De Absolute Macht
Patrick Quanten
Het jaar 2020 sleept zich naar z’n einde, een jaar waarin het leven-zoals-we-dat-kennen volledig ondersteboven gegooid werd door de reactie van regeringen over de hele wereld op een pandemie. Het volledige jaar werden nieuwsberichten bijna uitsluitend gevuld met deze pandemie en de effecten die het op onze levens heeft, alhoewel de effecten bijna volledig te wijten zijn aan de maatregelen die de regering genomen heeft en niet als gevolg van de ziekte zelf. Eén van de meest opvallende karakteristieken van deze nieuwsberichten en de verslagen over de pandemie is geweest dat deze dezelfde geweest zijn, bijna woord voor woord, over de gehele wereld. Dit is een fenomeen dat de mensheid nog nooit tevoren heeft meegemaakt. We zijn getuigen geweest van een situatie waarbij de gehele wereld, volgens deze nieuwsberichten, zich in precies dezelfde omstandigheden bevond en regeringen over de gehele wereld op precies dezelfde manier hebben gereageerd, sommigen wat sneller en anderen wat later, maar zonder ook maar enige significante deviatie. Dit is zelfs niet eens gebeurd tijdens de twee wereldoorlogen die de mensheid gekend heeft. Zelfs toen, alhoewel deze vermeld staan in de geschiedenisboeken als wereldoorlogen, was niet de hele wereld in een gelijkaardige positie en zelfs toen hebben regeringen die midden in de oorlog zaten niet allemaal dezelfde beslissingen genomen om de crisis af te wenden of te doorstaan. Een pandemie, zo blijkt, kan dat allemaal veranderen. Of tenminste de pandemie van het afgelopen jaar, want alle andere pandemieën die hieraan voorafgegaan zijn hebben nooit dit soort respons teweeg gebracht, en zeker niet over de gehele wereld verspreid. Dit is zo ongewoon dat we het eens van nabij willen gaan bekijken.
De Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO) definieert een pandemie als het wereldwijd verspreiden van een nieuwe ziekte. Deze definitie neemt geen nota van het resultaat van de infectie. De WHO vermeldt zelf dat bijna alle pandemieën zelf-eindigende ziekten zijn en dat ze heel erg seizoensgebonden zijn. Men geeft toe dat het aantal zieken en het aantal doden als gevolg van de infectieuze ziekte geen enkele connectie heeft met de definitie van een pandemie. Dit leidt me om je te wijzen op het eerste belangrijke punt in dit hele verhaal.
Er zijn slechts twee aspecten bij een pandemie:
- Het is wereldwijd
- Het is een nieuwe ziekte
Het is belangrijk dat je weet dat de diagnose van gelijk welke ziekte enkel gesteld kan worden door de medische wereld. Het is een voorrecht dat westerse regeringen hen aan het begin van de 20ste eeuw geschonken hebben.
DE MEDISCHE WERELD HEEFT VOLLEDIGE ZEGGENSCHAP OVER HET BENOEMEN VAN ZIEKTEN.
