeind kunnen blijven worden we omringd door bouwwerken, gemaakt door mensenhanden, die al vele duizenden jaren recht staan. Sommige van deze structuren worden bestudeerd door onze wijsneuzen, die de handen door het haar wrijven en de woorden uiten, “We hebben geen idee hoe men dat heeft kunnen klaar spelen”. Van sommige van deze structuren zijn we zelfs met onze moderne technologie en kennis er niet in geslaagd om ze na te bouwen. We staan met de mond vol tanden als er gevraagd wordt hoe ‘primitieve’ mensen die hebben bereikt. Maar in plaats van toe te geven dat deze mensen misschien helemaal niet zo primitief waren als wij ze voorstellen, maken we ons moe aan het vinden van mogelijke andere verklaringen. – Misschien was de natuur toen helemaal anders. – Zij zullen wel duizenden slaven gebruikt hebben. – Wat soort maatschappij verzint de mogelijkheid dat iets buitengewoons bereikt kan worden enkel door de onderdrukking en vernedering van het eigen volk, door wreedheid en geweld? Moderne psychologen vertellen ons dat de enige manier om iets groots in de wereld neer te zetten is door beloning, niet door bestraffing en dwang. Misschien is dit van toepassing op de visie die we hebben op de geschiedenis van de mensheid!

Deze kleinerende houding naar de primitieven toe, de domme mensen, mensen zonder enige kennis, toont zich ook in de moderne versie van het gezondheidssysteem, de manier waarop we ziekten benaderen. Oude culturen, alsook de huidige natuurvolkeren, worden voorgesteld alsof ze op geen enkele manier met ziekten weten om te gaan. We vinden het belachelijk en tegelijkertijd bedroevend. Stel je voor, er was een tijd dat aderlating beschouwd werd als een waardevolle manier om ziekten te bestrijden! Hoe wreed is dat?! Gelukkig zal God het hen vergeven, want ze wisten niet beter. Als ik de vraag stel of de methode succesvol was dan zie ik het ongeloof in de ogen van de medici. Hoe kan een weldenkend mens zo’n vraag stellen? De waarheid is dat niemand mij ooit enig bewijs getoond heeft dat het niet de potentie heeft om iemand bij te staan in het herstel van bepaalde ziekten. Ik begrijp echter maar al te goed dat er geen nood is om zulke discussie te voeren want onze onderzoekers hebben wel betere dingen om handen. Zij zijn bezig met het ware.

Vind jij de volgende zaken ook vreemd?

Wanneer een arts jou vertelt dat het een zestal weken zal duren alvorens de antidepressiva echt beginnen te werken dan aanvaard je dat. Wanneer een arts jou vertelt dat de behandeling je nooit meer gezond gaat maken, zoals het geval is bij diabetes, hoge bloeddruk, hoge cholesterol, artrose, en andere gezondheidsproblemen, maar dat je met de behandeling voor de rest van je leven zal moeten blijven doorgaan, dan aanvaard je dat. Maar wanneer ik jou vertel dat het natuurlijke genezingsproces wat tijd nodig heeft, misschien een paar weken, om je volledig beter te maken, dan panikeer je na twee of drie dagen.

Wanneer een arts jou vertelt dat de behandeling je ziek zal maken, dat jij je heel slecht zal voelen, dan aanvaard je dat. Maar wanneer ik jou vertel dat het natuurlijke genezingsproces je mogelijks doorheen een zuiveringsperiode gaat brengen, wat misschien niet erg prettig zal zijn, dan geef je het op en je stopt ermee, want er zou wel eens iets fout kunnen zijn.

Wanneer een arts jou vertelt dat je ziekte niet genezen kan worden maar wel onder controle gehouden, dan aanvaard je dat. Maar wanneer ik jou vertel dat het natuurlijke genezingsproces precies weet wat er nodig is om jou te genezen, om voor altijd van de ziekte af te geraken, dan werp je dat in de vuilbak als ‘een primitief bijgeloof’.

Maar ja, ik ben dan ook geen arts!

