Wie ben ik?
Verwarring heerst in het Rijk der Onwetendheid
Patrick Quanten
De mensheid is volledig in de war. Ik geloof echt niet dat we nog meer verloren kunnen lopen in het leven dan we op dit moment doen. En aangezien de rest van de natuur geen tekenen vertoont van verwarring moet ik concluderen dat de reden voor de verwarring in de mensheid binnen eigen rangen te vinden is. We kunnen ofwel de laag van de bevolking waaruit deze verwarring is ontsproten opgraven en in de schijnwerpers plaatsen ofwel kunnen we ons concentreren op het aanbieden van een kaart die de mens helpt om z’n eigen weg terug te vinden naar de waarheid. Ik heb geen behoefte om iemand de schuld te geven. En tegelijkertijd, of een individu zichzelf uit de duisternis weet te hijsen of niet ligt ook niet in mijn macht. Ik kan enkel mijn eigen niet-verwarring delen met wie bereid is om het in overweging te nemen.
Hoe diep verward kan de mensheid zijn als het naar een penis kijkt en gelooft dat het een slecht gevormde vagina is die hersteld moet worden? Als we verward zijn over wat mannelijk en wat vrouwelijk is dan staren we in de afgrond van de meest fundamentele splitsing in de natuur. De eerste verdeling die er ooit plaatsvond is deze tussen yin en yang, tussen samentrekken en uitzetten, en het is deze splitsing die beweging creëert, de drijfkracht achter de hele creatie. En nu beweren we dat we niet weten wat mannelijk en vrouwelijk betekent. We zeggen dat er vele alternatieven moeten zijn. Wij, de mens, beweren dat, maar sinds wanneer is wat een mens beweert de waarheid?
Misschien helpt het ons om de natuur wat beter te onderzoeken en te kijken wat het ons toont.
Doorheen de hele creatie zien we deze splitsing tussen samentrekking, vastheid, aan de ene kant en uitzetting, losheid en verspreiding aan de andere kant. In levende organismen hebben we deze splitsing vrouwelijk en mannelijk genoemd, vanwege de duidelijke verschillen die opgetekend kunnen worden tussen een vrouwelijk exemplaar en een mannelijk exemplaar van eenzelfde soort. De verschillen liggen op het fysische vlak alsook op het mentale vlak. Dit is waar voor alle levende soorten organismen. Tot op de dag van vandaag heeft de mensheid daar geen enkel probleem mee gehad. Waarom zouden we ook, aangezien het altijd hetzelfde is in de ganse natuur?
En binnen beide groepen heerst er een grote verscheidenheid aan individuen, een verscheidenheid die we kunnen waarnemen in de fysische wereld alsook in de mentale constructie van individuele exemplaren. Dit is ook een normaal natuurlijk gegeven. Hoe ontstaat het en wat betekent het?
De mensheid, gevuld met een ‘oneindig’ aantal individuen, bestrijkt een spectrum van frequenties binnen het creatieveld. Op een gelijkaardige manier dat het visuele lichtspectrum een spectrum van frequenties bestrijkt binnen het universele spectrum. Net als met het visuele licht – in de natuur is alles hetzelfde – kent het menselijke spectrum verscheidene fundamenteel verschillende types van mensen (zeven om precies te zijn). Samen bestrijken deze verschillende categorieën van uitdrukking van het menselijke leven het volledige spectrum, hetgeen betekent dat er mensen zijn, binnen elk van deze groepen, die erg verschillen van wat algemeen beschreven wordt als eigenschappen van de groep zelf. Niet alle delen van het gele spectrum zijn zo geel als wat we voor ogen hebben wanneer we het over de gele kleur hebben. Aan de beide verste uiteinden van het gele spectrum zijn er delen die, alhoewel ze genoeg elementen bevatten om tot het gele spectrum te behoren, ook duidelijk andere karakteristieken bevatten. Het is dit dat het spectrum vervolledigt.
Binnen elke groep van mensen zijn er vrouwelijke en mannelijke uitdrukkingen. Dit splitst elke groep in twee delen. En opnieuw is het samen dat de vrouwelijk en mannelijke aspecten het hele spectrum van mogelijkheden bestrijken. Vrouwen hebben bepaalde eigenschappen die men gemakkelijk kan identificeren als zijnde verschillend van de mannelijke eigenschappen. Nochtans zijn niet alle vrouwen hetzelfde en zijn niet alle mannen hetzelfde. Dus is er ook binnen elk van deze groepen een heel spectrum dat alle mogelijkheden bestrijkt en dit spectrum bevat alle verschillen op een fysisch en mentaal niveau. Er bestaat geen ‘prototype’ van man of vrouw.