Dus is het uitroepen van een pandemie het voorrecht van de WHO, de centrale macht binnen de medische organisatie, een macht die het hele westerse medische systeem over de hele wereld ‘onder controle houdt’. Nog even terugblikkend op de twee punten van de definitie dan mag het duidelijk zijn dat als men artsen vertelt dat een bepaalde nieuwe ziekte zich overal – en daar behoort jouw regio ook toe – manifesteert, zij snel stijgende aantallen zieken vaststellen, gediagnosticeerd met deze nieuwe ziekte. In de praktijk is het zo dat een arts, zelfs geen specialist die zich indekt met allerlei testmechanismen, ooit een ziekte kan identificeren buiten alle twijfel. Als je moeite hebt om dat te geloven dan raad ik je aan om eens een medisch boek met de beschrijving van ziekten ter hand te nemen en de symptomen te lezen van al die ziekten. Wanneer je dan jezelf hoort zeggen “Dat heb ik ook! Dat heb ik ook! En daar heb ik ook last van!” dan moet het al direct duidelijk zijn dat het niet echt mogelijk is om te onderscheiden aan welke ziekte je nu eigenlijk lijdt afgaande op de ziektesymptomen. Laten we dan de testen en de beeldvorming erbij halen die dokters gebruiken om hen te helpen om de specifieke ziekte te diagnosticeren. Nu moet je wel weten dat zo’n 100 jaar geleden wetenschappers bewezen hebben dat er geen testmethode of observatiemethode bestaat die een objectief resultaat kan geven. Dat betekent dat de resultaten van de testmethode en van de beeldvorming je geen zekerheid kunnen verschaffen over gelijk welke observatie en dat je daaruit dus geen conclusies mag trekken over een accurate diagnose. Nochtans worden de meeste diagnosen ter plekke gemaakt door artsen door eenvoudig naar je te luisteren of naar je te kijken. Anderen vergen testresultaten die, zoals de wetenschap onomstotelijk heeft aangetoond, je eigenlijk van geen antwoorden voorziet. Vandaar dat de conclusie moet zijn, en de wetenschap is hier heel duidelijk over, dat de conclusie die de arts trekt gebaseerd is op z’n geloofsovertuiging en dat hij de testresultaten en de beelden interpreteert vanuit dat standpunt. Inderdaad heeft de wetenschap aangetoond dat je de diagnose waar je in gelooft altijd kan maken op basis van observatie en testen. (Ik ben er mij van bewust dat artsen dit niet graag horen en dat het voor hen onmogelijk is om dit te aanvaarden!)
Het gaat er hier om dat het de dokters zijn, de medische wereld in zijn totaliteit, die de ziekte benoemen en het is de medische wereld die bepaalt hoe infectieus een ziekte is of hoe gevaarlijk deze gaat worden. Alles bij elkaar genomen is het de medische wereld die een pandemie benoemt en die voorspelt hoe de ziekte zich zal gedragen, hoe erg het onze gezondheid gaat bedreigen. Voorspellingen, eerder dan feiten, zijn heel erg belangrijk in dit verhaal omdat men ook een grieppandemie kan uitroepen en daarbij verklaren dat enkel de zwakken en erg zieken er door getroffen zullen worden en dat bijna niemand ervan zal sterven of ernstig ziek zal worden als gevolg van zulke pandemie. Als men dat doet dan zal niemand nota nemen van de pandemie en het feit dat een nieuwe ziekte, die als onschuldig gezien wordt, zich over de hele wereld verspreidt zal maar weinig indruk maken op de hard werkende mens. “Ik zal wel zien wat er gebeurt en als het niet levensbedreigend is dan moet ik mij geen zorgen maken!”
Maar wat gebeurt er echt wanneer de WHO een pandemie uitroept? Aangezien de medische wereld de volledige zeggenschap over de kennis van ziekten heeft dan wordt de WHO ook de enige bron van informatie met betrekking tot hoe wij, als individuen, alsook de gezondheidszorg moeten reageren op deze ziekte. De medische wereld adviseert de andere autoriteiten aangaande de beste manier van aanpakken om het komende effect van de ziekte te minimaliseren. Hier is het tweede punt om nota van te nemen.
Een pandemie is per definitie een nieuwe ziekte. Ik denk bij de term ‘nieuw’ dan dat we dit nog nooit tevoren zijn tegengekomen.
Als de medische wereld deze ziekte nog nooit tevoren is tegengekomen waarom zijn zij dan uitgerekend de enige experten die anderen mogen ‘adviseren’ in verband met deze ziekte?
DE MEDISCHE WERELD HEEFT VOLLEDIGE ZEGGENSCHAP OVER HOE MEN DE ZIEKTE MOET BENADEREN.