Of ben ik dat wel? Maakt het een verschil uit dat ik een medisch diploma bezit en dat ik meer dan achttien jaar als arts actief ben geweest? Het zou een verschil uitmaken als ik jou dezelfde verhalen vertel als de hele medische wereld. Als ik jou iets anders vertel dan betekent dit dat ik geen arts ben. Ik ben afgedwaald in een vroegtijdige dementie, in een staat van primitieve dwaasheid, in onwetendheid. Ik ben het noorden kwijt! De medische wereld kan en wil zich niet identificeren met domheid. Vandaar dat ik niet langer arts ben.

Ook al is de moderne geneeskunde nog maar nauwelijks tweehonderd jaar oud, mensen hebben deze aarde al voor miljoenen jaren bewandeld en ook al zien we hen als ‘primitieven’, verstoken van eender welke kennis, moeten zij toch ook geconfronteerd zijn met ziekten. Ik vind het moeilijk om aan te nemen dat zij dit volledig genegeerd hebben, dat zij zich hieromtrent nooit vragen gesteld hebben. Misschien hebben ze wel gedacht, ‘Oh, we wachten wel tot de moderne mens dit probleempje oplost’. Maar daartegenover staat dat, net als met de gebouwen, we bewijzen hebben dat ze inderdaad ernstig bezig waren met het leven en gezondheid. Nog straffer zelfs, ze ontwikkelden een theoretische, een filosofische, structuur van het leven, hetgeen leidde tot aanbevelingen die mogelijks zouden kunnen helpen met het ondersteunen van de gezondheid binnen de voorgestelde structuur.

Filosofie houdt zich bezig met de fundamentele vragen over zaken als het bestaan, de werkelijkheid, de rede en waarden. De I Ching (China) heeft voor duizenden jaren gediend als een filosofische taxonomie van het universum. - In een taxonomie worden mensen, dingen of artikelen in groepen en categorieën beschreven, onderverdeeld en geordend. – Het is een gids voor een ethisch leven, een handleiding voor heersers, en een orakel voor de toekomst van een individu en van de staat. Ayurveda (India) betekent ‘de wetenschap van het leven’. Ayurveda maakt deel uit van de Veda, een allesomvattend leerprogramma dat de mens, de natuur en de kosmos als één geheel beschouwt. Deze beide oude filosofieën zijn leidende beginselen voor het menselijke leven en de menselijke gezondheid, en eigenaardig genoeg verschillen ze niet echt in hun basisgegevens. Ze tonen een visie van de structuur van het universum, van de structuur van het menselijke leven, en ze suggereren op welke manier het evenwicht te bewaren tussen het individu en zijn of haar omgeving. Alles in één geheel! En er is iets heel eigenaardigs in dit alles. De gedocumenteerde Traditionele Chinese Geneeskunde alsook de Traditionele Ayurvedische Geneeskunde zijn respectievelijk zeven en tienduizend jaar oud en ze worden tegenwoordig nog steeds door een enorm grote groep mensen op de traditionele wijze gebruikt. En ook hierin ligt iets opmerkelijks. In tegenstelling tot onze moderne westerse geneeskunde, die beweert dat ze elke vijf tot tien jaar een behandeling moeten aanpassen vanwege nieuwverworven kennis, zijn deze oude behandelingsmethoden voor vele duizenden jaren onveranderd gebleven. Mensen vertrouwen op advies en behandelingsmethoden voor hun genezing en zij willen resultaten zien. Dus kan er maar één verklaring zijn voor de onveranderde traditionele methoden: ze dienen de mens uitstekend. Moest dit niet het geval zijn dan zouden de mensen deze methoden al lang de rug toegekeerd hebben of aanpassingen gemaakt hebben aan de originele inzichten. En zelfs in onze moderne tijd, waar er zoveel ‘wetenschappelijk’ bewijsmateriaal voor handen is, blijven de mensen vasthouden aan hun traditionele benadering van het leven, van gezondheid en ziekte, juist omdat het hen antwoorden biedt op hun fundamentele vragen. Er is dus nooit reden geweest om ingrijpende veranderingen door te voeren in de oude traditionele filosofische systemen, op welke het gezondheidsadvies gebaseerd is, omdat in ’t algemeen ze gelijk hebben en al de waarnemingen die mensen over een tijdspanne van vele duizenden jaren gemaakt hebben simpelweg de correctheid ervan bevestigen. Je kan het als ‘primitief’ of ‘bijgelovig’ van de hand doen, maar dat is enkel jouw opinie en iemand anders kan er een andere mening op na houden. Men kan echter niet ontkennen dat deze ‘oude’ mening al vele duizenden jaren onveranderd stand houdt.

