Verbannen of Omarmen
Patrick Quanten
De waarneming dat gedurende de laatste paar decennia de extremen in onze maatschappij meer aan het licht gekomen zijn en ons leven veel meer kleur gegeven heeft nodigt ons uit om eens te kijken wat daar achter steekt. Telkens wanneer een specifieke energie zich uitbreidt is het wijs om te onderzoeken waar het zich aan voedt, in welke grond zijn wortels geankerd zitten. De reden waarom de verschillen tussen mensen naar de oppervlakte geduwd worden, in ons bewustzijn terechtkomen waar het tot confrontaties leidt, is op de eerste plaats te wijten aan het feit dat het gaat om natuurlijke verschillen. We zijn niet allemaal hetzelfde. We zien het leven niet allemaal op dezelfde manier, zelfs als we allen burgers zijn van hetzelfde land of als we allen volgers zijn van hetzelfde geloof. En de tweede meest opmerkelijke reden is het feit dat we minder tolerant geworden zijn voor deze verschillen. Het lijkt er op alsof we een dwang hebben om ze een etiquette te geven, om een groot bord op te hangen: “Wees voorzichtig. Gevaar”. Als menselijke verschillen natuurlijk zijn en ze altijd bestaan hebben, waarom zijn ze dan nu plots een probleem voor ons geworden? Misschien heeft het iets te maken met hoe we omgaan met onze verschillen? Laat me je een aantal voorbeelden geven zodat je kan zien wat ik bedoel.
Er bestaan rokers en niet-rokers onder de bevolking. De regering beslist dat roken slecht is voor de gezondheid van de bevolking. De rooklobby verdedigt zich door, terecht, te beweren dat er geen definitief wetenschappelijk bewijs bestaat dat er een correlatie is tussen specifieke ziekten en het inhaleren van tabaksrook. Ze zeggen zelfs dat het kan bijdragen tot het kalmeren van de zenuwen en tot een betere ontspanning van het zenuwstelsel. Twee tegenovergestelde meningen die, tot voor kort, resulteerden in een maatschappij waar beiden naast mekaar bestonden en openlijk met elkaar omgingen. De regering, zich vastpinnend op het idee dat rook een monsterachtige moordenaar is, een levensgroot gevaar voor elke mens betekent, beslist om al het roken te verbieden. Rokers staan nu gebrandmerkt als ‘een gevaar voor de maatschappij’ en ze moeten verwijderd worden uit die maatschappij. Ze worden verdrongen uit restaurants en cafés, uit alle openbare plekken, zelfs uit openlucht spoor- en busplatformen. Ze mogen enkel nog op straat roken, maar dan enkel op plaatsen waar mensen niet bijeenkomen. Nu wordt deze groep van gewone brave burgers met de vinger gewezen en geïsoleerd van de rest van de gemeenschap. Terwijl vrienden en familieleden gezellig met elkaar zitten te keuvelen op restaurant of in ’t café staan zij samengetroept buiten in weer en wind en in de vrieskou een sigaretje te roken. De regering heeft hen verbannen uit plaatsen waar ze voorheen wel welkom waren en heeft hen naar buiten gedreven als melaatsen, weg van de rest van de maatschappij. Dit had men ook anders kunnen benaderen.
Als je ervan overtuigd bent dat de aanwezigheid van iemand anders jouw gezondheid of jouw leven in gevaar brengt en je bent ervan overtuigd dat je op geen enkele manier samen verder met die mensen kan leven dan zou het verstandig zijn om je te realiseren dat niet iedereen het met jou eens zal zijn. Jij bent overtuigd, maar niet noodzakelijkerwijs ieder ander in de gemeenschap. Misschien zijn sommigen wel nog gelukkig in de nabijheid van deze andere mensen, de ‘gevaarlijken’. Waarom zorgt een bezorgde regering, bezorgd voor het welzijn van alle burgers en verkozen door alle burgers als vertegenwoordigers van alle inwoners, niet voor alle burgers? Waarom worden er geen plaatsen gecreëerd voor rokers en plaatsen voor niet-rokers? Waarom geen decreet uitvaardigen dat, juist omdat bepaalde mensen bang zijn omdat contact met een rookomgeving slecht zou zijn voor hun gezondheid, mensen die openbare plaatsen uitbaten zoals winkels, restaurants, cafés en zo meer duidelijk moeten aangeven wat hun persoonlijk standpunt is ter zake? Elke eigenaar of uitbater van zo’n ruimte kan dan zelf beslissen wat ze willen geloven en mogen dan ook leven volgens hun overtuiging. In zulk scenario zullen er cafés zijn waar de eigenaar beslist heeft geen roken toe te laten in de door hem beheerde ruimte en er zullen cafés zijn waar rokers wel welkom zijn. Wanneer deze informatie duidelijk ter plekke wordt aangegeven dan kan de klant en elke burger een geïnformeerde keuze maken.