Wat zit er dan zoal in dit spectrum? Het bestrijkt het hele gamma van hoeveel vrouwelijk (yin) en hoeveel mannelijk (yang) een individu is in elk aspect van het leven. De fysische manifestatie toont in welke categorie de individuele uitdrukking valt (welke kleur het is), maar dat geeft nog ruimte aan een hele reeks van mogelijkheden van mentale uitdrukking. Elke mens is een manifestatie van een menselijk energieveld. Het is, zo zouden we kunnen zeggen, een vastgelegde vorm van mogelijkheden die beschikbaar waren binnen dat veld, zowel op fysisch (yin) als op mentaal (yang) vlak. Eens je de energie ‘vast’ legt, hou je het in een zeer enge frequentieband, een heel klein deel van het hele spectrum aan mogelijkheden om een mens te creëren. Dus, voor een individu, is de vrouwelijke uitdrukking van een mens een waaier van mogelijke manifestaties binnen het vrouwelijke deel van het gehele spectrum, hetgeen resulteert in een fysische manifestatie en op een gelijkaardige manier worden de mentale aspecten van deze vrouwelijke mens uitgedrukt. De mentale aspecten komen op zich ook voort uit een hele reeks van mogelijkheden, welke gaan van heel erg vrouwelijke aspecten tot veel meer mannelijke aspecten. Om een aantal voorbeelden te geven wat dat zoal kan inhouden kunnen we de volgende ‘types’ van vrouwelijke uitdrukking aanduiden. Je kan een fysisch zeer vrouwelijke vorm hebben met een heel erg vrouwelijke mentale ingesteldheid of je kan een zeer vrouwelijke vorm hebben met een gedragspatroon dat je eerder in mannen zult vinden. Deze laatste drukt zich uit in een meer mannelijke manier van denken, voelen en handelen. Je kan ook een fysisch minder duidelijk vrouwelijke vorm hebben met een heel erg vrouwelijke ingesteldheid of je kan een fysisch minder vrouwelijke vorm hebben met een gedragspatroon dat je meer in mannen zal terugvinden. En al wat er tussen zit. Al deze vormen zijn allemaal aspecten van het normale. Geen enkele is abnormaal, vreemd of speciaal.
In de natuur beslaan alle manifestaties samen het hele spectrum en drukt dat ook uit. Dit is absoluut noodzakelijk voor de evolutie. Het laat ook toe dat het spectrum zelf evolueert, zich aanpast aan de veranderende omstandigheden in een wereld rondom hen die ook evolueert. Aangezien elk puntje op het hele spectrum noodzakelijk is en aangezien geen puntje, geen enkele manifestatie, meer waarde heeft dan een andere bestaat er geen hiërarchie in de mensheid. Geen punt is belangrijker dan een ander punt voor zover het de natuur aanbelangt. Ze hebben allemaal een rol te vervullen. Ze hebben allemaal een doel in het leven.
Wanneer de mensheid beslist dat een bepaald type mens meer waarde heeft dan een ander dan ontkennen we de realiteit van de creatie. Wanneer mensen geloven dat een bepaald ras meer waarde heeft dan, uitverkoren is boven, een ander ras dan is deze verdeeldheid gecreëerd door de mens, niet door de natuur. Het is niet omdat een bepaalde groep mensen andere karakteristieken bezit, vergeleken met de meerderheid, dat deze eigenschappen een grotere waarde hebben in het menselijke bestaan. Het is enkel dat we ervoor kiezen om ze meer waarde toe te kennen. Het is niet omdat ik meer tijd nodig heb om een afstand van 40km te overbruggen dan een man die afkomstig is uit Afrika dat hij meer waarde heeft in het leven dan ik. Het is niet omdat sommige mensen meer academisch geschoold zijn dat ze meer waarde hebben in het leven. De mens kan beslissen om meer waarde toe te kennen aan bepaalde aspecten dan aan andere maar alle aspecten zijn nodig in het leven en zijn daarom evenwaardig, aangezien de mensheid er niet zonder kan.