De oude culturen hadden een appreciatie van wat het leven inhoudt, hetgeen hen richtlijnen gaf hoe ze het kunnen ondersteunen. Deze richtlijnen lijken indertijd heel erg nuttig te zijn geweest, zo nuttig zelfs dat niemand in vele duizenden jaren nood gehad heeft om deze filosofie ‘te herzien’, met als gevolg een aanpassing aan de richtlijnen hoe gezondheid te onderhouden. Dit staat in schril contrast met onze eigen geschiedenis van vele filosofieën en veranderende medische behandelingen.

Om je een idee te geven van hoe de overheersende gedachtenkronkels in de Westerse beschaving, telkens na een zeer korte tijd, zijn veranderd.

De Oude Filosofie: Deze periode omvat de filosofische tradities van de oude beschavingen, inclusief de Grieken, de Romeinen en de Indische filosofie.
De Middeleeuwse Filosofie: Deze periode omvat de filosofische ontwikkelingen in Europa tussen de val van het Romeinse Rijk en de Renaissance.
De Renaissance Filosofie: Deze periode kende een heropleving van de klassieke school en de ontwikkeling van het humanisme.
De Vroegmoderne Filosofie: Deze periode is gekenmerkt door de opkomst van de moderne wetenschap en de ontbolstering van het rationalisme en het empirisme.
De 19^de eeuw Filosofie: Deze periode zag de ontwikkeling van een variëteit aan filosofische strekkingen zoals het Duitse idealisme, utilitarisme en existentialisme.
De 20^ste eeuw Filosofie: Deze periode kende de opkomst van de analytische filosofie, de fenomenologie, het existentialisme, het poststructuralisme, en andere invloedrijke bewegingen.

Hier moeten we een aantal punten verduidelijken.

Voor zover het het Westen aanbelangt begint ‘de oudheid’ bij de Grieken (12^de tot 9^de eeuw v.Chr.), zo’n drieduizend jaar geleden, maar waar de echte wortels pas veel later terug te vinden zijn in het Romeinse tijdperk. Verschillende vroegere beschavingen (Sumeriërs, Akkadiërs, Babyloniërs, Assyriërs) in Mesopotamië worden niet vernoemd. Niet ‘oud’ genoeg?
De moderne filosofie is gebaseerd op de moderne wetenschap. Dit is opmerkelijk aangezien de definitie van filosofie is: het zich bezighouden met de fundamentele vragen over zaken als het bestaan, de werkelijkheid, de rede en waarden. Niets in deze definitie zegt dat dit een wetenschappelijke studie is in de zin zoals wetenschap gedefinieerd wordt.
Maar dit opent de weg naar een filosofie van ‘rationaliteit’ en van ‘analytisch denken’.
Als je kijkt naar filosofische onenigheden en discussies dan kom je er achter dat deze ontstaan uit een of meerdere van de volgende factoren: verschillende geloofsovertuigingen, vaagheid in taalgebruik, drogredenen, gissingen en mogelijkheden. Men kan dientengevolge ofwel de verschillende filosofieën, ontstaan uit verschillende geloofsovertuigingen en drogredenen, een gelijke waarde toekennen, ofwel bestudeert men het leven en het bestaan zoals het is en niet zoals sommigen zich inbeelden dat het is. Houd je aan de definitie van filosofie!

