De Staat van ons bestaan ... (2020)

Patrick Quanten

Is het verantwoord om eens te kijken naar hoe onze samenleving veranderd is over de laatste decennia? Misschien dat even observeren hoe het leven zich voltrekt op dit moment ons een mogelijkheid biedt om inzicht te krijgen in wat er gebeurt en welke effecten dat heeft op het leven van het individu. Maar waar te beginnen, want bijna alles is veranderd? Sommigen dingen zijn zelfs onherkenbaar geworden. Wel, vanuit mijn standpunt is gezondheid en de gezondheidszorg een duidelijk onderwerp, maar meer in ’t algemeen heb ik het gevoel dat de manier waarop een maatschappij z’n wetten organiseert heel veel vertelt over hun intenties en hun humanitaire houding.

Een land besturen kan op verschillende manieren georganiseerd worden. Men vertelt ons dat in ‘de vrije wereld’ regeringen de wens van de mensen vertegenwoordigen. De regeringsleden worden gekozen door de mensen en ze worden betaald door de mensen. In alle opzichten zijn ze dus de werknemers van de mensen. Hun taak is het om de mensen te dienen. Om dit te doen organiseren ze verschillende departementen, van welke de rechtspraak er één is. De wetten van een land bestaan om de mensen te beschermen en het doel van de uitvoerende wettelijke machten is om de veiligheid van iedereen te garanderen. De politie is de essentiële arm van de jurisdictie en het is om die reden dat de politie de jurisdictie dient. Het gehele rechterlijke apparaat van een land wordt gefinancierd door de mensen en daarom is iedereen die in die sector een job heeft een werknemer van de mensen. Het gerechtsapparaat dient de regering, die de mensen dient. De politie dient het gerechtsapparaat, dat de regering dient, die de mensen dient. En ze worden allemaal betaald door de gemeenschap. Dat ziet er mooi uit, veilig en een heel duidelijke organisatie, maar het probleem is dat de werkgever niet één hoofd heeft, niet één geest is. Dus, al snel verschijnt de vraag: “Welk deel van de bevolking dien jij eigenlijk?”

Binnen het juridische apparaat hebben we waargenomen dat er meer en meer regels gecreëerd werden voor de werking van de uitvoerende machten waarbij het gemakkelijker wordt voor criminele elementen om tussen de mazen van het juridische net door te glippen. Wat het woord ‘juridisch’ ook moge betekenen. Vandaar dat het werk van de politie heel erg veranderd is over de laatste jaren maar het is interessant om te zien hoe het in de afgelopen tijd helemaal de draad is kwijt geraakt. Naast hun rol in de bestrijding van criminaliteit en in de naleving van de wetten was hun zichtbare aanwezigheid in het straatbeeld om de veiligheid van de bevolking te garanderen en hulp te bieden waar dat nodig bleek te zijn. De politie was de vriend van elke burger en hun aanwezigheid hielp enorm om een gevoel van veiligheid te verspreiden, in de wetenschap dat wanneer er ergens iets zou gebeuren dat hulp altijd dichtbij was. Dus was de rol van de politie naar de burgers van het land toe om hen bij te staan en te beschermen.

Het verleden illustreert dit bijzonder efficiënt door de manier waarop ze omgingen met protestdemonstraties, waar ontevreden en kwade mensen hun woede en frustratie komen uiten in een veilige omgeving. Enkel observeren en niet tussenkomen was de boodschap. De politie was aanwezig zodat andere burgers, zoals winkeliers of eigenaars van voertuigen, langs de af te leggen weg op geen enkele manier bedreigd zouden worden. De mensen werd toegestaan om hun gevoelens en ideeën te uiten, zolang ze de levens of eigendommen van anderen niet in gevaar brachten. En de rol van de politie was duidelijk om zichtbaar aanwezig te zijn en ervoor te zorgen dat iedereen, binnen de protesterende groep alsook daarbuiten, veilig was. Neem nota van het feit dat het onderwerp van het protest de rol van de politie op geen enkel wijze beïnvloedde, aangezien zij enkel aanwezig waren om ieders veiligheid te garanderen en om hulp te bieden waar dit nodig mocht blijken. Alle burgers hadden het recht om hun gevoelens te uiten, zelfs hun boosheid en frustratie, op voorwaarde dat men geen nadeel berokkende aan anderen. Dat was duidelijk het evenwichtspunt – vrijheid van meningsuiting tegenover veiligheid van iedereen. En het was de rol van de politie ervoor te zorgen dat dat evenwichtspunt behouden bleef.