Ik weet dat het aanstootgevend was voor een café of restaurant om een bordje aan de deur op te hangen met de woorden ‘Kleurlingen niet welkom’, maar tenminste was het een eerlijke mededeling. Het is geen bedreiging; het is een communicatiemethode. Het zijn woorden die ons informeren over een bepaald aspect van het leven zoals het beleefd wordt binnen in dat specifieke plekje. We aanvaarden wel mededelingen op andere plaatsen die ons zeggen ‘Geen honden toegelaten’ of zelfs ‘Geen kinderen’, zoals we tegenkomen in bepaalde hotels. Waarom voelen we ons nu niet beledigd? Wanneer jij je beledigd voelt door een mededeling dan is dat omdat jij ervoor gekozen hebt om je beledigd te voelen. Dit soort mededelingen is niet beledigend omdat het geschreven is in heel eenvoudige woorden en het niet krenkend of aanvallend is, enkel informatief. Het geeft je informatie over de situatie vanaf het punt waar de mededeling openbaar gemaakt wordt, net zoals andere bordjes die ons informeren over een ‘gevaarlijke’ hond achter het hek of een nota dat ons waarschuwt voorzichtig te zijn omdat iets ‘heet’ is. Zo’n bordje, zoals ‘geen rokers aub’ op de deur van een café, wil enkel zeggen dat de eigenaar een bepaalde mening heeft over het onderwerp van de boodschap en dat hij jou daarvan op de hoogte wilt brengen omdat hij/zij die specifieke ruimte beheert. Een bordje boven een deur dat zegt ‘Bakker’ informeert je over wat je zal vinden wanneer je naar binnen gaat. Hetzelfde geldt voor een bordje met het woord ‘Slager’. Wat gaan we doen wanneer de vegetariërs zich beledigd voelen door zo’n bordje? Gaan we, als gemeenschap, alle slachters verbieden omdat sommige mensen zich beledigd voelen door woorden op zo’n bordje? De mededeling is een informatie voor de medeburgers, niets meer. Dus nu zijn we aanbeland op het punt van: Mogen we onze eigen opinie hebben en deze uitdrukken?
Het opdringen van één opinie op een groep mensen, welke per definitie een grote variëteit aan opinies in zich draagt, gaat ervoor zorgen dat sommige meningen in een hoekje gedrongen worden. Ze zullen niet verdwijnen, enkel omdat je het beleefd vraagt. Wanneer opinies niet meer getolereerd worden dan verhuizen ze naar een donker hol, waar ze verzuren en liggen te wachten tot ze verlost worden door de uitzonderlijke kracht die ze over tijd vergaard hebben. Het conflict treedt dan als een explosie naar buiten. Als je de diversiteit van de mens niet toelaat dan ben je bezig met bepaalde levensvormen te vernietigen en dit zal een hevige tegenreactie teweegbrengen van die levensvormen, gericht tegen de onderdrukkende kracht. Dit gebeurt omdat dit de natuur van de natuur is. Laat me je een paar voorbeelden geven van hoe dit in zijn werk gaat.