Moderne filosofie is opgedeeld in een aantal verschillende typen zoals de Renaissance filosofie, het Rationalisme, het Empirisme, de Politieke filosofie, het Idealisme, het Existentialisme, de Fenomenologie, het Pragmatisme. Dit leidt ons tot de conclusie dat wij, de moderne tijd, geen filosofie bezitten over de natuur van de realiteit, over de natuur van het bestaan. We hebben vele verschillende meningen hieromtrent maar het Westen heeft geen theoretische verklaring voor het leven, voor het bestaan. Er bestaat zelfs zoiets als ‘de filosofie van geneeskunde’, wat gedefinieerd wordt als ‘het vakgebied dat reflecteert op de grondslagen en de praktijk(en) van de geneeskunde’. Een filosofisch vakgebied binnen de geneeskunde! Een filosofie die ingedijkt wordt door wetenschap. Verder mogen we ook niet uit het oog verliezen dat de medische autoriteiten beweren dat ‘de medische wetenschap’ verschilt van de wetenschap, er los van staat. Wetenschap wordt gedefinieerd als: ‘de systematische studie van de structuur en het gedrag van de fysische en natuurlijke wereld door middel van observatie, experimentatie, en het testen van theorieën’. Dus, de wetenschap bestudeert de fysische, de natuurlijke, wereld en filosofie is de studie van kennis en van het bestaan zelf. Laat dit duidelijk zijn. Wetenschap bestudeert het bestaan niet. Het bestudeert enkel de fysische manifestatie van het bestaan. Vandaar dat het onderzoeks- en denkkader van filosofie veel ruimer is dan dat van wetenschap. Maar in het Westen heeft wetenschap het filosofisch denken en de filosofische studie gegijzeld en gekneveld. Vanaf dat moment heeft het Westen de mogelijkheid op een breder zicht op het leven als geheel verloren en werd de taak van de wetenschap om bewijzen te zoeken voor een filosofisch concept van het bestaan, zoals zich dat manifesteert, opgegeven. Wetenschap is een methode, een werkprotocol, om de filosofische ideeën die wij over het leven aanhouden ofwel te ondersteunen ofwel te verwerpen op basis van bewijsmateriaal. De vraag die gesteld wordt aan de wetenschap is: Past de fysieke realiteit die wij ervaren in het filosofische concept waarin wij geloven?

En dat is precies wat de oude culturen gedaan hebben. Ze hebben een theorie ontwikkeld over het leven, over het bestaan, en zij hebben hun observaties van de fysieke werkelijkheid, die zich aan ons manifesteert, daar in gepast. Eens je het correct hebt gedaan dan blijft het correct, omdat de natuur over tijd het nooit anders zal doen. Alles dat wij, met z’n allen, observeren past in die realiteitsvoorstelling van het leven. Onze waarnemingen moeten het filosofische concept waaraan we vasthouden bevestigen. De moderne geneeskunde heeft zich in een machtspositie gewrongen door er op aan te dringen dat het filosofische concept moet verklaren wat de medische wetenschap voorstelt. We hebben de moderne geneeskunde toegelaten om alles onderste boven te keren. Het begint bij het bewerkstelligen dat de filosofie antwoorden moet bieden op vragen die specifiek door de wetenschap gesteld worden. Dan verdelen ze de wetenschap in verschillende afgescheiden gebiedjes, elk met hun eigen werkdomein. En dan is het algemeen concept van een begrijpen van het leven, van de natuur, van de kosmos, volledig weg. Het is allemaal opgedeeld in verschillende ‘vakgebieden’ van onderzoek en niemand is nog bezig met het algemene concept. En dus wordt filosofie ook opgedeeld in kleine goed afgebakende takken, die elk druk bezig zijn met een verklaring te zoeken voor allerlei voorstellen, komende van de medische wetenschap, over wat het leven nu eigenlijk is. Door de zogenaamde wetenschap te verheffen tot de ultieme waarheid, waar elk ander aspect van het leven voor moet wijken, dwingt men al het andere, inclusief de filosofie, om zich binnen het wetenschappelijk kader te wringen. Wetenschap heeft altijd gelijk, zoals de medische wetenschap ons dat voorhoudt.