Het zijn de regeringen die de medische wereld uitgeroepen hebben tot de experten in verband met ziekten en daardoor hebben ze zichzelf een afhankelijkheid gemaakt van de medische wereld. Ze zijn nu gedwongen om de experten in hun advies te volgen want het zou anders geen steek houden om experten te hebben. Alle andere overheidsactiviteiten worden nu ondergeschikt aan een ziekte van zodra de medische wereld een regering wijst op de mogelijke zware gevolgen van een bepaalde ziekte. Dit kan gebeuren omdat de medische wereld zegt dat het zo is, omdat zij geloven dat het zo is. En herinner je dat, wanneer het ziekten aanbelangt, deze regeringen de medische wereld al tot de enige autoriteit heeft gekroond. Dat betekent dat er geen autoriteit bestaat die de medische wereld kan in toom houden. Wanneer de medische wereld een gezondheidscrisis uitroept dan kan niemand dit in vraag stellen of het weldegelijk om een reëel gevaar gaat voor de bevolking, noch kan iemand de crisis in twijfel trekken.
DE MEDISCHE WERELD HEEFT VOLLEDIGE ZEGGENSCHAP OVER ALLE GEZONDHEIDSZAKEN.
Wanneer ik lees dat een autoriteit volledige zeggenschap heeft dan vermoed ik dat die autoriteit in een dictatorpositie zit. Ze kunnen dan de regels en wetten opleggen zonder dat ook maar iemand bij machte is om zo’n positie in vraag te stellen of er een eind aan te maken. De staat van dictator is een regeringsvorm die gedefinieerd wordt als eentje waarbij één persoon of een kleine groep de absolute macht heeft zonder effectieve constitutionele beperkingen. Dat lijkt helemaal te passen op deze situatie. De absolute macht zonder enige constitutionele remmingen is in de handen van de medische autoriteit. En verder wordt er vermeld dat dictators unilaterale beslissingen nemen die het gehele land aangaan zonder dat er in consultatie moet gegaan worden met andere takken van de regering of het algemene beleid. Inderdaad moet de medische wereld helemaal geen rekening houden met gelijk welk ander aspect van het leven. Ze zijn vrij om gelijk welke beslissing te nemen en regeringen te ‘adviseren’ over wat zij moeten doen.
Je mag je dan nu wel afvragen hoe het mogelijk is dat iemand de absolute macht kan hebben zonder dat ze tegengehouden werden alvorens ze dat voor mekaar gekregen hebben. Als we terug kijken naar hoe zo’n verhaal verloopt dan zien we dat dictators-in-spee gebruik maken van geweld of fraude (soms van allebei) om de despotische macht te veroveren die ze dan vathouden door het gebruik van intimidatie, terreur en de onderdrukking van de burgerlijke vrijheden. Ze maken ook gebruik van technieken zoals massa propaganda om henzelf te voorzien van de nodige populariteit. Dictators kunnen enkel dictators worden en blijven, het vasthouden aan de absolute macht, wanneer ze door de bevolking gesteund worden. Met andere woorden, dictators zijn enkel dictators omdat de bevolking hen de absolute macht overhandigt en het hen niet afneemt. Er is geen dictator in de wereld die niet kan tegengehouden worden door de bevolking. Het probleem is dat de dictator ook de controle heeft over de propaganda (de berichtgeving, de informatie) en zij kunnen dus gemakkelijk de feiten en cijfers manipuleren in hun eigen voordeel, en zolang een groot deel van de bevolking de fraude niet kan zien, blind blijft voor de waarheid, versterken ze in feite de positie van de dictator.
DE MEDISCHE WERELD HEEFT VOLLEDIGE ZEGGENSCHAP OVER FEITEN EN CIJFERS, OVER DE INFORMATIE DIE UITGEZONDEN WORDT, OVER INTIMIDATIETECHNIEKEN EN OVER ONDERDRUKKING VAN DE BURGERLIJKE VRIJHEDEN.
Nu is de grote vraag, hoe kan de bevolking zich bewust worden van de fraude die ze niet kunnen zien? Hier zijn een aantal duidingen die je wakker kunnen maken.
- Liegen wordt de norm. Natuurlijk kan men enkel weten wanneer iemand liegt als men de waarheid al kent. Dus dit is geen gemakkelijke om te gebruiken. Maar alvorens de leugen de norm wordt moet je ze eerst omvormen tot een waarheid en dat wordt gedaan door de waarheid het zwijgen op te leggen. En weer eens zouden we moeten weten wat de echte waarheid is maar met zekerheid kunnen we zeggen dat een stap in de richting van een dictatuur is het zwijgen opleggen aan alle stemmen die een andere mening verkondigen en dan de leegte opvullen met zinloze brol.