Met betrekking tot de anti-criminele activiteiten van de politie zien we dat ze, doorheen de jaren, onderworpen werden aan een toenemend aantal regels die ervoor moesten zorgen dat er een eerlijk rechterlijk veld gecreëerd werd voor de in beschuldiging gestelde. De meeste van die regels zijn erg begrijpelijk van een menselijk standpunt – men is nog niet schuldig bevonden – maar die de politie enorm benadeelde in hun strijd tegen criminelen, die hun eigen regels maken zoals het hen het beste uitkomt. Het is geen, het was nooit een, eerlijk rechterlijk veld. Misschien is het vanwege dat feit, maar misschien ook voor heel andere redenen, dat het duidelijk wordt wanneer we de echte resultaten van succesvol politiewerk in de zin van het oplossen van misdaden bekijken dat deze enorm teleurstellend zijn. Een succesvol resultaat, vind ik, is er een waarbij de misdadiger gevat wordt en veroordeeld. Enkel weten ‘wie ’t gedaan heeft’ is niet echt voldoende zonder de feitelijke veroordeling en de erkenning naar de maatschappij toe dat er een misdaad gepleegd werd door deze persoon. Dat is, zo heb ik dat toch begrepen, hoe het systeem zou moeten werken. Wel, als we die lijn volgen dan zijn de aantallen succesvolle veroordelingen vergeleken met het aantal misdaden, groot en klein, die dagelijks gepleegd worden, waanzinnig klein.

De cijfers zijn in feite zo insignificant dat we eigenlijk niet willen dat de bevolking, wiens werknemers we zijn, hiervan op de hoogte is. Dus is het misschien wel een goed idee als we een manier kunnen vinden om de aandacht af te leiden, weg van dit fenomenaal misbruik van publieke fondsen.

Gedurende diezelfde tijdsperiode heb ik een soortgelijke rolverandering waargenomen in de medische wereld. Nog niet zolang geleden was de dorpsdokter aanwezig om gelijk wie bij te staan met betrekking tot zijn gezondheid. Jij vroeg en de dokter verscheen en gaf advies. Ziekenhuizen met gesofisticeerd materiaal (niet vergeten dat er altijd gesofisticeerd materiaal geweest is tijdens alle fazen van de moderne geneeskunde) waren ver verwijderd van het leven van de gewone mensen en waren, zo blijkt, ook maar zelden nodig. De voornaamste taak van een algemeen ziekenhuis was de verzorging van de zwaar zieken tijdens hun herstel of tot aan hun dood. Het zorg dragen voor mensen was de roeping, en onmiddellijke betaling voor de verleende diensten was geen gangbare praktijk. Men deed wat er nodig was en zo goed men het kon.

Dokters gaven advies, maar ze konden de mensen nooit opdragen wat deze moesten doen. Elk individu bleef een onafhankelijk persoon die zijn eigen beslissingen nam. Maar geleidelijk begon de medische wereld campagne te voeren tegen specifiek gedrag van mensen als zijnde ongezond, hetgeen, op zich, in hun eigen kraam paste en de bevolking informeren over mogelijke risicofactoren voor hun gezondheid lijkt als dusdanig wel een genereus gebaar. Hou er natuurlijk rekening mee dat als zulke preventieve campagnes echt succesvol zijn en de mens, nota nemende van correct en effectief advies, niet langer van die bepaalde ziekte last had, niet langer nood had aan de behandeling voor die bepaalde ziekte, het medische beroep zichzelf, dat is wel duidelijk, veel inkomen ontzegt en eigenlijk zichzelf overbodig maakt. Zo horen we het graag!