Dit betekent dat de medische wetenschap altijd de bovenhand moet krijgen en dat persoonlijke waarnemingen waardeloos zijn in termen van gezondheid en ziekte. Men kan ons nu vertellen dat wat we niet kunnen waarnemen, niet kunnen zien of op geen enkele manier kunnen opmerken, een voortdurende bedreiging vormt voor onze gezondheid, en dat de schade die we zelf waarnemen helemaal niet gevaarlijk is. Als jij de arts vertelt dat jouw lichaam zich verzet tegen de behandeling dan zal hij alle middelen aanwenden om de afstoting te omzeilen. Hij heeft gelijk, de natuur heeft ongelijk. Als jij de arts vertelt dat de oude medicatie die je nam goed werkte en de nieuwe, waarvan gezegd wordt dat het net hetzelfde is, je een misselijk gevoel geeft dan zal hij je vertellen dat de nieuwe medicatie beter is omdat onderzoek dat uitgewezen heeft. Hij heeft gelijk, de natuur heeft ongelijk. Als jij de arts vertelt dat jouw knie spontaan is opgezwollen, warm werd en pijn doet wanneer je beweegt dan zal hij je vertellen om het af te koelen en te blijven bewegen. Hij heeft gelijk, de natuur heeft ongelijk.

Een raad van een ontaarde arts aan al de andere artsen: ‘Luister naar de patiënten in plaats van naar de industrie’.

De medische autoriteit geeft grif toe dat ze niet weten hoe het leven functioneert. Ze zijn bezig met dit te onderzoeken! Ze hebben geen filosofische context van waaruit hun denken gestuurd wordt. Ze volgen de ‘biologische wetenschap’. Ze vertellen ons dat hun onderzoek meer en meer geheimen van het leven aan hen prijs geeft. Dit is onderzoek dat zij verrichten binnen de beperkte velden die ze zelf hebben opgezet en beheren. De resultaten vanuit het ene veld betekenen niets in een ander veld. Laboratoriumonderzoek wordt hoger aangeschreven dan de waarnemingen die men in de consultatiekamers van de artsen maakt. Als bepaalde chemicaliën in een laboratoriumproef een specifiek effect lijken te hebben op hersencellen, bijvoorbeeld een verhoogde productie van specifieke neuropeptiden, dan gaan de geteste chemicaliën je met zekerheid minder depressief laten zijn. En erger nog, wanneer klinische observatie aantoont dat depressieve mensen die die bepaalde medicatie innemen een hoger aantal zelfmoordpogingen ondernemen dan diegenen zonder die medicatie, dan is het voor hen enkel iets dat ze in het oog gaan houden. Het zet hen niet aan om het geheel te herzien, omdat het laboratoriumonderzoek het meest doorslaggevend is. Als het ene laboratorium resultaten verkrijgt waar ze over opgewonden geraken en een ander aantoont dat het potentieel gevaarlijk is, dan wordt dit laatste onderzoek genegeerd. De uitleg is dan dat zulke laboratoria hun onderzoek niet ‘correct’ hebben uitgevoerd.

Maar als je niet weet hoe het leven functioneert, als je enkel maar op theorieën kan steunen, op ‘de filosofie van geneeskunde’, hoe kan je dan weten wat iemand z’n gezondheid gaat verbeteren en wat het gaat verslechten? Wanneer men informeert naar de oorzaak van een specifieke ziekte dan is het antwoord van de arts heel dikwijls, “Dat weten we niet”. Geen probleem. Ik verwacht ook niet dat men alles weet over het leven. Maar dan volgt er iets eigenaardigs. “Maar we hebben er wel een behandeling voor”! Hoe kan je een effectieve behandeling hebben als je niet weet wat de ziekte veroorzaakt heeft? En hoe kan je me verzekeren dat deze behandeling de enige is die echt werkt en dat alle mogelijke ‘alternatieve’ behandelingen waardeloos zijn? Hoe weet je dat allemaal als je niet weet waar je het over hebt?

