Natuurlijkheid in een Artificiële Wereld
Patrick Quanten
Gaan we nog doorgaan met discussies te voeren terwijl we het niet eens zijn over de ‘feiten’ zelf? Blijven we vechten over cijfertjes, zelfs als we ervan overtuigd zijn dat ze vervalst zijn? Blijven we naast elkaar heen praten over mondmaskers, medische testen, vaccinaties, lockdown, avondklok, en ‘fake news’, misinformatie? Wat hebben al deze discussies ons in het afgelopen jaar gebracht? “Nog een maandje volhouden en dan geraken we er wel uit.” En dan nog een maand; En nog eentje, Ik heb deze aanmoedigen mijn hele medische carrière gehoord. We hebben altijd bijna kanker genezen of diabetes of multipele sclerose (MS) of infectieuze ziekten de wereld uit geholpen. Het gaat gewoonweg niet gebeuren omdat zij, de medische overheid die zulke voorspelling doet, er geen baat bij heeft mocht het gebeuren. Laat me even uitleggen wat het fundamentele probleem is in onze geneeskunde en maatschappij en dan kan je zelf beslissen of je nog verder wilt bekvechten of niet.
Elk aspectje van het leven bestaat uit twee tegengestelde componenten die zorgen voor het evenwicht in het leven en die verantwoordelijk zijn voor beweging en vandaar dus ook evolutie. Wanneer iets in evenwicht is dan blijft het waar het is, tenzij een zeer grote kracht het over de grenzen stuwt. In evenwicht bestaat er geen beweging, enkel rust. Het gegeven zal in die positie, in die staat, voor altijd zo blijven. Nu zien we rondom ons dat in ons leven bewegingloosheid zeker niet het geval is en wetenschappers bevestigen dat het gehele universum in beweging is, hetgeen betekent dat het universum zelf uit evenwicht is.
Maar alles dat er in het universum gebeurt is het resultaat van een samenkomen en een interactie van verschillende krachten en dus kunnen we stellen dat: op elk moment zijn de krachten binnen het universum in evenwicht. Hier verwijzen we naar het evenwicht van het moment zelf. Elk moment is in evenwicht, maar alle momenten samen zijn uit evenwicht zodat er beweging zit in de opeenvolging van momenten. Dat is de natuur van de natuur.
De mens heeft dan wel iets nieuws geïntroduceerd in de evolutie, iets dat geen enkel ander organisme tot hiertoe heeft kunnen aanbrengen. Mensen hebben de capaciteit om iets onnatuurlijks, iets artificieels, te creëren. Dit is tegengesteld aan natuurlijk. Dit betekent dat de natuur zelf nu ook een tegengestelde kent en dat er uitwisselingen zullen plaats grijpen die iets in beweging zetten tot er een evenwicht gevonden wordt. De natuur had zo al z’n eigen evenwicht in beweging: het verandert voortdurend waarbij het de natuurlijke wetten respecteert (de mens noemt deze de fysicawetten). Nu wordt dit ‘bewegingsevenwicht’ verstoort door het aanbrengen van artificieel.
De fysica leert ons dat er in een gesloten energieveld geen energie verloren kan gaan of gecreëerd kan worden; energie kan enkel van vorm veranderen maar het kan niet verdwijnen. Een gesloten systeem kan geen energie verliezen of aanmaken. Het universum als een geheel wordt aanzien als zo’n gesloten systeem, alhoewel wetenschappers wel weten dat aan de buitenrand van het universum er uitwisselingen optreden tussen het universum en de buitenwereld, maar voor hun benadering en begrip heeft het een minimale invloed op wat er gebeurt in het overgrote deel van het universum. Een gelijkaardige redenering kan er gemaakt worden voor een eenheid zoals de aarde zelf. Het is afgescheiden van de rest van het universum en er zijn energie stralingen vanuit de aarde en er zijn binnenkomende energieën uit het universum, maar deze zijn, grotendeels, maar een klein deel van de invloeden op het alledaagse leven op aarde. Nu en dan is er een grote impact waar we niet omheen kunnen, zoals een meteorietinslag, en ander invloeden zijn cyclisch, zoals de zonactiviteit en de maancyclus, en die zijn in het dagelijkse leven ingecalculeerd. Voor ons theoretische model kunnen we de natuurlijke wereld van de aarde als een gesloten veld beschouwen.