Wel zo is het niet echt gegaan. Wanneer een autoriteit advies geeft, correct of anders, en het individu is vrij om zijn eigen keuze te maken dan zal je zien dat wanneer dat advies indruist tegen de gewoonten van die individuen het bijna volledig wordt genegeerd. Dat zou een signaal kunnen zijn voor de overheid dat er geen vraag is voor het advies, dat het advies geen waarde heeft, maar de medische wereld heeft daar anders op gereageerd. Voor hen was dat een afwijzing. Hoe kan een leek, onwetend in verband met medische zaken, eenvoudigweg de expertise van een zo hoog gespecialiseerde groep naast zich neerleggen? Wat een arrogantie! En hier zien we het begin van de nieuwe wereld, vrees ik. Alhoewel de medische wereld uitroept ‘een dienstverlener’ voor de mensen te zijn houden ze er niet van om genegeerd te worden. Even terzijde moeten we toch twee opmerkingen maken in verband met ‘een dienstverlener’. Een dienstverlener is iemand die een ander, die erom vraagt, een dienst verleent. Je verplicht de bevolking niet tot het aanvaarden van een dienst. Een dienstverlener levert een ander, die erom vraagt, een dienst en zal vergoed worden door de vrager. Je verplicht de bevolking niet om te betalen voor het verlenen van diensten aan enkelingen.

Wat er hier zo anders is, vergeleken met alle andere aangeboden diensten of met alle andere professionele diensten, is het feit dat regeringen over de gehele wereld wetten hebben gemaakt om alles wat de medische autoriteit vraagt ook te implementeren. Dit is nog nooit eerder gebeurd. Een industrie die er in slaagt om de ganse bevolking, diegenen die die industrie in dienst hebben genomen, te onderwerpen aan regels (ook nog eens betaald door de bevolking) is het ontzeggen van elke vorm van vrije keuze voor het individu. Dit staat gelijk met een staatsgreep. Elke burger wordt gedwongen om bij te dragen aan een openbaar fonds dat de medische industrie financieel zal spijzigen, of dat individu gebruik wilt maken van de aangeboden diensten of niet. Je hebt gewoon geen keuze hierin. Dit betekent dat de regering beslist heeft in naam van ieder individu wat hij of zij nodig heeft, ‘wat voor jou het beste is’, zonder eigenlijk ook maar iets af te weten van dat individu. Het individu heeft niet langer een vrije keuze over hoe met zijn eigen gezondheid om te gaan. Een regering heeft beslist om een industrie te verheffen boven zijn eigenlijke waarde. Van één ven de mogelijkheden uit de vele in de aanbieding werd deze uitverkoren tot de enige echte, de ware voor iedereen. Hoe kan een regering, niet geschoold in gezondheid, evalueren hoe goed de industrie het eraf brengt om de bevolking gezond te houden en om de best mogelijke zorg aan te bieden? Ze hebben enkel een evaluatie die de industrie zelf maakt! En dat is precies wat er gebeurd is. De industrie geeft de regering statistieken en evaluatierapporten en het enige dat de regering kan doen is ze aanvaarden en ze aanbevelen aan de burgers. Hoe zou jezelf zijn? Het was toch de regering die hen de macht en de onschendbaarheid zelf overhandigd heeft.

Inderdaad willen wij niet geëvalueerd worden op onze resultaten met betrekking tot de algemene staat van gezondheid van de bevolking. Wij worden voortgedreven door ziekten en wij moeten ervoor zorgen dat de zaken goed draaien, zelfs als dat een schandalig misbruik is van publieke fondsen.

Nu zijn er twee enorm dure systemen ingevoerd en ondersteund, die beide helemaal niet afleveren wat ze beloven, die beide gevaar lopen om hun geloofwaardigheid bij de burger te verliezen wanneer de focus zou vallen op hun manier van werken en hun feitelijke resultaten. De politie lost bijna geen misdaden op en de dokters genezen bijna niemand. De politie sleurt andere taken naar zich toe om toch maar te tonen hoe druk ze het hebben en dokters moeien zich hoe langer hoe meer in allerlei aspecten van het leven, van opvoeding tot voedsel tot levensstijl tot politiek, om hun invloedssfeer steeds verder uit te breiden.

En aangezien de medisch wereld macht uitoefent over elke regering kan het ook politieke agenda’s bepalen en wetten laten goedkeuren die hen elke aansprakelijkheid ontzeggen. Waarom dan die macht niet gebruiken om het probleem dat zich aan de horizon aftekent van de baan te helpen? Wat als ze een stapje verder gaan en ervoor zorgen dat het individu niet enkel zijn eigen oordeel over zijn gezondheid niet meer kan vertrouwen, maar er ook voor zorgen dat elk individu bang is van ieder ander individu, zodat er nooit een samenzwering op touw gezet kan worden?