Het gebrek aan een algemene visie op het leven, de natuur en de kosmos betekent dat we geen kader hebben om alles in te passen, om aan onderzoek te doen, om alles te evalueren. Vele uiteenlopende meningen helpen hier niet bij. Vele uiteenlopende theorieën over het leven, verschillende filosofieën, geven aan dat we het niet weten. En wat nog interessanter is is het feit dat onze moderne maatschappij niet op zoek is naar een werkbaar kader. Men is tevreden om simpelweg alle meningen te aanvaarden als gelijkwaardige opties. Het gaat zelfs zo ver dat men niet toelaat om kritisch te zijn en een bepaalde mening met feiten en observaties onderuit te halen, of aan te tonen dat eenvoudige waarnemingen en ervaringen niet verklaard worden. Meer zelfs, wat men niet toestaat is te wijzen op het feit dat medische wetenschap niet gescheiden kan worden van wetenschap. Ofwel is een werkmethode wetenschappelijk, en dat houdt in dat je rekening houdt met alles dat al ontdekt is, ofwel is het dat niet. Ofwel gebruik je een wetenschappelijke methode voor je onderzoek, dat gericht is op het ontkrachten van een theorie, of je gebruikt een onderzoeksmethode om te proberen een theorie te bewijzen. Dit laatste is een niet-wetenschappelijke werkwijze. De mensheid een algemeen concept over het leven ontzeggen zorgt voor verwarring en een scheiding tussen de ervaringen van het individu en het begrijpen van deze ervaringen. Als je niet begrijpt wat jou is overkomen dan word je verward, maar nog belangrijker, dan word je bang. Je bent dan voortdurend het slachtoffer van ‘pech hebben’. Als je niet weet uit welke hoek het gevaar kan komen, als je niet weet hoe gevaar er echt uit ziet, als je niet weet wat echt gevaarlijk is, dan is het enige dat je nog kan doen is bang zijn, altijd en telkens opnieuw.

Mensen die in gemeenschappen leven die volledig afhankelijk zijn van de natuur en de natuurlijke krachten observeren hoe het leven, hoe de natuur, is. Deze waarnemingen worden dan in elkaar gepuzzeld, door mensen, om een beeld te vormen van de natuur dat door mensen kan begrepen worden. Iedereen kan zijn eigen ervaringen en waarnemingen in het verhaal steken over de natuur, over het leven, in het verhaal dat hen verteld werd. Dit voorziet hen van een verklaring van het gebeuren en het staat hen toe om uit te pluizen hoe ze hier het best mee kunnen omgaan. En zolang het verhaal hun eigen ervaringen en waarnemingen verklaart is het een werkbaar gereedschap, een essentieel gereedschap in hun leven.

Wetenschap gaat over een gedetailleerde kijk nemen op deze individuele ervaringen om uit te vissen welke delen van het verhaal moeten aangepast worden, moeten veranderd worden naar een iets anders begrijpen van het leven, van de natuur. Vandaar dat het verhaal, het filosofische kader dat ons vertelt hoe het leven gestructureerd is en functioneert, op de eerste plaats komt en dat het de basis vormt waarop mensen reageren op de natuur der dingen. Wetenschap komt later om de verschillende aspecten van dat kader te verifiëren en om duidelijke misvattingen eruit te verwijderen.

En dan moeten we de vraag stellen: ‘Wat is jouw verhaal over hoe het leven gestructureerd is en functioneert?’ Een antwoord is essentieel als je ook maar wilt beginnen met te begrijpen wat jou is overkomen. Zo’n begrijpen is absoluut noodzakelijk voor jou om op een gepaste manier te kunnen reageren op de natuur, op het leven zoals het zich voordoet. Het is dit begrip dat je verandert van ‘een slachtoffer’ in ‘een medeschepper’. Eens je een concept hebt, gebouwd op wat je geleerd hebt, dan ben je in staat om bepaalde dingen die op je afkomen ‘te voorspellen’. Weten hoe iets functioneert, stelt je in staat om bepaalde onvermijdelijke consequenties te voorzien. Het laat je ook toe om een onderscheid te maken tussen ‘echt’ gevaar en gevaar dat voortkomt uit onwetendheid en angst. Wat er volgt is een consequentie van wat er nu aan het gebeuren is. Als je niet weet hoe het ene met het andere in verband staat dan ben je blind voor de toekomst en angstig voor wat je niet op je af ziet komen.