Vooreerst moeten we ons van twee beginconcepten bewust zijn: het ene is constante beweging, en het andere is de transformatie van energie. Leven is energie en energie stroomt. Altijd. Wanneer het klem raakt, tegengehouden wordt, dan neemt de druk binnen dat energieveld sterk toe. Uiteindelijk zal dit tot gevolg hebben dat de energie ofwel een alternatieve route vindt ofwel tot ontploffing komt om opnieuw te kunnen stromen. Leven is een constante beweging en kan niet tot stilstand gebracht worden. Het vernauwen van de energiestroom zal de druk doen stijgen en er ontstaat een reactie binnenin het energieveld zelf. Er treedt verandering op. Verander de druk binnenin een energieveld en de uitdrukking van dat veld zal ook veranderen, ook de fysieke eigenschappen ervan (druk, stroomdebiet, densiteit, en zo meer).
De natuur heeft geen keuze en moet de regels volgen. Het is natuurlijk. Wanneer je dus ook maar iets verandert aan een natuurlijk proces dan zal er altijd een reactie komen. Het proces zelf verandert dan. Natuurlijke processen zijn voortdurend in beweging, voortdurend zich aanpassend aan veranderende condities. We kunnen ons gemakkelijk de meest voorkomende condities voor de geest halen zoals temperatuur, vochtigheid en druk. Bedenk hoe deze veranderen gedurende het dag-nacht ritme, met de seizoenen en hoe de combinatie van deze verschillen op elke plek op aarde. Nu is het nuttig om zich te realiseren dat het bijvoorbeeld nooit zo koud zal worden dat alle leven op aarde voor altijd uitgeroeid zal zijn. Het mag dan nog extreem koud worden, waardoor alles anders gaat functioneren op deze planeet, maar het houdt nooit op met functioneren en op een bepaald punt zal er meer warmte geproduceerd worden en het proces zal zich beginnen om te keren, hetgeen dan op zich weer een verandering in functioneren met zich meebrengt. Wat de natuur ook al gedaan heeft en nog doet, het heeft ons ook aangetoond dat het keer op keer weer ‘recht veert’. Dit soort wederopstanding is niets meer dan een bepaalde energie die tot op de limiet veranderd werd, waardoor er een tegendruk ontstaat om alles weer in de richting van het evenwicht te duwen. Over tijd ontstaat hierdoor een soort golfpatroon met hoogtes en laagtes, maar wat vooral belangrijk is om op te merken is dat de cyclus nooit verbroken wordt. Alles kan veranderen aan de hoogtes en laagtes en het ritme maar het stopt nooit. De natuur is voortdurend; het vliegt nooit uit de bocht.
De natuur heeft een antwoord klaar op alles wat er potentieel in het universum kan plaatsvinden. Dat betekent dat ook elk levend organisme een interne manier heeft om veranderende omstandigheden te overleven. En natuurlijk zijn er limieten aan het spectrum van zo’n reactiepatroon omdat elk soort leven op een welbepaalde manier in het energieveld inpast. Wanneer die ruimte verdwijnt, zich omvormt tot een andere soort ruimte, dan kan dat specifieke leven zich verder niet meer manifesteren. Maar binnen de gangbare levensomstandigheden heeft elk specimen een manier om zich aan te passen, om een ander evenwicht te zoeken en om een reactie te tonen op de veranderingen in de omgeving. Dit staat bekend als het natuurlijke helingssysteem. De structuur van elk levend organisme heeft efficiënte en effectieve manieren om te reageren op onevenwichten veroorzaakt door de omgeving. De bedoeling is om telkens weer zo snel mogelijk een evenwicht op te zoeken en zo efficiënt mogelijk. Het is iets waar elke levend wezen voortdurend van afhankelijk is. Ook wij mensen, al zijn we ons daar niet van bewust. De ziekte en de teloorgang van cellen zal hersteld worden, ook al heb ik zelf geen idee wat daar voor nodig is. Ik moet dat, bewust, helemaal niet weten. Ik kan er mij nochtans helemaal op verlaten dat het in orde gebracht wordt. Of ik heb de keuze, zoals onze moderne maatschappij ons aantoont, om mij te verlaten op de artificiële middelen van het medische systeem. We kunnen dus eigenlijk de kracht van ‘het weten’ van het levende natuurlijke systeem verzwakken en deze macht overhandigen aan een ander mens of een artificieel systeem. Er is een keuze. Of niet soms? Kan je kiezen of je toe wilt treden tot de gezondheidszorg in jouw land of niet? Wanneer jij, als werknemer, je niet goed voelt of door een of ander slecht functioneren niet in staat bent om te gaan werken, heb jij zelf dan die keuze of niet? Het is van cruciaal belang om ons ervan bewust te zijn dat er eigenlijk twee manieren bestaan om het leven te benaderen, de natuurlijke manier en de artificiële manier.