De medische wereld slaagt er inderdaad in om het tij te doen keren. Ze creëren wetten waardoor het een overtreding wordt voor mensen om nog samen te komen, om gelijk welk soort contact nog te hebben, om nog samen te zijn. Ze maken van ‘publieke gezondheid’ de nummer één prioriteit in de maatschappij en van het individu maken ze de nummer één publieke vijand. En ieder mens wordt een bedreiging voor de openbare gezondheid tenzij, door de medische wereld gewogen en goed bevonden, hij of zij kan bewijzen dat ze ‘rein’ zijn. Niemand mag nog ergens naar toe gaan, mag nog iets doen, tenzij ze de toestemming hebben van de medische overheid. Nu heb je de wetten die er nodig zijn. Nu moet je ze nog enkel toe kunnen passen.

De politie wordt verteld dat de prioriteit is om ‘de bevolking veilig te houden’. Niet de bestrijding van misdaden, maar wel de veiligheid van de bevolking is van primair belang. Maar de vijand die deze veiligheid bedreigd is niet langer een buitenlandse macht of een criminele geest. Het zijn nu de burgers zelf. Dit betekent dat de politie zich niet langer zorgen moet maken over de taken waar het gaat om burgers in nood te helpen. Ze moeten nu dringend de overheid helpen om deze nieuwe wetten te doen naleven. De politie moet zich geen zorgen meer maken over de taken met betrekking tot het naleven van alle wetten en tot het bewaren van een kalme gemoedsrust onder de bevolking. Zelfs wanneer er geen zichtbare bedreiging is voor het leven of de eigendom van andere burgers en het individu gedraagt zich uitermate kalm, dan is het nu de taak van de politie om toch in te grijpen wanneer deze persoon zich niet aan de nieuwe wetgeving houdt. Zich niet houden aan de wetgeving betekent, althans dat heeft men de politie verteld, dat die persoon de gehele bevolking in levensgevaar brengt. Dus krijgt de politie nu de macht en de opdracht om de rust en vrede te doorbreken, om burgers aan te vallen, zelfs om de wetten omtrent het privébeleid te overtreden om kost wat kost deze nieuwe wetten te doen naleven.

Niet enkel is de openbare gezondheid onder bedreiging van elke nabijheid tussen individuen, maar blijkbaar ook van het vrij ademen van individuen, van het gaan winkelen, van een pintje te gaan pakken in ’t café, van ’s avonds laat op straat te zijn, maar het meest van alles wordt de publieke gezondheid bedreigd door meningen. Er is geen plaats meer voor vreedzame demonstraties, geen plaats meer voor de vrije uiting van een mening. De politie heeft nu ook de opdracht gekregen om de informatie na te trekken die mensen met elkaar delen en daarin op te treden. Nu wordt een verschillende mening ook aanzien als een bedreiging voor de publieke gezondheid en dus is het de taak van de politie om de wet te laten naleven, hetgeen betekent dat een individu gedwongen moet worden om zijn privaatrechten, meningen en vrijheden op te geven. En de politie zal erop toezien dat de burgers dit vrijwillig doen! Anders worden de burgers bedreigd, wordt er geweld gebruikt en processen verbaal opgemaakt. De brave burger is nu iemand die geen vragen stelt, die geen eigen mening heeft, die zelf isoleert en het contact met andere mensen schuwt.

Deze enorme veranderingen zijn doorgevoerd zonder de structuur van onze maatschappij aan te tasten. We verkiezen nog steeds volksvertegenwoordigers. Enkel weten we niet hoe weinig deze mensen nog betrokken zijn bij het besturen van een land. We hebben wetten in voege zien komen zonder enige parlementaire discussie of interpellatie. Er zijn nog steeds ministers voor alle departementen, inclusief economie. Enkel is het zo dat de normale regels en wetten van de economie nu niet meer gelden. We hebben nog steeds winkels waar we dingen kunnen kopen die we nodig hebben en die we fijn vinden. Enkel is het zo dat we er niet meer binnen mogen en dat we op andere manieren in onze noden moeten voorzien. De regels van de regering bepalen wat we nodig hebben en waar we het mogen kopen. We hebben nog steeds bioscopen en theaters. Enkel is het zo dat we er niet meer heen mogen. We hebben nog sport om naar te kijken. Enkel is het zo dat we niet aanwezig mogen zijn op de sportevenementen en dat enkel professionelen nog aan sport mogen doen. We hebben nog steeds cafés en restaurants. Enkel is het zo dat we alleen nog thuis mogen eten en drinken. We hebben nog steeds vrienden. Enkel is het zo dat we mekaar niet meer mogen zien of mogen samenkomen. We hebben nog steeds scholen. Enkel is het zo dat kinderen bij elkaar weg moeten blijven en dat leren best thuis gebeurt. We hebben nog steeds auto’s. Enkel is het zo dat we niet onze stad of gebied uit mogen. Geen enkele van deze zaken heeft men veranderd. Alles is nog zoals het was, alleen functioneert het niet meer op dezelfde manier. Het heeft niet langer als doel om ons leven wat voller en wat verrukkelijker te maken. Het dient nu als aas om betrapt te worden door de politie, bestraft en beboet. De stoute burger moet maar eens leren hoe zich te gedragen om geen bedreiging te zijn voor de openbare gezondheid.