- De leugens uitvergroten. Gebruik de media, betaal vertrouwelingen en opportunisten, beloon goed gedrag. Met andere woorden, men selecteert woorden en daden die men wenst en brengt deze voortdurend onder de aandacht.
- Bevestiging van de macht. Talent en integriteit worden vervangen door handpoppen en trawanten. Dit zijn ook mensen die genieten van macht en de schijnwerpers en die bereid zijn om alles op te offeren voor bepaalde posities. Dit is de vruchtbare grond voor corruptie en lastercampagnes, terwijl terzelfdertijd het tot gevolg heeft dat de top ondersteund wordt door enkel mensen die gekocht en gemanipuleerd kunnen worden aangezien zij dezelfde kleingeestige agenda hebben om zich in zulke posities te wringen. Voor wat, hoort wat.
- Maffia regeert. Wanneer een regering ter verantwoording gehouden wordt door de maffia dan overheerst een agenda die afwijkt van de tegemoetkoming aan de noden van de burgers. De leider werd opgeleid, gefinancierd en gesteund door een milieu belust op macht en is daarom in feite hun onderdaan. Een dictatuur is de structuur van oppermacht voor een ongedefinieerde groep mensen die het leven in hun buurt onder controle hebben, en soms zelfs in het hele land.
- Dictators, en de groep achter de schermen, moeten alle mogelijke uitslagen onder controle houden. Verkozen dictators organiseren de overwinning in de stembureaus zodanig dat ze nu een legitiem recht hebben op de machtspositie. Als je de macht hebt dan heb je controle. Als je controle hebt dan verover je en behoud je de macht. De maffia kent dit maar al te goed en zij weten hoe de mensen te bewerken om het gewenste resultaat te bekomen.
Als je het zelf nog niet helemaal begrepen hebt kan ik het, voor zover het de medische wereld aangaat, nog wel wat verduidelijken. Je vertelt een leugen, zoals “een infectie wordt veroorzaakt door een invasie van een vreemde entiteit van buiten jouw lichaam”. Je duwt alle andere mogelijke verklaringen in de doofpot, zoals we die vinden in homeopathie, in Ayurveda, in osteopathie, in acupunctuur en in vele andere filosofieën. Je zorgt ervoor dat de hele bevolking afhankelijk wordt van jouw dienstverlening door de eliminatie van alle andere vormen en je laat de mensen geloven dat je gratis voor hen zorg draagt. De dienstverlening is wel gekidnapt door de industrie achter de dienstverlening, noem het de maffia. Alles gebeurt in functie van de industrie, niet van de dienstverlening. En dan ten slotte, als je volledige controle wilt over meer dan het veld dat je al volledig beheerst dan moet je de macht van de regering overnemen. Hier bestaan er twee basisprincipes: je deponeert jouw marionetten op cruciale plaatsen in de regering, en je schuift alle regeringsactiviteiten van de baan en vervangt ze door eentje waar jij al de volledige controle over hebt.
Welke tekens ook duidelijk mogen zijn voor sommigen, het kritische punt aangaande het zien is de bereidheid om je ogen te openen. We moeten ons bereid tonen om de mogelijkheid onder ogen te zien dat niet alles is wat het lijkt te zijn. Als je weigert rekening te houden met deze mogelijkheid dan, inderdaad, is het voor jou onmogelijk dat de regering misschien wel niet jouw belangen behartigt. Dit betekent dat je niet in de mogelijkheid bent om de bovenstaande punten onder ogen te zien. Het eerste punt om aan te werken is om vrede te hebben met het feit dat andere mensen misschien andere ideeën hebben en dat ze dezelfde wereld misschien helemaal anders zien. Enkel een regering die de absolute macht wenst of nodig heeft wil geen diepgaande vragen beantwoorden, wil geen pottenkijkers. Je kan enkel de absolute macht hebben als niemand je tegenspreekt, anders laat je twijfel toe en moet je vrede nemen met compromissen. Dus ieder ziet wat die wenst te zien, en dat is nu juist een belangrijk gereedschap dat gebruikt wordt door diegenen die smachten naar de absolute macht.