Er zijn mensen die geloven dat we moeten ophouden met het verbranden van olie, gas, hout, in feite ophouden met gelijk wat te verbranden. Dan zouden we het verbanden van iets illegaal kunnen maken en we kunnen dan de zwaarst mogelijke straf opleggen aan al wie de wet overtreedt. Laten we duidelijk zijn dat we geen enkele omstandigheid tolereren waarin het verbanden van iets aanvaardbaar zou zijn. Geen excuses meer. Het wordt hoogtijd dat mensen de noden van de planeet in acht nemen en ieder individu die zich hier niet bij neerlegt gaat de toorn van de overheid voelen, niet van de planeet maar van de mens die zich het recht toegeëigend heeft op ‘de’ waarheid. Dit betekent nu dat grote gebieden op de planeet waar mensen een overvloed aan hout hebben, en gehad hebben voor miljoenen jaren, zij zich niet langer kunnen verwarmen of hun voedsel kunnen koken. Zij worden gedwongen om elektriciteit te kopen. Grote gebieden die hun boterham verdienen door de ontginning van olie of steenkool moeten ophouden met werken, moeten hun handel stop zetten en windturbines en zonnepanelen kopen. Dat is het equivalent van de inwoners van een vissersdorp te verbieden om nog vis te eten. Stop de visserij. Stop met te voorzien voor je gezin en koop vlees.
We zouden willen vergeten dat elk menselijk gedrag een ondergrond heeft, een geschiedenis. Er bestaan redenen voor alles wat we doen, en het is inderdaad zo dat bepaald gedrag op lange termijn betere resultaten oplevert dan ander gedrag. De waarheid is echter dat we niet in staat zijn om te oordelen omdat we niet kunnen (niet willen) zien welk effect de daden van vandaag op onze toekomst zullen hebben. Het vergelijken van wat we al een eeuw lang hebben kunnen waarnemen met iets dat we pas een paar jaar doen is appelen met peren vergelijken. Maar laten we terugkeren tot de gedachtelijn van het opdringen van één bepaald gedragspatroon op een ganse populatie.
Stel je voor dat de vegetariërs de macht grijpen in het land en dat zij beslissen dat niemand nog vis of vlees mag eten. Zij geloven dat het slecht is voor je gezondheid en om de gezondheidszorg niet in het gedrang te laten komen door overbelasting van zovele zieken worden vleesgerechten verbannen uit alle restaurants en eethuizen, maar ook uit privaat woningen. Dus in plaats van mensen toe te laten om het restaurant of eethuis te voorzien van een duidelijke boodschap van ofwel ‘vegetarisch’ ofwel ‘niet-vegetarisch’ – weet je wel, één van die beledigende bordjes – komt er een volledige ban. Er bestaat nu geen andere manier meer om je te voeden. Enkel nog de gedachte ‘vegetariërs zijn de meest gezonde mensen en wij vinden dat jij daar bij moet horen’. Alle vleeseters worden nu criminelen en extreem harde maatregelen worden getroffen bij het overtreden van de wet. We plaatsen hardleerse mensen in ‘omscholingskampen’ voor ettelijke maanden, soms voor jaren, zonder dat er nood is aan rechtszaken want ze hebben de wet niet nageleefd en moeten dus gestraft worden. Als zij zelf geloven dat de straf onterecht is en dat ze niet schuldig zijn dan is het aan hen om hun onschuld te bewijzen maar voorlopig worden ze toch gerehabiliteerd.
Waar zijn we mee bezig? We verheffen één idee boven een ander. Daar is niets mis mee als het jouw idee is. Maar iedereen heeft zo z’n eigen idee over vele zaken. Als ik een keuze gemaakt heb voor een bepaald idee dan mag ik dat ook ‘beleven’. Maar wat we hier doen is er voor zorgen dat één bepaalde keuze, persoonlijk of van de groep, opgelegd wordt aan de rest van de bevolking alsof er maar één waarheid bestaat. Jij denkt dat je de waarheid gevonden hebt en nu eis je dat iedereen het met je eens is. Als regering heb je de keuze om ofwel jouw voorkeur aan de bevolking op te leggen ofwel kan je ervoor zorgen dat alle keuzen een plaats hebben in de maatschappij. Dit doe je door ruimte te creëren, mentale en fysische ruimte, waar ideeën kunnen leven en bloeien. Natuurlijk, wanneer je erg bang bent voor sommige van die ideeën, wanneer je ze als een bedreiging ziet voor je eigen macht, wanneer je voorziet dat ze jou uit je macht gaan ontzetten, dan wil je ze kwijt, ze vernietigen, ze verbannen. Dat is volkomen aanvaardbaar vanuit het standpunt van de macht, maar wanneer je die lijn doortrekt dan is voor jou de macht die je in je hand houdt van veel groter belang dan de vrijheid van mensen om zelf te mogen kiezen. Eigenlijk betekent ‘het dienen van de bevolking’ werkelijk dat je van het moment je merkt dat jouw overtuiging niet langer gesteund wordt door de bevolking je simpelweg het regeringsgebouw zou moeten verlaten om anderen de mogelijkheid te geven jouw schoenen te vullen, om de machtsposities zich te laten vullen met ideeën die wel de steun van de bevolking hebben. Als je daarentegen alles in het werk stelt om de macht in handen te houden in plaats van het beste voor alle burgers te doen dan ben je niet bezig met het dienen van de bevolking, zelfs al ben je ervan overtuigd dat ‘de mensen je nodig hebben’.