Er is nog nooit eerder zo een grote bedreiging voor de mensheid geweest als die we momenteel meemaken. Nooit eerder is er een tijd geweest waarin niemand nog iemand kon vertrouwen. Dit is de AIDS periode, uitgerold over een hele beschaving. De boodschap van de overheid is “Vertrouw niemand, tenzij ze een test hebben gehad om te bewijzen dat ze onschuldig zijn”. En wie controleert de test? De medische wereld. En wie heeft de macht om jou een veilige en brave burger te noemen? De medische wereld. Dus wie heerst er over jouw leven? De medische wereld.

Nu wordt het leven wel duidelijk. Ofwel werk je voor de overheid ofwel ben je een vijand. Ofwel werk je in de medische sector, en dan heeft de medische overheid rechtstreekse macht over jou en je carrière, zeg maar jouw leven. Ofwel houdt jouw werk in dat je het werk van de medische wereld ondersteunt via een beroep als zorgverlener of als apotheker of als leverancier van goederen, en dan hangt jouw volledige broodwinning af van het feit dat je de medische wereld moet volgen. Ofwel heeft jouw werk te maken met de naleving van de regels en wetten die de medische wereld uitgevaardigd heeft, en dus ben je bezig met de veiligheid van de bevolking, doordat je bijvoorbeeld een machtspositie bekleed in jouw gemeenschap of dat je deel uitmaakt van een handhavingsinstantie, zoals de politie of het leger of internetscanners, om misinformatie tegen te gaan en het opsporen van die mensen met een andere mening. Dan hangt jouw gehele broodwinning af van de medische wereld. Vandaar, hoe meer mensen er voor de overheid werken, voor het hele systeem, of afhankelijk zijn van de overheid en het systeem, hoe beter de naleving zal zijn en hoe sterker de stem van ‘de meerderheid’ zal weerklinken. Dit zal ervoor zorgen dat het overblijvende deel van de bevolking zal kraken en de wetten volgen en gehoorzaam naleven.

Aan de buitenkant is onze maatschappij niet veranderd. Het lijkt erop dat de macht nog steeds ligt waar die al een hele tijd gelegen heeft. Maar de binnenkant is geleidelijk uitgehold, rot tot in het hart. Binnen in die oude structuur waait een nieuwe wind en die geraakt in alle hoekjes en kantjes. Inderdaad zijn de dingen veranderd. En ze zullen niet, kunnen niet, meer terugkeren naar wat eens als normaal werd aanvaard.

De nieuwe heerser is ofwel jouw vriend en beschermer ofwel is hij jouw vijand. Jouw leven wordt beheerd door een bezettingsmacht en ofwel buig je naar de regels van de nieuwe heerser ofwel ga je het verweer in, de verzetsbeweging. Zo is het altijd geweest met betrekking tot elke bezetting, en eigenlijk is het nu niet anders.

Je hebt een keuze, maar het zal niet de keuze zijn die jij verwacht te zullen krijgen.

Ik wil met de volgende observatie eindigen. We leven in een maatschappij waarin het ok is om iemand te tolereren die een jointje rookt, hetgeen een onwettige handeling is, maar het is niet ok om iemand te tolereren die weigert om gevaccineerd te worden, waarvoor er geen wettelijke verplichting bestaat.

Dat is waar we zijn aangeland op het einde van 2020.

December 2020