Zoals we eerder al vermeld hebben is de medische wereld al heel gewoon aan het hebben van de absolute macht. Het mag duidelijk zijn dat een autoriteit die al de totale macht heeft in hun vakgebied nu niet geneigd gaat zijn om dit te delen met eender wie. Het hebben van absolute macht voelt nu net zo goed aan. Het zorgt ervoor dat wij ons geen zorgen meer moet maken om gelijk wie of gelijk wat. Dus eens we het bemachtigd hebben willen we het niet meer kwijt. Wat moeten we dan nog doen om ervoor te zorgen dat we deze machtspositie niet moeten opgeven?
De medische wereld moet ervoor zorgen dat liegen de aanvaarde norm wordt. Binnen hun industrie is dat een diep geworteld iets aangezien zij al altijd hun eigen research hebben weten te manipuleren door het negeren van resultaten die niet de gepaste uitslag opleverden, door het manipuleren van de samenstelling van testgroepen, door ervoor te zorgen dat ongewenste resultaten buiten het tijds- of observatiekader vielen, en door het volledig links laten liggen van wetenschappelijke kennis, waarbij zij een eigen ‘onafhankelijke’ wetenschap wisten te creëren (toegelaten werd om te creëren), hetgeen ze de medische wetenschap genoemd hebben. Een verscheidenheid aan methoden en technieken die hen al veel succes gebracht hebben in het verleden. En waar ze zich heel erg van bewust zijn is het feit dat dissidente stemmen niet gehoord mogen worden. Elke methode om dit te bereiken heeft men aangewend over vele decennia en die worden met man en macht toegepast waar nodig. De doctrine van ‘één stem, één waarheid’ is heilig binnen de medische wereld, terwijl in de wetenschappelijke wereld juist het tegenovergestelde bestaat. Artsen, daarentegen, worden niet toegelaten om als individuelen te denken. Ze worden aangeleerd om protocollen te volgen.
Binnen de medische wereld kan je enkel carrière maken als je collega’s en de hogere autoriteit beslissen dat jouw werk en inzet hun boodschap uitdraagt. Elke benoeming op een belangrijke plaats in de hiërarchische boom is het voorrecht van de bovenste lagen van de structuur. Met andere woorden, als je niet partij loyaal bent kom je niet in aanmerking en als het nadien blijkt dat je in die positie toch de partijboodschap niet correct uitdraagt dan word je gedegradeerd, beschimpt en op een zijspoor gezet. Enkel partijgetrouwen, die de bestaande machten beschermen en ondersteunen, mogen zulke invloedrijke posities bezetten. Geen tegenkanting wordt geduld, in gelijk welke vorm of inhoud. Dit zorgt er voor dat de macht in handen blijft van diegenen die ze al bezitten en dat de doctrine beveiligd is tegen aanvallen van buiten uit, maar ook van binnenuit.
De medische wereld is al gestructureerd zoals een dictatorregime en ze gebruiken al dezelfde methoden om hun macht te handhaven. Hou er nu rekening mee dat ik vermeld heb dat een dictator enkel aan de macht kan blijven zolang de mensen hem gewillig die macht overhandigen. De medische wereld heeft zich de afgelopen jaren een beetje verongelijkt gevoeld. Therapieën brengen niet de beloofde resultaten. De oorzaak van ziekten is veelal onbekend maar toch worden alle ziekten ‘efficiënt’ behandeld. De beloftes van medische successen worden uitgehold door de realiteit. Eens de mensen beginnen te twijfelen over de intenties en/of de resultaten die de dictator levert dan begint daar een groeiende golf van ongenoegen, die uiteindelijk wel eens zou kunnen leiden tot het verlies van de absolute macht. Er moet iets gedaan worden!