In plaats van alles als een bedreiging te zien kan je het ook als nieuwe mogelijkheden beschouwen. We zouden toch moeten weten dat de onderdrukking van natuurlijke menselijke eigenschappen er niet voor zal zorgen dat ze verdwijnen. Integendeel, de weerstand tegen de onderdrukkende macht zal enkel toenemen. Dit is een natuurlijk overlevingsreactie dat het leven in stand houdt, in al zijn vormen.
Voor zover het gezondheid aangaat was er, tot op het einde van de negentiende eeuw, een brede waaier beschikbaar van natuurlijke genezingssystemen, elk met hun eigen overtuiging en bewijsvoering, zoals naturopathie, kruidengeneeskunde, aromatherapie, verschillende massagetherapieën, en snel volgden er nog andere zoals osteopathie, chiropraxie en homeopathie. Een overvloed aan therapiekeuzen om de mens weer naar gezondheid te begeleiden. Aan het begin van de twintigste eeuw veranderde dat allemaal. Al de genoemde therapieën, plus wat er zich nog op plaatselijk niveau afspeelde, werden illegale praktijken toen regeringen over heel West-Europa allopathische geneeskunde uitriepen tot de enige echte vorm van geneeskunde. Het kreeg bescherming en werd gesponsord door belastinggelden (zonder de mens hierover zijn mening te vragen) en een volledig educatief systeem werd uit de grond gestampt voor de nieuwe vorm van geneeskunde, die al snel de titel ontving van traditionele geneeskunde, waar ‘correct’ opgeleide artsen gevormd werden om op één bepaalde manier te denken over ziekten. De oude kennis werd onderdrukt, achtervolgt en belachelijk gemaakt. Een nieuwe manier van denken en handelen werd vereerd boven de traditionele manieren die (in sommige gevallen) duizenden jaren van ervaring achter zich hadden. De nieuwe bezem keert duidelijk het beste, alhoewel de nieuwe bezem nog bijna niet gebruikt was! Het behandelen van ziekten werd uitsluitend toegewezen aan die ene medische school, met verbod op al het andere dat de mensen voor vele generaties goed had gediend en waar het individu een vrije keuze had welke methode hij/zij voor zichzelf wou gebruiken. Vanaf nu moest iedereen in dezelfde soort geneeskunde geloven en elke andere gedachte was gewoon onaanvaardbaar.
Het ontzeggen van iemands keuze is het beperken van de hoeveelheid ‘voedsel’ die die persoon kan krijgen. Eigenlijk verhonger je die persoon. Wanneer je dit blijft herhalen bij dezelfde mensen dan blijft er straks bijna niets meer over waar ze nog van kunnen leven en dat is wanneer het natuurlijke systeem doorheen de onderdrukking zal breken. Het niet toestaan dat mensen keuzen hebben die verankerd liggen in hun fundamentele levensovertuigingen zal je op de snelst mogelijk manier tot aan dat breekpunt brengen. Deze essentiële elementen behoren tot de fundamenten van het leven. Hoe past mijn leven in het grotere plaatje? Wat drijft het leven vooruit? Hoe herstelt het leven de schade die het oploopt? Wat is er nodig om te overleven?