Om jouw persoonlijke ervaringen te kunnen evalueren heb je een standaardsysteem nodig, een geheel van overtuigingen, waarmee je de ervaring tegen het licht kan houden. Zonder evaluatiesysteem kan je niet echt iets leren. Dan blijf je ofwel steeds opnieuw verbaasd kijken naar wat er gebeurt ofwel blijf je volhouden dat het ene juist moet zijn en de ervaring zelf niets betekent, enkel ‘toeval’ is, enkel ‘pech hebben’. Een evaluatiesysteem is het geheel aan overtuigingen aangaande wat het leven is en hoe het leven verloopt. Eén geheel aan overtuigingen. Men moet een idee hebben over wat het leven is en hoe het werkt en dat doet dan dienst als jouw standaardsysteem. Op deze manier kan men er achter komen wat correct lijkt aan jouw overtuigingen en wat aan aanpassing toe is. Over een langere tijdsperiode leert men om z’n ideeën dichter te laten aanleunen bij de realiteit. Maar alles begint bij het hebben van een idee over het leven. Traditioneel komen zulke ideeën uit de religie en de filosofie. Maar hoe meer gefragmenteerd deze geraken en hoe minder impact we toelaten dat deze op ons leven hebben hoe verwarder we geraken en hoe los geslagen wij als individuen worden. Wanneer een groep mensen, een samenleving, erop aandringt dat alle ideeën evenwaardig zijn en dat we best ons niet aan één ervan vastklampen dan verwijderen we het evaluatiesysteem dat we nodig hebben om meer te kunnen leren over het leven. Daartegenover staat dat een wetenschapper binnen een theorie, een overtuiging, werkt en dat hij, binnen die overtuiging, alle ervaringen blijft afwegen en evalueren. Vandaar dat binnen een groep de mensen moeten bepalen wat hun idee is over wat het leven is en hoe het werkt en zij moeten hun leven opbouwen rond die overtuiging. Sta anderen toe om er een andere opinie op na te houden maar blijf je eigen zoektocht volgen op basis van dat ene geloof, die ene filosofie, die ene religie. Alles door elkaar gooien plaatst het leven van de mens op drijfzand.

In plaats van te blijven bekvechten over wie er nu wel of niet gelijk heeft zouden we ons ook kunnen bezig houden met het observeren van de natuur, het observeren van de realiteit van het leven. Gestoeld op wat we zelf ervaren en waarnemen kunnen we een verhaal construeren over hoe het in mekaar zit. Om zo’n verhaal op te bouwen kunnen we ons behelpen met een kader dat in het verleden al in mekaar is gepuzzeld en we werken binnen die overtuiging. Het is echter absoluut noodzakelijk dat alle andere theorieën, meningen, door zo één groep mensen aan de kant geschoven worden. Binnen de groep moet iedereen het eens zijn over de basisstructuur van het verhaal zodat de groep, als één geheel, hun ervaringen samen kunnen evalueren.

Enkel door te weten hoe de natuur werkt zijn we in staat om correcte beslissingen te nemen over onze toekomstige acties om het leven te ondersteunen, om onze gezondheid te ondersteunen. Bestudeer de natuur zoals jij die ervaart en ben je ervan bewust dat mensen dit gedaan hebben sinds hun komst op aarde. Dus wees gerust dat geen enkele van jouw gedachten of visies echt origineel is. Het heeft de revue allemaal al gepasseerd. Het is allemaal al gebruikt geweest. En als je sneller tot een verhaal wilt komen dat je kan gebruiken dan kan je bestuderen wat anderen ontdekt hebben in hun studie van de natuur. Je kan potentieel studiemateriaal vinden dat tienduizend jaar oud is, maar onthoud dat hoe dichter de mensen bij de natuur leven hoe meer waarheid je gaat vinden in hun ervaringen en evaluaties.

Tot slot, als individu moet je niet alle verschillende ideeën over het leven, over de natuur, over de mensheid, in overweging nemen om in jouw leven ‘geïntegreerd’ te worden. Het is daarentegen essentieel, voor je gezondheid en voor het evenwicht in je leven, dat ieder mens een manier van leven kiest en dat omkadert door een geheel van overtuigingen. Dan zou dit individu moeten kunnen leven in een groep van mensen die essentieel in hetzelfde geloven en die groep moet alle storende invloeden, ‘vreemdsoortige’ ideeën, buiten houden. Waar je ook begint aan je leerproces, door continue je eigen ervaringen te evalueren tegenover de overtuigingen die je meedraagt zal je altijd in staat zijn om te leren, om je kennis over het leven en de natuur uit te breiden.