De mens maakt niet enkel deel uit van de natuur, maar wij zijn natuur. Dit betekent dat de mens dezelfde natuurwetten volgt als alles dat we rondom ons zien gebeuren. De natuur in al zijn aspecten vormt één volledig pakketje; niets gaat verloren en niets wordt uit het niets gecreëerd. Dit manifesteert zich in het feit dat al de natuurlijke afval een voedingsbron vormt voor iets anders in de natuur. Op die manier blijft het hele ecosysteem in evenwicht. Op elk moment zorgt een oververzadiging van iets voor een krachtige stimulatie voor iets anders dat ‘zich voedt’ aan die afval en het is dit soort automatisch reactiepatroon dat alles weer richting evenwicht doet verschuiven. Voortdurend op en neer. Het stopt nooit en de cyclus wordt nooit doorbroken.
En hoe zit dat dan met de mogelijkheid om iets artificieel te creëren? Wanneer we iets artificieels creëren dan ligt het grootste probleem niet bij het productieproces maar wel bij de afval. Iets artificieels kan moeilijk afgebroken worden. Er bestaat geen natuurlijke manier om dit te doen en om een natuurlijk evenwicht te herstellen door te recycleren. Dus vraagt het ofwel een enorme extra inspanning en energie om het artificiële af te breken ofwel is het bijna onmogelijk, zeker als we het bekijken binnen de natuurlijke tijdscycli. Laten we dan die twee processen; productie en recyclering, eens van nabij bekijken.
Linus Pauling toonde ons dat artificieel gemaakte vitamine C niet hetzelfde effect heeft op het menselijke gestel dan het natuurlijk voorkomende vitamine C. Hetzelfde kwam men tegen met betacaroteen en andere natuurlijke ingrediënten (zout, suiker, enz.) die we in onze fabrieken gezuiverd hebben.
Onze ‘groene’ energie heeft er toe geleid dat we batterijen zijn gaan produceren om onze zonne- en windenergie op te kunnen slaan. Deze zijn moeilijk en vragen heel veel energieverbruik om ze te kunnen recycleren of te vernietigen. Nucleaire energie wordt ons voorgesteld als ‘groene’ energie maar het vergt duizenden jaren om de afval hiervan te kunnen afbreken in een natuurlijke omgeving en het eist een enorme hoeveelheid aan energie om de afval van de productie op te ruimen. De ontginning van de grondstoffen voor de nucleaire energie is een heel vernietigend en vervuilend proces.
In algemene termen zijn artificiële middelen tegelijkertijd minder effectief dan hoe een natuurlijk systeem, ons lichaam, reageert en meer energie eisend tijdens de recyclage van de afval. De natuur is niet voorzien op artificieel. Het komt erop neer dat we andere wegen, nieuwe methoden, moeten vinden om te voorkomen dat we bedolven zullen worden onder de afval. Alles wat in de natuur gebeurt als resultaat van een energieverandering heeft een voorbestaand reactiepatroon zodat niets verloren gaat en alles herbruikt kan worden. Door nieuwe, tevoren onbekende, samenstellingen te creëren vallen we zonder dit soort automatische rreactiepatronen. Het zal aan de mens zijn, de ontwerper, om een oplossing voor dit probleem te vinden.