Het niet toelaten van een persoonlijke keuze in verband met wat er nodig is om ziekte weer naar gezondheid te leiden is er voor zorgen dat die persoon nooit meer echt gezond kan worden. De natuur is gevuld met variëteiten en diversiteit, waar geen ‘één maat voor ieder’ polis bestaat. Ieder persoon is het best geplaatst om te weten wat hij/zij nodig heeft om weer gezond te worden. Je focussen op wat elk individu op elk moment nodig heeft in het leven is een ander beginpunt dan de focus om de ziekte waar iemand onder lijdt te identificeren. Nochtans is de opgelegde manier om ziekte te benaderen het focussen op de ziekte en niet op de persoon met de ziekte. En er bestaat geen ruimte voor compromissen. Geen enkele andere manier van denken of het benaderen van het probleem is toegelaten. De mensen zitten gevangen in een arme voedingsbodem waarin het moeilijk is om het leven te onderhouden. Minder keuze hebben wordt aanschouwd als zijnde keuze-arm.
Ik herken een arme keuze omgeving in het leven van de moderne mens op alle fundamentele gebieden van het leven. Gezondheid wordt boven onze hoofden beslist. Leefomstandigheden werden gestandaardiseerd. Jobs vragen om een specifieke opleiding met diploma. Communicatie en handel drijven vergt een computer, waardoor een basiscomputer handigheid noodzakelijk wordt om in deze maatschappij te kunnen functioneren. Maar als we naar het aanbod van producten kijken vergeleken met een halve eeuw geleden dan is dat exponentieel ontploft. Kijk eens naar de verschillende variëteiten van brood waar we uit mogen kiezen, soorten wasmiddelen, tandpasta’s, auto’s, groenten, zonnebrillen. Eigenlijk hebben alle gemaakte producten een enorm rijk aanbod waar we uit mogen kiezen. Het is een bekend feit in de industrie dat wanneer mensen kunnen kiezen uit vele producten die ogenschijnlijk in details verschillen, de mens daar gelukkiger van wordt en meer koopt. Het is nu zo dat alle grote spelers eigenaar zijn van verschillende merken in dezelfde productenreeks, zodat ze eigenlijk in de winkel in competitie zijn met zichzelf. Hoe groter de variëteit in hoe het product eruit ziet, in de presentatie van het product, in de naamgeving, in de aandacht aan bepaalde details, in de verpakking, hoe groter het aantal mensen die je naar het product lokt. Meer keuze betekent meer mensen geïnteresseerd en hogere verkoopcijfers.
Dus de gewone burger, de potentiële koper, wordt een wereld binnengeleid waar, ten voordele van verkoopcijfers en winst voor private maatschappijen, de uitgebreidheid aan diversiteit voortdurend toeneemt. Maar tezelfdertijd worden de keuzen die diezelfde burger toegestaan wordt met betrekking tot zijn/haar eigen leven beknot. Hoe is het zover kunnen komen?
Wel, het is een historisch feit dat in de productie industrie er altijd concurrentie geweest is en zakenlui hebben uitgeschreeuwd dat een ‘vrije markt’ het beste economische model is. Ze waren het er over eens dat ze zich steeds voor een eerlijke concurrentie zouden inzetten. Dat betekent dus dat meer dan één product altijd nodig zal zijn. Dit zijn ze overeen gekomen omdat ze inzagen dat een monopolie positie sommige mensen kwaad zou maken. Wanneer er maar één firma toegestaan wordt om brood te vervaardigen of schoenen of auto’s, dan zouden er altijd mensen zijn die met het eindresultaat ontevreden zouden zijn aangezien het niet altijd op dezelfde manier geapprecieerd wordt, en andere mensen zouden ook graag de mogelijkheid hebben om het zelf te produceren, om het ‘beter’ te doen. Daar tegenover staat dat het verkozen, en voor de industrie enig mogelijke, model is het monopolie model waarbij alle macht in één hand ligt. Volledige controle over het hele proces zonder rekening te moeten houden met oppositie is het voorkeurscenario van elke autoriteit. De industrie, die naar eigen zeggen instaat voor ‘eerlijke competitie’ heeft het productieproces gemonopoliseerd. Enorme coöperaties hebben zich gevormd door het opkopen van concurrenten, hetgeen resulteert in een ruim aanbod van producten waarbij die producten allemaal toebehoren aan dezelfde beheerder of eigenaar. Het is niet langer duidelijk wat je van wie koopt. “Wie bezit wat?” zal nooit een televisiequiz worden aangezien zij niet willen dat jij je bewust wordt van dit achter-de-schermen monopolie. Je moet blijven geloven dat je een echte keuze hebt tussen ‘een groene economie’ en ‘een vuile economie’.