De medische wereld heeft de absolute macht over gezondheid en ziekte. Niemand wordt ook maar toegelaten om in vraag te stellen wat ze beweren of beslissen aangaande dit onderwerp, en dat allemaal omdat regeringen overal hen die almachtige positie hebben toegewezen. Dus, afgekeken van oorlogssituaties waar ongebreidelde macht aan regeringen gegeven wordt, zodat het parlement en verkozen volksvertegenwoordigers opzij geschoven worden, heeft de medische wereld een wereldwijde noodsituatie afgekondigd. Voor dit soort noodsituatie is de medische wereld de aangewezen autoriteit. En dus geven regeringen hen de absolute macht over het hele land en over alle inwoners met de belofte dat ze het terug zullen krijgen eens de crisis voorbij is. En wie beslist wat de crisis is, hoe erg het nu echt is en wanneer het voorbij zal zijn? Juist ja, diezelfde medische autoriteit die je nu de volledige controle over het hele land hebt gegeven en over al de niet-medische aspecten van het dagelijkse leven.
DE MEDISCHE WERELD BEPAALT DE CRISIS, BEHEERT DE CRISIS EN HEEFT ALLE ASPECTEN VAN HET ALLEDAAGSE LEVEN IN DE HAND.
In feite hebben regeringen de controle over het land overgedragen aan een organisatie die enkel absolute macht en controle kent, een organisatie die geen enkel gemeenpunt heeft met enige vorm van een democratisch proces. Regeringen over de hele wereld hebben een medische dictatuur aan het roer gezet. Het is daarom dat we dezelfde verhalen van aankomend gevaar en beschermende maatregelen over de gehele wereld horen want elke regering moet naar de pijpen van dezelfde autoriteit dansen, de autoriteit van de absolute macht over een crisis die ze zelf uitgeroepen hebben. De medische wereld heeft de wereld in zijn macht!
Alle trucjes van de dictator worden aangewend om die volledige controle te blijven behouden. Leugens, dissidente stemmen het zwijgen opleggen, consolidatie van de macht, verwijderen van alle oppositie, media controle en het opleggen van regels onder dreigementen en geweld, zijn allemaal zichtbaar voor diegenen die hun ogen willen openen.
Aan alle dictatorheerschappijen komt een einde wanneer de mensen niet langer buigen voor de macht. Wanneer mensen niet langer geïntimideerd zijn, niet langer luisteren naar propaganda, niet langer discussies voeren over waarheid en leugen maar gewoonweg aannemen dat alles leugens zijn, enkel dan vervalt de macht van de dictator omdat ze niet langer kan uitgevoerd worden.
Laten we ons niet bezighouden met eindeloze discussies over wie het bij het rechte eind heeft en wie fout is wanneer aan één kant van de tafel al de controle over de informatie en de media bijeen gehouden wordt. Laten we eenvoudigweg bevestigen dat juist omdat één kant van de tafel alles onder controle heeft we het met niets eens zijn en niet langer onze medewerking willen verlenen. Het gaat er niet om wie gelijk heeft; het gaat erom dat er maar één opinie toegelaten wordt. We willen niet langer het hoofd buigen voor een autoriteit die geen dissidente stem tolereert en toelaat. De medische wereld heeft nooit een andere opinie over gezondheid en ziekte toegelaten en het is die organisatie die jouw land regeert, ook weer zonder dat een andere opinie wordt toegelaten. Tegengestelde en verschillende meningen moeten niet vernietigd en weggeveegd worden; deze moeten getolereerd worden omdat wetenschap alleen maar theorie is, nooit absolute waarheid. In wetenschap bestaat geen absolute waarheid; in een dictatuur is er enkel absolute waarheid.
Het niet toelaten van een diversiteit aan meningen en manieren waarop mensen kiezen om te leven is het uithangbord van een dictatuur. En ik heb geen zin in een discussie over ‘goed’ of ‘slecht’. Voor mij geldt het principe. Als er geen tolerantie is naar andere meningen toe is dat dan niet hetzelfde als de intolerantie die wij met z’n allen ten stelligste afzweren wanneer het gaat over kleur, geloof, ras, levensvisie en seksualiteit?
Het tegenovergestelde van een dictatormaatschappij is een tolerante maatschappij. En wij, de mensen, hebben een keuze maar dan moeten we wel ophouden met te bekvechten over details en onbenulligheden en dan moeten we eenvoudig weigeren om macht en invloed te geven aan elke autoriteit die het ene idee belangrijker vindt dan het andere.
December 2020