Een vrouwelijke uitdrukking van een mens met een volledig vrouwelijke mentale ingesteldheid heeft niet meer waarde dan een vrouwelijke uitdrukking met een meer mannelijke ingesteldheid. Ze zijn verschillend maar evenwaardige uitdrukkingen van vrouwelijkheid. De mensheid zou, dien te gevolge, de ene uitdrukking niet meer mogen waarderen dan de andere, zelfs als het de verschillen duidelijk waarneemt. Daarnaast is er ook geen nood om een specifiek deel van het spectrum binnen de maatschappij ‘op te waarderen’. Er is geen nood om speciale voorrechten uit te delen aan specifieke groepen. De maatschappij moet enkel de verschillen aanvaarden als zijnde normaal en dat niet elk mens gecreëerd werd om aan alle aspecten binnen de gehele maatschappij te voldoen. Specifieke eigenschappen maken bepaalde mensen meer geschikt voor bepaalde posities in het leven dan anderen. Dit bestrijkt het hele spectrum. Wat de mensheid moet doen is elk individu waarderen voor de eigenschappen die zij bijdragen tot het geheel van het menselijke leven, de menselijke maatschappij. Waardeer het individu, hetgeen niet betekent dat je hen allemaal hetzelfde moet proberen te maken. Want ze zijn niet hetzelfde. Ze zijn niet gelijk aan elkaar. Ze zijn allemaal verschillend, en ze moeten ook verschillend zijn. De mensheid moet elk individu aanvaarden voor de specifieke combinatie vanuit het hele spectrum die hij of zij bijdraagt tot de mensheid. We moeten de persoon waarderen, niet de specifieke eigenschappen van die persoon.
Tegelijkertijd moet het individu de specifieke aspecten van het hele spectrum aanvaarden die vastgelegd zijn in zijn eigen specifiek systeem. Je bent wie je bent. Ongelukkig zijn met wie je bent toont een afwijzing van de aspecten die je manifesteert. Wanneer je een vrouwelijke fysische manifestatie bent met, wat in ’t algemeen aanzien wordt als een mannelijke mentale ingesteldheid, dan is dat het pakketje waarmee je in het leven staat. Je houdt misschien niet van de vorm van je dikke teen, de manier waarop je lever functioneert, dat jouw visuele capaciteit verschilt van anderen, dat jouw interesses in het leven anders zijn, dat jouw fysische vorm en capaciteiten veranderen wanneer je ouder wordt, maar het maakt allemaal een integraal deel uit van wie je bent. Proberen om het fysische te laten aansluiten met wat jij gelooft dat het zou moeten zijn gaat je leven niet verrijken. Het leidt je aandacht weg van de realiteit van het leven. Elk aspect van de manifestatie, zowel fysisch al mentaal, maakt een essentieel deel uit van wie je bent. En waarom is het aanvaarden van dit feit zo belangrijk?
Het leven gaat over leren. Het gaat over manieren vinden om te leven. De mensheid moet alle mogelijke informatie verzamelen over hoe we kunnen leven, in alle mogelijke omstandigheden. Mensen die geboren worden met wat wij ‘abnormaliteiten’ noemen moeten leren om daarmee te leven. Zij passen zich aan. Zij vinden manieren om de dingen die nodig zijn te doen, manieren die ik mij zelfs niet eens kan inbeelden. Waarom doen ze dat? Zou het niet eerlijker zijn ‘te eisen’ dat ze in de natuur gelijke rechten en mogelijkheden krijgen? Nu blijkt dat zoiets niet mogelijk is. En ongeacht hoe ver onze technologie nog zal ontwikkelen het zal altijd een onmogelijkheid blijven. Dit is nog duidelijker wanneer we het hebben over mentale ‘afwijkingen’ of handicaps. Al deze zijn niets anders dan delen van het gehele menselijke spectrum. En de mensheid moet al deze aspecten bestrijken om ervaringen op te doen die hen toelaten om als soort te evolueren. Dat is waarom we allemaal gehandicapt zijn. Als we perfecte mensen zouden zijn dan zou de menselijke soort geen reden meer hebben om te leren, om te evolueren.