Door de verwijdering van het evaluatiesysteem en er uitdrukkelijk op aan te dringen dat ieder persoon zich altijd moet openstellen voor alle ‘mogelijkheden’ wordt het onmogelijk om een bepaald pad in het leven aan te houden. Vandaar dat men dan geen vooruitgang kan maken, dat men niets bijleert. Een maatschappij zonder uitgebreide richtlijnen over wat te geloven in het leven is gevuld met ongeschoolde individuen. Je bent enkel geschoold wanneer je een specifiek curriculum afwerkt en dan uittest wat je geleerd hebt tegenover de werkelijkheid van het leven.

Waar denk je dat het leven om draait? In welke richting evolueert de natuur? Wat is er het uiteindelijke doel van? Waarom zijn wij hier? Wat is de natuur van plan met de mensheid?

Geen idee? Dan is er in je leven dringend nood aan wat vaste grond onder je voeten. Als je geen idee hebt wat je hier aan het doen bent dan dobber je maar wat rond in een omgeving die je niet begrijpt. Als je niet weet waar je bent en je herkent geen enkele oriëntatiepunten dan heb je geen kans om je weg terug naar huis te vinden. En als jij je weg naar huis niet kan vinden dan ben je constant bang en verdwaald. Jouw systeem zal voortdurend aan zichzelf twijfelen, zal verward zijn, en dat zal je ziek maken. Richting en doel in het leven zijn essentieel voor gezondheid en evenwicht.

De natuur is niet willekeurig. Het volgt een patroon van reactieve antwoorden, een patroon dat aan de grondslag ligt van de natuur zelf. Elk deeltje van de natuur is gebouwd op dit patroon. De mens maakt deel uit van de natuur en dus is ook ons bestaan gebouwd op ditzelfde patroon. Aangezien onze bewuste geest nog maar begonnen is aan het leerproces aangaande de natuur en het leven kunnen we niet juist weten hoe dit patroon eruit ziet. Maar om dat uit te vinden hebben we nood aan een ‘mogelijk’ blauwdrukvoorstel voor zulk patroon, gebaseerd op wat we tot nu toe geleerd hebben. Dan kunnen we die overtuiging meenemen, voorspellingen doen gebaseerd op dat plan en evalueren wat het resultaat is door het te vergelijken met de werkelijkheid die de natuur ons toont. Zonder zo’n bewust blauwdrukvoorstel over waar het leven om draait hebben we niets om onze ervaringen te beoordelen. Zonder zo’n bewust blauwdrukvoorstel hebben we geen plan om uit te voeren en geen vooropgesteld resultaat om te evalueren.

En eens temeer, het gaat niet over wie wel of niet gelijk heeft. Het gaat over het maken van duidelijke keuzes over waar jij gelooft dat je naar toe gaat, over wat jij gelooft waar je mee bezig bent. Als je een lijn volgt in het leven dan kan je de waarde van de weg die je bewandelt evalueren, wat je dan kan afwegen tegen de richting die het leven, de natuur, je toont, de plek waar jij je werkelijk bevindt. Op die manier kan jij de weg naar ‘huis’ terugvinden. Jouw keuzes, jouw ervaringen, jouw evaluatie, in tegenstelling met het blindweg volgen van wat al die anderen beweren. Duizenden stemmen die allemaal advies uitbazuinen. Duizenden vingers die allemaal in verschillende richtingen wijzen. En men heeft jou verteld dat ze allemaal gelijk hebben en dat je er geen nota van mag nemen.

We hebben allemaal nood aan een filosofie in het leven, een religie, een overtuiging, die ons leven op een bepaald spoor zal zetten. Enkel door te weten welke richting jij gekozen hebt ben je in staat om jouw persoonlijke ervaringen te gebruiken om een vooropgesteld resultaat te vergelijken met het reële resultaat. Dat zijn de essentiële richtingaanwijzers die we nodig hebben om ons leven aan te passen in de richting van het patroon dat de natuur hanteert.

Bezorg je leven stevige fundamenten, met een mentale stabiliteit. Steek je neus vastbesloten één richting uit. Voeg de daad bij het woord. Wijk niet af. Loop je neus achterna. Volg je intuïtie. En bekijk openhartig wat de natuur je toont dat het resultaat is van het pad dat je gekozen hebt, van de overtuiging die je hebt in het leven.

Vermijd het drijfzand van de moderne tijd.

Augustus 2024