Enkel en alleen wanneer we met succes de afval van onze artificieel geproduceerde wereld hebben kunnen verwerken kan de mens mogelijke voordelen van de uitbreiding van de natuurlijke wereld genieten. Maar tot dusver mag het duidelijk zijn dat de meest efficiënte manier om de veranderende energieën te laten stromen de natuurlijke weg is. De natuur toont ons de meest kost-effectieve weg om te leven.
Maar de mens wordt nu geconfronteerd met deze tweespalt: we zijn natuur en we zijn ook in staat om onnatuurlijk te zijn. Sommigen binnen de menselijke gemeenschap verkiezen de artificiële manier, zeker wanneer productie een inkomen garandeert, een basis levert om van te leven binnen een menselijke maatschappij die op zichzelf een artificiële constructie is. Anderen verkiezen dan weer de natuurlijke weg, zelfs wanneer het merendeel van de moderne mens in een artificiële wereld leeft. Deze mensen voelen een grotere verbondenheid met de natuurlijke ritmen en de natuurwetten. Twee tegengestelde levensvisies, die onverenigbaar zijn, zeker als er geen ruimte is voor een individuele keuze. Het enig mogelijke compromis is er één waarbij ze allebei mogen leven zoals ze dat zelf verkiezen.
Artificiële middelen bestaan en ze maken deel uit van het moderne menselijke bestaan. Maar het effect van deze middelen, en van dat soort leven, op elk individu zou moeten kunnen bepaald worden door de persoon zelf. Het zou een vrije keuze moeten zijn. En elk zou eigenlijk de volle consequentie van die keuze moeten dragen. Met andere woorden, elke groep zou verantwoordelijk moeten worden gesteld voor de afval die hun manier van leven met zich mee brengt. Als jij plastiek produceert dan zou je moeten verantwoordelijk zijn voor het recycleren van overbodige plastiek. Dit is geen taak voor de plastiek gebruiker, want die kan het enkel gebruiken wanneer iemand anders het produceert en het aanbeveelt. De gebruiker produceert geen plastiek, brengt geen plastiek de wereld in, en is dus niet verantwoordelijk voor het feit dat het bestaat.
Als deze twee manieren van leven de uiteinden zijn van een spectrum en alles zich tussen die twee afspeelt dan zou het wel duidelijk moeten zijn dat je niet beiden tegelijkertijd kunt doen. Een keuze moet er gemaakt worden, zeker nu we momenteel het niet aan het individu laten om te bepalen hoeveel artificieel hij of zij in hun leven willen en wat voor soort artificieel. Met zulke vrije keuze moet er dan de verbintenis komen om bij te dragen aan het recyclageproces. Wie geen specifiek artificieel iets gebruikt moet niet ‘medeverantwoordelijk’ gemaakt worden en gestraft worden door een opgelegde bijdrage aan de opruiming van afval van iets dat hijzelf niet gebruikt. Dit is het toepassen van ongepaste solidariteitsbijdrage. Een natuurlijk afvalproduct creëert een automatische reactie binnen in de natuur om het evenwicht te herstellen. Meer CO2 in de lucht stimuleert de groei van bladgroen om de opstapeling hiervan tegen te gaan. De natuur heeft echter geen efficiënt antwoord op meer plastiek in de oceanen.
Het opleggen aan elk individu van één manier van leven zal onvermijdelijk leiden tot onrust, onenigheid en conflict. Op gebeid van gezondheid zou iemand bijvoorbeeld kunnen kiezen voor natuurlijke methoden voor genezing en zowel de effecten van deze middelen alsook de afvalproducten ervan is iets waar het individu dan verantwoordelijkheid voor moet dragen. Als iemand daarentegen kiest voor een artificiële methode van behandelen dan moet hij evenzeer verantwoordelijkheid dragen voor de effecten en voor de afvalproducten. In geneeskunde, net zoals in de voedingsindustrie, is het resultaat van de keuze voor een snelle oplossing een serieus onevenwicht in de natuur. Kiezen voor een snelle productieverhoging in gewassen heeft geleid tot een verarming van de grond en zware grond- en waterbezoedeling. De zuivering hiervan zal vele jaren vergen en een reuze inspanning, veel groter dan de natuurlijke stroming van energie. Geneeskunde kiest voor snelle oplossingen voor gezondheidsproblemen en ook zij worden niet geconfronteerd met de gevolgen hiervan, zoals de introductie van chronische ziekten, de hormoonvervuiling van het drinkbaar water, de verhoogde agressiviteit van onze natuurlijke omgeving, de bacteriën, en zo meer. De ‘juiste’ mensen zouden moeten gedwongen worden om verantwoordelijkheid op te nemen voor deze onevenwichten en om de ultieme consequentie in de ogen te kijken wanneer de basis voor het leven volledig geërodeerd is.