De structuur boven onze hoofden is een structuur die voortdurend streeft naar nog meer macht, hetgeen zich vertaalt in proberen om een monopolie te bewerkstelligen. In de industrie doet men dit op een verdoken manier. In andere aspecten van ons leven is het niet nodig om zo achterbaks te zijn aangezien ze daar al een monopolie positie hebben, zoals bijvoorbeeld in de gezondheidssector. En aangezien het bereiken van een monopolie het ultieme doel is gaat niemand het zomaar opgegeven eens het doel bereikt is.
Eens je dat soort macht in handen hebt dan moet je het ook gebruiken. Het is waanzin om het ultieme te bereiken en er dan niets mee te doen. Wat is het eigenlijke doel van zo’n monopolie?
Een monopolie is een term die refereert naar een situatie waarin een maatschappij een sector of een industrie domineert. Monopolies kunnen aanzien worden als het uiteindelijke resultaat van de vrije markt economie omdat ze steeds naar een monopolie situatie streven, ook al wordt er gepraat over eerlijke competitie. En moet ons dat verbazen, aangezien we observeren dat zelfs overheden altijd voorstander geweest zijn van monopolie situaties? Ze zetten zelf zulke systemen op waarbij ze, bijvoorbeeld, aan één maatschappij een contract geven om de post in het land te organiseren, één maatschappij (of een paar) om elektriciteit of water te leveren, en zo meer. Waarom doen ze dit? Omdat het algemeen geweten is dat het veel efficiënter is! Ze maken het niet duidelijk of dit ‘meer efficiënt’ voor hen is of voor de bevolking. Laten we eerlijk zijn, een monopolie is enorm vruchtbaar voor de bezitter. ‘Levert het altijd wat de klant nodig heeft?’ wordt een irrelevante vraag omdat de klant er helemaal niets aan kan doen. Hij heeft geen keuze!
Regeringen houden van monopolie situaties en ze creëren ze. Het is dus de regering die beslist welk medisch systeem het beste is en dan kan de consument daar niets meer aan veranderen. Nu bezit dat specifieke medische systeem een monopolie. Omdat het efficiënter is op die manier!
Tenzij het de specifieke klant heel erg hoog zit en die zelf beslist dat hij/zij niets meer met de dienstverlening te maken wil hebben. Zelfs het feit dat wat regeringen de mensen leveren essentieel is aan het leven, maakt dat de enige keuze die je als consument nog rest is het aanbod te weigeren. Dan kunnen we al snel besluiten dat er weinig mensen in een positie zijn om het aangebodene af te slaan. Vandaar dat de monopolie situatie volstrekt goed functioneert en iedereen vast gekluisterd zit in de structuur. Sommigen zullen blijven grommelen maar wie stoort zich daar nu aan? Die mensen mogen klagen zoveel ze willen maar het blijft een feit dat als ze niet ontvangen wat er nodig is om te kunnen leven dan zullen ze ziek worden en misschien wel vroegtijdig overlijden. Maar zelfs het overlijden van mensen onder een dwangbeleid zal geen aanmoediging zijn voor de autoriteit om het monopolie op te geven. Eigenlijk het tegenovergestelde, want hoe meer er gemord wordt onder de bevolking hoe strenger de controles moeten uitgevoerd worden. Wat je ook doet, zorg ervoor dat je het monopolie niet verliest.
Waar leidt dit alles heen? Eigenlijk naar een eenvoudige conclusie. Diversiteit dient het individu en dient het leven. Een monopolie, absolute macht, dient de macht. Ik kan het niet eenvoudiger aan je voorleggen. Hoe kunnen we dan, in het echte leven, dit nog laten werken?