Het leren van je persoonlijke lessen in het leven begint bij de aanvaarding van wie je bent. Door je ervaringen in het leven zal je zelfs beter begrijpen wie je bent, als je aanvaardt dat je in dit leven gestapt bent met bepaalde kwaliteiten en dat je andere kwaliteiten gewoon niet bezit. We zijn, in die zin, allemaal gehandicapt. We hebben tekortkomingen. En deze kunnen je leiden tot het wensen dat het anders was maar de werkelijkheid is dat ze zijn wat ze zijn. De aanvaarding dat deze specifieke eigenschappen jou gegeven zijn om een heel specifiek leven te leiden, met heel specifieke ervaringen, stelt je in staat om een manier te vinden om te leven, onder de omstandigheden zoals ze zijn. Dat is hoe we leren.
Gedurende onze vormingsjaren is het van groot belang dat we ondersteund worden in wie we zijn, niet in wie we zouden willen zijn. Als het ene been korter is dan het andere dan is dat deel van wie we zijn. Als de vorm van je lichaam je niet aanstaat dan is dat deel van wie je bent. Kinderen moeten begeleid worden om de waarde te leren kennen van wie ze zijn, om te weten dat het volledig normaal is om anders te zijn, om te weten dat al die verschillen allemaal leiden naar waardevolle levens. Geen enkel kind mag ondersteund worden in het idee dat het voorbestemd is om een miserabel of zelfs een onmogelijk leven te leiden tenzij we bepaalde aspecten van hun specifieke uitdrukking kunnen veranderen.
‘De vormingsjaren’ betekent jaren waarin de basis gevormd, gecreëerd, wordt waarop het kind z’n verder leven kan uitbouwen. Als deze basis het kind vertelt dat er fundamentele correcties moeten uitgevoerd worden om een goed leven te kunnen leiden dan zal het kind het daar verder mee moeten doen. Het kind begint dan aan een zoektocht om te corrigeren wat het gelooft dat z’n leven onmogelijk maakt. We vertellen het kind dat het de macht heeft om de natuur om te buigen, hetgeen een leugen is. We vertellen het kind dat wat het gelooft waar te zijn ook effectief waar is, hetgeen absolute onzin is.
Mensen moeten elk verschil dat hen onderscheidt van een ander aanvaarden en waarderen. Elke mens heeft kwaliteiten die gewaardeerd moeten worden, in de eerste plaats door henzelf en dan door anderen. Er bestaat geen gelijkheid binnen het menselijke spectrum omdat elk punt van het spectrum anders is dan alle andere punten. Nochtans heeft elk leven een fundamenteel recht op leven, zelfs als niet elke gemeenschap alle soorten levens kunnen ondersteunen. Elk leven heeft een fundamenteel recht op leven maar elk leven moet leren waar de limieten van een gemeenschap liggen. Een gemeenschap moet een individueel leven ruimte bieden voor zover dit niet de gehele gemeenschap uit elkaar doet vallen. Geen enkele gemeenschap mag gedwongen worden om een individueel leven die ruimte te bieden, en elk individueel leven moet leren hoe het zich kan aanpassen om deel uit te maken van de gemeenschap waarin het wil leven. Het individu leert van deze interactie en de gehele gemeenschap doet hetzelfde. De limieten, zowel van het individu als van de gemeenschap, moeten erkend en gerespecteerd worden. Niet vergeten dat het individu een recht op leven heeft, maar de gemeenschap heeft een even groot recht om zichzelf te handhaven. Dat recht opeisen, of het nu gaat over het individu of de gemeenschap die de eis stelt, is een rampscenario omdat een geforceerde en opgelegde samensmelting enkel zolang stand houdt als de kracht die hen samen houdt groot genoeg is. Ergens in de toekomst zal dit tot ontploffing komen aangezien er geen evenwicht is, geen innerlijke vrede, die hen verbindt. De enige samensmelting tussen een individu en een gemeenschap met enige waarde is er een waar er aan beide kanten voordelen uitkomen.
Leer jezelf kennen, in plaats van uit een catalogus te kiezen wat je zou willen zijn.
Leer een leven te bouwen gebaseerd op wie je bent, in plaats van wie je zou willen zijn.
Leer je mentale uitdrukking harmonisch te koppelen aan de fysieke uitdrukking.
Vindt jezelf door het waarnemen en de studie van je Zelf. Enkel door jezelf te vinden zal je in staat zijn om vrede in je leven te vinden. Het leiden van een evenwichtig leven kan enkel gebeuren wanneer je weet wie je bent en wat jouw plaats is in het spectrum van het leven.
Januari 2023