De discussie gaat dus niet langer over of vaccins nu effectief en veilig zijn, maar de ware toedracht hier is of het verantwoord is om een bepaalde manier van leven op te dringen aan elk individu zonder dat er binnen de maatschappij een keuze voor bestaat. Of een artificiële methode wel of niet efficiënter en veiliger is dan de natuurlijke weg is niet waar het hier over gaat. Wat de werkelijke vraag moet zijn is deze: Heeft eender welk mens het recht om een ander mens een natuurlijk leven te ontzeggen? Als de ene het recht heeft te kiezen voor leven vol met artificiële middelen, waarom heeft een ander dan niet het recht om dit niet te doen? En dit reikt tot in het hart van een democratie, een sociaal systeem waar een meerderheid beslist wat iedereen moet doen en hoe iedereen moet leven.
Maar aangezien de tweespalt al duidelijk is, wordt de volgende vraag hoe we nu verder kunnen. Het is een vaststaand feit dat individuen hun macht afgestaan hebben aan hun ‘vertegenwoordigers’. Het is een vaststaand feit dat onze maatschappij een machtsstructuur kent die de bevolking oplegt hoe ze moeten leven, wat goed voor hen is, waar ze in moeten geloven, en zo verder. Als je zou willen dat de klok een beetje terug gedraaid wordt en je zou graag wat van die macht weer in handen hebben dan is het erg onwaarschijnlijk dat je daarin zal slagen door de gevestigde waarden te bestrijden. Aan de ene kant heb je die gevestigde waarden die ervan overtuigd zijn dat hen dit soort verantwoordelijkheid en de daarbij horende macht overhandigd werd, en dus ‘weten’ zij heel goed dat ze gelijk hebben en zijn ze bereid om een kruistocht in gang te steken in naam van de waarheid. Aan de andere kant is er een individu die iets anders zou willen maar die gaan recht daarop heeft en geen macht om het te grijpen. Doe niet alsof je rechten hebt: deze zijn je ontnomen vanwege ernstige levensbedreigende omstandigheden. Doe niet alsof je macht hebt: buiten jezelf beveel je geen enkel ander. Gaat deze mier deze olifant uitdagen? Hoe meer je voor irritatie kan zorgen hoe meer moeite de olifant zal doen om je te vernietigen. Conflict en oorlog gaat nergens toe leiden dan je eigen graf. En jouw dood zal niet eens je nakomelingen ten goede komen want er zal niets veranderd zijn in de maatschappij.
Hier is nog iets anders in verband met de natuurlijke wereld. Er is geen behoefte voor het gebruik van woorden. Een natuurlijk proces verandert niet omdat ik er naar sta te schreeuwen of omdat ik een logische argumentatie naar voren schuif. Een natuurlijk proces verandert wel wanneer ik iets doe. Mijn daden maken een verschil. En binnen dit kader is het enige verschil dat ik echt moet maken een verandering in mijn eigen leven. Als ik elk ander het recht ontzeg om mij op te leggen hoe ik mijn leven moet leven, dan zou het niet verstandig zijn van mij om mijn manier van leven op te dringen aan een ander. Het vervangen van de ene dictatuur door de andere verbetert niemands leven, behalve dat van de dictator en zijn aanhangers.
Mijn acties zouden uitdrukkingen moeten zijn van mijn eigen beslissingen.
Mijn beslissingen zullen consequenties hebben.
Consequenties veranderen mijn leven.
Wat ik ook beslis om te doen zal een respons uitlokken van de gemeenschap, van de autoriteit. Het is het samenkomen van deze twee krachten dat zal bepalen hoe mijn leven zal veranderen en hoe mijn toekomst eruit zal zien.
Februari 2021