Als we diversiteit toelaten om deel uit te maken van het leven, van ons leven, dan moeten we toelaten dat mensen hun verschillen kunnen uitdrukken. Dus moeten we hen ruimte aanbieden binnen onze gemeenschapsruimte. We moeten toelaten dat ze zich uitdrukken zonder dat wij ons beledigd of bedreigd voelen. Zolang we het eens zijn over de basisprincipes van het leven binnen deze gemeenschap kunnen we ruimte creëren voor alle uitdrukkingen die nodig mochten blijken. Wat betekent dit eigenlijk? Een specifieke gemeenschap, als een groep, vindt misschien dat het niet gepast is dat iemand iets wegneemt bij een ander zonder diens toestemming. Als men het binnen die gemeenschap het hierover eens is dan kunnen zij mededelen aan anderen, die vinden dat ze recht hebben op de bezittingen van hun medeburgers omdat bezit zelf een zonde is, dat er voor hen geen plaats is hier. Zulke mensen zullen een ander soort gemeenschap moeten zoeken waar hun ideeën wel aanvaard worden als basisgegevens voor het leven. Op deze manier moeten we toelaten dat andere groepen zich vormen op basis van andere funderingen, net zoals er ruimte moet zijn voor individuele verschillen binnen elk van deze groepen. Als we er in slagen om plaatsen voor te behouden aan nudisten, waarom kunnen we dan niet hetzelfde doen voor de rokers?
Eens we mensen toelaten om zichzelf te zijn dan moeten we ook in ogenschouw nemen welk effect dat andere gedrag gaat hebben op de groep zelf. Sommige activiteiten kunnen binnen een gemeenschap getolereerd worden maar in een beperkte uitingsvorm, terwijl ander gedrag de basisprincipes van de groep meer of minder onder druk zal zetten. Het zou kunnen dat het geen probleem is dat sommige mensen op een ander manier hun geloof beleven maar de gemeenschap zou bijvoorbeeld kunnen vragen dat alle publieke geloofsuitingen discreet blijven. Wanneer een gemeenschap geen strikte code hanteert voor kleding dan is het niet eerlijk om bepaalde mensen het dragen van een hoofddoek of van jeans of van een lang gewaad te verbieden. Principes die aan de grondslag liggen van de manier waarop een gemeenschap gekozen heeft te functioneren zijn essentieel voor die gemeenschap om aan vast te houden. Al het andere moet mogelijk zijn, of tenminste het voorzien van ruimte voor die bepaalde mensen binnen de gemeenschap. Een gemeenschap zou bijvoorbeeld kunnen aanvaarden dat mensen honden houden maar terzelfdertijd zou de gemeenschap kunnen beslissen om de eigenaars van honden weg te houden op bepaalde plaatsen. Bijvoorbeeld, de ene gemeenschap zal grote gebieden creëren in hun steden als recreatiegronden voor de stadsmensen en specifiek voor hun honden. Een andere gemeenschap zal beslissen om alle honden uit het stadscentrum te bannen maar ze voorzien dan aangepaste accommodatie in andere gebieden waar honden specifiek veel ruimte krijgen om in te kunnen gedijen. Beide gemeenschappen omarmen de hondenliefhebber. Alhoewel ze met een andere oplossing voor de dag komen, leveren ze wel aangepaste en doelgerichte leef condities voor deze groep van medeburgers.
Het aanbieden van fysieke ruimte binnen de beschikbare ruimte van een gemeenschap begint met het toelaten van een zekere diversiteit in die gemeenschap. Dit kan enkel gebeuren indien het vreemde idee niet als bedreiging gezien wordt en dus de uitdrukking van het idee ook niet als bedreiging aangevoeld wordt. Als je begint met je niet bedreigd te voelen, dan is er wel altijd een manier voor de gemeenschap om een aanvaardbare weg te vinden voor zo’n uitdrukking.
Omarm diversiteit in je leven. Wanneer je dit oefent zou je weleens kunnen ervaren dat het leven in al zijn diversiteit veel minder beangstigend overkomt. Je kan jezelf bevrijden van heel veel aangeleerde angsten door te zitten, te aanvaarden en te observeren wat er echt gebeurt in plaats van te herhalen wat iemand anders voorspeld heeft dat er zal gebeuren als je niet ingrijpt. Ik stel voor dat je niet ingrijpt en dat je voor jezelf uitvindt wat er echt plaatsgrijpt als je diversiteit toelaat in je leven, niet de diversiteit aan producten van een monopolie industrie, maar de diversiteit van de natuurlijke dingen, inclusief mensen. Ik stel voor dat je de verschillen in mensen omarmt.
Maart 2021